Review Groezrock 2012: zaterdag

Datum: 
zaterdag, 28 april, 2012

Op zaterdag 28 en zondag 29 april vond een uitverkocht Groezrock plaats. Elk jaar in april zorgt het hardcore/punkrock festival dat Meerhout weer davert op haar grondvesten. Dit jaar mocht Groezrock zelfs een vierde, akoestische podium verwelkomen.

Voor de grote bands waren er de Main Stage en de Impericon Stage. De overige bands mochten spelen op de Etnies stage en de akoestische optredens werden verzorgd op de Fender Acoustic Stage. Tussen al dat geweld in stonden er ook nog bands op het Macbeth podium.

Aangezien wij ook een deel interviews op onze planning hadden staan (volgen later) is er niet van elke band een verslag.

Chixdiggit!:

Als opener op de main stage mocht het Canadese Chixdiggit! spelen voor een zeer goed gevulde tent. Met hun supercatchy poppunk nummers wisten deze Canadezen als geen ander hoe ze het publiek moesten bespelen. Met nummers als ‘Miso Ramen’, ‘Geocities Kitty’ en ‘Spanish Fever’ wisten ze de boel goed op stelten te zetten. Chixdiggit! was een zeer leuke Groezrock opener.

Authority Zero:

Zij die nog niet wakker waren na Chixdiggit, zijn dat zeker geworden bij Authority Zero. Het volk was redelijk goed opgekomen. Dit beloofde dan ook een hoogtepunt te worden. Deze belofte werd volledig waargemaakt. Vanaf de eerste noot zat het goed. Strakke en behoorlijk stevige punkrock met hier en daar een stukje ska. Perfect om een namiddag te starten. De 35 minuten die Authority Zero mocht spelen waren dan ook zeer snel om. Een naam om te onthouden.

The Copyrights:

The Copyrights voorspelden een van de ontdekkingen van Groezrock 2012 te worden. De voorspellingen zaten er recht op, The Copyrights is namelijk exact zoals punkrock moet klinken: snel, stevig, melodisch en strak, zéér strak. De Impericon Stage was nochtans niet echt volgelopen voor dit optreden. Lag dit nu lag aan het vroege uur, de wat onhandige plaatsing tussen andere goede bands of hun relatieve onbekendheid, het lag zeker niet aan The Copyrights zelf. Dit is muziek waar je je ledematen niet op kan stilhouden. Dit is muziek waarvoor men naar Groezrock komt. Deze band mag, wat zeg ik, moet zeker terugkeren naar Meerhout.

Reel Big Fish:

Vanaf de eerste minuut vlogen zowel zij als het publiek er duchtig in. Er werd massaal gedanst en de pogo ontbrak uiteraard ook niet. Niet meer dan logisch ook met nummers als 'Everything Sucks' en 'I Want Your Girlfriend To Be My Girlfriend'. De jongens stonden sterk in hun schoenen om hier toch maar voor de eerste keer op het podium te staan. Er werden redelijk wat covers door de setlist gesmeten, maar toegegeven, ik denk niet dat wij de enige waren die dit niet erg vonden. Massaal werd er meegezongen met onder andere hun korte cover van Metallica's 'Enter Sandman' en het alom gekende 'Brown Eyed Girl' van Van Morrison.

Uiteraard was het nog maar namiddag en zoals iedereen weet duren die sets dan net wat minder lang, hoewel het hier als een sneltrein liep. Maar ja, de tijd vliegt snel als je het naar je zin hebt. Naar het einde toe gaven de zes fantastisch geklede heren ons nog hun gigantische hit 'Sell Out'. Ongelooflijk hoe een hit uit 1996 hier bij zowel jong als oud nog de invloed heeft om hen monsterlijk wild te laten worden. Deze jongens zijn hier duidelijk nog meer geliefd dan veel andere van hun tijdgenoten.

Als allerlaatste maar absolute kers op de taart sloot Reel Big Fish af met een opnieuw ijzersterke cover song. De eer werd gelaten aan de A-Ha cover 'Take on Me'. Een nummer dat blijkbaar echt iedereen kende. Al was het maar van ooit eens ergens gehoord te hebben. Luidkeels werd er meegezongen en gesprongen op deze vrolijk klinkende noten. Zelfs enkele meisjes in de buurt die hen voor het eerst zagen en leerden kennen waren duidelijk overtuigd, alleen al door dit laatste ongelooflijke moment van samenhang. Reel Big Fish heeft zichzelf dan ook meer dan bewezen

Bouncing Souls:

Bouncing Souls is één van de favoriete bands van het Groezrock publiek, en Groezrock is één van de favoriete festivals van Bouncing Souls. Dat is eigenlijk erg logisch, het Groezrock publiek houdt van feestjes bouwen en Bouncing Souls weten als geen ander hoe dat moet. Het recept: sterke punkrock songs met een zeer hoog meezing gehalte. De klassieker 'True Believers' zorgde dan ook voor een echt kippenvel moment, mede dankzij het publiek dat uit volle borst meezong. Naast al die klassiekers was er ook ruimte voor nieuwe nummers, die ook weer veelbelovend klonken. Dit is een band waarvan je weet dat ze je nooit gaan teleurstellen. Verbazingwekkend.

Heideroosjes:

Tja, Heideroosjes, moeten ze nog voorgesteld worden? Wellicht een van de beste bands uit de Lage Landen ooit. Live misschien wel de beste. Jarenlang werden Heideroosjes als vanzelfsprekend beschouwd, behorend tot het vaste meubilair van vele festivals. Een veilige keuze, een band die nooit teleurstelt.

Pas nu ze aangekondigd hebben er dit jaar een punt achter te zetten wordt pas duidelijk hoeveel impact Heideroosjes op velen van ons heeft gehad. Hoeveel nummers we van het begin tot het einde klakkeloos kunnen meezingen. Het publiek was vastberaden nog een keer tot het uiterste te gaan, nu het nog kan. Geopend werd er met ‘Tot Hier’ een van de nummers uit hun recentste plaat 'Cease Fire'. Eventjes werd er gevreesd dat er te veel nummers uit dit nog relatief onbekende album gespeeld zouden worden, maar deze vrees was onterecht. Het catchy ‘Scapegoat Revolution’ en de klassieker ‘Break The Public Peace’ waren de échte start van een verrassend stevige setlist. Meezingers als ‘We're All Fucked Up’, ‘Time Is Ticking Away’, ‘Damclub Hooligan’ en ‘Iedereen Is Gek (Behalve Jij)’ werden afgewisseld met razendsnelle en strakke versies van ‘Ik Wil Niks’, ‘Val Maar dood’ of ‘Fistful of Ideals’. Er was ook tijd voor echte oldies als ‘Tering Tyfus Takketrut’ en ‘I'm Not Deaf (I'm Just Ignoring You)’.

Een cover van The Ramones kon natuurlijk niet ontbreken (I Wanna Be Sedated). Afgesloten werd er haast traditioneel met ‘United Scum’. Heideroosjes kwam, zag, overwon en zal dit nog missen. Het gemis zal wederzijds zijn. Persoonlijk vind ik dat enkele mindere nummers als ‘Homesick For A Place That Does Not Exist’ gerust mochten vervangen worden door een klassieker als ‘Klapvee!’ of ‘Sjonnie & Anita’, wat het optreden bijna perfect zou gemaakt hebben, maar uiteraard beslissen onze geliefde Roosjes nog steeds zelf over de setlist.

Face To Face:

Afgelopen zomer stond Face To Face geprogrammeerd op het hoofdpodium van Pukkelpop, ze konden toen gelukkig hun set wel nog spelen voordat een downburst het festival met de grond gelijk maakte. Deze keer stond Face To Face op een hoge plek op de affiche geplaatst. Deze plaats zijn ze zeker en vast waardig. Wat ons direct opviel was dat Face To Face het op Groezrock beter tot zijn einde bracht dan op Pukkelpop. Vanaf de eerste noten had de band en het publiek er duidelijk zin in. Met de plaat 'Laugh Now, Laugh Later' (daterend van 2011) stevig onder de arm beukten Trever Keith en co lekker de main stage plat. Dat Face To Face een voltreffer was voor Groezrock was duidelijk te zien aan de reacties van de fans, hun hits en klassiekers werden uit volle borst meegezongen door alle fans.

Lagwagon:

Lagwagon is voor velen synoniem aan punkrock uit de nineties. De eerste band die een album uitbracht op het intussen legendarische Fat Wreck Chords van Fat Mike (NOFX).

Al snel werd Lagwagon de toonaangevende band in de punkrock. Met humor, frustratie, melodie, technische perfectie en veel alcohol. Dat laatste was ook vandaag het geval, wat de vaart een beetje uit de set haalde. Desondanks haalde Lagwagon zijn hoogste niveau en speelden ze hun betere nummers. Een oude klassieker als 'Coffee and Cigarettes' werd afgewisseld met hitjes als ‘May 16th’, ‘Razor Burn’ en ‘Island of Shame’ of publieksfavorieten als ‘Violins’ en ‘Making Friends’. De voor een punkrockband vrijwel verplichte cover werd ook afgehandeld, zijnde ‘Brown Eyed Girl’, wat we eerder op de dag ook al bij Reel Big Fish gehoord hebben. Misschien iets te veel van het goede. Hoe goed Lagwagon technisch ook was, ze blijven tussen de nummers door vage dingen zeggen, en het nummer ‘Alien8’ werd traditioneel een beetje te lang gerekt. Hoe dan ook een geslaagde show van een bijzonder onderschatte band.

Rancid:

Een opkomst die op zijn minst massaal te noemen was kreeg de absolute topnaam van deze Groezrock editie te zien. De tent zat netjes gevuld en dat was wel te voelen aan de temperatuur en dat het goed zat zag je al van bij hun opkomst.

Rancid ging al meteen van start met 'Radio' en zoals een topper in zijn genre als het is werd het publiek al meteen wild. Moshpits, springende en dansende mensen. Jong en oud die massaal hun stem naar de maan zongen. Het zijn slechts enkele manieren die te pas komen om het optreden van Rancid te beschrijven.

Het zal ook niet veel gescheeld hebben of ze hadden echt al hun hits gespeeld. Nummers als 'Roots Radicals', 'Journey To The End Of The East Bay' en 'Dead Bodies' werden aanvaard zoals verwacht, super enthousiast kan je dus wel inbeelden. Bij 'Hooligans' zag je bijvoorbeeld ook echt een vriendschappelijkheid tussen punks en skins zoals het nummer beaamd.

Naar het einde toe kregen we ook nog eens een cadeautje waarop er natuurlijk ook gewacht was. De woorden van 'Time Bomb' waren duidelijk gekend door de menigte en dat lieten Tim Armstrong en de zijnen ook wel merken. Afsluiten deed de band met misschien wel één van hun grootste hits 'Ruby Soho'. Om toch maar weer eens te tonen waarom we deze helden al jaren zo gemist hebben in België. Dat iedereen erg tevreden en voldaan zijn weg naar buiten vond was op menig gezicht wel te merken.

Geschreven door Kevin Embrechts, Ronnie Reniers en Kurt Lamberigts

Meer foto's kan u hier terug vinden.

Alle informatie over Groezrock alsook de review van de tweede dag vindt u hier terug.

Categorie: 

Beluister onze Spotify GigView on tour playlist!