Review Dunk!Festival 2017: dag 2

Datum: 
vrijdag, 26 mei, 2017

Dunk!Festival 2017 dag 2 - oorverdovende intensiviteit tot vertoeven in hogere sferen. Een zonovergoten weekend, temperaturen tot rond dertig graden. Tijd om schaduw op te zoeken in dicht bevolkte bossen. Daarvoor kon je zeker en vast terecht op Dunk!Festival. Wij vertoeven er twee volle dagen - vrijdag 26 mei en zaterdag 27 mei. Na circa tien jaar het festival bezoeken, mijn eerste keer was 2008, stel ik vast dat Dunk!Festival me nog steeds kan verrassen en verwonderen. Deze keer werd geopteerd om het nabijgelegen bos meer te betrekken binnen de line up, dat kan zelfs letterlijk genomen worden. Niet alleen waren er 'Forest concerts' op een podium midden in dat bos, ook het wandelpad naar de Stargazer stage naar de mainstage en vica versa ging recht door een wandelpad in datzelfde bos. Het zorgde ervoor dat je tussen de bomen volstrekt tot rust kon komen. Of zoals de jeugd pleegt te zeggen tegenwoordig 'lekker chillen'. Om uit te komen op de twee podia, waar oorverdovende intensiviteit of vertoeven in hogere sferen de rode draad bleek te zijn doorheen het geheel. Ons verslag.

All we Expected zijn een post-rock/post-metal band uit Izegem. Deze vrij jonge band bracht in 2014 een demo uit, en in 2016 een split album met Raum Kingdom. In september dit jaar zou hun debuut op de markt worden gebracht, via Dunk!Records. Ondertussen maken ze links en rechts menig podium onveilig. Op Dunk!Festival staan ze direct op het grote podium, en dat was toch vrij confronterend voor de band. De zaal was al aardig volgelopen, en dat komt ook zelden voor bij de eerste act. Zeker op de tweede dag van een festival. All We Expected leken toch wat tijd nodig te hebben om echt op dreef te komen. Tijdens de eerste nummers ging het er zelfs vrij stroef aan toe. Echter gaandeweg leken die zenuwen, mede door een publiek dat hen warm onthaalde, vrij vlug van de baan. All We expected sloot de set dan ook af in razend, hartverscheurend tempo, waardoor we koude rillingen voelden lopen over onze rug. Bij de laatste song werd die lat nog hoger gelegd. Onze ziel doen bloeden en ons hart diep raken, velen proberen het maar niet iedere post-rock act slaagt erin zulke diepe gensters te slaan. Binnen het overaanbod aan post-rock bands, lukt dit bij All We Expected uiteindelijk wel degelijk. De wat 'trage start' vergeven we hen dan ook zonder morren.

Bij Time to Burn, uit Parijs (Frankrijk), ging het wat in de omgekeerde richting. Vanaf de eerste noten werden we bij de strot gegrepen door loeiende gitaarriffs, drumsalvo's als mokerslagen en een vocale aankleding die eveneens door merg en been leek te gaan. Een gedoodverfd concept, dat op een meesterlijke wijze naar voor werd gebracht waardoor we hoopten in een wilde roetsjbaan terecht te komen, tot het einde van de set. Helaas verslapte de aandacht naarmate die set vorderde. Doordat alles net iets teveel op diezelfde lijn bleef liggen, een beetje variatie had zeker gemogen. We bleven daardoor wat op onze honger zitten. Maar eerlijk is eerlijk. Al bij al speelden Time To Burn wel degelijk een ijzersterke set, echter dat 'net iets meer' ontbrak om niet boven de middelmaat uit te steken. Jammer.

Een hemel en aarde verschil met wat we op de Stargazer stage meemaakten vroeg in de namiddag. Over de Belgische space rock act Kozmotron is op het internet niets, of heel weinig te vinden, wat het mysterie rond deze band enkel maar vergroot. Deze heren experimenteren met ingewikkelde, intensieve geluiden. Bovendien is er de totaal aankleding. De drummer is getooid in een soort astronauten pak met een wel heel vreemd hoofddeksel. Dat pak vliegt vrij snel op de grond, het waren dan ook snikhete temperaturen. Maar de eerder buitenaardse manier waarop deze band staat te spelen, doet vermoeden dat dit aliens zijn van een andere planeet die de aarde komen verkennen. Althans, zo profileren ze zichzelf een beetje. Het brabbeltaaltje dat de drummer bovendien naar voor brengt, geen idee waar hij het over had maar het klonk hilarisch, versterkt dit vermoeden alleen maar. Kozmotron bleken vooral een band die met de nodige dosis humor, een gevarieerde set neerzetten. Waar integrerende geluiden en vocalen je deden wegzweven naar andere oorden, met een kwinkslag links en rechts, kregen ze niet alleen de handen op elkaar. Maar deden een brede glimlach verschijnen op ons gezicht.

Over naar de mainstage voor Dumbsaint. Deze Australische band word omschreven als Cinematic instrumental four­-piece. Dat heeft alles te maken met het feit dat deze band muziek en film combineren. In het concept dat ze aanboden op Dunk!Festival, draait alles rond de film Panorama, in Ten Pieces, een horror/thriller met de nodige spanning en suspense waarbij moord, doodslag, ontvoering en ontspoorde relaties schering en inslag zijn. We vreesden in eerste instantie dat we teveel naar die film zouden zitten kijken, want die werd integraal op het scherm vertoond, waardoor de aandacht voor de muzikale omlijsting zou verslappen. Niets was minder waar. Als de spanning naar een ijzingwekkend hoogtepunt werd gedreven op het scherm, striemden snoeiharde riffs en daverende drumsalvo's recht door je hart heen. Met een kloppende keel van angst, en koude rillingen die over de rug liepen, bekeken we deze film tot het einde. Net door het perfect laten samenvloeien van beeld en klank, bleef iedereen aandachtig luisteren en ademloos toezien naar wat er allemaal gebeurde op het scherm. Gerugsteund door de muzikanten die zowaar die spanning telkens opnieuw naar een hoogtepunt stuwden, kunnen we stellen dat dit concept zeker en vast ons, en alle aanwezigen, diep heeft geraakt. Bij elke moord stond het angstzweet op onze lippen en kregen we prompt een krop in de keel bij rustige maar al even dreigende momenten. Het komt zelden voor dat beeld en geluid zo perfect in elkaar vloeien, dat oor, oog en hart zo diep worden geraakt. Dumbsaint verlegt hier duidelijk grenzen in het cinematic instrumentaal gebeuren. Perfectie, in alle vormen en kleuren, kregen we voorgeschoteld.

Daarna werd het hoog tijd voor nog zo een magische kruisbestuiving, die harten diep raakt en zielen doet bloeden. Met dank aan Karen Willems & Aidan Baker.  Klassiek getraind multi-instrumentalist Aidan Baker en Belgische percussie en drums virtuoze Karen Willems vonden elkaar binnen een heel uitzonderlijk concept. Deze twee artiesten verstaan de unieke gave om klanken uit hun instrumenten te toveren, die we durven bestempelen als 'onaardse kunst'. Hun recent uitgebrachte album Nonland bevestigt deze ingenomen stelling alleen maar. Hoe dat live klinkt, vroegen we ons af? Nu, het duo speelde voor een over het algemeen zittend publiek. Het duo liet door middel van hartverscheurende soundscapes, percussie en gitaarklanken de haren op je armen recht komen. Telkens opnieuw, tot je onder hypnose wordt gebracht, naar een totaal andere wereld. Meteen is dat ook de rode draad doorheen het volledige concert, zullen we later vaststellen. De subtiele wijze waarop Aidan zijn gitaar bespeeld, en de sfeervolle drumpartijen van Karen doen je meer en meer wegdrijven naar heel andere oorden. Buitengewoon onder de indruk, van zoveel schoonheid binnen een concept dat door merg en been gaat, pinkten we zelfs een traantje weg van innerlijk genot. Karen en Aidan zorgden ervoor dat we in hogere sferen belanden, waaruit we niet meer wilden ontsnappen. De staande ovatie op het einde van de set, deed ons opschrikken en terugkeren naar de realiteit. Een realiteit die er op een festival als Dunk!Festival zelf dan nog steeds verbluffend en adembenemend mooi uitzag.

'De subtiele wijze waarop Aidan zijn gitaar bespeelt,

en de sfeervolle drumpartijen van Karen

doen je meer en meer wegdrijven naar heel andere oorden.

Buitengewoon onder de indruk, van zoveel schoonheid

binnen een concept dat door merg en been gaat,

pinkten we zelfs een traantje weg van innerlijk genot.'

Na een eet/drink/plas pauze - waardoor we Meniscus, blijkbaar één van de betere concerten op deze tweede festivaldag lieten we ons door collega's en vrienden vertellen, hebben gemist. Was het tijd voor wederom een hoogtepunt op deze bewogen dag. The Chapel of Exquises Ardents Pears - probeer dat eens een paar keer na elkaar uit te spreken, moest het helaas voor een half gevulde Stargazer Stage doen. Daarmee zijn we gekomen aan de enige kleine kanttekening over het festival. Er waren nu ook wat meer optredens in Forest Stage, een heel intiem en indrukwekkend mooi podia midden in het bos, waardoor die overlapten met de concerten op Stargazer Stage. Althans bij de drie laatste acts van die podia was dat het geval. Dat is dus keuzes maken, en we stellen vast dat we door naar dit gezelschap te gaan zien de juiste keuze hebben gemaakt. The Chapel of Exquises Ardents Pears is een samenwerking tussen twee bands, Stems (UK) en Anathème (F). De kruisbestuiving tussen de eerder donkere en fragiele inbreng van Stems met de pure post-rock van Anathème bezorgde ons een adembenemend mooi moment. Waarbij we niet enkel onder de indruk waren van de typische drum/gitaar inbreng. Maar vooral waren we diep onder de indruk van Christine Avis die met door middel van adembenemende mooie cello klanken, je zowaar nog dieper in ontroering bracht. Zonder afbreuk te doen aan de inbreng van de rest van deze bijzondere band. Echter, net dat combineren tussen deze donkere intensiviteit met typische post-rock elementen - tot een climax opbouwen - zorgt ervoor dat we toch iets vrij uniek meemaken hier. Bovendien is er de heel spraakzame frontman, die zijn bewondering voor het festival en de fans haast voortdurend uitspreekt. The Chapel of Exquises Ardents Pears is dan ook een bijzonder beklijvend project, dat aan de ribben blijft kleven.

Australië is redelijk goed vertegenwoordigd op Dunk!Festival 2017. We Lost the Sea komen op Dunk!Festival hun laatste schijf Departure Songs voorstellen. Binnen een vrij sobere omkadering brengt deze band typische, heel intensieve post-rock. Waarbij telkens intieme momenten, die je ziel verwarmen, tot een oorverdovende climax werden gedreven. We Lost The Sea zijn daardoor misschien geen unieke band te noemen binnen het post-rock gebeuren. Ze leggen de lat wel telkens opnieuw enorm hoog en moeten niet onderdoen voor de grotere acts binnen de scene. Dat zetten ze op de mainstage van Dunk!Festival nog meer in de verf.

Omdat we toch eens die aparte sfeer wilden opsnuiven bij de concerten in het bos, besloten we om de Luikse band Ilydaen te aanschouwen. Deze band heeft onlangs een nieuwe schijf op de markt gebracht via Dunk!Records. Veil. Lees de review hier. Het voordeel van spelen in dat bos, voor een deels zittend en staand publiek tussen de takken van de bomen, is dat de intensiviteit van die typische post-rock naar een hemels hoog niveau wordt doorgestuwd. Ilydaen beroerden dan ook je ziel, en lieten ons hart sneller slaan zoals we dat van hen gewoon zijn. Tussen de takken van de bomen, lieten we ons gewillig wegdrijven naar weer eens een heel andere wereld. Met dank aan Ilydaen die het concept 'Forest' benutten om de lat nog hoger te leggen dan we van hen gewoon zijn.

De co-headliner op deze zonnige vrijdag op de mainstage, kunnen we zonder enige twijfel bestempelen als legendarisch in het post-rock genre. And so I Watch You From Afar , ook geschreven als ASIWYFA, ontstond in 2005 in Belfast (Noord Ierland). Ze brachten ondertussen vier albums op de markt: And so I Watch You from Afar (2009), Gangs (2011), All Hail Bright Futur (2013) en Heirs (2015). Doorheen de jaren bouwden ze zowel op plaat als live een heel sterke reputatie op. Ze worden in het post-rock gebeuren dan ook gezien als subtoppers, na haast ongenaakbare 65daysofstatic, Mogwai en Explosions in the Sky of Sigur Ros. De reden van hun succes ligt in de manier waarop ze hun muziek brengen. Een optreden van And So I Watch You From Afar is als een wervelwind, die geen spaander van enig zaal of tent geheel laat. Dat bleek ook nu het geval. Vanaf die eerste noten stond een volgeladen tent dan ook te genieten van de mokerslagen die werden uitgedeeld. Hoewel de reacties achteraf verdeeld waren. Murw geslagen, en in de touwen terecht komen was zeker en vast het geval. ASIWYFA legt de lat enorm hoog, en raast als een tsunami over de hoofden van de aanwezigen heen, van begin tot pril einde van de set. Binnen de aangeboden chaos die de band aanbiedt zit er zowaar zelfs enige melodie. De rustige stukken zijn zelfs niet echt intiem, maar minstens even dreigend. Geen wonder dat het dak er compleet afgaat, en iedereen van voor tot ver naar achter stond te headbangen, dansen, springen tot stevig meebrullen op teksten die er eigenlijk niet echt zijn. Dit alles gerugsteund door wederom een enorm hoogstaande lichtshow. Jawel, anno 2017 neemt de lichtman van dienst nog steeds een voorname plaats in binnen het geheel. Elke drumsalvo en gitaarriff voelde daardoor ook aan als scherpe messen die door je hart boorden, zonder enig medelijden. Na deze oorverdovende knaller van formaat, bleven we dan ook totaal verweesd achter. Wat mij betreft, het absolute hoogtepunt van deze tweede festivaldag.

'Een optreden van And So I Watch You From Afar is als een wervelwind,

die geen spaander van enig zaal of tent geheel laat.

Dat bleek ook nu het geval.

Vanaf die eerste noten stond een volgeladen tent dan ook te genieten

van de mokerslagen die werden uitgedeeld.

Hoewel de reacties achteraf verdeeld waren.

Murw geslagen, en in de touwen terecht komen was zeker en vast het geval.'

Tijd om wat rustigere oorden op te zoeken. Na die orkaan van ASIWYFA voelde The Best Pesimist wel degelijk aan als een rustpunt. Meer nog, de lekker old school post-rock dat deze band brengt, deed deugd aan ons gehoor. Deze band brengt inderdaad post-rock zoals er zoveel zijn. Origineel is het dus niet, maar beklijven kon het zeker en vast.

Earth mochten de tweede festivaldag afsluiten. Deze band mag zonder meer gezien worden als levende legendes. Sinds de jaren '90 brengen Earth psychedelische instrumentale muziek, die je niet zomaar kan of mag beluisteren, maar vooral moet voelen. Hun songs bestaan uit logge, trage vooruitslepende soundscapes die vaak de kaap van 10 minuten overschrijden. Naar het einde van de set toe was de tent echter zo goed als leeg. Vermoeidheid, na zo twee lange festivaldagen, zorgde ervoor dat een mens moeilijk zo een diepgaande trip er nog extra kan bij nemen. Bovendien werd de set zowaar nog wat langer uitgesponnen dan voorzien, zodat bij ook bij ons de aandacht wat verslapte. Ondanks deze kanttekening liet Earth ons, naar goede gewoonte, weer eens vertoeven in heel hogere sferen. Waardoor een soort gelukzalig gevoel over jou neerdaalt, die met geen woorden valt te omschrijven. Nee, afsluiten met een feestje was er dus niet bij. Eerder met een set die je ziel doorboorde, als u zich daar echt wilde of kon voor open stellen.

Ons algemeen besluit van deze eerste festivaldag is dan ook heel simpel. We zagen op onze eerste festivaldag enorm indrukwekkende concerten, de ene wat meer dan de andere. Echter, het absolute hoogtepunt van Dunk!Festival 2017, dat blijkt het festival zelf te zijn.

Categorie: 

Beluister onze Spotify GigView on tour playlist!