Review Graspop Metal Meeting: zondag 19 juni 2016

Datum: 
zondag, 19 juni, 2016

Graspop Metal Meeting… Of voor het eerst in jaren Draspop of Graspop Mud Meeting. Beschrijf het zoals je wil, het grootste Belgische metalfestival bij uitstek werd dit jaar getroffen door zware regenval met een modderig terrein. Desondanks blikken we terug op opnieuw een fantastische editie met een heel gevarieerde line-up.

De weergoden zijn ons dan eindelijk eens goedgezind en gunnen ons bij deze laatste metaldag toch nog zonnig en warm weer. Wat wel logisch is gezien zowel Iron Maiden als Twisted ‘fucking’ Sister op het programma staan, zulke bands roepen op tot goed festivalweer. Hoewel, tijdens het vorige optreden van Twisted Sister regende het met bakken uit de lucht… Vandaag dus beter! De zonnestralen deden goed want vandaag leek de drukst bezochte dag van allemaal te zijn. De weide stond steeds goed vol, Graspop kon zich geen beter einde wensen. Ook de bierverkoop en al zeker in de Belgian Beer bar zal er op vooruit gegaan zijn. We moeten trouwens ook echt nog een woordje zeggen over de nieuwe food corner die op de plaats stond van waar de metalmarkt voorheen stond. Daar kon je allerlei nieuwe etenswaren verkrijgen zoals een echte handgemaakte pizza, kibbeling of een fishburger, een echte hamburger, Mexicaanse nacho's, croque monsieur, zelfs slaatjes en noem maar op... Hoewel het klassieke festivalgevoel enigszins wegebt met zulke 'fancy' zaken, toch apprecieerden we deze toevoeging, lekker!

Delain - Main stage 2

De dag begon vroeg met Delain op de Main stage. Toch nog wat female fronted metal (mogen we deze term gebruiken) op Graspop. Het is natuurlijk nog geen Nightwish, maar Delain timmert hard aan hun carrière. Er is opnieuw een nieuw album op komst dat later dit jaar uitkomt. Ze namen ook extra gitarist Merel Bechtold onder de arm, wat de dynamiek en sfeer op het podium alleen nog maar versterkt. De setlist was eigenlijk te kort. Ook al was het vroeg op de dag, de Nederlandse band mocht voor een groot publiek spelen, die bij elk nummer duchtig meededen door met de handen te klappen, te headbangen en mee te zingen. Heerlijk headbangen op Get the Devil out of me, Mother Machine en Don't Let Go, zwoel bewegen en handenklappen op Army of Dolls, uit luide borst meezingen met We are the Others, … Zangeres Charlotte Wessels had het voor het zeggen op de Main stage, voornamelijk in het Nederlands. Een stevige opener, maar we blijven hun zaalshows toch altijd beter vinden dan een optreden op een festival.

In The Woods - Marquee

De Marquee leek dit jaar de plaats van afspraak voor gelaagde bands met een complex geluid. Na Myrkur vrijdag en Secrets Of The Moon gisteren was het op deze laatste dag aan In The Woods om aan de nodige sfeerschepping te doen. Oorspronkelijk gestart onder de naam Green Carnation is de band geëvolueerd van een black/death sound naar een meer doomgericht en experimenteel geluid. Net zoals de meeste bands in de Marquee konden de Noren profiteren van een bijzonder helder geluid. Het blijft wel vreemd om met gesloten ogen op te gaan in de atmosferische songs om bij het heropenen te ontdekken dat de zon achter je binnenknalt, ook deze band zou nog beter tot z’n recht zijn gekomen in de kleinere metaldome. Het beperkt aanwezige publiek kreeg echter een mooie en geladen show te zien en menigeen nam zich voor om de metalmarket te bezoeken om de albums van In The Woods aan te schaffen. Hoedje af voor de organisatie dat ook dit soort bands de kans krijgen om op een groot festival hun kunsten te vertonen.

Enthroned - Marquee

De miskleun genaamd Dark Funeral in gedachten was het bang afwachten of de Belgische duivelsaanbidders van Enthroned, die een gelijkaardig geluid als de Zweden torsen, in dezelfde val zouden trappen. Driewerf nee! De razende black metal verscheurde loepzuiver de trommelvliezen en wie toevallig de Marquee binnenwandelde en niet vertrouwd was met het genre spoedde zich jankend en roepend op z’n moeder naar de uitgang. Het is ondertussen alweer enkele jaren geleden dat ik onze Waalse vrienden nog aan het werk zag en ondertussen zijn de panda’s van over de taalgrens flink gegroeid in hun live prestatie. Het furieuze Ha Shaitan werd opgedragen aan vroegere frontman Lord Sabathan en zo werden we er ongewild op gewezen hoe groot het verschil is met huidig boegbeeld Nornagest die in tegenstelling tot zijn voorganger niet vies is van wat publieksinteractie en zelfs een lichte glimlach op het gelaat weet te toveren. De tijd dat black metal vereiste dat band en publiek probeerden vooral zo lang mogelijk zo serieus mogelijk in de verte te staren is duidelijk voorbij. Hoogtepunten zijn een quasi perfect uitgevoerd Obsidium en de dubbele afsluiter Tellvm Scorpionis en Of Feathers And Flames. Enthroned maakte indruk en spoorde alvast ondergetekende aan om zijn oude black metalalbums nog eens vanonder het geitenbloed te halen. Un hommage soit rendu au Enthroned!

Crobot - Metaldome

De Amerikanen uit Pennsylvania van Crobot hebben met de release van 'Something Supernatural' (2014) via Nuclear Blast, een Europese tour in het voorprogramma van Black Label Society en een gezamenlijke Euro-tour met Scorpion Child reeds hun eerste stappen in Europa gezet. In afwachting dat hun nieuwe CD 'Welcome To Fat City' in september verschijnt, speelt het viertal reeds enige shows in Europa, waaronder Graspop. Gezegend met een excellent geluid, speelde het viertal een overtuigende show met reeds enkele nieuwe songs in de Metaldome, jammer genoeg wel niet voor een talrijk publiek. De grooverock, waarin de opvallende stem van zanger Brandon Yeagley een grote rol speelt, doet meermaals denken aan bijvoorbeeld een groep zoals Wolfmother en Soundgarden, maar dan steviger. Dit najaar speelt Crobot als één van de voorprogramma's bij de arenatour van Volbeat, wees op tijd om ze te aanschouwen.

Shinedown - Main stage 

Het was tijd voor wat goeie alternative hard rock. Het was dan wel nog maar hun eerste optreden op het Graspop terrein, maar als het van het publiek afhangt, zal het zeker nog niet de laatste zijn. Shinedown, deze mannen van de U.S.A. brachten een zeer dynamische show. Niet enkel de catchy lyrics maar ook de algemene sfeer die ze brachten zorgde voor een geslaagde show. Ze brachten nummers van vrijwel elk album, waaronder hun nieuwste ‘Threat to Survival’ met de single Cut the Cord. Deze Amerikaanse mannen brachten krachtige nummers met een diepe betekenis die niet ongemerkt passeerden. Een vijand van deze groep zijn lijkt geen goed plan en we kijken uit naar de volgende Graspop editie met hen.

Bury Tomorrow - Jupiler stage

Er had zich een grote menigte voor de Jupiler stage gevormd. Bury Tomorrow was voor de eerste keer te zien op Graspop en dat bracht heel wat volk op de been. De sympathieke band uit het Verenigd Koninkrijk is de laatste jaren meer en meer naamsbekendheid aan het verwerven. Er werden enkele nieuwe nummers gespeeld maar vooral de oudere nummers vielen zeer goed in de smaak. Lionheart is zonder twijfel het bekendste nummer en een publiekslieveling terwijl de nummers van het nieuwere album favorieten zijn voor de moshers. 301 is het zwaarste nummer dat de band geschreven heeft volgens zanger Daniel Winter Bates en dat was ook aan de reactie van het publiek te zien. Verder werden nog Memories, Earthbound, Last Night en nog veel meer gespeeld. Een ander nummer dat zeker ook een vermelding verdient is Man On Fire. Hierbij werd het publiek gek. Of je was aan het moshen of je was aan het zingen en springen maar niemand stond stil. Daniel bedankte de security vaak voor het goede werk dat ze leverden. Waar bij andere optredens de security nors keek en met de ogen rolde als ze weer een bende crowdsurfers op zich af zagen komen was deze security super enthousiast. Zo besloot een securitylid om te crowdsurfen van aan het podium richting het midden van het publiek en even later zagen we hem vrolijk terugkomen, gedragen op de handen van het publiek. Naar het einde van de set kwam een andere gast van de security in het publiek staan om de mensen omhoog te helpen en ook hij vond zijn weg terug door te crowdsurfen. Daniel sprak ons na ieder nummer toe en hij vertelde ons wat hij het meeste haat. Hij haat het dat bands VIP packages verkopen met de mogelijkheid tot meet and greets. Hij zei dat bands vereerd moeten zijn om fans te hebben. En om zijn statement kracht bij te zetten beloofde hij om na het optreden aan de zijkant van het podium handtekeningen uit te delen en met iedereen op de foto te gaan die dat wou. Zo gezegd zo gedaan, na het laatste nummer sprong hij van het podium af, ging hij de security mensen persoonlijk bedanken en maakte dan tijd voor de fans. Een uur na het optreden stond hij nog met de fans na te praten. Een geweldig einde na een onvergetelijk optreden.

Legion of the Damned - Marquee

Na drie dagen begint de Marquee al een klein beetje aan te voelen als een tweede thuis. Om dat gevoel van herkenbaarheid nog wat te versterken stonden de Nederlandse thrashers van Legion Of The Damned opnieuw op de planken. Het legioen is ondertussen vaste klant op Graspop en speelde voor de vijfde keer ten dans. Waar bij vorige doortochten de vlam meteen in de pan sloeg en het vooraan een kolkende massa van zweterige lijven werd, bleef het toch opvallend rustig in de eerste gelederen. Akkoord, we zijn dan ook al aan de derde volwaardige festivaldag bezig en zelfs metalheads zijn mensen die dus ook vermoeidheid kunnen voelen maar er was toch meer aan de hand. Het heilige vuur leek een beetje te ontbreken bij onze Noorderburen vandaag. Komt daarbij ook nog dat ze ervoor opteerden om hun debuutalbum (althans onder de naam LOTD) ‘Malevolent Rapture’ integraal te spelen. Blijkbaar zijn die integrale uitvoeringen een trend aan het worden in metalland. Nu is dat album een absolute dijk van een plaat maar de sterkste nummers zoals Legion Of The Damned, Werewolf Corpse en Into The Eye Of The Storm zaten toch vooraan in de tracklist waardoor het concert halverwege een beetje inzakte. Als uiteindelijk de kraker Killing For Recreation (nog opgenomen onder de bandnaam Occult) weerklonk was het kalf eigenlijk al verdronken voor Maurice Swinkels en zijn bende. Herkansing over pakweg twee à drie jaar.

Powerwolf - Main stage 2

Na de satanische mis die Ghost zaterdag opvoerde op Main stage 2 was het nu op datzelfde podium tijd voor de Holy Metal Mass van Powerwolf. Wie zijn diepgelovige grootmoeder wil bewijzen dat niet alle metals aanhangers zijn van Lucifer zou kunnen denken dat dit de ideale gelegenheid is om zijn punt te maken. Dat kan echter problematisch uitdraaien. De goedheilige mannen hebben voor de gelegenheid namelijk weer een schitterend podium opgesteld met een als priester verkleedde wolf. Van Powerwolf verwachten we een dramatische power metal show. En die kregen we. Het publiek dat onder de voor de verandering een stralende zon verzameld was voor de Main stage werd uitgenodigd tot de mis en getrakteerd op Blessed and Possessed dat onmiddellijk gretig werd meegebruld. Dankzij het grote enthousiasme van deze rasperformers was het een feestje van begin tot einde. Een beetje ongebruikelijk voor een heilige mis in onze contreien maar ach metal gospel is ook best ok. Halfweg de show werd er nog eens van achtergrond gewisseld, inclusief glasramen, zodat we nu echt wel het gevoel hadden in de kerk te staan. De heren leken zich nog altijd zeer goed te amuseren en hoewel de mis niet altijd even toonvast werd voorgedragen door zanger Atilla kon dat de sfeer duidelijk niet bederven. Een massaal gescandeerd We Drink Your Blood luidde het einde van de set in die afgesloten werd met Lupus Dei. We zijn weer gezegend voor het komende jaar. Halleluja!

Setlist:

  • Blessed and Possessed
  • Coleus Sanctus
  • Amen and Attack
  • Army of the Night
  • Armata Strigoi
  • Resurrection by Erection
  • Werewolves of Armenia
  • We drink your Blood
  • Lupus Dei

Steak Number Eight - Marquee

Ook deze dag Belgisch talent op het festival. Niemand minder dan ooit Humo’s Rock Rally winnaar Steak Number Eight speelde in de Marquee. Dat de jongemannen hard gewerkt hebben om te komen tot waar ze nu staan is haast een understatement. Met hun vele optredens wisten ze steeds meer zieltjes voor zich te winnen, met als gevolg dat de Marquee minstens halfvol zat, dat terwijl de zon buiten lekker aan het schijnen was en ze een deel overlapten met Powerwolf. Goed bezig, mannen! Ik moet eerlijk toegeven dat ik niet veel van hun muziek kende, maar kan hierdoor bevestigen hoe overweldigend dit optreden wel niet was. Vooral dan het sublieme The Sea is Dying klonk ge-wel-dig. Ook de kracht dat het nummer Your Soul deserves to die Twice bevatte was fenomenaal, vooral door de stem van zanger Brent Vanneste. De doomy rock van de heren wist een sfeer te creëren die je niet losliet, alsof je in een trance ging. Veel van zeg was frontman Brent Vanneste niet, maar dat hoefde helemaal niet, de muziek sprak voor zich.

Anthrax - Main stage 1

Thrash metal van de hoogste plank. Anthrax maakte al voor de zesde keer zijn intrede op Graspop. Dat deze band nog lang niet gedaan heeft bewijst het nieuwe album 'For All Kings' dat dit jaar uitgekomen is. Het optreden stond dan ook in het teken van dit nieuwe album. Als achtergrond hing de cover van dit nieuwe album en Scott Ian verwees geregeld naar het nieuwe album. Het eerste nummer, Impaled, was dan ook geen echte verrassing. Andere nummers van het nieuwe album dat het zeer goed deden waren You Gotta Believe en For All Kings. De bekende nummers zoals Indians, Breathing Lightning, Antisocial, Got The Time, Evil Twin en Caught in a Mosh werden ook op ons losgelaten. Er was een zeer groot publiek en zelfs de mensen die aan de Main stage 2 stonden zongen luidkeels mee. Sinds 1981 is Anthrax de thrash metal band bij uitstek. Nog steeds is deze band populair en dat was ook aan het publiek te zien. Zelfs minuten nadat het laatste nummer gespeeld werd waren de fans nog aan het naglunderen. Ook deze keer zette Anthrax een zeer goed optreden neer. 

La Muerte - Metaldome

Het Belgische collectief La Muerte is weer springlevend om in een nieuwe bezetting de wereld plat te branden. Dat hun muziek niet meteen in de categorie ‘easy listening’ valt wisten we eigenlijk al op voorhand maar de set die ze neerzetten in de metaldome was ook voor getrainde muziekliefhebbers een flinke portie om te verkauwen. Een streep Motörhead, een snuifje grindcore, flink wat noise en hier en daar een industrial zijsprongetje. De helft van de aanwezigen vond het prachtig en de andere helft stond er enigszins verward en beduusd naar te kijken. Dat de zanger een zak over het hoofd heeft getrokken en zodoende als een blind speenvarken op het podium rondzwalpte droeg enkel nog bij tot de vervreemding. Zelf zijn we er nog niet uit of we dit nu gedurfd en experimenteel of gewoon bagger moeten vinden. Feit is wel dat La Muerte met voorsprong de vreemdste eend in de bijt was dit weekend en daar moet je op een metalfestival al flink moeite voor doen.

Sacred Reich - Marquee

Van de Metaldome naar de Marquee. Je moet het maar doen, twintig jaar geen nieuw werk uitbrengen en toch de Marquee voor drievierde weten te vullen. Het is een koud kunstje voor de sympathieke frontman Phil Rind en ‘zijn’ Sacred Reich. Phil is al lang niet meer de magere snijboon die oudere metalheads zich herinneren van de VHS-opnames van hun legendarische show op Dynamo Open Air. De zanger/gitarist is in omvang verdrievoudigd maar zijn gulle glimlach is gebleven. Eindelijk nog eens een band waar de spelvreugde en jongensachtige deugnieterij van af spat. Sacred Reich presenteerde een setlist zonder verrassingen en met alle overbekende thrashnummers als waren ze een zwaarmetalen jukebox maar dat leek niemand te deren. We zien flinke veertigers duchtig uit de bol gaan op krakers als Death Squad, Love…Hate en One Nation en diezelfde generatie zag opnieuw zijn zestienjarige zelf voor zich als de puberfrustraties tijdens Who’s To Blame terug boven komen drijven. Uiteraard mocht ook de obligate cover van Black Sabbath’s War Pigs niet ontbreken en al even traditioneel is Surf Nicaragua, de voorspelbare maar daarom niet minder enthousiast onthaalde afsluiter. Legendarisch? Nee, maar wel plezant, heel plezant.

Trivium - Main stage 2

Toen één van mijn vrienden enkele jaren geleden mij enthousiast aanraadde om toch Trivium eens te beluisteren was ik eerder skeptisch. Mijn destijds conservatieve smaak kon nog niet zo goed om met wat voor mij toen een mengelmoesje van stijlen leek. Het concert dat ik enkele maanden later bijwoonde bracht daar echter onmiddellijk verandering in. Sommige bands moet je gewoon eerst live gehoord hebben om helemaal verkocht te zijn. Bij Trivium had ik welgeteld twee nummers nodig. Dat voor mij de vocals een band kunnen maken of breken zal daar ook wel iets mee te maken hebben; want wat heeft Matt Heafy een zalig rauw stemgeluid. Er bestond dan ook geen twijfel over dat we voor de show op de laatste dag van Graspop zo dicht mogelijk bij het podium wouden staan en dat de review niet super objectief zou zijn.

De opener Strife bracht iedereen direct in beweging. Het publiek had er duidelijk zin in wat werd beantwoord door een gelukzalige grijns op het gezicht van de frontman, lijkt een beetje moeilijk om zo te zingen maar het werkt wel aanstekelijk. Aan crowdsurfers geen gebrek tijdens dit optreden. Als het publiek dan ook nog eens enkele keren aangemoedigd wordt om vooral te bewegen lijkt de security daar niet zo blij mee. Opvallend was dat Matt daarvoor steeds hetzelfde zinnetje gebruikte, laat ons hopen dat hij gewoon onder de indruk was van de massa toeschouwers op het plein en geen vroegtijdige alzheimer aan het ontwikkelen is. Van het nieuwe Silence in the Snow werden twee nummers gebracht die door het publiek duidelijk ook al gesmaakt werden. Het wervelende optreden leek voorbij te vliegen en voor we het goed en wel beseften was het tijd voor In Waves. Nog een laatste golf crowdsurfers werd door de hardwerkende veiligheidsmensen opgevangen, de nekspieren werden nog eens losgegooid en het laatste beetje vocale volume werd besteed aan meebrullen. En dan was het voorbij. Tijd om wat af te koelen met een pintje en het adrenalinepijl terug tot een normaal niveau te laten zakken. Het was weer 50 minuten genieten.

Setlist:

  • Strife
  • Rain
  • Watch the World Burn
  • The Deceived
  • Dead and Gone
  • Down From the Sky
  • Until the World Goes Cold
  • Pull Harder on the Strings of Your Martyr
  • In Waves

Iron Maiden - Main stage 1

Vuur, een plushje aapje, mega Eddy, een gigantische Engelse vlag,… Bedenk het, Iron Maiden heeft het! Het is alom bekend dat een Maiden show een unieke ervaring is die haast iedereen wel eens moet meemaken in hun leven. Dit gold ook weer hier op Belgische grond, je weet nooit wat je te wachten staat, de enige zekerheid is dat het onvergetelijk zal zijn. Hoewel de legendes opende met twee nummers van hun laatste album ‘Book of Souls’, dit weerhield niemand om luidkeels mee te brullen, ook zij die hun stem kwijt waren door een verkoudheid (van het slechte weer) of door te hard meezingen bij andere groepen. De band bracht een leuke afwisseling tussen de klassiekers en nieuwere nummers, een eerbetoon aan de overleden acteur Robin Williams stopte niemand en het feestje bleef het hele optreden doorgaan. Hoewel dit pas echt een hoogtepunt kreeg bij ‘The Trooper’. Halverwege legde Bruce Dickinson echter de show stil toen hij hoorde dat op Main stage 2 er een soundcheck gebeurde voor Twisted Sister, de band nam het echter positief op en hervatte de show al weer snel.

Velen hun reactie bij het horen dat de show twee uur ging duren was: “Hoe gaan ze zo lang spelen?”. Na het optreden was het voor deze ook duidelijk dat deze twee uur nog veel te kort was. De band speelde dan wel enkele van hun klassiekers waaronder het door iedereen gekende Fear of the Dark, maar ook Blood Brothers, Hallowed be thy Name, The Number of the Beast en afsluiter Wasted Years. Toch hadden dit er nog enkele meer mogen zijn en iets minder van hun laatste album. De hartverwarmende speech die de frontman gaf over vrede en de hele metalscène maakte het nummer Blood Brothers dat tikje specialer, zeker wanneer meer dan 100.000 mensen arm in arm mee bewegen op het ritme van het nummer. Iedereen weet dat Iron Maiden een zeer sterke afsluiter had kunnen zijn voor Graspop, maar deze eer werd dit jaar toch overgelaten aan de mannen van Twisted ‘Fucking’ Sister.

Setlist:

  • Doctor Doctor (UFO song)
  • If Eternity should fail
  • Speed of Light
  • Children of the Damned
  • Tears of a Clown
  • The Red and the Black
  • The Trooper
  • Powerslave
  • Death or Glory
  • The Book of Souls
  • Hallowed be thy Name
  • Fear of the Dark
  • Iron Maiden

Bis:

  • The Number of the Beast
  • Blood Brothers
  • Wasted Years
  • Outro: Always look on the bright side of life (Monty Python)

Behemoth - Marquee

Maar het was nog lang niet voorbij. Nog twee bands zouden voor een gigantisch succes zorgen, zelfs na een klepper als Iron Maiden. De Marquee afsluiter was Behemoth. Vorig jaar op Alcatraz Hard Rock & Metal Festival werden ze door menig bezoeker als hét hoogtepunt van dat festival uitgeroepen, wat een show immers en dat op klaarlichte dag. Twee jaar geleden deed Behemoth dat ook hier op Graspop, ook op de Main stage onder een warme zon. Ze bewezen ook toen dat black metal niet per definitie slecht is in daglicht. Waar we ons deze nacht nog aan konden verwachten was echter een exacte herhaling van het optreden begin dit jaar in de Trix. Behemoth bracht hun laatste album ‘The Satanist’ integraal, aangevuld met enkele van hun topsongs. Zo kwam zanger Nergal op met vuur in zijn handen en startte de band hevig met Blow Your Trumpets Gabriel gevolgd door het razendsnelle Furor Divinus. Verder, check de tracklist van ‘The Satanist’ of we verwijzen je naar de review van het optreden in Trix. Het enige verschil was hier de grootte van het publiek en de locatie. Een tent in plaats van een zaal en meer geïnteresseerden die misschien niet onmiddellijk fan waren, maar het eens wouden meemaken.

Na het nummer O Father O Satan O Sun! kregen we eindelijk waar de meesten op gewacht hebben: nummers als Conquer All en het het almachtige Chant for Eschaton. Gelukkig maar, want alweer zo’n integraal spelen van een bepaald album begint zo stilaan afgezaagd te worden. Behemoth deed een ‘Satyriconnetje’, die black metalband die de dag ervoor speelde gaf namelijk ook in de Marquee een fenomenaal tweede deel van de setlist. Kortom, Behemoth was alweer goed, maar jammer voor de kopie van het Trix-optreden.

De setlist:

  • Blow Your Trumpets Gabriel
  • Furor Divinus
  • Messe Noire
  • Ora Pro Nobis Lucifer
  • Amen
  • The Satanist
  • Ben Sahar
  • In the Absence ov Light
  • O Father O Satan O Sun!
  • Ov Fire and the Void
  • Conquer All
  • At the Left Hand ov God
  • Chant for Eschaton 2000

Twisted Sister - Main stage 2

Om een modderige Graspop editie af te sluiten werd er beroep gedaan op Twisted Sister. Sinds de jaren 80 voorziet deze band ons van heavy en glam metal. Het optreden was nog maar net bezig en na enkele nummers sprak Dee Snider ons toe. Op het podium hing een grote banner waar het Twisted Sister logo op stond en ook “40 years and fck it”. Dee kondigde aan dat de band er na 40 jaar mee ophoudt. Dit was dus de laatste keer dat we deze geweldige glam metalband op Graspop zouden zien. Openen deed de band met What You Don’t Know gevolgd door The Kids Are Back en Burn in Hell. Deze nummers bouwen op naar het eerste zeer bekende nummer. I Wanna Rock zorgde ervoor dat het publiek enthousiast begon mee te zingen. Voor The Price gespeeld werd sprak Dee ons weer toe. Zo vertelde hij ons een verhaal over drummer A.J. Pero die vorig jaar overleed in zijn slaap. A.J. had gevraagd of niemand minder dan Mike Portnoy hem zou vervangen moest hij ooit ziek vallen. De laatste wens van A.J. ging dus in vervulling. Ook werden andere grote muziekiconen opgehemeld die te vroeg gestorven zijn, zoals Ronnie James Dio en uiteraard Lemmie. Dee vroeg om het licht op het podium uit te doen en de weide donker te maken. Tijdens The Price stak het publiek gsm’s en aanstekers in de lucht en de beelden die we op de grote schermen te zien kregen waren geweldig. De volledige wei deed mee. Er werd ook met andere bands enigszins de draak gestoken, zo gaven ze een steek naar Iron Maiden over de soundcheck van Twisted Sister tijdens hun optreden (zie boven).

Naar het einde toe werd We’re Not Gonna Take It gespeeld. Het refrein werd door iedereen meegezongen. Tijdens het nummer baande Dee zich een weg naar de andere main stage waar nog een heel groot publiek stond dat ook enthousiast meezong. Dit beviel Dee en zijn geluk kon niet op. Zelfs toen het nummer gedaan was bleef het publiek het refrein herhalen. Zelfs toen de muziek al enkele minuten gestopt was, werd het refrein nog gezongen dus de band besloot maar om dit refrein mee te spelen. Het voorlaatste nummer was It’s Only Rock ’n Roll. Na dit nummer vertelde Dee Snider dat het de bedoeling was dat ze van het podium zouden gaan en dat het publiek hen dan moest terug roepen maar daar had hij geen zin in. Als afsluiter hoorden we S.M.F.

Tijdens het optreden jutte Dee het publiek op door te zeggen dat onze reactie goed was… voor een publiek dat op Download aanwezig zou zijn. Zo zong het publiek nog harder mee en gaven we het beste van onszelf. Dee maakte het publiek zot, een echte entertainer. Het laatste Twister Sister optreden had alles wat we verwacht hadden, goede muziek, vuurwerk en een uitzinnig publiek. Een optreden om nooit meer te vergeten. Een emotioneel optreden voor zowel de die hard fans als de band zelf. Zelfs onderweg naar de camping was het refrein van We’re not gonna take it nog lang te horen. Echter moeten we ondertussen de opmerking maken dat zowel band als festival de fans in de val hebben laten lopen. Dit was helemaal niet het laatste optreden in België van de band. Ze zijn nogmaals geboekt als headliner van Alcatraz Hard Rock & Metal Festival om binnen iets meer dan een maand daar de (echte) afscheidsshow te geven. In a way voelen we ons dus echt wel bedot door deze sluwe marketingtechniek en voelen we mee met mensen die speciaal een duur dagticket hebben gekocht voor het afscheid van Twisted Sister...

De volledige setlist:

  • What You Don't Know (Sure Can Hurt You)
  • The Kids Are Back
  • Burn in Hell
  • Like a Knife in the Back
  • Destroyer
  • You Can't Stop Rock 'n' Roll
  • The Fire Still Burns
  • I Am (I'm Me)
  • I Wanna Rock
  • The Price
  • I Believe in Rock 'n' Roll
  • Under the Blade
  • We're Not Gonna Take It
  • It's Only Rock 'n' Roll (But I Like It)
  • S.M.F.

Geschreven door Tim Vermoens, Avon Moltoy, L.G., Jeroen Vranken en Eline.

Lees ook de reviews van donderdag, vrijdag en zaterdag.

Categorie: 

Beluister onze Spotify GigView on tour playlist!