Review Antwerp Metal Fest 2018: dag 1

Datum: 
zaterdag, 30 juni, 2018

Het is bloedheet, het is eind juni en ik hoor zware muziek in een park in Merksem.  De mensen op de Bredabaan kijken verontrust om zich heen, wanneer ze tal van vreemde figuren zien voorbijwandelen. Bijna allemaal gekleed in het zwart trekken ze in kleine groepjes het park in. Menigeen wil de politie opbellen en vreest een soort van invasie. Ik kan ze nog net op tijd gerust stellen. Dit kan niet missen, dit weekend is het Antwerp Metal Fest, voor de zesde keer al wordt dit uiterst sympathieke festival georganiseerd. Geen mastodonten zoals Graspop, Werchter of Pukkelpop, nee, gewoon een gezellig, kleiner festival, met veel muziek van eigen bodem, doorkruist met enkele toppers uit de subgenres! 

Op zaterdag zijn we er vroeg bij, en gelukkig maar, want de eerste band is er direct ‘boenk’ op, Objector! Wat een aangename ontdekking. Heerlijke snedige oprechte thrash, die me meenam naar de goede begindagen van Metallica en Slayer! Verwacht geen oude knarren, de drummer is zelfs nog maar net 17 geworden en is daardoor vermoedelijk de jongste man op het podium dit weekend! In maart brachten zij Social Intolerance uit en openen doen ze ook met de eerste echte track van dat album: Life Denied. Wij werden van onze sokken geblazen en met ons aardig wat mensen die op dit vroege uur de zon al trotseerden. Deze trein raasde door en kwam abrupt tot stilstand na Vengeance (will be mine). Applaus en tevens mijn respect, alsook voor de vijf jonge kerels die voor de eerste moshpit van AMF 2018 tekenden! De lat werd onmiddellijk zeer hoog gelegd!

Schizophrenia had de loodzware taak om de Marquee te openen. Maar het publiek stemde deze band unaniem naar het podium tijdens de AMF contest, dus geruggesteund door dat feit begonnen ook deze jonge leeuwen aan hun set. Driewerf helaas, de mensen van de PA waren duidelijk nog niet goed wakker, want tijdens de eerste twee nummers, was er duidelijk wat mis met de klank. De zanger hoorden wij nagenoeg niet en het slagwerk klonk zoals Lars Ulrich’s drumstel op St. Anger! Aan hun enthousiasme zal het althans niet gelegen hebben. Toen het geluid eindelijk een aanvaardbaar niveau behaalde, konden we wel nog genieten van enkele knappe songs zoals Perpetual Perdition en zeker afsluiter Aggression Force.

Op het hoofdpodium verschenen ondertussen enkele heren die volledig in het zwart gekleed waren, inclusief long sleeve black hoodie en vol gelaatsmasker. Dat het kwik 30 graden aangaf, deerde de heren van Deconsecrate duidelijk niet.  één van beide zangers ijsbeerde constant heen en weer over het podium, terwijl hij niet bepaald onzacht zijn micro tegen zijn voorhoofd aan mepte.  Dit resulteerde uiteraard na de tweede track, Echoes Of An Inner Turmoil, in een gapende wonde! Beide zangers gingen constant vocaal met elkaar in duel en dat gaf op het podium duidelijk vonken! Met donkere sludge-achtige death hardcore konden ze ons alvast wel bekoren. Muzikaal stond het als een burcht!

Wat het Brusselse Téras muzikaal ten berde brengt, kan het best omschreven worden als donkere post thrash metal. Dualism, Pandora, en Broken Frayed Ends zijn stuk voor stuk sterke songs. Het ontbreekt de jongens echter duidelijk aan podiummaturiteit, maar dit is echt een band met een enorm groeipotentieel. De prijs van best gestylede artiest neemt de bassist alvast met verve mee naar huis. Binnen enkele jaren ongetwijfeld een plaatsje op het hoofdpodium!

Wanneer Serge Kasongo van Leng Tch’e zijn strot openzette op het hoofdpodium, schrok zelfs de zon zich een hoedje en verstopte zich voor het komende half uur achter de wolken. Leng Tch’e stond al op de allereerste editie van AMF en is een van de vaandeldragers van het grindcore genre. Razorgrind is ondertussen een jaartje uit en luidde duidelijk een nieuw tijdperk in voor deze jongens. Niet verwonderlijk dat nummers als Stentor of Doom, Cirrhosis, Spore en uiteraard Gundog Allegiance steevast op hun setlist terug te vinden zijn. Kasongo geeft zijn band goed de sporen en dat in combinatie met de korte, snedige doch loeiharde tracks, zorgt ervoor dat zij meer dan 10 tracks op de menigte kunnen afvuren. Door ons op voorhand getipt als niet te missen en zij bewezen waarom!

Wat krijg je als je oud leden van Aborted, Customs en Death Before Disco samenbrengt, een symbiose van ervaren rasmuzikanten die zich verenigen onder een nieuwe ster aan het firmament genaamd Haester! Bucephalus, Graves en Iron Mong, allemaal stuk voor stuk straffe tracks, die vol passie gespeeld werden. De drumpartijen waren bij momenten subliem, helaas ging het aan (te) veel mensen gewoon voorbij en stond het publiek er vrij apathisch bij. Deze band verdiende veel meer dan dat het terugkreeg, al zullen de tropische temperaturen hier wel voor iets tussen gezeten hebben. Ik verwacht nog veel te horen van deze mannen!

Op het hoofdpodium is het ondertussen hoog tijd om de eerste buitenlandse gast te verwelkomen, de Duitse vriendjes van Dust Bolt. Deze oosterburen zijn van geen kleintje vervaardigd en komen net terug uit Amerika, waar zij het machtige Obituary vergezelden op hun Amerikaanse tournee. Zij palmden zonder pinken het publiek in met hun overtuigende thrash metal. Mijn trommelvliezen zijn nog maar net hersteld van de gil die zanger Lenny uitbracht toen hij Mass Confusion inzette! Gelukkig zorgde de organisatie voor een welgekomen afkoeling (lees: tuinslang), anders hadden er zeker slachtoffers gevallen in de vurige pit!

Eerlijk gezegd kenden we Serial Butcher niet echt, maar toen we hen googleden viel ons oog op de openingstrack van A Crash Course in Cranium Crushing, namelijk Blowjob from a Decapitated Whore. U begrijpt dat dit onze aandacht trok. Wanneer de heren van wal steken met Hypovolemic Shock is de toon van het optreden dan ook gezet!  Zware snelle riffs, met gitzwart gegrunt! Bowel Soup en Brute Force Lobotomy vervolledigen het openingstrio. Als toegift eindigen ze met Rusty Lawnowing Massacre en een cover van Suffocation, Infecting The Crypts. Als de zon ons nog niet murw geslagen had, dan had Serial Butcher dat net gedaan!

Lag het aan die loden zoden of gewoon aan de pletwals die we net ondergingen, wij hadden dringend nood aan verkoeling. De heren van Pestilence hadden dat echter niet zo begrepen. Zij gingen gewoon verder waar de vorige band ophield. Eerst sloegen ze ons met Non Physical Existent al half tegen het canvas, maar met Commandments sloegen ze ons helemaal knock-out. Ik had echter de indruk dat zanger Patrick Mameli ook wat last had van de warmte, want echt stabiel stond hij bij momenten niet op zijn benen, maar dat kan ook aan ons gelegen hebben. Doch zag ik hem in mijn ooghoek niet veel na het optreden uit het raam van het kasteel hangen, waarschijnlijk iets verkeerds gegeten? Soit hoe dan ook... Wij gingen de innerlijk mens versterken, alvorens af te zakken naar de Marquee, waar Bark, voor de derde keer al, zijn opwachting mocht maken op AMF.

Ongeveer een jaartje geleden kwam hun album Like Humans Do uit en na Voice of Dog werd ook dit album op algemeen gejuich onthaald. Met opener Voice of Dog, wordt onmiddellijk hun visitekaartje afgegeven. Daarna volgde All Hell Breaks Loose en dit gebeurde ook letterlijk. De tent veranderde in een wervelende typhoon. Mensen hadden blijkbaar hun tweede adem gevonden en de hitte waren ze duidelijk eventjes vergeten. Dit werkte als een rode lap op een stier voor Ron en zijn vier apocalyptische ruiters en zo ontstond een tot dan niet gezien symbiose tussen band en publiek. Wanneer de laatste tonen van Venomous Blood weg deinden, zocht menigeen dan ook zuurstof buiten de tent of een frisse pint aan den toog!

Doordat de Britse band Venom Inc. al zijn shows tot augustus diende te annuleren (u weet wel: gitarist Mantas is nog niet voldoende gerecupereerd na zijn hartaanval in april), moest AMF nog last minute op zoek naar een vervanger. De organisatie toverde hierbij verrassend de Zweedse band Dr. Living Dead uit hun hoed. Dit werd bij mij alvast op gejuich onthaald. Deze jongens hadden mij namelijk aangenaam verrast met Cosmic Conqueror. Al besef ik maar al te goed dat menigeen geen idee had wie deze jongens waren. De man die vooraan stond met z’n Venom Inc. t-shirt schrok zich ongetwijfeld een hoedje toen vier gemaskerde goblins het podium opsprongen met hun hevige crossover thrash, die me qua klankkleur heerlijk terugbrengt naar de jaren 90 van Suicidal Tendencies. Met deze zware zon een masker opzetten en toch zo energiek blijven, hoe de heren dit klaarspelen blijft me een raadsel. Het publiek lustte er wel pap van en sprong vrolijk mee met zanger Dr. Mania (zijn stem trekt soms verdacht veel  op die van John Connelly) Voor velen zal dit de eerste kennismaking met deze band zijn, maar nummers als No Way out, Dead End Life en afsluiter Dr. Living Dead nestelden zich toch in sommige oren. Een waardige vervanger met een energiek optreden!

Tijd voor dé thuismatch van de dag. Neen, niet de Rode Duivels, maar Off the Cross met aan de microfoon  mede-organisator van AMF Steven Van Crombruggen. Mocht de hitte nog niet genoeg op ons ingebeukt hebben, dan deden Steven en zijn discipels het wel. Geladen met een karrenvracht steengoede, loodzware, beukende nummers zoals Prophet, Book of Doom en onze favoriet The Final Adjustment wisten ze het publiek in vuur en vlam te zetten. Ze genoten blijkbaar met volle teugen en Steven sprong dan ook geregeld op de balustrades van de frontstage om het publiek nog meer aan te moedigen! We kregen ook nieuw werk te horen en dat doet ons alvast watertanden naar een volgend album. Off The Cross kwam, zag en overwon!

Tijd voor onze Amerikaanse vrienden van Nile uit South Carolina met voor de laatste keer Brian Kingsland in hun rangen, de vervanger van Dallas Toler Wade. Zijn afscheidsfeestje werd ingezet met Ramses Bringer of War. De zonnegod Ra zag dat het goed was! Karl Sanders was duidelijk in zijn nopjes en omschreef de prachtige setting in Bouckenborgh als volgt: “It feels like playing a show in somebody’s back yard” waarna hij The Fiends Who Come to Steal the Magic of the Deceased opdroeg aan Vinnie Paul.  Extraatje voor de mensen in België was Hittite Dung Incantation, een nummer dat niet vaak de weg vindt naar de playlist en ervoor zorgde dat dit optreden net dat tikkeltje meer had dan pakweg hun optreden op Hellfest. Met Black Seeds Of Vengeance lieten ze het Antwerpse publiek, tevreden achter!

Naar jaarlijkse traditie, staat misschien wel ’s lands beste coverband als afsluiter in de Marque, de AMF All Star Band. Hierin maken tal van bekende gezichten (opnieuw) hun opwachting zoals Ron van Bark, Serge van Leng Tch’e, … Maar ook verrassende verschijningen. Zo bracht Mark Vosté een knappe hommage aan de helaas te vroeg van ons heen gegane Marc Verbeek, zanger/bassist bij het legendarische Zyklome A met het nummer De bommen vallen. Andere uitschieters waren I will be heard (Hatebreed) met Ziggy van Fatal Move aan de micro, Battery van Metallica, Fuckin Hostile van Pantera (met een ontketende Serge als brulboei), Barracuda met Rob en Els van o.a. Bliksem en surprisezanger Joey van Evil Invaders, die Black Magic als afsluiter bracht. Wat een wervelende set als afsluiter! Stikkapot waren wij en misschien ook een beetje aangeschoten op het einde. Vandaar dat wij de ongetwijfeld schitterde dj set van Goe vur in den Otto lieten voor wat hij was en tevreden huiswaarts keerden om onze batterijtjes op te laden voor zondag!

Lees het verslag van de tweede dag en bekijk de foto's.

Categorie: 

Beluister onze Spotify GigView on tour playlist!