U bent hier

Review Ilja De Neve Band - Wama Bama Mama

Posted by Anoniem (niet gecontroleerd) op Tuesday, 21 February 2017

Rating:

Uw beoordeling: 8.5

Artiest: Ilja De Neve Band

Album: Wama Bama Mama

Genre: Boogie Woogie Piano Jazz & Blues

Label: Guano Records

Ilja De Neve, gepokkeld en gemazeld in de zompige geledingen van de bluesgeschiedenis, is al jaren actief onder zijn alter ego Ilias Scotch. Kind aan huis in de Honky Tonk Jazz Club was de 9-jarige klassiek geschoolde pianist gebeten door de boogiewoogie pianosound van Jerry Lee Lewis. 7 jaar later kreeg zijn rock ’n roll piano een stevige scheut Chicago blues ingespoten als pianist van Milk Cream & Alcohol. Hij depanneerde toen ook als jongste pianist ooit op Blues Peer. De ritmesectie van Ilja De Neve Band is weggeplukt uit zijn zijproject Atomium. Met Andrew Neate op gitaar, Liam Genockey op drums en Colin Gibson op bas, liet Ilja zich door een resem schitterende musici omringen. Henk De Loose (trompet) en Vincent Brijs (bariton sax) geven de band hun warme sound.

Live speelt Ilja de grootste maar ook minder bekende jazz –en bluesklassiekers en zijn doorleefde stem past perfect bij de souljazzrichting die hij gaandeweg meer en meer liet doorschemeren. In december werd het eerste full album Wama Bama Mama voorgesteld in de Missy Sippy in Gent. Houdt de kwaliteit van zijn eigen songs het niveau van de bluesclassics overeind of verzuipen de songs in goede bedoelingen?

De titelsong swingt meteen als een tiet. Boogiewoogie van de bovenste plank en een erg vertrouwd pianoriedeltje, voortgestuwd door een stomend combo “bas/blazers”. Ilja zingt gedreven en zijn stem deint perfect op de golven die zijn band veroorzaakt in woelig water. Moanful grijpt terug naar chilled out blues, een instrumentaaltje waarin Andrew Neate meteen kan uitblinken. Het zal niet de laatste keer zijn dat de sound ons naar de sixties en The Doors terugbrengt. Hammond iemand? De Ray Manzarek in Ilja maakt dan plaats voor het met warme trompet omzwachtelde Hard Time Killing Floor, zijn versie van het Skip James-nummer. Kwart voor vijf in de ochtend in een bijna lege bruine kroeg… Lege flessen drank en een klein groepje dat de wereld aankan. ‘If I ever gotta get out of this…killing floor’. Grandioos!

We slaan alle mogelijke paden uit de rijke bluesgeschiedenis in en we doen dit in stijl. Cocaine Blues luidt een wild feestje in met de overstuurde trompet van De Loose in een glansrol. Voor Stolen From Fred zal ene David Lynch ongetwijfeld een halve arm veil hebben. Rustig voortkabbelende grootstadjazz die tegelijk rustgevend als verontrustend klinkt. De plaat dendert in rotvaart vooruit, een duidelijk teken dat het goed zit. Ook live vormen de nummers van het album een mooie symbiose met de covers die tussenin gespeeld worden. Het zorgt voor een strakke vibe en een heerlijk tempo.

Ilja & co klinken als The Doors met Axl Peleman achter de microfoon in het heerlijk stampende Is That Rain In Your Shoes?. Een absoluut topmoment, op plaat en in de set. Dichter bij Waiting For The Sun kwam niemand meer in 40 jaar. Automatic Man pikt het hoge tempo weer op dat Since You Ain’t Been Around was kwijtgespeeld. De energieke en hyperkinetische combinatie “sax/piano” is ronduit grandioos. Onweerstaanbaar nummerke en een nieuw hoogtepunt ‘when the shit hits the fan’. Big Bill Broonzy schreef ooit I Know She Will, maar hier overstijgt Ilja het origineel met een geweldig doorleefde versie die ons echt doet geloven “that she will come back home”.

Het slotakkoord moet simpelweg eentje voor gitarist Andrew zijn. The Big Baboon is vette bluesrock in de stijl van een geile Jon Spencer, en dat is alleen maar goed nieuws. Maar nog beter nieuws is dat deze eerste plaat van Ilja De Neve een dijk van een album is, in die mate zelfs dat de eigen songs live boven de traditionele covers uitspringen. Wam Bam and the shit really hits the fan! Ilja De Neve Band makes new friends but keeps the old ones. Some are silver but we are gold!

Tracklist: