Review FortaRock: vrijdag 1 juni 2018

Datum: 
vrijdag, 1 juni, 2018

Een van onze favoriete festivals om het festivalseizoen op gang te trappen is al jarenlang FortaRock. In Nijmegen is het Goffertpark eenmaal per jaar opnieuw the place to be voor metalheads. Een ruim aanbod van verschillende genres passeerden de revue en dit kon ons natuurlijk smaken.

Death Angel (main stage, 16:00-16:45)

Door verkeersellende in het Belgenland arriveerden we te laat om Betraying The Martyrs aan het werk te zien, de band die deze editie van FortaRock opende in de tent stage. De eerste band van deze editie die we op de main stage te zien kregen is dan ook Death Angel. Ruwe, brute thrash metal is wat Death Angel ons belooft en wat het ons ook bracht. De band die al sinds 1982 actief is (hiertussen lagen ze wel een tiental jaren stil) verzamelt toch nog steeds een groot publiek.

De brute vocalen van Mark Osegueda klonken door het Goffertpark en het duurde dan ook niet lang voor we de eerste grotere circle pit te zien kregen. Het waren vooral Claws in So Deep, Veracious Souls en Thrown To The Wolves die het zeer goed deden. Allemaal klassiekers die de fans lustig meebrulden. Death Angel besloot om af te sluiten met Lost en The Moth, een zeer verstandige keuze zo bleek.

Suffocation (tent stage, 16:45-17:30)

De bands volgden elkaar onmiddellijk op. Het brute Suffocation had de opdracht om het steeds groeiende publiek verder wakker te schudden na een harde werkweek. Suffocation is een begrip in de deathmetalwereld. De band uit de Verenigde Staten gaat al mee sinds 1988 en timmerde de ene bonker van een plaat na de andere in elkaar. Zo demonstreerden ze ook hier op FortaRock nogmaals hun status van brute deathmetalband. Zoveel jaar actief zijn betekent ook heel wat line-up wissels. Zo ook op deze tournee. Zanger Frank Mullen die nog te horen was op het laatste album '...Of The Dark Light' was niet aanwezig. Zanger van dienst was Ricky Myers die de band in het verleden ook al hielp. Hoe dan ook, Suffocation gaf de eerste mokerslag in de tent, en dat zou nog lang niet de laatste zijn.

Body Count feat Ice-T (main stage, 17:30-18:30)

De dag is verder gevorderd en we zijn al aangekomen aan band nummertje vier. Body Count feat. Ice-T kon rekenen op een grote aanhang en kwam het podium op onder luid applaus. Onmiddellijk werd het eerste nummer ingezet. Er werden vele harten gewonnen door een cover te spelen van het zeer gekende Raining Blood. De eerste pit zien we al bij het tweede nummer Bowels of The Devil. De teksten zijn goed gekend en werden dan ook luidkeels meegezongen. Het was toch ook een beetje uitkijken hoe de nieuwe gitarist het deed in de band maar doorheen de nummers kwamen zijn kwaliteiten al snel aan het licht. Tijdens de show vroeg Ice-T wie de jongste fan in het publiek was, dit om te prediken over hoe verkeerd pesten is en de mensen een hart onder de riem te steken. Even later haalde hij zijn 2-jarig dochtertje het podium op.

Tijdens het optreden moesten we toch even kritisch zijn en moesten we ons de vraag stellen wat het nut is van drie zangers. Ice-T verzorgt 90% van de zang terwijl de achtergrond zanger ook af en toe mocht invallen maar de derde zanger zagen we tijdens het optreden wel dingen in de micro schreeuwen maar er kwam geen geluid uit. Tijdens het laatste nummer, Cop Killer, beleefde hij zijn hoogtepunt want toen hoorden we hem wel aan het werk, nadat hij ook weer eerst in de micro schreeuwde wat resulteerde in geen geluid maar toen begon men met het geluid van de micro te spelen waardoor we al snel zijn zangpartij hoorden. En als we eerlijk zijn, dit was niet om over naar huis te schrijven. Buiten het laatste puntje was het een geslaagd optreden waar Ice-T de hoofdrol naar zich toe trok met zijn teksten tussen de nummers door maar de dikke setlist en vooral het aantal nummers is ook iets wat ons zeer zeker bij gaat blijven.

Watain (tent stage, 18:30-19:30)

Er stond ons nog een hoogtepunt op te wachten in de tent. Black metal komt meestal uit Noorwegen, maar voor de verandering is Watain afkomstig uit Zweden. Ze zetten zichzelf in de kijker door hun extreme live shows. Een donker podium werd verlicht door zanger E. die met een toorts vuur aanstak. Bloedrood licht een heel optreden lang zorgde ook voor een duistere setting. Snoeihard kwam de band uit de hoek van begin tot eind met de nodige black metal waardige act on stage. Zo houdt E. zijn arm in het vuur en houdt hij een grote kelk in de lucht, gevuld met (fake?) bloed die hij over het publiek vooraan uitgoot. Lekker.

Arch Enemy (main stage, 19.30-20.30)

De band waar zeer veel mensen op aan het wachten waren, was zonder twijfel Arch Enemy. Na Body Count waren er al fans naar het podium aan het lopen om een zo goed mogelijk plekje vooraan te bemachtigen. Eens het optreden begon met The World Is Yours en Ravenous daverde het Goffertpark op zijn grondvesten zoals het nog niet veel gedaan heeft. De regen werd onmiddellijk vergeten en er werden niet veel praatjes gemaakt. Het doel was om zo veel mogelijk kleppers op een uurtje tijd te spelen. Op naar War Eternal en My Apocalypse waar we de eerste pits zagen en de eerste crowdsurfers voorbij zagen komen.

Het was echter The Race dat ons nog zal bijblijven. Niet het nummer maar wat er gebeurde tijdens dit nummer. De eerste keer viel de zang en de instrumenten weg na een minuutje. De band had niets door ook al deed het publiek massaal teken dat ze moesten stoppen. Na een tijdje verlieten ze dan het podium en hoorden we af en toe een gitaar klinken. De problemen waren opgelost, dachten we… De band kwam het podium op waar Alissa grapte dat ze te metal waren voor de PA’s. Na een minuutje viel alles weer uit en deze keer had de band het sneller door. Na een vijftal minuten kwam Arch Enemy terug het podium op en besloten ze om The Race over te slaan. Het denderende optreden sloten ze af met No Gods, No Masters en het zeer gekende Nemesis. De setlist was echter van de organisatie uit ingekort, allicht om het tijdschema te kunnen behouden.

Kreator (tent stage, 20:30-21:30)

Tijd om Kreator hun ding te laten doen. De Theutonen der Duitse thrash metal mochten de tent stage afsluiten deze eerste dag. Dat deden ze met verve, wat een optreden! Kreator was in bloedvorm zo te horen en zowel band als uitgelaten publiek had er zin in. Het publiek had inderdaad niet veel nodig om er volop voor te gaan. Al met de eerste nummers Phantom Antichrist en Hail To The Hordes stond de moshpit niet stil en vlogen de lange haren alle kanten uit. Maar bij opvolger Enemy Of God stond te tent pas echt op ontploffen. Kreator leek niet afgeremd te worden en liet het publiek uit hun handpalm eten, op de occasionele speeches van zanger Mille Petrozza na was er geen moment van rust. De Flags Of Hate werden letterlijk uitgehangen toen Mille ermee op het podium kwam. Phobia, Gods Of Violence, ... het kon niet op. Zo goed was Kreator, dat de headliner op de main stage even leek vergeten te worden, want Kreator speelde nog enkele minuten door en trok zich dus niets aan van het tijdslot. Thrash in hart en nieren.

Parkway Drive (main stage, 21:30-23:00)

Het was een kwartier wachten op de gasten uit Byron Bay maar het was het wachten dubbel en dik waard. Het optreden van Parkway Drive stond natuurlijk in het teken van het nieuwe album Reverence maar oude klassiekers kwamen ook aan bod. Er werd sterk gestart met Wishing Wells en Prey. Hierna was het tijd voor een klassiekertje, Carrion werd lustig meegebruld en is een perfecte opwarmer voor de twee volgende nummers die nog vers in ons geheugen zitten. Vice Grip en Dedicated zijn beiden terug te vinden op het IRE album en zijn zeker niet de laatste nummers die we van dit album zullen horen. Wanneer alle bandleden het podium verlieten, zette Winston het meeslepende Cemetery Bloom in. Een prachtig nummer dat het publiek even terug met de beide voeten op de grond kreeg om daarna iedereen volledig uit zijn dak te laten gaan op The Void.

Ondertussen zagen we al enkele geweldige dingen, op kosten voor vuurwerk werd niet bespaard, vuur was vaak aanwezig en de eerste rijen in het publiek kregen het geregeld warm, de drummer hing geregeld ondersteboven terwijl hij het beste van zichzelf gaf en dit alles kon het publiek smaken. Voor we het wisten waren we aanbeland bij Wild Eyes, dat lustig meegezongen werd, en er werd afgesloten met Crushed en Bottom Feeder. Met dit optreden toonde Parkway Drive aan dat het klaar is om de grote festivals als headliner af te sluiten.

Parkway Drive sloot de eerste dag af en het Goffertpark liep al snel leeg. De grote massa bleef deze eerste dag echter uit. Het weer zat op sommige momenten ook een beetje tegen maar dat deed niets aan de sfeer of het enthousiasme van het publiek. We verlaten het terrein voldaan na een eerste festival dag.

Bekijk ook het photo report van dag 1.

Categorie: 

Beluister onze Spotify GigView on tour playlist!