Review Sum 41 @ AB

Datum: 
woensdag, 8 maart, 2017

Fans van het betere punkrock werk hadden 8 maart al lang met stip in hun agenda staan. Als Sum 41 na een afwezigheid van 6 jaar en met een nieuwe plaat onder de arm nog eens afzakt naar België dan ben je inderdaad maar beter van de partij. Voeg daar nog de Lierse klasbakken van F.O.D. aan toe en je hebt alle ingrediënten voor een explosieve cocktail. Het bordje ‘sold out’ hing al een tijdje voor de AB maar werd het echt zo’n ‘killer’ avondje, zonder ‘fillers’?

F.O.D. kan beginnen oogsten

Om 6 uur staat er al een aardige wachtrij voor de deuren van de AB. Het is een druilerige avond en dan weet je dat behoorlijk wat volk vastbesloten is om opener F.O.D. niet te missen. Wanneer de punkrockers uit Lier een uurtje later het podium betreden, blijkt de zaal inderdaad al goed gevuld. Wat een geweldige binnenkomer is 41 toch, tevens de opener van hun pas uitgebrachte ‘Harvest’. F.O.D. heeft een verleden als Green Day coverband. Denk daar nog wat Lagwagon, NOFX en Bad Religion bij en je weet meteen wat voor vlees we hier in de kuip hebben. Korte, catchy nummers met vocale harmonieën, de ene stem melodieus (Hans Roofthooft tevens gitaar) en de andere opzwepend (Stijn de Waele), dat is waar de mannen voor staan.

Als zo’n formule dan nog eens met vakmanschap en klasse wordt gebracht dan is de uitkomst gegarandeerd ambiance. Stijn ment het publiek voortdurend aan tot actie en met de immer enthousiaste drummer Lode de Feyter en een rondspringende bassist als Pierre Janssens kan je moeilijk anders dan gehoorzamen. Met 36 en Frenzal Records grijpt F.O.D. terug naar hun ‘Ontario’ album (2013). Het had een prijsvraag kunnen zijn. “Wat is het verband tussen de 3 acts van vanavond”. Ontario dus, waar Sum 41 en Hollerado thuis zijn en tevens het album waarmee F.O.D. de deuren opende in Canada.

Of ze nu op een klein buurtfestival spelen of openen voor Sum 41 in de AB, F.O.D. gaat er altijd voor. Kansen grijpen, spelen met hart en ziel, welk de omstandigheden ook zijn. En die zaten vorig jaar niet altijd goed. Privéproblemen maken dat heel wat nummers van de nieuwe ‘Harvest’ een melancholiek donker randje meekregen. Live maakt dat geen donder uit. Crew You en Last smaken naar meer. Jammer dus van de korte set. Voor we er erg in hebben, knalt afsluiter en band hymne Carry On al door de boxen.

Er zit heel wat kaf tussen het koren van de punkrock bands. Op F.O.D. mogen en moeten we als Belgen trots zijn. De kinderschoenen zijn ze intussen al een tijd ontgroeid maar de gedrevenheid en het spelplezier zijn nog steeds die van een roedel jonge wolven. Ze verdienen het om te oogsten. Gaat dat zien de komende weken of maanden, er zijn nog mogelijkheden te over, tot in Japan toe!

Setlist F.O.D.

  • 41
  • Last
  • Something More
  • 36
  • Leave It Alone
  • Frenzal
  • Crew You
  • Soundtrack Of My Life
  • Carry On

Hollerado, vreemde eend in de bijt

Over Hollerado, een indie rock band uit Ottawa, kunnen we kort zijn. De jongens stonden hier niet op hun plaats. Niet dat ik gekant bent tegen wat variatie in de programmering, maar dit was gewoon een verlenging van de startbaan in plaats van een opwarming van de motoren, een suikerboon in een zak zuurtjes…

Te zoetgevooisd, te statisch. Als zanger Menno Versteeg (ook Canada is een land van immigranten) dan nog wat uit zijn nek begint te lullen in het frangels is het helemaal slappe koek. Frans met een Canadese tongval vergt sowieso al wat extra concentratie maar als je het niet echt machtig bent, beperkt je dan tot ‘bon soir’. Dat volstaat om in de AB de handjes op elkaar te krijgen. Laat me duidelijk zijn, Hollerado is een ervaren (2007) band met degelijk songmateriaal dat erg strak wordt gebracht. Het geluid is loepzuiver. In mijn aanvoelen hoort dit daarom eerder thuis in een doordeweekse StuBru uitzending dan als opener voor hun landgenoten van Sum 41 en daar verandert wat extra gitaarwerk later in de set weinig aan. Sympathieke gasten overigens wel, leuke babbel en genietend van hun tour. Ze duwen me nog een handvol promo cd’s in de armen die ik versluis naar het eerder genoemde radiostation.

Sum 41 zorgt voor hard, kolkend maar onzuiver feestje

Frontman Deryck Whibley & co zijn terug en dat maakt velen blij. Een comeback of 'sumback' tour mogen we het niet noemen al is het dat wel. Deryck ruilde in 2012 immers bijna het tijdelijke voor het eeuwige na multipel orgaanfalen door overmatig drankgebruik. Na een intro met verwijzingen naar AC/DC en de Beastie Boys, is het meteen koekenbak met opener A Murder of Crows. De fans gaan uit hun dak en dat die song net als het volgende Fake My Own Death uit de nieuwe (7de) worp ‘13 Voices’ komt, vormt daarbij helemaal geen beletsel. Sum 41 werd gemist en vanavond moet en zal er gefeest worden. Dat gaat gepaard met bier, circle- en moshpits, het betere jumpwerk en een resem crowdsurfers. En een lading hits natuurlijk!

De enige smet op dit concert is het geluid. Vooraan de zaal is de mix nog min of meer ok maar verder achteraan is het resultaat echt AB onwaardig. Slaggitaar valt er nauwelijks te horen en ook de zang is amper verstaanbaar. Dat laatste euvel wordt geleidelijk aan hersteld maar het blijft al bij al erg matig. Onbegrijpelijk zeker nadat de voorprogramma’s wel op een topgeluid konden teren. Niets dan lof evenwel voor de energieke lichtshow die zorgt voor een dynamische, gepaste en sfeervolle ondersteuning. Afwisseling troef ook met heel wat showelementen zoals de grote ballonnen tijdens Underclass Hero die de volleybalspeler in ons wakker schudden.

Stevig en verbeten zijn de sleutelwoorden alsof de band zich extra wil bewijzen. Whibley wringt zich in alle bochten en lijkt soms doelloos over het podium te hossen. Toch is hij in zijn nopjes en laat dat ook meermaals blijken. Jammer dat de praatjes er ook de vaart wat uithalen. Het lijkt alsof hij het publiek wil overtuigen terwijl toch duidelijk is hoe hij en zijn maats nog steeds op handen worden gedragen. Illustratief daarvoor is het gevoelige War over zijn gevecht met de drankduivel en de steun van de fans in die periode.

Bij Motivation wordt het gaspedaal opnieuw ingedrukt en krijgen we een stevige metal outro voor de kiezen. Fans die Sum 41 enkel kennen van de op radio veelvuldig gedraaide poppunk deuntjes zullen vanavond trouwens regelmatig de wenkbrauwen fronsen als de band zijn voorliefde voor klassieke heavy metal in de verf zet. Tom "Brown Tom" Thacker excelleert met vinnige gitaarsolo’s en Dave “Brownsound” Baksh strooit kwistig met riffs. We horen o.a. Paranoid van Black Sabbath voorbij komen maar ook Priest, Maiden en zelfs Slayer zijn nooit ver weg. Illustratief is Grab The Devil By The Horns And Fuck Him Up The Ass uit de debuut EP ‘Half Hour of Power’. Even slikken voor sommigen maar het leeuwendeel van het publiek vindt het geweldig en blijft uit de bol gaan.

Met Walking Disaster volgt dan een aansteker/GSM momentje dat een op die manier intiem verlichte AB even tot rust laat komen. Tijdens Makes No Difference escorteren de security jongens Whibley van het podium door de zaal naar een klein platform achterin. De fans daar wrijven zich de ogen uit en leggen uiteraard ook alles vast op de gevoelige plaat. Deryck neemt de tijd om het publiek achteraan en op de balkons te begroeten. Het zijn ook zij die het refrein voor hun rekening mogen nemen. Met de mierzoete aanzet van With Me blijft het gezellig en intiem. Meezingen en armen zwaaien is het devies. Het venijn zit hem hier in het refrein wanneer gitaar en drums energiek bijspringen. Onvergetelijk momentje toch voor wie zich wat in de luwte een eind van de moshpits had opgesteld.

Terug naar het podium dan wanneer drummer Frank Zummo zijn (lange) solo spot krijgt. De andere bandleden gebruiken dat moment slim om bij te tanken. Ze krijgen ook het gezelschap van hun eigen versie van Eddie die monsterlijk grijnzend en met opgestoken middenvinger de backdrop komt vervangen. Zweterige punkrock met het nieuwe The Fall & The Rise en No Reason uit ‘Chuck’ geven wel degelijk een goede reden om opnieuw loos te gaan. Voeg daar nog Queen‘s We Will Rock You in een punk-rock jasje aan toe, met een zit neer en spring allemaal samen op instructie, en dan is je publiek klaar voor het orgelpunt. Still Waiting en In Too Deep zorgen voor uitzinnige taferelen en maken een eind aan de reguliere set.

Onder luid applaus keert Whibley terug in zijn eentje. Hij nestelt zich aan de snel opgestelde piano voor een emotioneel Crash om door te gaan met het al even zwaar beladen Pieces. Nee Deryck, je bent niet beter af op je eentje, je hoeft helemaal niet perfect te zijn. De fans houden onvoorwaardelijk van jou… En dat laten ze nogmaals blijken tijdens een waanzinnig Fat Lip. Een nu volledig kolkende zaal laat zich helemaal gaan. Letterlijk, want het bier vliegt ons om de oren, en figuurlijk want iedereen is in beweging. Geweldige finale, iedereen tevreden, lang applaus en lichten aan denk je dan. Maar dat is buiten Sum 41 gerekend. Als hun eigen jaren ’80 hair metal alter ego Pain For Pleasure staan ze er plots weer, inclusief pruik en aangepaste ‘kledij’. Met het gelijknamige P4P komt er nog een hilarische extra finale. Alle poses en clichés worden van stal gehaald. Toetsenist/gitarist Tom op zang maakt er een Axl Rose performance van en bij bassist Jason McCaslin bungelt een sigaret losjes in de mondhoek. Check zeker ook de video eens.

Sum 41 zette een intense en stevige show neer. Al hun werk kwam aan bod. Punkrock (her)leeft, zoveel is zeker. Nu nog wat werken aan de sound, een euvel dat blijkbaar al meermaals de kop opstak tijdens deze tour. Het label ‘top’ kunnen we dus niet uitreiken maar voor de jonge en de wat oudere fans was het een meer dan geslaagd weerzien. En was het daar vanavond in de eerste plaats niet om te doen?

Setlist Sum 41

  • A Murder of Crows
  • Fake My Own Death
  • The Hell Song
  • Over My Head (Better Off Dead)
  • Goddamn I’m Dead Again
  • Underclass Hero
  • Screaming Bloody Murder
  • Breaking the Chain
  • War
  • Motivation
  • Grab the Devil by the Horns and Fuck Him Up the Ass
  • We’re All to Blame
  • Walking Disaster
  • Makes No Difference
  • With Me
  • The Fall and the Rise
  • No Reason
  • We Will Rock You (Queen cover)
  • Still Waiting
  • In Too Deep

Bis:

  • Crash
  • Pieces
  • Welcome to Hell
  • Fat Lip
  • Pain for Pleasure

Alle foto's gemaakt met pocketcamera...

Categorie: 

Beluister onze Spotify GigView on tour playlist!