Review Zeal & Ardor - Devil is Fine

Artiest: Zeal & Ardor

Album: Devil Is Fine

Genre: Blues/jazz/experimental black metal

Label: ADA/MVKA Music

De muziek van Amerikaanse Manuel Gagneux ofwel Zeal and Ardor omschrijven als 'black metal' is deze artiest tekort doen. Naast die muziekstijl vinden we ook invloeden van delta blues, occulte thematiek en 'negro' spiritualisme binnen het debuutalbum Devil is Fine. De songs doen ons denken aan Afrikaanse rituelen, waar maagden werden geofferd aan de duivelse Goden, opgehitst door een tovenaar met weerzinwekkend masker. Die onsamenhangende teksten zingt, of schreeuwt, waardoor de demonen uit de hel het onschuldig slachtoffer kunnen verscheuren. Het lijkt wat vergezocht maar Zeal and Ardor gebruikt deze occulte taferelen, vermengd ze met black metal tot slavenliederen en een potje elektronica, wat deze artiest, en schijf, tot iets heel bijzonder maakt.

Devil is Fine geeft de toon aan. Het aanbidden van de duivel is de rode draad doorheen het geheel. Manuel doe alle duistere machten ontwaken met zijn bijzondere stem. Want inderdaad, de stem is ondanks alles nog steeds het meest tot de verbeelding sprekende muziekinstrument binnen het geheel. Manuel gebruikt die vocale capaciteiten telkens door de luisteraar koude rillingen te bezorgen, tot angstaanvallen toe. In Ashes, Sacrilegium I, Come on down krijgen we telkens een indrukwekkende combinatie voorgeschoteld tussen pure black metal en donkere ingrediënten, die thuishoren in de wereld van wezens uit de Afrikaanse mythes.

Deze occulte horror vibes blijven op de gehele plaat stevig overeind staan. Vaak meedogenloos en zonder enig medelijden maar ook vaak subtiel en dreigend. Dit binnen zelfs een eerder intieme omkadering, zoals bij Sacrilegium I”, “Sacrilegium II” en “Sacrilegium III. Elektronische stukjes lijken in eerste instantie niets toe te voegen aan het geheel maar net door de hypnotiserende kracht ervan kan dit tot absolute waanzin drijven. Binnen een wellicht eerder trage en angstbezorgende omkadering, die we vergelijken met het akelig gedruppeld van de regen tegen de ruiten in het donker van de nacht. Alsof demonische vingers tikken op de ramen om binnen te geraken. Bij Children’s Summon menen we zelfs Gregoriaanse gezangen te herkennen, wat nog meer wenkbrauwen zal doen fronsen. Nee, Zeal and Ardor maakt het de luisteraar niet gemakkelijk, door muziekstijlen te vermengen die in de verste verte met elkaar niets te maken hebben.

Echter heeft Gagneux dit ene doel voor ogen: demonen uit de hel doen herrijzen en het duistere Afrikaanse ritueel tot een goed einde brengen. Zodat de maagd kan geofferd worden aan die duistere machten. Daarvoor gebruikt Gagneux drones, vermengt ze met elektronica en voegt daar black metal tot blues aan toe, zodat de luisteraar niet goed weet wat er gebeurd, maar het resultaat blijft hetzelfde. Net zoals de Afrikaanse stammen de aanhoorders in een soort trance konden doen dansen rondom het kampvuur, terwijl het onschuldig slachtoffer werd geofferd als een lam. Zo slaagt Gagneux erin, met heel duistere tot bevreemdende aanvoelende vocalen en soundscapes je te hypnotiseren. Tot ook jij die demonen strak in de ogen zal kijken.

De poorten van de hel worden opengezet, op een zeer tot de verbeelding sprekende wijzen. Net dat maakt deze Devil is Fine zo bijzonder. Het occulte naar boven brengen, binnen een walm van mysterie en complete duisternis. Voorwaar geen plaat die je 'zomaar' zal beluisteren, maar eens je die klauwen van de duivel rond je strot voelt knijpen. Dan pas besef je waar het echt om draait. We zijn bovendien heel benieuwd wat dit live zal geven, op een podium met band en visuele effecten. Dat dit voorwaar een onvergetelijke trip zou kunnen worden naar die diepste putten van de Hel. Daar zijn we nu al zeker van.

Tracklist:

1. Devil Is Fine
2. In Ashes
3. Sacrilegium I
4. Come On Down
5. Children's Summon
6. Sacrilegium II
7. Blood In The River
8. What Is A Killer Like You Gonna Do Here?
9. Sacrilegium III

• Officiële website
• Officiele Facebook
• Officiële Twitter