Review Antwerp Metal Fest 2018 dag 2

Datum: 
zondag, 1 juli, 2018

Het is bloedheet, het is eind juni en ik hoor zware muziek in een park in Merksem.  De mensen op de Bredabaan kijken verontrust om zich heen, wanneer ze tal van vreemde figuren zien voorbijwandelen. Bijna allemaal gekleed in het zwart trekken ze in kleine groepjes het park in. Menigeen wil de politie opbellen en vreest een soort van invasie. Ik kan ze nog net op tijd gerust stellen. Dit kan niet missen, dit weekend is het Antwerp Metal Fest, voor de zesde keer al wordt dit uiterst sympathieke festival georganiseerd. Geen mastodonten zoals Graspop, Werchter of Pukkelpop, nee, gewoon een gezellig, kleiner festival, met veel muziek van eigen bodem, doorkruist met enkele toppers uit de subgenres!

Onze batterijtjes waren iets platter dan verwacht want de eerlijkheid gebiedt ons van te zeggen dat wij helaas niet op tijd waren om Lost Baron de Marquee te zien en horen openen. Sorry jongens, ik maak het volgende keer goed, beloofd! Dan maar naar The Curse Of Millhaven, de pechvogels van vorig jaar die op het laatste nippertje moesten annuleren. Dit jaar een welverdiende herkansing. Een band die, naar ik vermoed, hun naaminspiratie vond bij Nick Cave & the Bad Seeds, kunnen we alvast niet van slechte smaak betichten. Maar wie in hun muziek iets hoopt te vinden van Cave, komt van een kale reis thuis. Met hun uptempo deathmetal blazen ze de laatste restjes prut uit de ogen van de aanwezigen.

Here Stands a Hero omschrijft zichzelf als een band die heavy music maakt, maar de metalcore invloeden zijn toch overduidelijk. Heerlijke breakdowns en een zanger die zeer goed bij stem is. Ik ken Lier niet goed, maar ik vermoed dat deze jongens tot de Lierse top behoren. Ik verwacht nog veel van deze jongens te horen!

Op naar FireForce, eindelijk zou je bijna zeggen, want deze mannen zijn al minstens 10 jaar bezig. Eindelijk ook eens een beetje “Combat Metal”. Ze zingen het zelf dus wie zijn wij om het tegen te spreken. Ok, op Sabaton wordt soms toch een beetje onterecht neergekeken. Ieder zijn ding, maar aan de opkomst te zien waren er ook op AMF aardig wat mensen die FireForce wisten te smaken. En toch was het ook voor hen een beetje een vuurdoop, want twee bandleden stapten onverwachts op en er moesten snel vervangers gezocht worden. Ouwe getrouwe Marcus “Rooky” Forstbauer werd snel gevonden (hij speelde al ooit al bij FireForce) en uiteindelijk nam Søren Adamsen de micro ter hand. Ze speelden alsof ze nooit anders gedaan hadden. Iemand die hen niet kende omschreef ze als Sabaton meets Iron Maiden en ik begreep onmiddellijk wat hij wilde zeggen! Een zeer energiek optreden en toch één van de verrassendste bands die we zondag voorgeschoteld kregen!

Amper 300 volgers op Facebook, enkele teasers, geen volwaardige songs, Cyclus was een beetje een mysterie. Maar kijk, wie zien we daar op het podium? De voormalige frontman van Calibre, geen nobele onbekende. Ook de andere bandleden komen ons bekend voor, maar kunnen we niet plaatsen. Het wordt snel duidelijk dat deze band niet bestaat uit groentjes, maar uit (ondanks hun leeftijd) metalveteranen. Zij brengen mathcore van een erg hoog niveau. Gecompliceerde, chaotische riffs, hier en daar hoor ik zelfs grindcore invloeden. Over alles is duidelijk goed nagedacht - zowel de muziek als de podiumpresence. Dat het voor het publiek een kennismaking was, werd duidelijk aan de soms lauwe reactie, maar appreciatie was er zeker wel! Dat een drumstel niet over allemaal toeters en bellen moet beschikken, bewees de drummer van Cyclus. Schitterende drumpartijen op het meest minimalistische drumstel op AMF!

Op het hoofdpodium stonden ondertussen onze Nederlandse vrienden van Distillator te wachten. Deze Nederlanders zijn duidelijk te tegenhangers van “onze” Evil Invaders, maar met alle respect, zij spelen toch eerder play off 2, terwijl de Evil Invaders een play off 1 ploeg is. Waarom een Nederlandse band in Vlaanderen aanhoudend Engels tegen het publiek praat, is mij toch een enorm raadsel. Dat hield het publiek echter niet tegen. Door wederom het prachtige weer was tot op dat moment de actie een beetje uitgebleven, maar Distillator zorgde wel voor de eerste noemenswaardige moshpit(s) van de dag. Zij hadden hun set leuk opgebouwd. Eerst 3 nummertjes van het album Revolutionary Cells, dan 3 van hun nieuwste album 'Split Album', dan 2 nummertjes van Summoning The Malicious om dan af te sluiten met terug eentje, hun “grootste hit” titeltrack Revolutionary Cells. Mensen die deze band niet kenden, kregen hierdoor wel een fijn overzicht van de heren hun oeuvre.

Antwerp Metal Fest groeit en ook de volgende band werkt gestaag aan de weg. Carrion stond in 2013 al eens op het Antwerpse podium en mag dit nu weer doen, hetzij niet als opener in 2013, maar ergens halverwege de affiche. De jongens stralen inderdaad meer maturiteit uit dan pakweg 5 jaar gelden.  Gewapend met hun zwaredeath metal en hun tweede album Time To Suffer, is 2018 dan ook het jaar dat het voor Carrion gaat gebeuren. Antwerp Metal Fest, Metal Days in Slovenië en de Gentse Feesten gaan massaal voor de bijl voor deze Gentse band. Merksem was alvast klaar voor dit vijftal en liet dit ook duidelijk merken in de marquee tent. Ook op het podium spatte de vreugde ervan af! En zoals de jongens zelf zingen, In the End there’s only death, maar ik voorspel na het optreden van vandaag, ook een ware zegentocht voor Carrion.

Het Antwerpse publiek had vorig jaar laten vallen dat zij iets meer hardcore wilden en daar had de organisatie oren naar. Zij boekten de Britse hardcoresensatie Malevolence uit Sheffield. Het publiek vond massaal de weg naar het podium, het was duidelijk dat deze band een (onverwachte?) publiekstrekker was. Al vanaf openingtrack Serpents Chokehold ontstond er een wervelende, energieke pit, die niet meer zou stoppen tot de laatste tonen van afsluiter Self Supremacy. Gelukkig zorgden de securitymensen frontstage op tijd en stond voor een welgekomen verkoeling d.m.v. een tuinslang! Verder noteerden we dat de zanger van Here Stands a Hero ook een streepje mocht komen meebrullen! Blije gezichten waren overal te zien, op het podium, maar ook ervoor, zowel voor als na het optreden!

Met Bathsheba stond er eindelijk nog eens vrouwelijk schoon op de bühne. Bathsheba was vandaag een beetje een vreemde eend in de bijt met hun dreunende doom metal. Het duurde eventjes voor de stem van zangeres Michelle Nocon zuiver door de boxen galmde, niet onbelangrijk want het draagt enorm bij tot de muziek en de sfeer die zij brengen. De zweverige sfeer straalde af op het publiek dat zich als een kudde makke schapen haast hypnotiserend heen en weer liet wiegen. Wanneer de laatste noten als een bezwering uit de tent zweefden, ontwaakte het publiek uit zijn roes, niet goed wetende wat hen net was overkomen.

Daar zou David Vincent wel eens verandering in brengen. Onder het mom van goede wijn behoeft geen krans, geen franjes op het podium. Geen backdrop, geen banners, niks, enkel en alleen de band, I Am Morbid. Zondag was duidelijk de publiekstrekker, want wederom stond er veel volk aan de mainstage. De zon schrok zich een hoedje, niet van de opkomst, maar van de grafzerkstem van Vincent en van de openers Immortal Rites gevolgd door Fall From Grace. Vincent vroeg of iedereen klaar was voor wat old school deathmetal om dan Blessed Are Sick in te zetten. Halverwege zagen we veel vuistjes in de lucht en scandeerde het publiek Morbid, hoog tijd dus voor onze persoonlijke favoriet, I Am Morbid in te zetten, ondanks de hitte toch een heerlijk kippevelmomentje! Afsluiter World Of Shit was het sein voor de zon om zich terug te laten zien van achter de wolken, wij zagen dat het goed was, héél goed!

In de Marquee tent stond een afscheidsfeestje gepland, namelijk dat van de Belgische Hardcore legende Hard Resistance. Ron (ook frontman van Bark) liet er geen gras over groeien en ging verschroeiend als de zon van start met Burn My Thoughts. De jongens speelden alsof hun leven er van af hing en genoten duidelijk met volle teugen. Ook oud-leden van Hard Resistance mochten delen in de vreugd zowel op als naast het podium. Soms werd het helaas wel duidelijk dat deze jongens niet meer echt repeteren en hoewel kleppers als Conform!Consume!Obey! en Engine of Hate uiteraard werden gespeeld, vonden topppers als Despised & Destroyed of Angry Man de weg niet naar de setlist, jammer! Veel oude bekende gezichten in het publiek en af en toe een potje moshen, was er zeker bij. Na afsluiter Who Pays Your Bills was het echt over en uit voor Hard Resistance. Ron zwaaide dan ook met een zwart/wit geruite finishvlag om dit extra in de verf te zetten. Bedankt voor de dolle rit jongens, het is mooi geweest!

De grootste naam op de affiche was uiteraard die van Testament. Zij hadden tegenover ons (en heel wat fans op Dynamo Metal Fest 2017 in Eindhoven) wel wat recht te zetten. Door zogezegde technische problemen speelden de heren op Dynamo een extreem korte set, waar ze het dan ook nog nodig vonden om i.p.v. extra nummers te spelen, wat gitaarsolo’s en een drumsolo op te voeren. Ook vandaag lieten de heren 15 minuten op hen wachten, wederom door een extreem lange soundcheck! Toen als klap op de vuurpijl tijdens opener Brotherhood of the Snake de micro het liet afweten (goed  gesoundcheckt jongens!) kregen wij een déjà-vu!  Maar dit euvel werd deze keer wel snel hersteld en wat dan volgde was wel een heerlijk lange en strakke set. We telden niet minder dan 14 tracks op de setlist! Gestart werd dus met Brotherhood of the Snake, van hun gelijknamige laatste album. Geen DNR, maar wel Into the Pit, Over The Wall en uiteraard ook Practice what You Preach. Dit laatste werd opgedragen aan Vinnie Paul! Dat er ook een handvol nummers van het laatste album ten berde werd gebracht, daarover bestaat ook geen twijfel. Veel, wat zeg ik, heel veel volk aan de mainstage en dat bewijst toch dat deze jongens zeer zeker nog niet versleten zijn. Ouder werk werd perfect afgewisseld met nieuwer werk. Wij zagen dat hun misstap van vorig jaar zeer goed werd rechtgezet! Na afsluiters Disciples of the Watch zat voor velen AMF er op.

Voor ons niet, want wij trokken nog naar de Marquee tent! Fleddy Melculy begon met Varken en vlak erna Feestje in uw huis en dat kan voor veel mensen bijna niet toepasselijker zijn, Bouckenborghpark is voor vele aanwezigen dan ook een beetje thuis! Jeroen Camerlync, de frontman van FM, beheerst de kunst om een publiek heerlijk op te zwepen. De laatste restjes energie werden dan ook vakkundig uit de aanwezigen gemept. Wel vlees, geen vis en APU van de nightshop werden massaal meegebruld en zelfs nieuwe nummers als Ik ben kwaad en 668 werden hier en daar al meegezongen. De heerlijke breaks op Pinker zorgden dan weer voor een ontstuimende moshpit! Uiteraard werd T-shirt van Metallica als laatste gespeeld en een allerlaatste moshpit van AMF was dan ook hun bedanking. Wie nu ooit nog durft beweren dat Fleddy Melculy niet thuishoort op een metalfestival kent er echt niks van!

Kleine kindjes worden groot, en ook kleine festivalletjes groeien. Zo ook Antwerp Metal Fest. Je merkt dat groeien aan kleine dingen: een heuse festivalgids, lokkertjes, …. Bij ons viel alvast een thema op bij de headliners de afgelopen jaren, Exodus, Testament en Nile. Op basis daarvan, verwachten wij volgend jaar Nazareth, Rotting Christ, Lamb of God of waarom niet Judas Priest! Waar wij op hopen: Ektomorf, Rykers, Life of Agony, Heidevolk, King Hiss, Fatal Move, Fields of Troy, Carnation, Homer, een reunie van Deviate en ja, eindelijk Channel Zero! Maar vooral hopen wij dat AMF op deze pittoreske locatie mag blijven, als zelfs de bands het al zeggen! Toporganisatie, topfestival!

Lees het verslag  van de eerste dag en bekijk de foto's.

Categorie: 

Beluister onze Spotify GigView on tour playlist!