Review Graspop Metal Meeting: vrijdag 22 juni 2018

Datum: 
vrijdag, 22 juni, 2018

Graspop Metal Meeting goes XL. Dat was het meest opmerkelijke én meest besproken feit van het Desselse rock- en metalfestival nog lang voor de start. De komst van Guns N’ Roses leidde tot een extra festivaldag, waardoor de inleidende eerste avond op donderdag een volwaardige festivaldag werd. Met een grandioze affiche met bovenaan de headliners Guns N’ Roses, Iron Maiden, Parkway Drive, Volbeat, Marilyn Manson en Ozzy Osbourne was Graspop lang op voorhand volledig uitverkocht, alle formules zijnde combi, het nieuwe combi XL, dagtickets en alle types vip. Na de immense drukte van de eerste dag, mocht de Desselse Graspop weide op vrijdag onder andere Iron Maiden en Parkway Drive verwelkomen als afsluiters van de Main Stages.

Na de immense drukte van de eerste dag met ellenlange wachtrijen aan de ticketbalie en de twee campingingangen, verliep de toetreding tot het Graspop grondgebied op deze tweede dag iets vlotter. Met mondjesmaat ontwaakte de camping terwijl mensen met een dagticket rustig toestroomden, vergezeld door de mensen met een combiticket, dat toegang gaf tot de reguliere drie dagen Graspop. Waar mensen met een tent heen moesten op de overvolle camping weten we niet, maar we gaan er van uit dat de organisatie alternatieven heeft gevonden. In ieder geval, met veel minder frustratie begaven de bezoekers zich naar de verschillende podia verspreid over het terrein, die dezelfde indeling had als vorig jaar. Eet- en drankkramen verspreid links en rechts van de Main Stages, achteraan tegen de Marquee en enkele recht tegenover de Jupiler Stage en een drankstand in de Metal Dome. Ook de foodtruck weide was deze dag geopend, waar je Mora snacks, echte beef burgers, nacho's, mexicaans, salades, fish 'n chips en noem maar op kon verorberen. Ook de 'ducks of trash' waren terug samen met de ondertussen standaard kermisattracties als het reuzenrad en de botsauto's. De metal market was opnieuw buiten het terrein naast de camping geplaatst en recht daar tegenover stond een groot scherm om de voetbalmatchen te bekijken. Steeds gezellig vertoeven op GMM!

Diablo Blvd. - Main Stage 2

De dag startte om 11:10 met de eerste bands, wij waren van de partij om 11:55 bij Main Stage 2 opener Diablo Blvd. Voor de middag spelen op een festival is altijd een beetje een ondankbaar werk. Je zou dan ook verwachten dat er slecht een klein hoopje die hards verzameld zijn voor het podium maar in het geval van Diablo Blvd. was niks minder waar. Velen hadden zich uit hun matras/bed/… gehesen en waren, al dan niet met kleine oogjes en een grote kater, naar de festivalweide gestrompeld. Dat feit alleen al illustreert de populariteit van de band in eigen land en doet dan ook de vraag rijzen waarom de organisatie hen op zo’n ongoddelijk vroeg tijdstip programmeert.

Frontman Alex liet het gelukkig niet aan zijn hart komen en opende met Virus. Het publiek werd langzaam wakker en genoot duidelijk van de show. Al snel vormden zich hier en daar moshpits en werd er luidkeels meegebruld met songs als Demonize en Sing From The Gallows. Met zijn gekende charme pakte Agnew al snel de verzamelde massa in (en die groeide gedurende het optreden ook nog eens gestaag aan). Uiteraard mocht ook een wall of death niet ontbreken op deze show en naar aloude Diablo Blvd. gewoonte was die indrukwekkend in omvang.

Extra puntjes werden gescoord bij onderstaande toe de zanger besloot om zijn fans in de maat te leren klappen. Na een paar bijsturingen en wat hulp van de drummer lukte dat wonder boven wonder nog ook waarvoor 1000x dank Alex! Na The Future Will Do As It’s Told was het tijd voor het laatste nummer en daar was de massa voor het podium het duidelijk niet mee eens. Gesteund door het boegeroep en teleurgestelde blikken besloot de Antwerpenaar dan ook om de organisatie erop te wijzen dat dit is wat je krijgt als je bands van eigen bodem zo vroeg op de dag programmeert. Niemand sprak hem tegen. Maar het was nu eenmaal zo dus werd de set afgesloten door een massaal gescandeerd Black Heart BleedKort maar krachtig, muzikaal niks op aan te merken, nog steeds een schitterende stem, een dosis humor op het podium en een band die zich duidelijk rot amuseert op het podium; ideaal om je dag mee te starten maar volgende keer misschien toch liever iets later en vooral iets langer.

Galactic Empire - Marquee

Gelijktijdig speelde Galactic Empire, de eerste band om de Marquee officieel te openen. Veel hebben we er niet van gezien, maar het was vooral uit nieuwsgierigheid dat we hier nog snel een kijkje namen. Trekkies zullen de Marquee als de pest gemeden hebben, maar de Star Wars fans waren massaal aanwezig. Galactic Empire speelt namelijk de leuke -zowel bekende als minder gekende- Star Wars deuntjes in een metaljasje gehuld, netjes verkleed als hun favoriete karakters uit de film (bv. Darth Vader, Boba Fett en de imperial royal guard). Uniek en leuk om zien en horen!

Avatar - Main Stage 1

De freakshow van Avatar die we op FortarRck zagen zit ons nog vers in het geheugen en toen waren we al laaiend enthousiast over dat optreden. De vraag was dus of ze het optreden van op FortaRock ook konden evenaren. Deze keer was het enkel “The King” die tijdens A Statue Of The King omhoog rees op zijn troon. Met Let It Burn zagen we de eerste moshpits en er werd lustig meegebruld. Avatar had 40 minuten om ons te vermaken dus de gekende klassiekers kwamen allemaal aan bod. Met Hail The Apocalypse, Paint Me Red en Bloody Angel hebben we de drie nummers die zeer goed gekend zijn door het publiek. Tussendoor sprak de frontman het publiek toe en hij weet hoe hij op het publiek moet inspelen. Aan enthousiasme van het publiek en de band zal het zeker niet gelegen hebben. Het enige minpuntje aan het optreden van de Zweden, de setlist bevatte maar zeven nummers, hopelijk mag deze band de volgende keren een uitgebreidere setlist spelen!

Akercocke - Marquee

Als er één ding opvalt tijdens deze editie van GMM dan is het wel het probleem met de techniek in de Marquee. Waar we tijdens andere jaren telkens weer een pluim gaven voor de mensen van licht en geluid duiken er nu toch opvallend vaak problemen op. Het grootste slachtoffer was ongetwijfeld Akercocke. De Britse black/death band moest machteloos toekijken hoe de ene na de andere technieker met verwilderde blik het podium betrad om daarna weer onverrichterzake af te druipen. Pas een dik kwartier na de voorziene speeltijd kon de band eindelijk aantreden maar eigenlijk was het kalf dan al verdronken. De band, voor een keer niet gekleed in kostuum, deed zijn uiterste best maar het publiek was maar moeilijk te enthousiasmeren na de valse start en de frustratie bij de muzikanten leidde er ook toe dat er veel minder strak werd gespeeld dan we van hen gewend zijn. Leviathan klonk nog behoorlijk maar voor het overige mogen we spreken van een gemiste kans. Doodzonde. Hopelijk krijgen ze in de toekomst de gelegenheid om zich te revancheren want wie de band een beetje volgt weet dat hun potentieel veel groter is dan dit optreden deed vermoeden.

Zeal & Ardor - Metal Dome

Laten we maar meteen met de deur in huis vallen: indien u op het moment van dit optreden elders vertoefde, dan heeft u één van de hoogtepunten van het festival gemist. De metaldome is door zijn intieme setting wel vaker de plaats waar magie te beleven valt (Alcest 2015) maar wat Manuel Gagneux en zijn kompanen hier uit hun mouw wisten te schudden was stof voor Graspop geschiedenis. Het soort momenten waarover je over vele jaren tegen je vrienden zal zeggen ‘weet je nog Zeal & Ardor in 2018’, waarna weemoedige blikken in de verte en een stil geknik met toegeknepen lippen hun antwoord zal zijn. De op papier onmogelijke combinatie van negro spirituals en ijzige black metal komt ook live volledig tot zijn recht mede door een band die muzikaal in topvorm is en een uitstekende keur aan backing vocals. Bij opener In Ashes moest een deel van het publiek duidelijk nog wennen aan de niet alledaagse combinatie van stijlen en enkelingen verkioen zelfs de uitgang boven een poging om het geheel een kans te geven. Maar eens de opwarming voorbij nam Zeal & Ardor nummer na nummer het publiek meer bij de lurven en met het verstrijken van de tijd werd de publieksreactie steeds warmer om uiteindelijk uit te monden in een tsunami vanaf de eerste rijen tot helemaal aan de uitgang. Het was bijna onmogelijk om in een set die het moest hebben van samenhang en contrast hoogtepunten uit te kiezen maar ons kippenvel werd toch net iets extremer tijdens Servants, Come On Down, Devil Is Fine en Don’t You Dare. En we durven zelfs te beweren dat bij afsluiter Baphomet zelfs ons kippenvel kippenvel kreeg. De overweldigende respons van het publiek was duidelijk ook een verrassing voor Manuel Gagneux en de zijnen die met een ietwat onwezenlijke blik de zaal in staarden aan het einde van de set, een stille ‘wtf’ op de lippen. Legendarisch.

Shinedown - Main Stage 1

Over naar het Amerikaanse Shinedown. In hun thuisland zijn ze immens populair en headlinen ze festivals, in onze contreien waren ze tot een paar jaar terug bijna onbekend. In 2016 stonden ze al eens op Graspop en toen bleken ze een schot in de roos te zijn muzikaal en vocaal, maar nog niet genoeg gekend om voor de perfecte sfeer te zorgen. Na een Europese tournee met Iron Maiden daarna die onder andere het Sportpaleis liet vollopen, kon België nogmaals van hun muzikale kwaliteiten genieten. Nu stonden ze eindelijk terug op de Main Stage van Graspop. Dat de band heeft gewerkt aan hun bekendheid in Europa was duidelijk te zien aan de publieksresponse. Shinedown schitterde. Aanvoerder/zanger Brent Smith was zijn sympathieke zelve en was goed bij stem, perfect passend binnen de American heavy metal die Shinedown brengt, een echte arenaband. De toon werd goed gezet met Sound Of Madness en het duurde niet lang eer de aanstekelijke tonen van grote hit Cut The Cord weerklonken, een ware publieksmeezinger. Ook het emotionele Second Chance waar de akoestische gitaar even werd bovengehaald had een impact op de weide. Smith liep tijdens het optreden ook het publiek in, tot groot jolijt van de fans. Eens terug naar het podium telde hij tot drie en moest het publiek springen. Je leest het, opnieuw een schot in de roos voor Shinedown.

Tremonti - Main Stage 2

Wie wederom op Graspop Metal Meeting aanwezig was, was Mark Tremonti. Je denkt spontaan aan Creed of Alter Bridge, maar het gaat hier om geen van beide; Mark tekende present met zijn eigen band Tremonti. In 2012 bracht Tremonti hun eerste album uit, dat bol stond met vlijmscherpe gitaarsolo’s en waar ook Mark himself de vocals op zich nam. Hij heeft Scott Stapp en Myles Kennedy helemaal niet nodig want ook hij is een prima zanger. Ondertussen is het gezelschap toe aan album nummer vier genaamd A Dying Machine dat eerder dit jaar uitkwam. Tremonti presenteerde enkele nieuwe songs hiervan zoals Bringer of War, Throw Them To The Lions en A Dying Machine, maar de hoofdmoot bestond uit oudere hits als You Waste Your Time, Another Heart, My Last Mistake en Wish You Well. Een waar gitaarspektakel daar op de Main Stage 2.

Carach Angren - Marquee

De volgende geschminkte circusact die we aanschouwden stond in de Marquee. Carach Angren zijn wel serieuzer in hun opzet dan Avatar, met hun black metal vertellen ze heuse verhalen en vermaken ze het publiek. Zanger Dennis ‘Seregor’ Droomers (geef toe, het alias Seregor past toch veel beter) is een waar entertainer. Een microfoon als een mes, een kroon bovenop zijn geschminkte tronie, … de sfeer was onmiddellijk gezet. Gedurende het optreden vonden kleine acts plaats zoals de keel doorsnijden van een witte pop waar bloed uitliep die hij dan oplikte tot aan de intieme zone, het kreeg het publiek aan het grinniken. De focus lag vooral op het laatste album Dance And Laugh Among The Rotten, maar gelukkig bleef de klassieker Bloodstains On The Captain’s Log niet uit. Alweer een performance om u tegen te zeggen van de symfonische black metal Nederlanders.

Powerwolf - Main Stage 1

Ondertussen speelden ook die andere witgezichten van Powerwolf op de Main Stage 1. Powerwolf zakte naar goede gewoonte nog eens af naar Graspop Metal Meeting, sinds 2012 zijn ze om het jaar te zien hier. Het was vooral de vraag wat ze van het nieuwe album dat binnenkort uitkomt live zouden brengen. Er werd sterk begonnen met Blessed & Possessed en Army of the Night dat door de fans ondertussen goed gekend is. Hierna probeert frontman Attila Dorn een verhaaltje te vertellen om Resurrection by Erection op gang te trappen. Eerlijk, een dappere poging maar het publiek keek nogal verward toe. Zijn bindteksten waren niet bijster origineel maar dat kon het publiek niet deren want de muziek zat goed, zeer goed. Powerwolf is een van de enige bands waarbij het geluid (de verhouding vocals en bas) al direct vanaf het begin dik in orde was. Met het brengen van Amen & Attack was de toon gezet en het publiek was laaiend enthousiast, een perfect moment om ons te laten kennis maken met het nieuwe nummer Demons Ara A Girl’s Best Friend. Powerwolf koos ervoor om met een van de best gekende nummers af te sluiten. Met We Drink Your Blood gaven de crowdsurfers nog eens het beste van zichzelf en de band kon tevreden het podium verlaten.

L7 - Jupiler Stage

Intussen werd de Jupiler Stage ingepalmd door een vrouwengroepje. Maar noem hen niet zo in hun gezicht want het zou u wel eens duur te staan kunnen komen. Begin jaren negentig surften deze meiden vrolijk mee op de succesgolven van de grunge, al is hun stijl meer door punk beïnvloed. Ze werden al snel berucht omwille van hun vrolijke podiumgedrag waarbij al wel eens een koppel tieten werd ontbloot. Hun derde album Bricks Are Heavy (1992) scoorde hoge tieten euh toppen en iedereen kent wel het rifje van Pretend We’re Dead. Nadien zakte hun populariteit echter langzaam weg en rond 2001 ongeveer gooiden ze het bijltje er bij neer. In 2014 kwam er echter nieuw teken van leven en kwamen de meiden (dames ondertussen) weer bij elkaar om te gaan toeren. Nieuw plaatwerk zou in de maak zijn maar de voorbije jaren werden al een aantal nieuwe singles de wereld ingestuurd. Om eerlijk te zijn was het dus een beetje uit pure jeugdnostalgie dat men naar de Jupiler Stage afzakte en als we zo wat rondkeken waren er wel meer jonge veertigers aanwezig dan andere leeftijdscategorieën. Never too old to rock! Ook de L7 ladies niet. Ze hadden nog steeds diezelfde in-your-face mentaliteit van 25 jaar geleden. Ook de sound is dat maar dat stoort helemaal niet, integendeel. Een stevige portie punkrock op z’n tijd heeft nog nooit iemand kwaad gedaan. Er werd stevig getapt uit het verleden natuurlijk en gelukkig maar niet enkel uit het hitalbum. Ook de twee nieuwste nummers I Came Back To Bitch en Dispatch From Mar-a-Logo zaten in de set en moesten heus niet onderdoen voor de oudjes (pun not intended) maar uiteraard werd er toch geëindigd met de hit Pretend We’re Dead en het übervenijnige Shitlist waarbij die van de grunge generations zich zelfs aan een (weliswaar bescheiden) moshpit waagden.

Septicflesh - Marquee

Hoe doe je loeihard lawaai goed klinken? Dat moet je aan Septicflesh vragen, want zij doen het als de beste! De symphonic deathmetalband zette de Marquee in vuur en vlam. We herinneren nog levendig hun laatste optreden op Graspop Metal Meeting ook in de Marquee. Het publiek brak daar haast de boel af dankzij de energieke performance van de band. Blown away, meer dan deze twee woorden waren eigenlijk niet nodig om dat optreden te beschrijven. Of ze dat overtroffen hebben deze keer is moeilijk te zeggen, het ging er immers hetzelfde aan toe, zij het met een geupdate setlist. Septicflesh heeft namelijk vorig jaar het album Codex Omega uitgebracht waar ze een viertal nummers van speelden. Opener Portrait Of A Headless Man en afsluiter Dark Art blijven ons bij, live klonk het zelfs nog beter dan op cd. Maar de echte knallers van formaat waren natuurlijk de gekende toppers zoals Pyramid God, Anubis en het weergaloze Communion, alsof het hele publiek hierop zat te wachten. Moshpits bleven dan ook niet uit. Leuk weetje, zanger Spiros had zijn rechterarm uit de kom maar dat verhinderde hem niet van 50 minuten lang op te treden met zijn gitaar rond zich. We krijgen maar niet genoeg van deze band, volgende keer minstens één uur lang, Graspop?

Killswitch Engage - Main Stage 1

De eerste keer dat we Killswitch Engage mochten verwelkomen was in 2004 en nu zijn ze ondertussen toe aan hun vijfde bezoek aan deze metal meeting. De goedgehumeurde Adam Dutkiewicz nam het publiek op sleeptouw met zijn grappige tussenkomsten terwijl Jesse Leach het serieuzer aanpakte. Tussendoor werd er gesproken over verdraagzaamheid en hoe metal ons allemaal samenbrengt. Het optreden kwam wat traag op gang maar het tweede deel van de setlist deed dit allemaal vergeten. My Last Serenade, Rose of Sharyn, End of Heartache en In Due Time bracht de moshpits en circlepits op gang en het publiek zag dat het goed was. Een van de meest geliefde nummers van de band is een Dio cover. Geen betere manier om het optreden af te sluiten dan met hun versie van Holy Diver, iets dat we op ieder optreden van hen hopen terug te zien. Killswitch Engage is druk bezig met toeren maar een vermoeide indruk kregen we niet te zien. Zanger Jesse was aan het herstellen van stemproblemen maar de vocalen, zowel clean als scream, waren op en top en hier was niets op aan te merken.

Avenged Sevenfold - Main Stage 2

Normaal kregen we Avenged Sevenfold begin deze maand te zien in Eindhoven samen met Shinedown en Black Stone Cherry maar wegens logistieke redenen moesten ze dit optreden aflassen. Uiteraard geen fijn nieuws voor de fans maar we zijn al blij dat we Avenged te zien krijgen op de Main Stage, onder het geluid van bliksemschichten en mooie visuals op de schermen op de achtergrond. Als snel weerklonk de intro van The Stage en al snel kwam Synyster Gates het podium op om het nummer in te zetten. Hierna volgde de rest van de band en het publiek begon al snel te juichen. Met Afterlife en Hail To The King vloog Avenged Sevenfold ertegenaan en de Graspop crew had zijn handen vol met de vele crowdsurfers. Een van de verrassingen op het gebied van setlist was zonder twijfel Welcome To The Family, een nummer dat niet op elk optreden gespeeld wordt en dat na het Nightmare album een beetje op de achtergrond verdween. Verder liet Synyster Gates zien wat hij kon met strakke solo’s en cleane jazz lijnen tussendoor. Na Buried Alive verliet de band het podium en werd er een aangrijpend filmpje getoond van Jimmy “The Rev” Sullivan. Hij overleed in 2009 en was een van de oprichters van de band. Een zeer mooie aanzet voor So Far Away. We hebben ons moment van rust gehad en gingen verder met Nightmare, Eternal Rest en MIA. De laatste twee zijn nummers die vooral gekend zijn door de fans die er al vanaf de vroegere albums bij waren. De grotere pits werden gevormd bij Bat Country maar al snel legde M. Shadows het nummer stil en maande de security en hulpdiensten aan om het publiek in te gaan omdat hij zag dat er iemand KO gegaan was. Zolang de hulpdiensten hun werk moesten doen beslisten ze om van het podium af te gaan. Toen de situatie opgelost was kwamen de leden terug het podium op en bedankten ze het publiek dat ze hier goed in meegingen zonder te morren. Shadows hoopte dat we ons nog een laatste keer volledig zouden laten gaan en besloot om af te sluiten met Shepherd of Fire en Unholy Confessions. We onthouden dat Avenged Sevenfold een dik optreden heeft neergezet met enkele verassende nummers maar ook het gebaar van M. Shadows zullen we niet snel vergeten!

Vader - Marquee

Het aantal keer dat we Vader live aan het werk hebben gezien is niet meer op twee handen te tellen. Ten tijde van de Xmas en No Mercy Fests in Hof Ter Lo waren ze quasi altijd van de partij. Nu was het echter al een tijdje geleden dat we de peetvaders van de Poolse deathmetal aan het werk hadden gezien en meer uit melancholie dan uit overtuiging begaven we ons naar de goedgevulde Marquee. En dat heeft eenieder die dat ook gedaan heeft zich niet beklaagd! De Poolse veteranen vlogen meteen uit de startblokken en het leek wel alsof de band collectief een verjongingskuur had ondergaan. Zelden hebben we de band zo strak weten spelen en de opgekomen meute werd onhoudbaar naar de woeste pit gedreven. Vader wou er duidelijk het tempo inhouden en vermeed de meer slepende nummers uit hun ondertussen indrukwekkend lange carrière. Snelheid was het codewoord en het is een klein mirakel dat er geen doden vielen, zo intens ging het er in de eerste rijen aan toe. Dark Age, Vicious Circle, The Crucified Ones en Sothis sprongen er uit maar eigenlijk was de hele show één groot chaotisch feest. Wanneer de tonen van The Imperial March weerklonken, mochten Vader en het publiek terugblikken op een bijzonder geslaagde passage.

Iron Maiden - Main Stage 1

Wat wel eens de huisband van Graspop Metal Meeting wordt genoemd was de headliner van deze tweede festivaldag: Iron Maiden. Voor de negende keer speelden de sympathieke Britten op dit festival (ze begonnen overigens 10 minuten later wegens de vertraging bij Avenged Sevenfold). We vergeten nooit hun grandioze misser op Rock Werchter, Iron Maiden hoort gewoon thuis op Graspop. Vorig jaar stonden ze nog voor een uitverkocht Sportpaleis om het nieuwe The Book Of Souls album voor te stellen. Deze keer geen nieuw album, maar een best-of setlist of zo leek het toch, met enkele verrassingen. Laten we in alle eerlijkheid zeggen: dit was het beste optreden van Iron Maiden in jaren! Niet alleen leken de bandleden en dan vooral zanger Bruce Dickinson in topvorm gezien hun leeftijd, maar ook het showaspect was grandioos te noemen.

Met welbekende intro Doctor Doctor werd het optreden gestart waarna de Britten het podium opkwamen en met Aces High de toon zetten voor een weergaloos optreden van 2 uur lang. Het duurde niet lang voor de eerste keer het iconische “Scream for me Graspop!” over de weide galmde. Bruce had bij dit nummer heel passend een oud pilotenoutfit aan. Aan decoratie was een heel optreden lang goed nagedacht. Boven de band hing een WO II Spitfire gevechtsvliegtuig, een exacte replica van een toenmalig model, aldus Bruce na het nummer. Hij hield een lange speech over dat vliegtuig en hoe het tijdens de Tweede Wereldoorlog bestuurd werd door een Belg om tegen de Nazi’s te vechten en dat ze hem nog steeds eren daarvoor, vrijheid stond centraal in zijn speech. Verder was Bruce zijn inbreng vrij beperkt (op de vele “scream for me Graspop”’s na). Er werd verdergegaan met Where Eagles Dare en 2 Minutes To Midnight, nog zo’n klassieker die praktisch het hele publiek vooraan aan het meezingen kreeg. Niet alleen Bruce maar ook de muzikanten hadden er duidelijk zin in. Steve Harris stond het meest stil en je ziet ook wel dat de jaren hun tol beginnen eisen, maar bijvoorbeeld Janick Gers liep van links naar rechts, benen in de lucht gitaarspelend. De interactie tussen hen onderling zat zeer goed.

Dan volgde misschien de eerste verrassing: het nummer The Clansman van het album Virtual XI, uit de minder goede nineties periode van de band zonder Bruce. Fijn om dit live nog eens te horen. Het decor op de achtergrond was alweer veranderd zoals bij elk nummer en Bruce had een zwaard waarmee hij in het rond zwaaide. Dit ging door naar The Trooper zo vroeg in de setlist, het was alsof het publiek ontketend werd, de hele weide leek mee te zingen. Bruce ging een zwaardgevecht aan met een grote Eddie die op het podium rondwandelde en duels met de band aanging. Uiteindelijk blies hij de aftocht. Andere verrassingen waren het geweldige The Wickerman en Sign Of The Cross, waar Bruce in het begin van het optreden in zijn speech al eens naar hintte.

Spektakel verzekerd dit optreden. Bij Flight of Icarus werd een groot Icarus beeld boven het podium neergehangen en Bruce leek met Rammstein te spotten met een vlammenwerper op zijn rug gebonden. Op de juiste momenten getimed met de melodieën die Steve Harris, Adrian Smith, Dave Murray en Janick Gers speelden toverde hij een vlammenzee uit zijn mouwen, die Icarus op het einde deden vallen. Grandioos. Daarna was het tijd voor de old school Maiden hitmachine. Fear Of The Dark met Bruce verkleed als een Jack The Ripper compleet met masker, The Number Of The Beast waarbij het podium bijna in brand leek te staan door het vuur en de oranje-rode lichten en Iron Maiden met een grote Eddie schedel met hoorns als achtergrond werden na elkaar gebracht. Niet zonder problemen helaas, het geluid viel uit tijdens dit laatste nummer. Maar Bruce grapte dit ludiek weg en zei dat ze zo terug waren, ze moesten wat geld in de meter steken. Eens terug bestond de bisronde uit The Evil That Men Do, Hallowed Be Thy Name en Run To The Hills. Iron Maiden was een van de hoogtepunten van heel het weekend.

Watain - Marquee

Voor wie niet geïnteresseerd was in het geweldige Iron Maiden, stond in de Marquee een potje black metal klaar. Het uit Zweden afkomstige Watain doet dat als de beste. Zelfs in hun genre zijn ze altijd vrij extreem geweest. Het was hun derde aantreden op Graspop Metal Meeting en dat heeft de Marquee geweten. Zouden ze die bloedvlekken vooraan eruit gekregen hebben? Zanger E. stak het niet onder stoelen of banken, zij zijn pure black metal en aanbidden Satan. Als ritueel staken ze eerst met een toorts vuur aan, om in het geheel gecombineerd met bloedrood licht een duistere sfeer te creëren. Andere opvallende zaken waren de kelk met bloed die E. uiteindelijk over het publiek goot. Het zijn kleine zaken die hen eer aandoen. Kleppers als het nieuwe Nuclear Alchemy of The Serpents Chalice deden de muziek tot ver buiten de tent daveren.

Wolves In The Throne Room - Metal Dome

Na Watain was Iron Maiden nog maar aan de helft van hun optreden gekomen. Wie nog steeds geen zin had in die portie heavy metal kon naar de Metal Dome om daar Wolves In The Throne Room te zien. Een ander type black metal, die eerder met doom flirt. Zo zijn de nummers soms een pak trager, maar daarom niet rauwer. De Amerikaanse band wist een speciale atmosfeer te creëren, iets dat je gewoon moest ondergaan om het te snappen. De trage melodieën lieten je enerzijds wegdromen, om op momenten wakker te schieten door een snellere passage. Wolves In The Throne Room blijft echter een speciale band die niet voor iedereen is weggelegd.

Ayreon - Marquee

Iron Maiden was al fantastisch goed geweest maar nog voor wij ons na hun schitterende show als de weerga naar de Marquee repten stond voor ons al vast dat het hoogtepunt van deze GMM vrijdag daar en dan zou liggen met de komst van Ayreon. Het feit dat zij hier dit weekend aanwezig waren was al een uniek gebeuren op zich. In de 23 jaar sinds Arjen Lucassen ons kennis liet maken met zijn geesteskindje heeft deze band nog maar amper een podium betreden. Vorig jaar waren er de optredens in de 013 in Tilburg, de daarvan eerder dit jaar verschenen dvd registratie. Onder lichte druk van enkele van zijn medemuzikanten zwichtte Lucassen dan toch en was hij bereid om op één zomerfestival te spelen. Gelukkig voor ons werd dat dus Graspop. Vraag was alleen welke vocalisten hij allemaal zou meebrengen. Lucassen heeft de luxe dat bijna iedereen staat te drummen om met hem te mogen werken, in de zomer zijn vele muzikanten natuurlijk zelf op tournee met hun eigen bands. Als ‘hoofdstem’ was er Mike Mills die ook op Ayreon Universe en laatste album The Source prominent van de partij was.

Al in het openingsnummer Age of Shadows verschenen Epica’s Simone Simons en Mark Jansen op het podium, dat begon dus al goed. De volgende klasbak die haar beurt opwachtte was Marcela Bovio die samen met Mills de titelsong(s) uit The Theory Of Everything bracht. Net als op de dvd was er ook hier ruimte voor een nummer uit Lucassen’s Star One project, Intergalactic Space Crusaders. Vervolgens blies Magali Luyten (Nightmare) de aanwezigen in de tent omver met haar performance van Dawn of a Million Souls. Alsof dat allemaal nog niet genoeg was, kregen we een gigantische verrassing toen plots Kamelot's Tommy Karevik het podium betrad om daar een prachtige versie van Into the Black Hole te brengen. Het meest pakkende moment uit de set was wel de samenzang der drie engelen, Anneke Van Giersbergen, Simone Simons en Marcela Bovio in Valley of the Queens. Simons zou twee nummers later nog eens verschijnen samen met Mills en John Jaycee Cuijpers in het mooie Star of Sirrah. De mooiste en meest zuivere mannelijke stem van de avond kunnen we toch wel op het conto van Damian Wilson schrijven. De man pakte de Marquee werkelijk volledig in met zijn performances in And The Druids Turn To Stone. Dan was er nog een hoogtepuntje op te merken niet zozeer wat betreft de vocalen, maar eerder met muziek. Met Day Sixteen: Loser ging haast het hele publiek aan het dansen op de vrolijke tonen, wat een hit! Een beetje een vreemde eend in de vocale bijt was Barry Hay van Golden Earring die mee kwam rocken op Sail Away To Avalon dat als outro een stevig stukje van GE’s Radar Love meekreeg. Daarna was het de beurt aan het bombastische Everybody Dies met Mike Mills, Tommy Karevik, Anneke Van Giersbergen en Mark Jansen. Het was op voorhand een beetje een speculeren of de grootmeester/componist van al deze prachtige nummers zelf mee zou komen maar dan verscheen Lucassen hemzelve dan toch op het toneel. Hij speelde mee met The Castle Hall en nam zelf de lead vocals voor zijn rekening op Day Eleven: Love. Als finale kwamen alle zangers en zangeressen nog samen zingen op The Eye of Ra (wederom een Star One nummer) en opdat alle aanwezigen in de tent massaal aan deze karaoke zouden deelnemen verschenen de lyrics mee op het grote scherm op de achtergrond. Mogen wij bij deze van de gelegenheid gebruik maken om ook de artiest die de visuals gedurende de hele show in elkaar heeft gestoken een welgemeende pluim op de hoed te steken? En we dreigen door al die vocale verwennerij misschien ook wel de shitterende muzikanten te vergeten als daar waren, Ed Warby (drums), Marcel Coenen (gitaar), Johan Van Stratum (bas en ook mijnheer Bovio), Joost Van Den Broek (toetsen), etc. Dankbaar namen Lucassen en alle muzikanten afscheid van het aanwezige publiek en na de obligatoire foto met publiek ging Wilson ook nog eens een achterwaartse crowdsurf doen.

Parkway Drive - Main Stage 2

Een van de bands die altijd wel een sterk optreden neerzet is zonder twijfel Parkway Drive. Begin deze maand gaven ze een verpletterend optreden op FortaRock en nu mochten ze op de Main Stage 2 het beste van zichzelf geven, na Iron Maiden! Het optreden wordt gebruikt om het nieuwe Reverence album in de verf te zetten. Een album dat ondertussen door het publiek gekend en geliefd is. Er werd begonnen met Wishing Wells en Prey. Al direct vanaf de eerste minuut geeft de band het beste van zichzelf en het publiek was uitzinnig. Dit optreden bevatte alles: snoeiharde riffs, geweldige vocals en de onvoorwaardelijke steun van het publiek dat op geen enkel moment de band in de steek liet. Zanger Winston vroeg om crowdsurfers en kreeg deze met hopen. Met het zwaardere werk zoals Idols And Anchors en Karma won de band vele harten. De meezingers zoals Destroyer, Absolute Power en Wild Eyes zorgden dan weer dat Graspop op zijn grondvesten daverde. Het was echter wachten op Crushed voordat de drummer ondersteboven heen en weer ging in zijn ijzeren wiel. Aan vuurwerk en vlammen ook geen gebrek. Een puik optreden met een mix tussen oud en nieuw met toch een nadruk op het nieuwere werk zorgde ervoor dat we voldaan de Graspop weide verlieten. Parkway Drive, een van de toekomstige nieuwe lichting headliners, let op onze woorden!

Foto's door Graspop Metal Meeting & Tim Vermoens (Avatar & Watain/FortaRock).

Lees ook de reports van donderdagzaterdag en zondag.

Categorie: 

Beluister onze Spotify GigView on tour playlist!