Interview Evil Invaders

Artiest: Evil Invaders

Geïnterviewden: Joe (zang en gitaar), Sam (gitaar), Senne (drums) & Max (bas)

Interview afgenomen in: Trix café

Label: Napalm Records

Het is bijna onmogelijk om niet Van Evil Invaders te houden. Niet alleen hebben ze met 'Pulses Of Pleasure' een geweldig debuutalbum uit en zijn hun liveshows steevast een waar feest, bovendien zijn het bijzonder sympathieke en bescheiden gasten. Mits enige vertraging (met dank aan het fenomenale Belgische wegennet) schuiven uw beide verslaggevers de benen onder tafel om tussen pot, pint en een waaier aan hapjes een gezellige babbel te hebben met de Kempische thrashers. Zoals dat hoort bij de status van bandleider neemt Joe de hoofdmoot van de antwoorden voor zijn rekening maar de droge opmerkingen van Sam en Senne en de pretlichtjes in de ogen van nieuweling Max dragen bij tot de bijna uitbundige sfeer.

Alvorens jullie debuut op te nemen hebben jullie eerst heel uitgebreid opgetreden in alle mogelijke en onmogelijke zalen. Was dat een bewuste keuze om zolang te wachten met een eerste album?

Joe: Nee, het gebeurde gewoon (lacht), we waren zo druk bezig met optredens dat het er gewoon niet van kwam om nieuwe nummers te schrijven. Dat is dus de reden dat het zolang geduurd heeft. En natuurlijk hebben de personeelswissels er ook iets mee te maken. Er zat dus zeker geen strategie of marketingtruc achter. Maar het is cool dat je dacht dat het met opzet was.

Het was dus niet zo dat je wilde onderstrepen hoe ‘oldschool’ jullie nu wel zijn?

Joe: Nee, zeker niet. We denken over het algemeen niet zo veel na over wat we doen (lacht).

Nu we toch over ‘oldschool’ bezig zijn, welke band brengt in godsnaam nog een live-show uit op VHS?

Joe: Cool he! We planden oorspronkelijk om het optreden uit te brengen op DVD maar hoe dichter we bij dat moment kwamen hoe meer we begonnen denken; hoeveel cooler zou het niet zijn om dit op VHS uit te brengen? En laten we eerlijk zijn; wie ligt er nu nog wakker van een DVD? Daar is niks speciaals meer aan. Van het moment dat de tapes klaar waren en ik ze voor de eerste keer zag was ik helemaal verkocht. Ik zou het zelf kopen! En ze zijn dan ook nog eens gelimiteerd op 200 exemplaren, een echt hebbeding.

Een heleboel jonge fans hebben zelfs geen videorecorder meer… hebben jullie er zelf nog wel één?

Senne: één antwoord: de Kringwinkel! (hilariteit).

Joe: Toen we klein waren keken we naar Disneyfilms op VHS dus ik denk dat er wel wat nostalgie mee gemoeid is. Pas toen de sticker van de VHS al af was bedacht ik dat het een gemiste kans was dat we het Disneylogo er niet op hadden laten drukken. Hoe perfect zou dat geweest zijn!

Jullie debuutalbum staat op het punt uit te komen, wat zien jullie zelf als de grootste verschillen met de EP?

Joe: De kwaliteit van het geluid en de kwaliteit van de songs denk ik. Als je naar de EP luistert, klinkt alles erg compact en dun maar we hadden toen gewoon niet de tijd om er meer van te maken. Ditmaal hadden we ruim de tijd om er meer werk van te maken. Het mixen en de mastering zijn nu echt gebeurd op de manier waarop we het wilden. Er zijn zelfs een paar masterversies gemaakt maar geen één daarvan beviel ons echt dus uiteindelijk hebben we het zelf gedaan. Ik denk dat het album minder ‘in-your-face’ is dan de EP maar dat het wel een veel voller geluid heeft.

Was het ook een kwestie van budget?

Joe: Dat was dit keer minder een probleem, uiteraard hadden we iets meer middelen ter beschikking dan bij de EP maar verwacht ook geen monsterbedragen. Bij de EP hebben we alles zelf moeten doen maar voor deze opnames konden we rekenen op de samenwerking met de kerel die ook ons live-geluid verzorgt. Hij wist dus heel goed wat we wilden: die live-sound zo goed mogelijk vertalen naar plaat.

Hij zit het met de teksten? Waar gaan ze over en mogen we nog filosofische pareltjes verwachten als zatos poepeloeres?

Joe: Ook hier hebben we zeker een flinke stap vooruit gezet . Ten tijde van de EP kon het ons eigenlijk allemaal geen bal schelen, we hadden niet echt dingen om over te schrijven. Er gebeurde ook niet echt iets in ons leven, we brachten de hele tijd al feestend door en beseften nauwelijks wat er in de wereld gebeurde. Maar er is ondertussen veel veranderd. Er is wel wat frustratie onder andere door de personeelswissels en we moeten veel opofferen voor deze band omdat dit nu eenmaal onze hoofdprioriteit is. Shit is happening weet je wel en dat geeft veel inspiratie om teksten over te schrijven. Ik denk dat mensen zich meer zullen herkennen in de teksten van het album dan ten tijde van de EP.

Dus de periode van artiestennamen zoals Pussymagnet en Anus Patat is ook voorbij?

Sam: het past inderdaad allemaal in hetzelfde plaatje van een bende jonge gasten die vooral wakker liggen van zuipen en feesten, ondertussen zijn we een pak professioneler geworden, niet alleen als band in z’n geheel maar ook als muzikanten individueel.

Joe: we gaven elkaar die namen bij wijze van grap maar toen begonnen de dingen plots serieus te worden en dan denk je wel ‘oh fuck, willen we de rest van ons leven bekend staan als Anus’ (lacht)

Jullie zitten nu bij Napalm Records, hoe is die samenwerking tot stand gekomen?

Joe: Zij hebben ons gevonden maar ik zou niet weten hoe (lacht). Ze stuurden ons op een dag een e-mail -niet zolang nadat de EP was uitgekomen- en vroegen ons of we interesse hadden om bij hen een contract te komen tekenen. Niet lang daarna hadden we een gesprek met de A&R-manager van Napalm toen we voor een gig in Oostenrijk waren en alles viel mooi in de plooi. We zijn heel tevreden met de deal die we hebben.

Hoe merk je het verschil tussen alles zelf moeten doen of samenwerken met een label?

Joe: De promotie! Kijk gewoon nog maar naar onze videoclip die online gepost werd, 30.000 keer bekeken in één maand!

Had je dat succes verwacht?

Joe: nee begot! We waren op tour toen het gebeurde en kregen op een bepaald moment een berichtje van onze manager dat Napalm de video gepost had. Toen we gingen kijken bleek dat er op twee dagen tijd al 9000 mensen de clip bekeken hadden; Waanzin!

Senne: we waren nog aan het gokken toen, weet je dat nog? Ik zei om te lachen ‘6000’ en jij riep ‘zot, 1500 misschien’. En dan gaan kijken en dat getal zien… fuck man.

Even over het artwork van Mario Lopez (opnieuw), hoe gaat dat in z’n werk? Geven jullie een ruw idee en laat je hem dan een ontwerp maken?

Joe: het is niet zo eenvoudig omdat elk contact dat we met hem hebben altijd via mail verloopt. Dat maakt het niet zo vanzelfsprekend om te communiceren want wij hebben wel een idee in ons hoofd over hoe het er zou moeten uitzien maar hoe zet je dat juist op papier zodat de andere kant het ook snapt? Het neemt dus wel wat tijd in beslag; hij stuurt schetsen, wij geven dan onze bemerkingen, hij komt dan met een nieuwe schets, opnieuw wat aanvullingen etcetera etcetera … Het blijft moeilijk want je hebt een soort ideaal plaatje in je hoofd maar die artiest kan niet in jouw brein rondneuzen om te zien wat je exact bedoelt natuurlijk.

Jullie hebben een nieuwe bassist, Max. Hoe is de wissel met Nico verlopen en heeft deze nieuweling stinkvoeten?

Joe: toen we een headlinertour deden ter vervanging van Solstice kon onze vorige bassist Nico niet mee omdat hij het financieel wat moeilijk had. Hij woonde nog thuis en door het vele toeren was het moeilijk om een job of eigen woning te zoeken en er was ook niet veel perspectief om op korte tijd op eigen benen te kunnen staan. Hij stelde zelf Max voor als vervanger voor die tour. We vroegen Nico of hij er 100% zeker van was of het dat was wat hij wilde en hij maakte toen duidelijk dat hij met zijn leven een andere richting in wilde. Het klikte meteen met Max en na de toer vertelde Nico dat hij er definitief een punt wilde achter zetten. Alles is dus vrij vlot verlopen.

Sam: Max is dan ook een heel makkelijke jongen, we vergeven hem zelfs dat hij Duits is!

Max: what?!

Gaat Nico toevallig mee op het podium staan tijdens de releaseparty?

Joe: ik denk het niet, hij zal er wel zijn want hij is nog altijd een goede vriend maar hij staat niet mee op het podium.

Sam: tenzij om te stagediven natuurlijk.

Mogen we dan andere verrassingen verwachten op 28 februari?

Joe: wie weet, kom af en je zult het zien (grijns).

Senne: we gaan nog niet alles verklappen nu, er mag nog wat mysterie rond hangen maar het wordt ongetwijfeld een vet feestje.

Joe: ik kan al wel verklappen dat we een nieuw nummer gaan spelen (algemene hilariteit).

Sam: zelfs meer dan één!

Wat kan je ons vertellen over de andere bands op de affiche?

Joe: Momenteel is enkel Distillator bevestigt maar voor de andere bands denken we er aan om een soort poll of wedstrijd te organiseren want en er hebben zich al zoveel bands aangeboden om te mogen openen dat het bijna onmogelijk kiezen is, vooral omdat we zoveel van hen persoonlijk kennen. En je kunt ook moeilijk 10 bands laten openen?

Evil Invaders is een vrij succesvol verhaal tot nu toe, hoe reageren familie, vrienden en collega’s op de plotse aandacht voor jullie muziek?

Joe: Sucks-ass story???

Joe: mijn ouders begrijpen totaal niet waar ik mee bezig ben maar ze steunen mij wel voor de volle honderd procent. Het kan niet gemakkelijk voor hen zijn om te zien hoe ik dingen zoals school en werk verwaarloos maar desondanks staan ze wel achter mij.

Sam: mijn moeder is geweldig en ook een beetje geschift (lacht). Ze zegt zelfs ‘ga alstublieft niet terug aan het werk, ga voor je muziek. Beter dit dan één of andere domme job!’

Senne: bij mij thuis is er ook geen probleem. We repeteren zelfs bij mijn ouders, dat maakt behoorlijk wat lawaai maar ik heb ze er nog nooit over weten klagen Mijn moeder maakt zich soms wel zorgen over de onzekerheid van het muzikantenbestaan maar ze raadt me toch steeds weer aan om mijn hart te volgen.

Sam: uw ma is cool!

Een typisch Belgisch fenomeen is dat wanneer een band succes begint te hebben er wel wat jaloezie om de hoek komt kijken.

Sam: wij hebben daar soms wel eens last van ja. Alsof wij ineens te goed bezig zijn voor een Belgische band.

Joe: maar ik denk dat het over het algemeen nog meevalt in België, als ik dat vergelijk met bijvoorbeeld Duitsland…

Max: … klopt, bij ons is het veel erger dan hier, van het moment dat je daar een beetje groter wordt kan je je verwachten aan een hoop bullshit en geroddel.

Joe: wij zijn ook nog altijd een heel bereikbare band, wij nemen nog de tijd om met onze fans te praten. Natuurlijk had ik vroeger meer tijd om zelf naar gigs te gaan, daardoor zien sommige mensen mij minder dan vroeger. Maar ik ben nog altijd dezelfde kerel als vroeger, alleen zijn de omstandigheden veranderd. De mensen die mij echt kennen en willen kennen begrijpen dat wel. Ik heb het druk met optreden, repeteren, mails beantwoorden, … het is niet dat ik mij plots beter voel dan iemand anders of zo. We zijn geen rocksterren he.

Sam: ik ben een gewone gast uit Westel (Westerlo nvdr.) weet ge… en dan opeens sta je op een podium in Japan. Heel onwezenlijk allemaal, maar ik denk niet dat het mij als persoon veranderd heeft.

Ik kan me voorstellen dat het voor jullie nu ongeveer het moment is om definitief te kiezen tussen de zekerheid van een job en het woelige bestaan als artiest.

Joe: ik denk dat die keuze al gemaakt is en dat het een gemakkelijke is.

Sam: ik heb die keuze al twintig jaar geleden gemaakt (brede grijns).

Joe: we proberen tussen de optredens door wel elke job aan te pakken die we vinden om toch ietwat bij te verdienen maar we weten dat dat sowieso altijd tijdelijk zal zijn.

Vorige zomer zag ik jullie ook rondlopen op Alcatraz. Kijk je anders naar bands nu je zelf ook geregeld op een podium staat, verandert de beleving?

Sam: weet je wat het is? Elke keer als ik in het publiek sta ben ik jaloers omdat ik zelf niet op dat podium sta, ik wil daar staan!

Joe: ik geniet van sommige bands minder dan vroeger, ik ben kritischer geworden. Voorheen kon het mij eigenlijk veel minder deren, ik vond bands sowieso goed, of ze nu geweldig of rampzalig speelden, elk optreden was een feest. Ik ben heel streng en kritisch voor mezelf wanneer we optreden en als je dan bands ziet die slordig spelen of er duidelijk geen zin in hebben dan erger ik me daar aan. Dus ja, ik leg de lat misschien wat hoger dan vroeger.

Sam: maar Iron Maiden speelt nog altijd redelijk strak (Joe verslikt zich in zijn drankje).

Nu jullie er zelf over beginnen…toen ik jullie nieuwe songs hoorde moest ik vaak aan Iron Maiden denken. Vooral Stairway To Insanity deed mij denken aan Aces High…

Sam: serieus? Ik heb in ieder geval heel veel naar Maiden geluisterd ten tijde dat ik dat nummer schreef. Het was zeker niet met opzet maar het klopt dat ik toen in een Maidenfase zat.

Ik hoorde zelfs ‘Hallowed Be Thy Name’ als lyric passeren…

Joe: verdomme mannen, hij heeft ons door! Het is een soort spel (hilariteit). De lyrics zijn trouwens ietsje anders dan je ze verstaan hebt maar ok. Nee serieus, het is allemaal toeval maar het is zeker geen schande om met Maiden vergeleken te worden.

Het kan zijn dat hun advocaten met jullie contact opnemen.

(bulderlach)

Sam: ik heb altijd al Steve Harris willen ontmoeten.

Joe: in de rechtbank!

Sam: (fluisterend) dag meneer Harris, ik ben een groot fan van u!

Jullie zijn op toer geweest met de veteranen van Destruction, welk advies geeft een oude krijger als Schmier aan een jonge band zoals jullie?

Sam: hier, neem wat vodka (hilariteit).

Joe: hij vond onze muziek heel goed en is ons ook driemaal komen bekijken, het is leuk als zo iemand je complimenteert. We hebben veel met hen gepraat en gefeest op de bus en dan besef je soms ‘fuck, ik zit op dezelfde bus als Destruction!’

Sam: het is toch wel speciaal als je van zo’n gasten een compliment krijgt. Ik luister al zolang naar Destruction en als die mannen dan naar je toe komen en je complimenteren met je show… dat doet toch iets met je.

Hebben jullie trouwens het nieuwe project Panzer van Schmier al gehoord?

Joe: ik hou eerlijk gezegd meer van Destruction, die Panzer doet mij weinig.

Senne: ik hoop wel dat hij dit interview niet leest dan.

Joe: hij heeft ons op de bus wat dingen uit het album laten horen en je hoort er toch duidelijk de Accept-invloeden in. Maar zoals gezegd, ik hou meer van zijn werk bij Destruction.

Senne: ik vond het wel iets hebben, wat vond jij ervan trouwens?

Ideale achtergrondmuziek voor een barbecue.

Hierop volgt een geanimeerde discussie over vlees, sauzen en groenten die verder bijzonder weinig terzake doet.

Jullie hebben ontzettend veel opgetreden het afgelopen jaar, wat was het meest ‘Spinal Tap’ moment dat jullie hebben meegemaakt?

Joe: toen Senne ontplofte, al weet hij het zelf niet meer want hij was te bezopen.

Senne (schrikt op uit z’n gedachten): wa was da?

Sam: wel toen je ontplofte.

Senne: ????

Joe: nee, we hebben Senne wel een keer teruggevonden al slapend bovenop al ons materiaal in het busje. Hij paste nog net tussen het materiaal en het plafond. Alsof iemand er een lijk bovenop had gegooid.

Hebben jullie een verklaring voor het succes van Evil Invaders?

Joe: we werken er heel hard voor. We hebben er lang over gedaan om onze sound op punt te krijgen en ik heb het gevoel dat onze live-shows elke keer beter worden. Bovendien hebben we het geluk dat het soort muziek dat we maken weer helemaal hip is.

Sam: ik denk dat het een samenloop van omstandigheden is, maar natuurlijk speelt puur geluk ook een rol.

Joe: je weet natuurlijk nooit wat de toekomst brengt maar tot nog toe is elke stap die we gezet hebben goed gelopen. Maar het is toch vooral hard werken.

Jullie werden zelfs in De Standaard vernoemd als één van de hardst werkende bands in België.

Joe: dat was voor ons ook een aangename verrassing.

Sam: zeker als je ziet welke bands er voor de rest in de lijst staan; Stromae, Triggerfinger, … . Ik stel me dan voor dat mensen die lijst van beroemdheden aflopen: ‘die ken ik, die ken ik, die ken ik…euhm…wie is Joe???’ (hilariteit)

Joe: het strafste is wel dat we die plaats gekregen hebben omwille van onze vele gigs maar als je dan kijkt naar wat er voor 2015 op het programma staat dan gaan we zelfs nog meer de baan op! In maart vertrekken we voor een nightliner toer met een headliner waar ik nu nog niks over mag zeggen (Majesty nvdr.), daarna trekken we er weer op uit met het busje en dan komen de festivals er weer aan.

Sam: mijn pa leest De Standaard dus kon ik hem nu tonen dat wat we doen ook min of meer serieus is (lacht).

Jullie zijn allemaal kalme, bescheiden jongens maar eens op het podium worden jullie maniakken. Is er een psychotherapeutische verklaring voor dat gedrag?

Sam: (met uitgestreken gezicht) mijn psycholoog heeft me afgeraden daar met vreemden over te praten.

Joe: er zijn genoeg dingen die me kwaad maken maar meestal hou ik dat voor mezelf. Op het podium kan ik dat er allemaal uitgooien en kan ik weer rustig verder.

Sam: toen ik nog jonger was kon ik me snel kwaad maken en moest het er direct uit…

Joe: je hebt zelfs je hand eens in de vernieling geslagen!

Sam: maar nu heb ik via muziek een weg gevonden om die woede te kanaliseren en ben ik eigenlijk een makkelijker mens geworden. In een moshpit is het toch ook zo? Iedereen slaat mekaar verrot maar je komt er veel kalmer en vriendelijker uit dan toen je er in ging. Alleen bekijkt de buitenwereld dat niet zo, die zien gewoon een bende halve garen die elkaar naar het leven staan.

Joe: de muziek die we spelen maakt gewoon veel adrenaline vrij en dat is zeker het geval voor mij als zanger. Het is ook een wisselwerking met het publiek, hoe gekker zij doen, hij sneller wij spelen. Soms tot op het punt dat we letterlijk niet sneller kunnen.

Sam: het voelt gewoon goed om op dat podium te gaan en om te spelen, soms willen we gewoon doorspelen en hebben we geen zin om er terug af te gaan.

Joe: dat hangt ervan af, na een goede show is het ook leuk om terug van het podium te gaan met het gevoel: ‘doe ons dat maar eens achterna!’

Sam: ik voel me soms toch wat melancholisch als het voorbij is. Neem nu die show op Graspop, ik had wel voor eeuwig op dat podium willen blijven staan.

Jullie moesten ooit wel stoppen want jullie vertelden mij toen erg uit te kijken naar de show van Metal Church. Hebben ze de verwachtingen ingelost?

Sam & Joe: ja!

Senne: dat was echt de beste show die ik ooit gezien heb, al heeft het er misschien mee te maken dat Sam en Joe mijn kop op voorhand serieus zot hadden gemaakt.

Joe, jij bent de bandleider -en stabiele factor in de band-, een vraag voor je collega’s; is hij een gemakkelijk iemand om mee te werken?

Sam: Joe is een geweldige gast, maar die snor… (grijns)

Joe: ik vind mezelf in ieder geval perfectionistisch, of het nu gaat om het nieuwe album of onze live-shows.

Senne: ik vind dat nogal meevallen, jij kunt je soms veel te hard opjagen in de dingen en dan denk ik ‘kerel, kalmeer toch eens twee minuten’. Niet dat wij er de gevolgen van voelen, ik denk dat je er zelf nog het meest last van hebt.

Sam: dat is waar, Joe kan een echt 'stresskieken' zijn.

Zo dat was het, tot slot: worden jullie dit deel van het artiestenbestaan nooit beu? Al die interviews en verplichte nummertjes …

Sam: dat hangt ervan af wie het interview doet, jullie vielen nog best mee (hilariteit).

Joe: soms kan het wel even te veel worden. Niet alleen de interviews maar ook alle mails die binnenkomen…

Senne: ik ben blij dat Joe dat allemaal op zich neemt, alle promotie is natuurlijk meegenomen maar het is niet altijd het meest dankbare werk.

Joe: mag ik nu eens een vraag aan jullie stellen? Wat vinden jullie eigenlijk van het nieuwe album?

Rick: ik heb hem in de auto beluisterd en ik was aangenaam verrast door de goeie sound. En je kunt de Maiden invloeden niet ontkennen maar ze werken wel.

Avon: het verschil met de EP is opmerkelijk, in positieve zin! Het klinkt allemaal beheerster.

Joe & Sam: beheerster?

Meer beheerst...

Joe: ah, nu snap ik het. Maar ik sta daar in de studio nog altijd de longen uit mijn lijf te brullen hoor (grijns). Maar bedankt voor het compliment.

Bedankt voor het interview mannen!

Joe: zijn er nog worstjes en nootjes?