Review Alcatraz Hard Rock & Metal Festival 2017: zondag 13 augustus

Datum: 
zondag, 13 augustus, 2017

Eén avond en een volledige festivaldag waren al achter de rug, stuk voor stuk uitermate geslaagd. Maar zowel op het programma als in de praktijk bleek de laatste dag nog het beste van alles. Lees hier het verslag van de laatste dag van Alcatraz Hard Rock & Metal Festival 2017. 

Raven, al sinds 1974 maakt dit drietal uit Newcastle de podia wereldwijd onveilig. In de jaren 80 leken ze op het punt van een doorbraak te staan maar om onduidelijke redenen zijn ze steeds in het midden van het peloton blijven steken. Ondanks het uitblijven van het grote succes heeft Raven zich nooit laten leiden door frustratie maar is men stug blijven optreden in het volle besef van de eigen beperkingen. Meer zelfs, door de jaren heen heeft de band een stevige reputatie als enthousiaste liveband opgebouwd.

Ook deze dag stak het trio van wal als waren ze een derde van hun werkelijke leeftijd oud. Raven moest het hebben van een handvol semi-klassiekers en ze brachten die met een enthousiasme als waren ze pas gisteren geschreven. Vooral de al wat oudere metalfans brulden enthousiast mee met All For One, Hung Drawn And Quatered en het onvermijdelijke Rock Until You Drop. Net als Hell eerder dit weekend verwees men naar de domheid die tot de brexit hebben geleid waarmee ze nog maar eens bewezen dat metalheads vaak een pak evenwichtiger zijn dan doorgaans wordt aangenomen.

Ondanks zijn gezegende leeftijd haalde zanger John Gallagher nog vlot de hoogste noten zelfs in een ijselijk nummer als Faster Than The Speed Of Light, hij kreeg van het publiek een warm applaus voor die topprestatie. Afsluiten deed men middels de cover Born To Be Wild. Dit Raven heeft nog zeker tien goede jaren voor zich. (Avon Moltoy)

Met nauwelijks één EP onder de kogelgordel wist Carnation al een kleine hype te veroorzaken in de metalunderground wat onder andere leidde tot een optreden in Japan. Het verhaal van Carnation vertoont daarmee opvallende gelijkenissen met dat van Evil Invaders zij het dat de band uit het mondaine Heist-Op-Den-Berg zich specialiseert in brutale death metal in plaats van thrash.

Het publiek was alvast vroeg op post om deze band te ondersteunen en kreeg waar voor zijn geld want Carnation ramde zich strak en efficiënt door een set oldschool deathmetal die de Swamp op zijn grondvesten deed daveren. We kunnen er niet exact de vinger opleggen waarom Carnation zo’n lekker orkestje is –erg vernieuwend kan je hen niet noemen- maar toch laten de songs je stuk voor stuk niet onberoerd en voel je de spontane neiging om de boel aan diggelen te slaan. De set was eigenlijk één langgerekt hoogtepunt maar vooral The Great Deceiver en The Rituals Of The Flesh vielen op. En uiteraard werd afgesloten met een song die nu al een klassieker mag genoemd worden, het als een pantserdivisie voortratelende Explosive Cadavers. In het oog houden dit bandje! (Avon Moltoy)

UFO mocht eraan beginnen op het hoofdpodium om 12 uur. Een ontiegelijk vroeg uur voor een doorleefd hardrock fuifbeest. Een paar jaar geleden stond UFO op ongeveer hetzelfde uur geprogrammeerd op Graspop. Althans, dat dacht ik toch. Met veel moeite hadden we onszelf toen uit de slaapzak gehesen en slenterend de wei op richting mainstage voor Phil Mogg en kompanen. Halverwege weerklonk plots Metal Heart… Lettertje verkeerd gelezen, het was onze vriend UDO die iedereen wakker stond te brullen. Op Alcatraz was het wel degelijk UFO. Een vriendelijke Italiaan en zijn Griekse kompaan hadden ons de vorige avond duidelijk gemaakt dat dit dé band was die het richting Kortrijk had gestuwd. Ze waren zelfs speciaal vroeg naar bed getrokken om zeker op zondag fris en monter een plaatsje op de eerste rij te veroveren voor een legende. Inderdaad, als je wieg in 1969 staat en op je palmares prijken songs als Doctor Doctor, Lights Out en Rock Bottom, dan is het duidelijk dat we hier te maken hebben met een instituut en een bron van inspiratie voor vele bands na hen. Van de oospronkelijke pijlers blijven enkel nog zanger Phil Mogg en drummer Andy Parker over al mag je Paul Raymond (70+!) op keyboards ook gerust bij het meubilair van de band rekenen. Bad boy Michael Schenker is er dan wel niet bij maar dat geeft dan alvast wat meer zekerheid op een degelijke set. Bij opener Mother Mary was de respons meteen overweldigend. Hardrock van het zuiverste water tovert meteen een brede lach op het gezicht van een behoorlijke massa voornamelijk iets oudere rockers. Vuisten de lucht in en luchtgitaar in aanslag. Het daarna volgende Run Boy Run uit 2015 zal de enige song in de set die niet uit de jaren ’70 stamt! Meteen konden de ‘jonkies’ Vinnie Moore en bassist Rob De Luca hun kunnen etaleren. De hele band acteerte trouwens op niveau. Zanger Phil Mogg, met stijlvolle hoed, was behoorlijk goed bij stem én in een zeer goede bui. Met Brits flegma en af en toe een kwinkslag vermaakte hij het publiek. “Echte moto’s maken ze niet meer” wist hij ons te vertellen, wijzend op de twee pronkstukken links en rechts op het prisonpodium, “de helft van de onderdelen komt uit India”. Toch werd dit concert geen echte topper. De klad schoot erin en het publiek werd makker en makker. Zelfs bij de oerklassieker Rock Bottom ontplofte Alcatraz niet. Daarvoor was het wachten tot de laatste song Doctor Doctor. Ik had het gevoel dat alles na de openingssongs een lange aanloop was naar dit nummer. Maar het bezorgde velen wel een oorgasme! (KrikkeDM)

Recht uit Zweden komen ze, Dr. Living Dead. Erg bekend zijn ze nog niet, maar de heren, steeds keurig uitgedost met een schedel-masker, hebben toch al drie full-length albums uit. Alcatraz durfde het aan om hen te programmeren en werden daarvoor beloond met een actieve crossover thrash metal performance. Van begin tot eind stond de band maar niet stil, alsook het opgejutte publiek. Ze mogen onze contreien nog vaker komen bezoeken, want ze waren een sensatie om te zien! (Tim Vermoens)

Je moet een ware cultstatus hebben om als band al meer dan 20 jaar geen nieuw album gemaakt te hebben en toch nog te overleven. Sacred Reich doet het nochtans. En telkens staan ze garant voor een waar thrash metal feest. De heren teren dus op oud materiaal en het publiek ging daarop uit hun dak. Moshpits, crowdsurfers en het nodige geheadbang hoorden er allemaal bij, het publiek moet immers compenseren voor de eerder statische aanwezigheid van de band. Niet dat zanger Phil Rind tot veel beweging in staat lijkt met zijn hoge hoeveelheid kilo's op de weegschaal. De nodige klassiekers zorgden voor waar entertainment, The American Way, Death Squad, ... en het obligatoire Surf Nicaragua als afsluiter, het moest erbij. We drinken er een gelijknamig biertje op! (Tim Vermoens)

Sympathiek is niet meteen het eerst woord dat je spontaan associeert met vuige death metal maar toch kunnen we niet anders dan dit adjectief te gebruiken wanneer we het hebben over het optreden van Asphyx. Het Nederlandse doodseskader had er zin in maar deed dat op zo’n relaxte en ongedwongen manier dat je de sfeer in de Swamp stage niet anders dan gezellig kon noemen.

Niet dat dit maar enig verzachtend effect heeft op de pit want die gaat als vanouds flink tekeer maar toch hing er eerder een feestelijke dan een grimmige stemming in de tent. Zanger Martin van Drunen leek waarlijk in z’n nopjes en zelfs moorddadige songs als Death The Brutal Way en Deathhammer worden aangekondigd als waren het smartlappen. De band is het aan zijn geschiedenis verplicht om uiteraard The Rack in de setlist te stoppen maar men sloot er niet mee af. Die eer was weggelegd voor Last One On Earth. Geheel in de sfeer van het gebeuren was daarmee de kous nog niet af want van Drunen nodigde de drummer bij zich uit om hem te trakteren op een gegrunte versie van Happy Birthday, vocaal ondersteund door een bijzonder tevreden Swamp stage publiek. (Avon Moltoy)

Life Of Agony staat al sinds het legendarische debuut River Runs Red uit 1993 garant voor stevige live feestjes. Hun nummers lijken op het eerste gehoor melodieus en vrij rustig maar er zit zo’n moeilijk te vatten laagje hardcore in dat venijnig uitpakt en steeds weer zorgt voor een springende en moshende menigte. Dat frontvrouw Mina Caputo vroeger door het leven ging als Keith is ondertussen genoegzaam bekend. Ze benadrukt dat maar al te graag en geeft ons dan ook prompt een kijk op haar buste. Op een enkeling na, die meteen een sneer kreeg, maalde niemand op Alcatraz daarom. Wat telt is de muziek en die sloeg in als een bom. We kregen met River Runs Red, This Time en Method of Groove meteen drie songs uit “River”. Mina zocht ook nog eens nadrukkelijk het publiek op dat wild enthousiast reageerde. Het zou de hele set niet meer stilvallen tijdens de nummers. Met de nadruk op ‘tijdens’ want Mina sloeg net iets te vaak aan het vertellen en preken tussen de songs door. We hadden de indruk dat er al wat alcohol in het spel was. De band zette dit telkens subtiel (nou ja) recht door gewoon de volgende song in te zetten. En de moshpit en crowdsurfers gingen dan gewoon verder waar ze even tevoren halt hielden. Met Lost at 22 en Weeds volgden opnieuw twee ‘hit’songs. Laten we vooral toch ook onderstrepen dat hier met Alan Robert (bas), de immer sympathieke Joey Z (gitaar) en Sal Abruscato (drums) een stel rasmuzikanten op het podium stond. Voor we er erg in hebben volgde al afsluiter en lijflied Underground. Diepe zieleroerselen, tragiek, energie en agressie gaan hand in hand. Sterk werk van de New Yorkse band. Zeker een van de toppers op Alcatraz. Life of Agony: We walk with you! (Krikke)

Tijdens mijn puberteit was ik geobsedeerd door Enslaved, hun eerste drie albums en de splits en demo’s van die tijd werden letterlijk grijsgedraaid. De band evolueerde echter naar een nieuw en ander geluid, een evolutie die voor mij toen te snel kwam. De laatste jaren heb ik het contact langzaamaan hersteld al maakt de band het de fans niet gemakkelijk. De ene keer kiest men voor een set vol psychedelica om de volgende dag doodleuk driekwart setlist te besteden aan de eerste twee albums. Op Alcatraz lag de nadruk eerder op het nieuwere werk waardoor het even duurde voor het publiek helemaal meegezogen werd in de melancholische sfeer. Death In The Eyes Of Dawn of One Thousand Years Of Rain zijn dan ook niet meteen songs die onder de categorie ‘easy listening’ vallen. Het geluid in de Swamp stage was al de hele dag prima en dat kwam de beleving zeker ten goede.

Ook voor de old school fans was er vandaag echter reden tot juichen want het stokoude Heimdallr uit debuut Vikinglr Veldis werd nog eens van onder het stof gehaald. Ondertussen zijn de muzikanten van Enslaved enorm gegroeid waardoor het nummer bijzonder fris klonk. Ondergetekende vraagt hierbij nederig of de heren het misschien zien zitten om in deze bezetting de twee oudste albums eens onder handen te nemen? (Avon Moltoy)

Dan was het de beurt aan Trivium. De band die al eerder op Alcatraz stond en ten zeerste gesmaakt werd stelt eigenlijk nooit teleur. Trivium zorgt voor rechttoe rechtaan energieke optredens en dit jaar deden ze hier nog een schepje bovenop. De band grijpt immers terug naar ouder werk van het Ascendancy tijdperk en zelfs daarvoor, dat betekent ongerepte knallers van formaat. Zo schoten ze uit de startblokken met Rain, zo'n eerste razende knaller. Maar ook nieuwer werk ging er bij het publiek als zoete broodjes in. Strife, Down From The Sky en vele anderen zorgden voor een massaal aantal crowdsurfers, moshpits en schreeuwers. Trivium brengt binnekort ook een nieuw album uit en aan het live gespeelde The Sin and the Sentence te horen wordt dat weer een tikkeltje harder dan het vorige album. Een Trivium concert kan natuurlijk niet meer zonder de megahit In Waves. Iedereen leek er nar het einde toe op te wachten en ja hoor. Zanger Matthew Heafy vroeg iedereen om te gaan zitten en dat kreeg zeer veel gevolg. Op de eerste "In Waves" kreet sprong iedereen terug recht. Vraag Trivium voor een echt metalfeestje, hoewel misschien ondertussen iets te duur voor jou. Daarom, dank u wederom, Alcatraz! (Tim Vermoens)

Het verhaal rond het hoe en wat en waarom Morbid Angel moest afzeggen, heb je ongetwijfeld al wel gelezen. Daar gaan we u niet mee lastigvallen. Dat de organisatie I am Morbid kon overtuigen om terug af te zakken naar België en daar wij dat een verrassing van formaat vinden, dat willen we wel even meegeven. Deze vervanging is minstens evenwaardig, volgens sommigen zelfs beter dan het origineel; maar die overweging laten wij liever aan u over. I am Morbid heeft zo maar eens eventjes 2 ex-leden van Morbid Angel in zijn rangen, zanger/bassist David Vincent en drummer Tim Yeung. Dat zij oldschool deathmetal spelen, mag hier dan ook vrij letterlijk genomen worden, want zij focussen enkel op de eerste vier albums van Morbid Angel. Visions from the Dark Side, Blessed Are the Sick, uiteraard I Am Morbid, tot God of Emptiness. Het werd een optreden om duimen en vingers bij af te likken, vakkundig aan elkaar gepraat door de grafzerkstem van impressionante zanger Vincent. Niemand die na het optreden nog wist da er een band had afgezegd! (Nik)

Zelfs de kleuters (ja die waren er!) op Alcatraz hadden het naar hun zin vanaf het moment dat vrouwe Doro Pesch het podium beklom. Wat voor hen mischien een metalmama is, symboliseert voor de meesten toch vooral een vrouwelijke rockgodin. Een van het rechttoe rechtaan soort die met klassieke metalsongs en al even klassieke metalen lyrics alle vuisten de lucht in kreeg. Neem dat maar letterlijk met een song als Raise Your Fists In The Air. Het ritme is perfect voor de 50m synchroon headbangen. De meeste songs kwamen gewoontegetrouw uit het Warlock repertoire maar niemand die iets anders verwacht had of wou natuurlijk. Strakke en sterke muzikanten eromheen en dat gaf dan mathematisch lekker beukende nummers. Het tempo ging er slechts heel even (gewild) uit voor de al even vertrouwde ballad Für Immer. Net zo legendarisch was het Allo Allo Engels van Doro bij de overgangen. Al ze zingt, klinkt het gelukkig allemaal veel beter. Meer zelfs, Doro’s stem heeft dat randje rauwheid waar deze muziek om schreeuwt. Als er dan ook nog eens ‘a great Priest classic’ tegenaan wordt gegooid, is duidelijk waarom we met zoveel in de Alcatraz gevangenis zitten: een geval van Breaking The Law! Laten we deze witch dus nog maar niet te snel verbranden. Een band als Doro en co hoort gewoon op elk metalfestival die naam waardig. Vernieuwend? Nee. Origineel: ook niet. Goed? Absoluut. Ja, we bekennen: We Are The Metalheads! (KrikkeDM)

De Swamp stage was volgelopen en dat had een goede reden. De Portugese formatie Moonspell blies ons vandaag echt van de sokken. Hun lichtshow was fantastisch afgestemd op de muziek. Zanger Fernando Ribeiro was uitstekend bij stem en hield op tijd en stond van het theatrale. Zo had hij handshoenen met laserpointers aan tijdens Herr Spiegelmann en imiteerde  hij een vampier met zijn reusachtige cape tijdens, hoe kan het ook anders, Vampira! Je hoort het al, Moonspell bracht hier deze avond hun tweede album Irreligeous integraal, iets dat ze echter nog al gedaan hebben dus zo exclusief was het nu ook weer niet. Alma Mater werd nog door een uitzinnige menigte uit volle borst meegezongen en toen leek het eventjes dat de show er op zat. Terwijl de tent nog volop "Alma Mater" aan het zingen was, kwamen de heren terug op het podium om hun klassieke afsluiter Full Moon Madness nog even ten berde te brengen. Moonspel was vandaag de grote winnaar in de Swamp tent! (Nik)

We zouden enerzijds kunnen zeggen tijdens of na het optreden van Amon Amarth: we weten wie de echte headliner van dit festival is. De Zweden waren naar gewoonte een ware pletwals. Met hun melodic death metal in viking stijl en daarbij de vlammenzee aan pyro's, wisten Johan Hegg en de zijnen Alcatraz te veroveren. Stonden we hier nog in Kortrijk of vertoefden we in het verre Zweden waar we plots allemaal de Noorse Goden aanhoorden? Het verschil was bijna niet meer te merken. Logisch met nummers als As Loke Falls, Deceiver of the Gods, Destroyer of the Universe of War of the Gods. Amon Amarth begon zeer sterk aan hun optreden met The Pursuit of Vikings. De eerste pyro's werden al in werking gezet en vooraan was het alsof Ragnarok losbarstte. Zanger Johan Hegg kwam zeer krachtig naar voor en was uitstekend van stem. Hij bulderde er op los, alsof hij zelf een reus uit de Noorse mythologie was. Leuke babbels tussen de nummers door, vikingen kunnen wel degelijk ook sympathiek zijn. Een heel optreden ramden de muzikanten er op los, tussen vuur en rook door.

De band tussen de metalhead werd extra in de verf gezet met Raise Your Horns, het drink- en vriendschapslied bij uitstek. Massaal werd er meegezongen al dan niet met pint en vuist in de lucht. Daar kon het natuurlijk na een dik uur nog niet mee eindigen. De verzoening werd verder gezet met Guardians of Asgaard om tot slot Thor de God van de donder te verwelkomen: Twilight of the Thunder God. Kortrijk trilde en beefde, maar wees gerust, alles liep goed af. Meer dan goed, want Amon Amarth was in uitstekende vorm en bracht een performance om u tegen te zeggen. Tot slot nog dit: ooit zullen Iron Maiden, Judas Priest, Slipknot en de vele andere metaliconen vervangen moeten worden op de grote festivals en arena's, we kijken ten zeerste in de richting van deze band. (Tim Vermoens)

Paradise Lost kreeg de eer om als eerste band ooit de Swamp stage te mogen headlinen. Wie vandaag naar Paradise Lost ging kijken, kreeg een mooi overzicht van wat deze Britse jongens de laatste 25 jaar bij elkaar penden en wat je binnenkort van hen mag verwachten. Op 1 september komt hun nieuwe langspeler Medusa uit en daaruit kregen we vanavond The Longest Winter en Blood and Chaos al te horen. Niet slecht vonden wij, vooral Blood and Chaos kon ons bekoren. Daar tussen bestond de setlist uit werk van door de jaren heen. Wanneer de piano-intro van Enchantment weerklonk, wist iedereen direct hoe laat het was en gingen de handjes en de aanstekers massaal de lucht in. Opvolger Beneath Broken Earth werd door zanger Nick Holmes aangekondigd als: “Waarschijnlijk is het volgende nummer, het traagste nummer dat je dit weekend zal te horen krijgen.” Waarna een zware doomversie volgde! Holmes was heel de tijd een beleefde Engelsman (please put your hands in he air, I know you want to) en een waardige afsluiter van de Swamp, die tegen het einde aan leeg aanvoelde, daar de mensen mensen al richting hoofdpodium trokken om naar Maïs te gaan kijken! (Nik)

Als afsluiter van het Alcatraz-festival 2017 had de organisatie de uit Bakersfield, California afkomstige Nü-metal grootheid Korn gestrikt. Het vijftal bracht vorig jaar de sterke CD 'The Serenity Of Suffering' uit, kwam reeds in het voorjaar in Europa langs voor een clubtour en deed nu nogmaals een trans-Atlantische oversteek voor een aantal shows.

Met enkele minuten vertraging werd het mooi aangeklede podium door zanger Jonathan Davis en co in beslag genomen om pas na 17 songs onder afknallend vuurwerk de baan te ruimen. Tijdens die set van 17 songs demonstreerde Korn nogmaals zijn status als pionier van het nü-metal genre en gaf het nog talrijk aanwezige publiek een klinkende klets om de oren mits een furieuze best-of set (kijk maar eens naar de setlist hieronder), aangedikt met een drietal nieuwe nummers uit 'The Serenity Of Suffering', namelijk Rotting In Vain, Black Is The Soul en Insane. Straf optreden van Korn en terecht een goede afsluiter voor Alcatraz. Op naar de editie 2018! (Rick)

Setlist Korn:

  • Rotting In Vain
  • Falling Away From Me
  • Here To Stay
  • Y'all Want A Single
  • Clown
  • Black Is The Soul
  • Did My Time
  • Shoots And Ladders
  • Twist
  • Got The Life
  • Coming Undone (met stukje van Queen 'We Will Rock You')
  • Insane
  • Make Me Bad
  • Somebody Someone

Encore:

  • 4U
  • Blind
  • Freak On A Leash

Lees ook de verslagen van vrijdag 10 augustus en zaterdag 11 augustus. Bekijk ook alle foto's hier.

 

Categorie: 

Beluister onze Spotify GigView on tour playlist!