U bent hier

Review Lord of the Lost - Thornstar Deluxe Edition

Posted by Chimaeraphoto op Tuesday, 12 February 2019

Rating:

Uw beoordeling: 8

Artiest: Lord Of The Lost

Album: Thornstar

Genre: Dark Rock

Label: Napalm Records

Toen we afgelopen zomer ons met GigView op het Duitse Summer Breeze bevonden, vertoonden de grote videoschermen aan de mainstage op regelmatige tijdstippen een promofilmpje van Lord Of The Lost hun nieuwe album Thornstar. Meer bepaald de single Morgana weerklonk toen toen door de speakers en wekte onze interesse aan. Meer over dat nummer en de rest van het album kunnen jullie lezen in onze review.

De band valt direct met de deur in huis met het nummer On This Rock I Will Build My Church, waarin zanger Chris "The Lord" Harms de tracktitel bulderend laat weerklinken. Onder begeleiding van dreunend gitaargeweld dat opgevolgd wordt door symfonische klanken, hierdoor krijgt de track een gothic/industrial getinte sound mee. Laat dit net nu zijn wat we mogen verstaan onder dark rock. Deze opener weet alvast onze aandacht meteen vast te grijpen en doet ons uitkijken naar wat deze band ons nog meer weet voor te schotelen.

Thornstar is inmiddels al de bands' zesde langspeler en ze hebben ook al een hele reeks live-albums op de markt gebracht. Blijkbaar kan de band van heel wat aandacht genieten in hun thuisland Duitsland, maar Duitsers staan bekend om fan the zijn van dit genre. Loreley is de volgende track die door onze speakers knalt en is een geweldige, veelzijdige track. Chris Harms kan met zijn duistere bezwerende stem je zo in vervoering brengen en je een aantal seconden later met zijn krachtige screams terug met je voeten op de grond brengen. Thematisch wil het album een verhaal vertellen over het oereiland Pangea, waaruit de huidige werelddelen zijn onstaan en diens bevolking en geloven. Met alle duisternis uit die tijd wil de band ons blijkbaar meenemen in hun reis en visie. En dat lukt wonderwel met tracks zoals Black Halo die zowel emotioneel, intens als hard en gitzwart uit de hoek weten te komen. Voeg daar nog de Depeche Mode-achtige vocalen bij en de symfonische en industrial arrangementen.

Track na track weet deze band ons in hun greep te houden, niet vanzelfsprekend voor een genre dat in onze contreien amper voorkomt. Misschien hoog tijd om daar verandering in te brengen met tracks als deze In Our Hands. Volgende track is de track die ons liet kennismaken met deze band, namelijk het fenomenale Morgana. De vocalen van Chris hebben hier veel weg van Ville Valo (HIM) en bereiken hun hoogtepunt gedurende de screams die hier door de speakers bulderen. De strijkerspartijen die op de achtergrond weerklinken komen enkel maar ten goede aan de sfeer in deze track. Is dit al het epische hoogtepunt van het album? Haythor gaat de snedige, duistere toer op met een lekkere basintro die Class Grenayde (Klaas Helmecke) uit zijn vingers schud. Op Naxxar brengt de band ons in Gregoriaanse, gotische sferen. Geweldige tracks die ons geen moment loslaten en als een duistere hoogmis door ons heen gaan. Met diepe zuchten wordt Cut Me Out ingezet, een meer emotioneel klinkende track met het gebruik van piano maar die door de fantastische drums van Niklas Kahl zeker nog weet te bulderen. De afwisseling in de songs zorgt ervoor dat je geboeid blijft luisteren, zeker als je weet dat deze album versie 20 tracks telt en deze The Mortarian ons bijna op het halfweg punt brengt. Industrial ten top op Under The Sun, volumeknop volledig naar rechts en doorheen geschud worden door de instrumentale begeleiding terwijl Chris met zijn vocals net hetzelfde doet.

Van rustig, ingetogen en emotioneel naar bulderend en agressief. In Dakness, In Light is dan weer iets totaal anders, moeilijk te omschrijven welk gevoel deze track oproept. Het deed me even zowaar aan kerstmuziek denken, geen idee waar die gedachte vandaan kwam. Meer piano op Forevermore alvorens het elektronisch geweld de track overneemt en hier een echte partytrack van maakt. We zien deze track live al zo voor onze ogen, een springende massa en vele rook en lichteffecten. Hoogtepunt nummer twee, waarmee we niet willen zeggen dat dit pas de tweede goede track is, integendeel maar er zijn er die er torenhoog bovenuit schieten. Daar is deze Ruins zeker één van, de intensiteit en diversiteit in deze track is om duimen en vingers bij af te likken. Het enige gastoptreden op deze plaat komt er met Dero Goi (Oomph!) op Abracadabra, misschien wel het meest industrial klinkend nummer op dit album. Van de tovenaarsspreuk in Abacadabra naar Voodoo Doll, houdt ons in de greep van magie. Lyricsgewijs ben je volledig mee met deze track en zijn verhaal. Eén van de krachtigste emoties is liefde en dat dit een ware kunst is wordt bezongen op The Art Of Love, duister en meeslepend zoals Lord Of the Lost dat al een volledig album perfect weet over te brengen. Ingetogen een nummer laten beginnen en dan snoeihard uithalen, dat is Lily Of The Vale. Deze pittige track zit tsjokvol industrial elementen waar onze nekharen van overeind komen, bedoeld op de meest positieve manier. Ook kippenvel tijdens Penta door die diepe en lage vocalen van Chris. Met Free Radicals zijn we bijna aan het einde van dit schitterende album gekomen, na twintig nummers en een speelduur van anderhalf uur zonder een seconde te vervelen. Eindigen doe je met een knaller en dat heeft Lord Of The Lost begrepen met deze Live Pray Die Repeat. Knap slot van een knap album, zeker een band om in de gaten te houden.