U bent hier

Review Pallbearer – Heartless

Posted by Erik op Monday, 17 April 2017

Rating:

Uw beoordeling: 8

Artiest: Pallbearer

Album: Heartless

Genre: Doom Metal

Label: Nuclear Blast

D. Rowland (bas) en Bret Campbell (vocals/gitaar) richten medio 2008 de band Pallbearer op. Een jaar later voegden Devin Holt (gitaar) en Zach Zine (drums) zich bij de band. Medio 2012 bracht Pallbearer een debuut uit Sorrow and Extinction. Ondertussen was Zach op drums vervangen door Mark Lierly. Voor dat debuut kreeg de band heel goede recensies. Op Foundations of Burden (2014) hoorden we een band die is geëvolueerd en meer volwassen is geworden. Deze typisch doommetalband bracht op 24 maart een gloednieuwe plaat uit, Heartless, via Nuclear Blast.

De band pakt uit met lang stubru-uitgesponnen songs, die ons wat doen denken aan Black Sabbath die een relatie aangaat met Pink Floyd. Hoewel Pallbearer hun muziek eerder aanleunt bij eerstgenoemde, doen die langdradige riffs ons wel degelijk denken aan de tweede. En dat kan gezien worden als een compliment naar de band toe. Want Pink Floyd wist met die lange songs klassiekers naar voor te brengen, die na al die jaren nog steeds staan als een huis. Grenzen verleggen doen Pallbearer dus ook op Heartless.

Na het als epos aanvoelende I Saw the End, waarbij heel mooi opgebouwde riffs ons koude rillingen bezorgen, worden begane wegen verder gezet op Thorns, Lie of Survival - een meer dan acht minuten lange trip boordevol melancholie en doorspekt van kippenvelbezorgde momenten. Schipperend tussen progressieve rock en doom, mogen we daardoor Pallbearer niet zomaar het label 'doommetalband' opkleven. Nee, deze heren vermengen zoveel heavy metal stijlen, dat ze veel meer zijn dan enkel doom metal. Dat blijkt nog maar eens bij Dancing in Madness. Een meer dan elf minuten lang meesterwerk, waar eerder ingenomen stellingen nog wat meer uit de doeken wordt gedaan. Lange riffs, het handelsmerk blijkbaar van Pallbearer, vocalen die door merg en been gaan en daarbovenop een lekker loos gaande drumpartij. Meer hebben we niet nodig om over de streep te worden getrokken. Naast pure doommetal - die in grote mate inderdaad doet denken aan Black Sabbath - horen we duidelijk pure heavy metal en een portie progressieve metal. En veel meer donkere melodieën die je gegarandeerd kippenvel tot een krop in de keel zullen bezorgen.

Dat overweldigend gevoel keert steeds opnieuw terug bij al even lange songs als Heartless en afsluiter A Plea for understandingen. Een meer dan twaalf minuten lange huzarenstuk, waar nogmaals ingenomen stellingen uit de doeken worden gedaan. Echter, nog het meest opvallende. Ondanks het feit dat Pallbearer op diezelfde elan blijft doorgaan. Van pril begin tot bitter einde van deze plaat voelt het niet aan alsof alles dezelfde lijn opgaat. Doordat de band erin slaagt telkens je hart heel diep te raken, inderdaad door die lange riffs die als het ware je ziel verwarmen. Het lijkt wel of we in een diepe trance worden gebracht, iets waarin Pink Floyd ook in slaagden toen ze met langgerekte songs net die snaar wisten te raken. Vandaar onze eerder ingenomen stelling.

Want inderdaad doet de muziek van Pallbearer ons nog het meest denken aan een huwelijk tussen Black Sabbath en Pink Floyd, binnen een heel brede omkadering. Heartless is daardoor een grensverleggende schijf geworden, die niet enkel de liefhebbers van pure doommetal zou moeten aanspreken. Nee, elke metal/rock liefhebber, die houdt van lang uitgesponnen songs die je in een trance brengen, zouden over de streep moeten worden getrokken door dit doom pareltje.

Tracklist: