Review Leffingeleuren 2012

Beginnen doe je best bij het begin, vandaar ook de misschien iets bizarre keuze om het verslag van een dagje (we noemen deze dag voor het gemak zaterdag) Leffingeleuren te beginnen bij het parkeren. En toch ook niet, want hier lag de kiem van onze gemoedstoestand voor de rest van de dag. Parkeren gaat maar al te vaak, en zeker op festivals, gepaard met frustraties, het gevoel van een financiële rip-off waar je dan toch niet meer van onder durft door ongeduldige achtervolgers of soms onvriendelijke vrijwilligers. Maar niets hiervan in Leffinge, zeer schappelijke prijs, ongeziene vriendelijkheid ter ontvangst, persoonlijke begeleiding naar de parkeerplaats en als we het parkeerterrein afwandelen krijgen we nog de vraag of we ook een programmaboekje gewild hadden.

De straten, het kerkplein, het festivalterrein, de winkeliers die een extra toog buiten gezet hebben,... alles straalt een gemoedelijkheid uit die we nog maar zelden op en rond een festival gezien hebben. Als we de concerttent bereiken met de nazomerzon boven ons hoofd, zijn we eigenlijk helemaal zen en staan we volledig open voor een portie gelukzaligheid in zijn grootste vorm: live-muziek!

Skip The Use uit Rijsel, is de Franse indie-band van het moment en wou Leffinge bewijzen dat het ook over de grenzen heen potten kan breken. Met hun mix van electro, rock, indie en hiphop herkauwen ze bands als The Rapture en Bloc Party en komen ze met een lightversie die klinkt als de deze maand terziele gegane The Infadels. Hun muziek kan onmogelijk geniaal te noemen zijn, maar de aanstekelijkheid in combinatie met het enthousiasme maakt van Skip TheUse een ideale fesitvalband. Zanger Mat Bastard is de vleesgeworden combinatie van Kele Okereke (alweer Bloc Party) en Usain Bolt; zwart, publieksjenner eersteklas, enorm energiek en camera bewust. Alleen zal Mat meer kilometers gelopen en gesprongen hebben dan Bolt tijdens een publieke performance. Het vooral jonge tienerpubliek at dan ook gretig uit zijn hand en ging makkelijk mee in de trukendoos van de band. Zo lieten ze het publiek van rechts naar links wandelen, dook de zanger het publiek in om de volledige tent rond te crossen en werden ballenbad ballen heen-en-weer gegooid tussen publiek en band. Je voelde aan alles dat dit een band is die speelt voor hun publiek en geniet van elk moment dat ze samen op podium kunnen staan. De kans is miniem dat ik ooit een cd van Skip The Use in huis haal, maar elke festivalprogrammator die op zoek is naar een splinterbom van energie hoeft niet verder te zoeken. Gezien het jonge, enthousiaste tienerpubliek dat overvloedig aanwezig is in Leffinge was dit een ideaal getypecaste band voor dit festival!

Waar de bezieling het bij Skip The Use het overtuigend haalde van de muziek, was dit bij The Temper Trap duidelijk omgekeerd. Hun set begon traag en zonder overtuiging met een pak nummers uit hun laatste worp die live duidelijk magie misten. Het publiek was beleefd en deed zijn best, maar meeslepend was dit allerminst. Net toen we het voor bekeken wilden houden om toch Japandroids te gaan bekijken begon de motor eindelijk te draaien. De laatste 20 minuten kregen we eindelijk waarvoor we gekomen waren, Dougy Mandagi die in 'Soldier On' enkel met zijn stem en gitaar je 3 minuten doet zweven om je dan met gevoel voor bombast hard in je gezicht te slaan als de band invalt. Vanaf dan slaagden ze erin om de spanningsboog zeer strak te houden en het publiek te begeesteren met enkele songs van uitmuntende kwaliteit, niet toevallig songs van hun debuutplaat 'Conditions'. Met het instrumentale 'Drum Song' zetten ze de kers op de taart, gespeeld vol begeestering waarin de hele band loos kon gaan. Gesterkt door een simpele maar zalige gitaarriff sloeg de vonk voorgoed over! Afsluiter 'Sweet Disposition' regeerde over de tent als een waar volkslied dat door iedere strijder werd meegezongen. Een sing-a-long die nog lang door Leffinge zal nazinderen. Helaas kon dit fabuleuze einde niet verdoezelen dat we een optreden zagen met twee gezichten, gelukkig hanteerden ze het principe 'safe the best for last' zodat iedereen de slome start al vergeten was.

Vergeleken worden met Lauryn Hill en Erykah Badu, het kan een zegen maar ook een last zijn. Ondanks de misschien hoge verwachtingen bleek Nneka geen last te hebben podiumvrees of faalangst. Geruggensteund door een puike liveband overtuigde ze het publiek dat ze Nneka is en niet hoeft vergeleken te worden. Wisselend tussen intiem en uitgelaten, tussen soul, reggae, funk en hiphop, alles wat ze deed klonk authentiek en oprecht. Nooit hadden we het gevoel naar doorslagje van te staan luisteren. Nneka beschikt over een natuurlijke vibe die ze wist te gebruiken om het publiek in dezelfde mood te krijgen. Vooral bij 'Shining Star' en 'Heartbeats' kreeg ze het voltallige publiek mee, al werd de rest van de set ook enthousiast onthaald. Enkel bij de iets intiemere nummers werd ze halverwege de tent wat overschaduwd door het geroezemoes. Opvallend was de subtiliteit in haar stem, Nneka moet het niet hebben van lange uithalen, zich herhalende klinkers of een vibrerend stemgeluid. Ze gebruikt haar stem zodanig dat je zou gaan denken dat er een tweede persoon meezingt om de noten aan te vullen met details. Heel subtiel en vrij uniek. We waren dan ook aangenaam verrast, al hopen we dat ze tegen de volgende keer haar hits aangevuld heeft zodanig dat het publiek nog meer into the groove is.

Het was van 2008 geleden dat we Black Box Revelation nog eens live zagen, al zijn we fan gebleven en hebben de cd's een prominente plaats in de kast. Maar al te vaak wil je nieuwe dingen ontdekken in plaats van gekende groepen nog eens te gaan bekijken. Het was dan ook een verademing om eens geen moeilijke keuze te moeten maken en gewoon op de eerste rijen te gaan staan om te zien of Dries en Jan nu echt wel beter zijn geworden. En het moet gezegd, het voortdurende touren in binnen- en buitenland en zich steeds opnieuw moeten bewijzen heeft zijn vruchten duidelijk afgeworpen. Black Box Revelation is letterlijk en figuurlijk volwassener geworden en duidelijk op zijn best live, het liefst in een zaal of tent. Met een dansbare versie van 'Gravity Blues' en een ijzersterk 'High On A Wire' was de trein na enkele nummers echt vertrokken. Dat hun laatste plaat minder echte radiohits bevat en meer uitgesponnen nummers doet hun live-set enorm veel deugd. Er wordt, ook in de oudere nummers, meer ruimte gemaakt voor muzikale exploten en uitgesponnen jams. En Dries is zo'n volwaardige ritmesectie geworden dat hij alleen het nummer kan dragen terwijl Jan op zijn gitaar volledig loos kan gaan zonder een tot chaos herleid nummer te krijgen. Om België voorlopig even vaarwel te zeggen, ze verdwijnen opnieuw voor een tour van 5 weken doorheen Amerika, mocht het duidelijk wat meer zijn. Dit was het muzikale equivalent van stomende seks, u weze gewaarschuwd!

Al bleef onze persoonlijke headliner voor vandaag Future Of The Left. Ontstaan uit de assen van Mclusky brengt Future Of The Left punk met een gitzwarte rand. Weg van poppunk, eerder snoeihard rechtdoor doorspekt met maatschappijkritiek in een jasje van gitzwarte humor. Niet voor iedereen weggelegd dus en dit was ook wel wat te blijken aan de opkomst. De iets minder toegankelijke muziek en de beeldschone verschijning van Joss Stone in de concerttent zal hier allicht wel iets mee te maken gehad hebben. Toch leek het publiek zich vanaf de eerste noten van 'Arming Eritrea' volledig te willen smijten. We hadden op voorhand gewaarschuwd dat knie-, hoofd- en beenbeschermers heilzaam zouden kunnen zijn en dit was zeker niet overroepen. Met de kracht van een op hol geslagen neushoorn knalden ze de ene voorhamer na de andere tegen onze oren. Zonder zich echter te verliezen in onzuivere zanglijnen of te chaotisch gitaargeweld. De verbetenheid en waarachtigheid waarmee Andy Falkous de nummers zingt, doet je beseffen dat frustratie heel diep kan zitten en de emotie des te intenser wordt. Zo ook zijn aangehaalde ergernis in Phil Collins en Julien Temple, die hij kracht bijzette met de nummers 'Robocop 4 - Fuck off Robocop' en 'The God Hates A Coward'.  Future Of The Left is wat punk hoort te zijn, muzikaal niet drijvend op solo's en virtuositeit maar op een uitgepuurde to the point mentaliteit die inslaat als een dynamietstaaf in een termietenheuvel, compromisloos en zonder omwegen. Opgehitst door een portie baldadigheid die gitarist Jimmy Watkins mooi omzette in een geregeld bezoek aan het publiek. Onze festivalzomer eindigde Met 'Lapsed Catholics' waarbij iemand uit het publiek een flesje bier op het hoofd geplakt kreeg om het dan al buigend in Watkins mond te gieten terwijl hij neerlag. Ondertussen werd op podium extra chaos gecreëerd met de drum die uiteen werd gehaald, waar ondertussen op verder werd gespeeld door roadie en drummer. 2 extra publieksversterkingen, Andy die zijn gitaar als strijkstok door over de drum te wrijven op één van de drums ging gebruiken. Terwijl bassiste Julia Ruzicka haar aangename zelf bleef en op gepaste wijze, bijgestaan door de publieksdrummers, het einde van de set en de zomerfestival aankondigde. Zeker niet de meest verfijnde set van de zomer, wel veruit de luidste, amusantste, ruigste, vuilste en meest memorabele!

We eindigen bij het begin; op de parking. Want daar kregen we van een vrijwillige steward nog een veilige thuiskomst gewenst. Leffingeleuren, we zien u met veel plezier en vriendelijkheid volgend jaar terug!