Review Graspop Metal Meeting 2013: dag 3

De derde en laatste dag van Graspop Metal Meeting bood de bezoekers nog veel interessante bands aan met voor ieder wat wils. Opmerkelijk was dat headliner Iron Maiden niet het festival afsloot, maar deze eer was weggelegd voor twee andere bands die tegelijk in de marquees speelden. Lees hier het verslag.

Onze derde en laatste dag begon al vroeg met Winterfylleth. Black metal maar voor de verandering niet uit de Scandinavische landen. Uit Manchester is dit gezelschap, toch wel vrij opmerkelijk voor een black metal band. Nu, voor hen die zo vroeg nog niet op de weide waren, zij hebben niet veel gemist. Standaard black metal met niets speciaals.

De main stage werd hierna bevolkt door de heren van Hellyeah. Wat een bandnaam kan je denken. Zegt Damageplan je iets? Misschien zegt Pantera je dan wel iets? Voila, Hellyeah bestaat uit ex-leden van Pantera, Damageplan maar ook Mudvayne en Nothingface. Zegt dit genoeg? Een soort supergroep, ontstaan nadat Dimebag Darrel neergeschoten werd op het podium en Damageplan het voor bekeken hield. Ze spelen net als voorgenoemde bands groove metal, groovy maar zware metal. Het klonk lekker stevig! Leuk dat ze hier vanuit de Verenigde Staten op Graspop stonden dit jaar.

Moonspell trad hierna op in de marquee 1. Nu pas zagen we een grote opkomst, zowat de hele marquee stroomde vol met mensen. Moonspell bracht vorige keer op Graspop een vrij gothic en doom-gerichte setlist waarbij hoofdzakelijk het album Wolfheart en de andere oude albums werden geraadpleegd. Deze keer, met hun nieuwe album Alpha Noir, kregen we een veel zwaardere setlist te horen. Zelfs Finisterra afkomstig van Memorial zat opnieuw in de setlist, heerlijk! Natuurlijk werden klassiekers zoals Alma Mater en afsluiter Full Moon Madness niet vergeten, alsook niet Opium en, hoe kan het ook anders, Vampiria. Laten we meteen maar de hele setlist bekend maken: Axis Mundi als opener gevolgd door Alpha Noir, Lickanthrope en nog het Portugese Em Nome Do Medo. Een intense sfeer zoals we bij Moonspell altijd gewoon zijn!

Op de main stage vonden we de jonge springers van Parkway Drive terug. Laten we ze tot de goede metalcore rekenen met hardcore invloeden. Het publiek is er ook naar, de term jonge springers is dan ook goed gebruikt. Een feestje bouwen kan deze band wel. Met hun muziek jutten ze menig mens op. Grote hits waren Boneyards en Home is for the Heartless.

Corey Taylor mocht na zijn optreden met Slipknot gisteren nog niet naar huis. Met Stone Sour stond hij nog geprogrammeerd op de main stage deze laatste dag. Deze keer zonder masker het podium op dus! Hoewel Stone Sour vrij softe nummers heeft, speelden ze een vrij harde set. Ze speelden ook een cover van Black Sabbath, Children of the Grave. Het klonk leuk als tussendoortje, maar waarom dit nodig was weten we niet, Stone Sour heeft meer dan genoeg eigen materiaal om het publiek te entertainen.

In Flames zou heel kort kunnen beschreven worden: ze lieten zowat alle bands zien hoe het moest. Niet alleen muzikaal maar ook qua activiteit. Ze waren de koningen van de crowdsurfers, het leek haast alsof iedereen de lucht in wou. Zanger Anders Friden moedigde dit dan ook alleen maar aan. Geen moment rust had je als niet-crowdsurfer. In Flames speelden een laat ons zeggen heel moderne setlist, met amper plaats voor oldies. Zelfs Only For The Weak werd niet gespeeld, toch wel een gemis. Ze begonnen met de uitgesponnen intro en het nummer zelf genaamd Sounds of a Playground Fading, gevogld door Where the Dead Ships Dwell. Meteen twee songs van hun laatste album, waarnaar ook het podium was ingericht. Geinig was hoe Anders het fototoestel van een fotograaf afnam of zelf wat foto's ermee te nemen. Alles kwam tot een climax samen met afsluiter Take This Life. Volgende keer enkel nog een iets evenwichtigere setlist en er valt niet aan te toppen!

Epica was de volgende band die de marquee 1 goed liet volstromen. Helaas zowat halverwege het optreden vertrok al veel volk richting main stage voor Iron Maiden. Deze mensen hadden ongelijk, Epica was opperbest! Met een evenwichtige setlist bestaande uit nieuwe en oude nummers wisten ze de menigte te overtuigen dat ze na al die jaren nog steeds niet aan inspiratie en live performance zijn ingeboet. Wat straalde de band energie uit, dat naar het publiek weerspiegeld werd, ook hier konden we van een climax op het einde spreken met Consign to Oblivion. Dit was meteen ook het laatste optreden van Epica voor een bepaalde tijd, zangeres Simone Simons zal immers bevallen van een baby. Dat was on stage ook goed te zien, een heel ronde buik.

Watch out Graspop, Flight 666 has arrived. De bemanning: niemand minder dan Iron Maiden! Na vijf jaar zijn ze eindelijk opnieuw in Dessel geland. Zeg nu niet opnieuw 'alweer Iron Maiden', heb je immers liever dat ze op Rock Werchter staan? Inderdaad, neen. Ook al was het de zevende keer dat ze hier staan, ze stellen nooit teleur. Deze keer pakten ze uit met hun nieuwe tour 'Maiden England World Tour'. Wat hield dit in? Een trip naar het verleden, alles tot en met 'Seventh Son of a Seventh Son'. Hoewel, we hebben toch Fear of the Dark luid meegezongen! Achja, met een setlist van net geen 2 uur kan dat geen kwaad. Het was fantastisch om het oude Iron Maiden nog eens mee te maken! 666, the number of the beast!

Graspop zat er nog steeds niet op. Er waren zowaar nog twee bands die na de headliner mochten spelen: Testament en King Diamond. Het is door deze laatste dat dit zo gepland was, King Diamond wou een lange setlist spelen op het festival.

Bij Testament ging het er nog voor een laatste keer zwaar aan toe. Moshpits voor hen die nog steeds niet moe waren en de laatste crowdsurfers voor deze editie. Testament stond echt garant voor nog een laatste keer alles geven, wat velen dan ook deden. Met een mix van oud en nieuw materiaal (van het album Dark Roots of Earth) zetten ze het publiek naar hun hand. Frustraties werden geuit bij bijvoorbeeld songs als True American Hate, thrashen maar! Of met de nummers The Formation of Damnation en Into the Pit, verdomme! De thrash metal daverde doorheen de marquee 2 zoals het hoort. Een zeer geslaagde afsluiter, iedereen kon moe naar huis of de camping afdruipen. Of naar de afterparty in de metaldome.

In marquee 1 ging het er rustiger aan toe, maar daarom niet minder volk, integendeel. Velen bleven na Iron Maiden nog achter voor King Diamond. Deze internationale heavy metal band is toch iets bijzonder. Wie hen niet kent, keek waarschijnlijk hard op van de vrij schelle en hoge stem van zanger King Diamond, aan zijn uiterlijk te zien zou je dit zeker niet verwachten. Nu, het begon gedurende de setlist wel wat eentonig te worden. Qua showelement waren ze wel bij de beteren van Graspop, verschillende attributen stonden op het podium, waar af en toe vrouwen een act kwamen presenteren. Een leuk einde van Graspop Metal Meeting.

Lees de review van dag 1 en dag 2.