Review Groezrock 2015: dag 1

Datum: 
vrijdag, 1 mei, 2015

Op deze dag van de arbeid was het vooral uitkijken naar Lagwagon. De band kwam hun nieuwe CD 'Hang' voorstellen en de meeste bezoekers waren toch speciaal voor hen afgezakt naar Meerhout. Of de band hun geweldige plaat kon evenaren op Groezrock was afwachten. Wij begonnen alvast de dag met onderstaande bands.

De eerste band die dit jaar op The Revenge Stage mocht spelen was Beach Slang. Deze band uit Philadelphia slaagde erin om de tent half vol krijgen. Natuurlijk waren er mensen die speciaal voor deze band kwamen maar er waren natuurlijk ook een deel nieuwsgierige mensen. Het genre kunnen we niet onder punk onderbrengen maar is meer een mix tussen punk en pop. Toch horen we het overheersende punk element. Ondertussen heeft de band twee EP’s uitgebracht en er is een eerste full-length album onderweg. Een nummer dat het zeer goed deed bij het publiek was American Girls And French Kisses. Vanaf dit nummer konden we zien dat het publiek al losser werd. Tegen het einde van de set stond de tent goed vol en waren er veel mensen aan het meezingen en aan het meedansen. Na dit nummer bedankten ze de fans die mee geholpen hadden met het uitladen van de merch en het materiaal. Hierna werd er Fifthy Luck gespeeld, toch een publiekslieveling. Tegen de tijd dat de band afsloot, applaudisseerde de hele tent luid en werd er luid gejuicht. De band gaf aan dat ze graag nog naar België zouden terugkomen. Na het toeren duiken ze terug de studio in om het nieuwe album af te werken. De stem van de zanger deed af en toe denken aan de stem van Dave Grohl. Wat ook opviel was het decor. Veel bands hebben een banner waar het logo en/of naam van de band op staat maar deze band nam het niet zo groots aan. Ze hadden een T-shirt opgehangen in plaats van een grote vlag. Deze minder bekende band was de eerste van vele goede bands op The Revenge Stage.

Op de Monster Energy Stage was ons eerste bezoekje bij de band The Swellers. In 2010 stond de band ook al eens op het podium van Groezrock. Anno 2015 besloten ze dat ze gingen stoppen en Groezrock was hun allerlaatste show ooit. Het publiek stond op dit vroege uur toch al klaar om nog een keer te genieten van The Swellers. Ook al kwam hun grote doorbraak er nooit echt, de band bracht toch een stevige punkrock show en de aanwezigen konden genieten van een laatste keer The Swellers.

In 2013 had Masked intruder onze harten gestolen met criminineel goede poppunk deuntjes. De vraag is dan ook of ze de hype konden bevestigen, of dat de maskers zouden afvallen. Blue, Green, Red en Yellow trokken meteen in de aanval met het catchy Stick 'em up. Het publiek aarzelde niet om hun handen in de lucht te steken. Onze gemaskerde vrienden hielden het publiek gegijzeld van het begin tot het einde, maar al vrij snel trad het Stockholm-syndroom op bij het publiek. Onder permanente camerabewaking van Officer Bradford stelden de heren hun recentste plaat 'M.I.' voor. Uitgerust met een GoPro op zijn hoofd, duikte deze harde hand van de wet regelmatig in het publiek, wat het publiek geïnteresseerd hield, en voor de nodige publiciteit zorgde voor GoPro. Het waren echter Blue en zijn kompanen die de wet dicteerden. Meezingers over criminaliteit (Crime Spree) of liefde (I don't want to be alone tonight) Het is allemaal een beetje oppervlakkig, maar o zo catchy.  Voorlopig blijft deze gimmick-band overeind, maar de vraag is of hun ware gezicht voldoende biedt om overeind te blijven als het nieuwe er van af is.

The Dwarves op Groezrock... Hun naakte cd hoezen hadden bij ons al een belletje moeten doen rinkelen maar toen we zagen dat Nick Oliveri (Kyuss, ex Queens Of The Stone Age) in zijn adamskostuum op het podium stond was het muzikale er toch al wat vanaf. Het feit dat de man zijn andere basgitaar regelmatig liet zien hoefde voor ons echt niet en aan het gezicht van de andere bandleden te zien waren zij ook niet echt onder de indruk van mans tweede basgitaar. Naast de naakte Oliveri bracht de band wel een stevige pot en het publiek bleef netjes de volledige show uitkijken of misschien bleven de vrouwen gewoon voor Oliveri... Onze bespreking over The Dwarves had ook volgende kunnen zijn: naakte Nick Oliveri, geen verdere commentaar.

De band Set It Off uit Tampa mocht op de Back To Basics Stage spelen. Het genre kan best omschreven worden als pop rock. Later hadden we een interview met Cody Carson (zanger) en Maxx Danziger (drummer). Dit interview kunnen jullie later op de site terugvinden. Toen de band het podium opkwam, zagen we al direct wie de fans van deze band waren. De mensen die hun handen in de vorm van een diamant hielden wisten al dat het een geweldig optreden zou worden. Tegen het einde van de set was iedereen verkocht voor deze band. Het beste moment van de show werd ingeleid door de volgende tekst: ‘Even if everything goes wrong, don’t freak out’. Velen wisten op dat moment dat men Why Worry ging spelen. Tijdens dit nummer schreeuwde iedereen die de tekst van dit nummer kende zijn/haar longen uit. Wat zeker niet ongezien voorbij ging is het enthousiasme van de band. We zien zowel op als naast het podium dat dit een groep van goede vrienden is. Nummers zoals Ancient History, Breathe In, Breathe Out en Hush Hush konden natuurlijk niet ontbreken. Het was spijtig dat deze band wegens technische problemen later moest beginnen. Deze technische problemen waren tijdens het optreden nog niet helemaal opgelost. De micro’s voor de achtergrond zang werkten nog altijd niet zoals het moest zijn. Het publiek had nog wel zin in nog wat extra nummers van deze band. Set It Off kan terugkijken op een zeer geslaagd optreden waar men veel nieuwe fans gevonden heeft. Iedereen die toch nieuwsgierig is naar deze band moet de bovenstaande nummers maar eens beluisteren en dan een oordeel vellen. Dit is een band met potentieel en we gaan zeker nog van deze band horen.

Een van de grootste metamorfoses die een band recentelijk ondergaan heeft was die van Against Me! De band Rond Thomas James Gabel is tegenwoordig de band rond Laura Jane Grace. Vergis je niet, Laura verving Tom niet, dit is gewoon dezelfde persoon. Er is veel geschreven in de media over de geslachtsverandering van Tom/Laura en het album 'Transgender Dysphoria Blues'. Gelukkig gooide Laura niet ineens alles wat Against Me! voor stond overboord, en hoewel natuurlijk niet iedereen zich herkent in een nummer als True Trans Soul rebel, paste het goed samen met klassieker als I was a Teenage Anarchist. Aanvankelijk was er veel energie en ook het publiek onthaalde het nieuwe Against Me! hartelijk. Het tempo zakte naarmate de set echter een beetje, en de tweede helft van de show was toch minder. Fans die hoopten op klassiekers bleven een beetje op hun honger zitten. Maar na de moeilijke jaren die Against Me! doorstaan heeft zijn we vooral blij dat ze überhaupt nog bestaan.

Dan een band die we in de hardcore scene wel allemaal kennen en zo was dat niet minder op Groezrock. Cold World staat op het podium en iedereen vloog er op af om te stagediven en te crowdsurfen; de ene al wat erger dan de andere. Cold World speelde enkele nummers van het nieuwe album 'How The Gods Chill' en iedereen wist toen al hoe laat het was. Sing-a-longs all the way. Natuurlijk zou deze band hun oudere platen niet vergeten en de feeling bleef er steeds. Groot podium, klein podium, het is er altijd. Maar we zien Cold World toch liever spelen op een kleinere stage of in een klein zaaltje, zoals op de show van 12 april 2014 in Antwerpen; dat was immens druk en knus, maar het was overdreven goed. Op Groezrock daalde de sfeer soms en op momenten was het ook even doodstil. Jammer, want Cold World heeft echt immens veel te bieden. Als je ziet hoe iedereen af het podium en in het publiek sprong zonder maar één noot te spelen, weet je dat Cold World sterk bezig was. Helaas, Cold World speelde niet lang, een paar songs later en de set was klaar. Vroeger dan normaal. Maar we kunnen nooit zeggen dat Cold World slecht is. Integendeel, deze band moet je gezien hebben om te weten hoe het voelt, om te weten wat oldskool is, om te weten waar deze band voor staat.

Wat was het dringen in de tent van de Impericon Stage om Stick To Your Guns aan het werk te zien. Het getuigt van de stijgende populariteit van het Californische vijftal en hun melodieuze hardcore. Met de recente CD ‘Disobedient’ in de achterzak, werden er enkele nieuwe songs voorgesteld, maar de nadruk lag toch vooral op de voorgaande albums ‘Diamond’ (2012) en ‘The Hope Division’ (2010). Gesteund door een enthousiast publiek piekte de band naar een weergaloos optreden waar passend afgesloten werd met de prijsnummers We Still Believe en Against Them All. Groezrock mag voor de volgende passage van Stick To Your Guns een plaatsje als co-headliner voorzien.

The Smith Street Band is een band die snel aan populariteit wint. De band uit Melbourne bracht ondertussen al enkele albums uit waarvan het onlangs uitgebrachte EP genaamd 'Don’t F*ck With Our Dreams' er één van is. Ondanks dat op dit tijdstip Stick To Your Guns op de Impericon stage stond had deze band redelijk wat volk verzameld. De voorste rijen waren gevuld met trouwe fans die al de teksten van de nummers kenden en uit volle borst meezongen. Het was voor deze kleine band een droom om in het verre België te komen optreden. Hun doel is plezier maken, nieuwe fans leren kennen en mensen hun muziek tonen. We werden zelfs getrakteerd op een nummer dat de zanger schreef op 14-jarige leeftijd. Tijden de laatste riff van het laatste nummer gaf de gitarist zelfs even zijn gitaar aan het publiek zodat zij daar nog wat op konden tokkelen. Enkele sterke nummers uit de tracklist van deze pop punk band waren Surrender, Ducks Fly Together, Don’tFuck With Our Dreams en Throw Me In The River.

Eén van de grootste namen op deze Groezrock editie was zonder twijfel Atreyu. Festivalblog had tevens ook de eer om “BIG” Dan Jacobs te interviewen voor het optreden. Het interview vinden jullie later terug op de site. Deze band mocht op de Monster Energy Stage spelen. Sinds de reünie van de band heeft deze band fans verworven in al de mogelijke leeftijdscategorieën. De Atreyu leden kwamen het podium opgelopen, ze zagen er energiek uit en Dan had weer een van zijn favoriete headbands op. Al vanaf het eerste nummer stond het publiek te headbangen. Tijdens Doomsday zong het publiek lustig mee. Hierna was het tijd voor de eerste circlepit van dit optreden. Er werd Right Side Of The Bed gespeeld. Er waren niet veel mensen die op dit nummer konden stilstaan. Opzet geslaagd dus maar dit was pas het begin van een geweldige setlist. De zanger gaf aan dat hij iedereen wou zien moshen.

Met het spelen van You Eclipsed By Me gaat men terug naar de roots van de band. Dit is een van de stevigere nummers van deze band. Het gevolg kon Alex Varkatzas bekoren, een grote menigte moshte erop los. Er werden nog wat nummers gespeeld van het album 'Lead Sails Paper Anchor'. Het volgende nummer dat hiervan gespeeld werd was When Two Are One. We merkten vooral op dat de band nummers van de verschillende albums speelde. Dan gaf in het interview al aan dat iedere fan minimum twee nummers in deze set uit volle borst zou kunnen meezingen. Hieraan zagen we dus dat dit niet gelogen was. Toen we Dan vroegen wat zijn favoriet nummer was antwoordde hij zonder te twijfelen met Blow. We konden dus verwachten dat dit nummer ook een onderdeel van de setlist ging zijn. 'Lead Sails Paper Anchor' is ook een album waar de band zeer trots op is, vandaar dat er meerdere nummers van dit album gespeeld werden en het publiek vond dit zeer goed. De solo’s werden zeer zuiver gespeeld en de zang was perfect op mekaar afgestemd. Het is bewonderenswaardig hoe drummer Brandon ons prachtige vocals voorschotelde terwijl hij het beste van zich geeft op de drum.

Atreyu is aan een nieuw album bezig en eind maart brachten ze So Others May Live uit. Met dit nummer proberen ze aan het publiek over te brengen waar deze band voor staat, men wil al de beste eigenschappen van de albums in deze song samen bundelen. Na een gesprek met het publiek werd er Bleeding Mascara gespeeld. Het was dus weer tijd voor een moshpit. Het viel op dat de moshpits steeds groter en groter werden. Het refrein werd weer uit volle borst meegezongen. Na deze klassieker vertelde de zanger dat ze een cover gingen spelen. Niet zomaar een cover, een waar ze zeer trots op zijn. Er waren geen 5 mensen in het publiek die dit nummer niet kenden. Shot Though The Heart / You Give Love A Bad Name sloeg aan bij het publiek. Het publiek kon niets anders doen dan meezingen en dit was een kippenvel moment, de hele tent zong dit nummer mee. Tijdens dit nummer slaagde Porter McKnight (de bassist) er in om een tweede koprol te doen. Tijdens de koprol speelde hij probleemloos verder zonder fouten. Het publiek zag dat het goed was en was hierdoor nog meer opgefokt.

Toen de band een einde bracht aan de set werden er plectrums en drumstokken het publiek in gegooid. De laatste drumstok werd niet zomaar weggegeven. Brandon wees naar een kant van het publiek, deze moesten lawaai maken en dan wees hij naar de andere kant en dan moesten ze hetzelfde doen. Zo bleef hij even doorgaan en gooide dan de stok naar de kant waar het meeste lawaai vandaan kwam. Dit is zonder twijfel een van de beste, al niet de beste, band die op Groezrock gespeeld heeft. Er zijn maar weinig bands die zonder moeite zoveel van het publiek gedaan krijgen. De energie die men op het publiek overbrengt zorgt ervoor dat je niet anders kan dan mee bewegen en meezingen.

Een crossover/thrash metal hardcore punk band. Al ooit van gehoord? Nee? Dan heb je duidelijk de staande ovatie gemist die deze band wel kreeg op Groezrock. Een band die nog maar 3 jaar bestaat. De bandleden zijn afkomstig van Municipal Waste en Darkest Hour. Waar hebben we het hier over? We hebben het over Iron Reagan. Wat konden we hiervan verwachten? Wel, blijkbaar 6 songs in 3 minuten en dat was ook nog correct. Deze metalheads knalden echt werkelijk de stage bijeen; van crowdsurfers, moshpits, stagedivers, sing-a-longs tot de gekste bewegingen. Iron Reagan had het allemaal. Muzikaal was het echt een genot, samen met de interactie die deze band bracht. Het was gewoon de lekkerste hardcore revelatie van Groezrock. Iron Reagan heeft het plaatsje Meerhout wakker geschud met hun fantastische muzikale technieken, want muzikaal is deze band een topper!

Na de dood van zanger Mitch Lucker in 2012 maakte het Californische metalcore-gezelschap Suicide Silence in 2013 een doorstart met nieuwe zanger Eddie Hermida. Ondertussen is laatstgenoemde goed ingewerkt in de groep en pakte men zowaar uit met een medley van oude songs van de eerste twee CD’s. Voorts kwamen alle vier langspelers aan bod en lieten de toeschouwers zich niet onbetuigd om luidkeels mee te brullen en te moshen à volonté. En ook al loop ik zelf niet zo hoog op met de pig squeals van Hermida, men kan er niet naast kijken dat songs zoals Wake Up, Fuck Everything en afsluiter (hoe kan het ook anders) You Only Live Once tot de hoogtepunten behoorden van deze krachtige set.

Met Broilers op de affiche werd er ook gedacht aan onze Duitse vrienden. De band draait al jaren mee in Duitsland en staat op dezelfde hoogte als die andere Duitse bands zoals Die Toten Hosen en Beatsteaks. Wat zou dit geven op Groezrock? Wel blijkbaar zou het niet veel geven want de tent was nog niet eens voor een kwart gevuld, na een paar nummers hadden ook wij het wel gehad met deze Duitsers. Lag het aan de Duitse teksten of is Groezrock niet klaar voor een band als de deze? Wij weten het alvast niet maar de aanwezigen vonden het wel goed en genoten ervan.

Dit was het tweede jaar dat The Ghost Inside op de Impericon Stage mocht spelen. Ook dit jaar slaagde de band er in om de tent vol te krijgen. Deze band heeft wereldwijd al veel fans voor zich gewonnen. Mede dankzij het enthousiasme van de band en de sterke tracklist. De band begon de set stevig met een song die door iedere fan gekend is namelijk Between The Lines. Hierna speelde ze een van de kortste nummers die ze uitgebracht hadden. This Is What I Know About Sacrifice zorgde dat het publiek opgewarmd was voor een van de beste songs van de band. Zanger Vigil kondigde aan dat ze Unspoken gingen spelen. Een groot deel van het publiek zong het volledige nummer mee maar tijdens het refrein brulde het publiek mee met de band. Dit apprecieerde de band en dat was duidelijk merkbaar.

Tegen de tijd dat de set halverwege was hadden we al veel moshpits en circle pits gezien. Toch had de band het hoogtepunt nog niet bereikt. Een van de grootste pits vonden we terug tijdens The Great Unknown. Ondertussen sprongen de gitaristen in het rond en maakten een hoop plezier. We werden keer op keer op kleppers getrakteerd. De volgende in het lijstje is Dark Horse. Dit is zonder twijfel een van de favoriete nummers van het publiek. Natuurlijk werden er ook nummers gespeeld van het album 'Dear Youth'. Avalanche was er één van. Het viel wel op dat het publiek niet zoveel meezong of mee bewoog dan op nummers van de andere albums. Toch was een vast deel constant aan het bewegen en aan het moshen. Eenmaal de band bij het refrein aankwam pikte het publiek snel de lyrics op en tegen het eind van de song werd er toch goed meegezongen.

Als afsluiter kon bijna geen enkele band aan The Ghost Inside tippen. Een nummer waar iedereen op zat te wachten was Engine 45. Dit is een nummer waar men trots op kan zijn en waar het publiek het meest enthousiast over was. Het publiek zong het volledige nummer uit volle borst mee. Het doet wel iets als je een groot deel van de tent zo luid hoort meebrullen. Op het moment dat het rustige stuk gespeeld werd, hoorden we het publiek ook clean zingen. Dit was echter nog niet het hoogtepunt van de show. Na de break begon een groot deel van het publiek mee te springen. Om af te sluiten speelde de band het refrein geen twee keer zoals ze het nummer normaal speelden maar het refrein werd maar liefst vier keer gezongen. Het publiek bleef ook iedere keer meezingen. Nadat het refrein een laatste keer gezongen en gespeeld werd door de band bleef het publiek dit refrein nog twee keer nazingen. De band liep niet zomaar weg maar bleef naar dit luisteren en lachte naar mekaar. Ze zagen dat het goed was!

Lagwagon heeft altijd al een stevige live-reputatie gehad en is doorheen de jaren een van de dragende bands van het genre geworden. Meestal in één adem genoemd met hun goede vrienden van No Use For A Name, en sinds het tragische overlijden van Tony Sly zijn fans nog meer naar Lagwagon gaan grijpen. Of het nu gaat over onderbroekenlol of serieuze emotionele teksten, iedereen kan wel een nummer vinden waarin ze zich herkennen. Iedereen heeft ook zijn eigen favorieten, waardoor er op een optreden altijd een hoop nummers niét gespeeld zullen worden. Zeker niet nu Lagwagon voor het eerst in 9 jaar een nieuw album uit heeft. De teleurstellende EP 'I Think My Older Brother Still Listens To Lagwagon' en wat unreleased materiaal uit de CD-box 'Putting Music In Its Place' niet meegerekend, aangezien ze daaruit vrijwel nooit iets live gespeeld hadden.

Gelukkig is het album 'Hang' een echte knaller. Een aantal nummers van dit album hebben dan ook zich in de set geworsteld, zoals Absolute Obsolete, The Cog In The Machine, Western settlers en de single Made Of Broken Parts. In hun komende show in de Trix te Antwerpen krijgen we hopelijk nog wat meer nieuwe nummers te horen.

Daartegenover stonden de oudere live-favorieten zoals Violins, Alien8, Making Friends, Falling Apart enerzijds, en de nummers over koffie zoals Coffee and Cigarettes en Mr. Coffee anderzijds. Het was duidelijk dat Joey Cape (of Randal Joseph Cape, zoals hij officieel door het leven ging) een enorme hoeveelheid van dit zwarte goud binnen had.  Aangezien hij recent gestopt is met sigaretten begrijpen we dit gedrag. In ieder geval had de band duidelijk plezier, en een band die plezier heeft slaat altijd over naar het publiek. Technisch was het allemaal tip-top in orde. Niet verwonderlijk met een beest als Dave Raun aan de drums. De set werd afgesloten met hun bekendste nummer May 16th en de meezinger Razor Burn. Opvallend was ook dat voor het eerst in jaren Heartbreaking Music nog eens gespeeld werd, aangezien Lagwagon maar zelden nummers speelt uit het zeer persoonlijke album 'Resolve' uit 2005, dat gewijd was aan hun overleden drummer Derrick Plourde.

Unearth trok minder volk dan verwacht. Eén reden was dat Obey The Brave op dat moment speelde en Pennywise begon toen Unearth nog bezig was. Dit is wel spijtig aangezien de band wel meer volk verdiende. Deze band combineert thrash metal met melodic elementen. Openen deed de band met een nummer van het album 'III: In The Eyes Of Fire'. We hebben het hier over Giles. De bedoeling was natuurlijk om er stevig in te vliegen en niet rustig op te bouwen. In dit opzet was de band geslaagd. Er waren niet zo veel moshers aangezien velen onder de indruk waren van het gitaarspel van Ken en Buz. Veel tijd om te recupereren kregen ze niet aangezien de tijd was aangebroken voor het nummer My Will Be Done. Hier begon men al mee te headbangen en te moshen. Vooral het refrein werd goed onthaald door het publiek. Ook hier waren we weer getuige van prachtige gitaarpartijen. Nummers van het nieuwe album 'Watchers of Rule' mochten natuurlijk niet ontbreken. The Swarm was er een van. Dit is een van de zwaarste nummers op het album. De echte fans konden al meezingen met de catchy refreinen. Een ander nummer dat van dit album gespeeld werd was Guards of Contagion. Hier hoorden we weer de geweldige gitaarpartijen terugkomen.

Afsluiten deed de band met een snel nummer. The Great Dividers is een nummer van het album 'The Oncoming Storm'. Persoonlijk vond ik dat het grote Unearth beter met een ander nummer kon afsluiten en dat dit meer een nummer is om een set te openen. Er waren toch ook een deel fans die hierover hetzelfde dachten. Ondertussen was een deel volk vertrokken naar Pennywise. Best wel spijtig aangezien dit nummer weer over prachtig gitaarwerk beschikt. Zelfs al ben je geen fan van deze band, je kan niet anders dan dit gitaarwerk appreciëren. Dit is en zal altijd een van de sterke punten van de band blijven. Het was wel spijtig dat als je aan de rechterkant van het podium stond niet al de background vocals hoorde. Het viel ook op dat het geluid bij bepaalde stukken van de solo wegviel. Net als de gitarist aan het tappen was viel het geluid soms weg. Dit was een optreden met kleine maar brute moshpits en de band speelde een goede setlist.

Wat een hoogtepunt van de Groezrock-vrijdag had moeten worden, liep uit op een sisser. De punkrock-grootheden van Pennywise, ook al uit Californië, kunnen moeilijk wegstoppen dat ze zichtbaar ouder worden (wat op zich geen schande is), maar het viertal -onder de leiding van de teruggekeerde zanger van het eerste uur Jim Lindberg- speelde slordig, haalde geregeld de vaart uit het optreden met onnozele praat en bovendien waren sommige groepsleden duidelijk dronken wat hun performance niet ten goede kwam. Voegen we daar nog aan toe dat de setlist heel matig (ik druk het nog voorzichtig uit) was samengesteld, waardoor we geen ultieme best of-set voorgeschoteld kregen. Daarenboven hadden de geluidstechnici moeite om een degelijke sound uit de P.A. te krijgen. Ook de covers Do What you want (Bad Religion) en Stand by me opgedragen aan Ben E. King die overleed op 30/4/15 heeft een band als Pennywise niet nodig want ze beschikken zelf over genoeg goede nummers. De cover ter ere aan Tony Sly en met hulp van Joey Cape Devonshire and Crown ging jammer genoeg volledig de mist in door geluidsproblemen. Echt een spijtige zaak… En toch kreeg Pennywise een volle tent probleemloos in beweging als onverwoestbare anthems zoals My Own Country, Fuck Authority, Living For Today, Perfect People en natuurlijk als afsluiter (u raadt het al) Bro Hymn de revue passeerden. We sluiten dan ook af met volgende bedenking: een gemiste kans, waar is de tijd dat Pennywise de Marquee-tent op Pukkelpop 1995 op zijn kop zette (nostalgie)?

Defeater tot slot is een bandje uit Boston. Deze band wordt omschreven als een punk rock band maar toch maken ze muziek die veel steviger is dan dat. Het openingsnummer was zeer goed gekozen. Derek nam zijn akoestische gitaar op en speelde een intro waarbij Jay geluiden maakte met zijn gitaar. Later werd het nummer een stuk steviger. Wat zeker opviel aan deze band waren de stagedivers. Aangezien er geen hekken zijn aan de Back To Basics stage kan men gemakkelijk het podium op en af. Er was maar 1 nummertje waar er geen stagedivers waren, voor de rest waren er bij ieder nummer minimum 15 stagedivers. Dit is niet overdreven en ik heb het geweten aangezien ik op de eerste rij stond waar de mensen het publiek in sprongen. Het was echter opmerkelijk dat er veel mensen zwaar de grond op gingen en dat deze amper of zelfs niet recht geholpen werden. Op een festival zoals Graspop staan ze met 5 man klaar om je recht te helpen als je valt en dit was hier totaal niet zo.

Derek had zijn typische outfit aan, een Franse pet met een grijs hemd. De band bedankte het publiek vele malen dat ze de kans kregen om op Groezrock te spelen. Aangezien dit geen metalcore band is, waren er hier toch de meest brute moshpits die we op het festival konden vinden. Veel volk kwam nadat Pennywise gedaan had en ook al was de tent bijna vol, hierna stond er buiten nog een heel deel volk te kijken. Er werd zelfs geroepen voor wat encore songs. Toen besloot de zanger opnieuw het podium op te komen en zei daarop “Let’s not do that fancy rock stuff, let’s play another song”. Je voelde dat de band dankbaar was om op Groezrock te staan. Al de clichés die we hoorden waren geen clichés meer maar waren gemeend en oprecht. Dit is een band die veel meer aandacht verdient dan dat. Een waardige afsluiter op het Back To Basics stage. Voor de mensen die deze band niet kennen, op Youtube bracht de band onlangs live songs uit in hoge kwaliteit. Check deze en support this great band!

Lees hier de review van dag 2.

Geschreven door Rick, Ronnie, Kurt, 666Jeroen en Jacqueline.

Categorie: 

Beluister onze Spotify GigView on tour playlist!