Review Swallow The Sun + supports @ De Casino

Datum: 
dinsdag, 7 mei, 2019

Eigenzinnig! Dat is het woord dat het beste bij deze avond paste. Vier bands die elk hun eigenzinnige stijl van melancholische melodic death/doom metal brachten. En dat in zaal De Casino in Sint-Niklaas met die neoklassieke, lichtjes kitscherige decoratiestijl en die volstrekt unieke en eigenzinnige over-the-top Aladdin-in-de-Efteling luster.

Ze begonnen er vroeg aan daar in Sint-Niklaas. Al om 18:45 trad de eerste band aan en alhoewel het een doodnormale doordeweekse dinsdagavond was, waren er toch al een behoorlijk aantal muziekliefhebbers aanwezig. De eer om vanavond te openen viel te beurt aan Aeonian Sorrow. Een stel Finse Vikingen plus een Roemeense drummer en als vocaliste ene Gogo Melone, een zwartharige Griekse schoonheid zoals ze enkel in Griekenland kunnen maken. En om het allemaal nog een beetje meer internationaal te maken verkondigden ze zelf dat het allereerste Aeonian Sorrow optreden enkele jaren geleden in datzelfde Sint-Niklaas plaatsvond. Ik was er niet bij dus ik kan het niet bevestigen noch ontkennen. Aan de reactie van enkelen uit het publiek meen ik op te maken dat toch een aantal getuigen van die heugelijke gebeurtenis ook vanavond weer van de partij waren. Zelf vond ik het alvast een aangename kennismaking met deze band. Zij brengen een aardig verteerbare portie melodic funeral doom/death waarbij vooral de afwisseling tussen de cleane, vrouwelijke vocals van Melone en de mannelijke grunts van Ville Rutanen een sterke troef blijken te zijn.

Next Up! Marche Funèbre, een doom/death kwintet met een Franse naam maar afkomstig uit het megavlaamse Mechelen. De heren zijn blijkbaar toch al een dikke tien jaar actief maar voor mij was het de eerste keer dat ik hen en hun zwaar trillend geweld tegenkwam. Klopte het dat ik slechts vijf nummers telde in de set? De heren kijken inderdaad niet op een minuutje meer of minder in hun nummers blijkbaar. Zoiets kan zeker ten dienste staan van de songs en indrukwekkende soundscapes creëren maar evengoed moet je wel oppassen dat het publiek zich halverwege niet begint af te vragen naar welk nummer ze nu eigenlijk weer aan het luisteren waren. Die nummers zijn dus vaak lang uitgesponnen songs over heerlijk depri onderwerpen zoals regen enzo. Als het moet kunnen ze het tempo ook een flink stuk de hoogte in jagen zoals in Death Wish Woman, het titelnummer uit de gelijknamige EP die ze vorig jaar uitbrachten. Zanger Arne Vandenhoeck wisselt technisch sterk tussen cleane vocals en grunts en wordt vocaal bijgestaan door bassist Boris Iolis die ook een stevig stukje kan grunten. En als om de kritiek op de (veel te) lange tijdsduur van hun nummers volledig aan hun laars te lappen, eindigde de band met het een dik kwartier durende Lullaby Of Insanity.

Oceans Of Slumber komt uit Houston, Texas godbetert en maakt het soort muziek dat je wel als laatste zou verwachten uit de Lone Star State. Misschien herinnert u zich nog dat wij hier ten huize GigView behoorlijk enthousiast waren over hun meest recente album, The Banished Heart (2018), een album dat ons redelijk onverwacht langs achter besloop en ons beleefd op de schouder tikte met het verzoek of het zich met een verwonderend WTF gevoel in onze oren mocht komen nestelen. Zo van die onverwachte pareltjes, daar houden wij wel van. Sinds het album verscheen is er wel het één en ander gewijzigd bij Oceans Of Slumber. Beide gitaristen en de bassist vertrokken en werden vervangen en keyboard speler Mat V. Aleman vervoegde de band. Enkel drummer Dobber Beverly en zangeres Cammie Gilbert bleven over van de originele bezetting. Het wijzigde echter niets aan het geluid dat deze band produceert op een podium. Vooral nieuwe bassist Semir Ozerkan smijt zich volledig in de sound en gitarist Jessie Santos oogt nog piepjong maar kneep een aantal meesterlijke solos uit zijn gitaar. Cammie heerst blootvoets en bezwerend over het podium. Ook bij OOS worden de nummers geleid door de noten en niet door tijd. En ook hier werken de ijselijke grunts (op naam van die andere nieuwe gitarist, Alexander Lucian) versus de warme stem van Cammie perfect samen. Of ook wel hoe haar trage, bezwerende zanglijnen mooi contrasteren met het soms beukende deathmetal geweld. Heel de set lang leken de muzikanten in hun eigen, besloten cocon te zitten. Pas vlak voor het laatste nummer, No Color No Light, sprak Cammie de aanwezigen toe om zich voor te stellen en het publiek te bedanken om zo aandachtig naar hen geluisterd te hebben.

En dan was het tijd voor de hoofdact, het Finse doom/death gezelschap Swallow The Sun. Zelden heb ik een groepsnaam beter weten passen bij het geluid van een band als bij deze heren. Hun muziek klinkt echt alsof die komt uit wat er overblijft wanneer de zon opgeslokt werd, gekauwd en doorgeslikt, vervolgens weer uitgespuwd en daarna nog eens in een zwart gat belandde. Om maar te zeggen, Swallow The Sun klinkt ijselijk, donker, koud en lijkt absoluut niet voor noch door vrolijke zieltjes gemaakt. Zij kwamen ons vanavond hun nieuwste wapenfeiten voorstellen. Ik gebruik hier bewust het meervoud want in december verscheen de EP Lumina Aurea, in januari gevolgd door het album When A Shadow Is Forced Into The Light. En de twee werkstukken horen wel degelijk samen. De omstandigheden waarin ze werden gemaakt zijn ook al om alles behalve vrolijk van te worden. Gitarist/componist Juha Raivio verloor in 2016 immers zijn echtgenote Aleah Liane Stanbridge en de man worstelt, begrijpelijk, nog steeds met het verdriet dat dit verlies teweegbracht. Verdriet dat zich, zoals wel vaker bij artiesten, ook uit op creatief vlak. When A Shadow Is Forced Into The Light balanceert op de steile afgrond der waanzin maar laat toch nog ruimte aan die strohalm de het leven toch altijd weer weet aan te reiken.

No nonsense op het podium ook bij Swallow The Sun. De belichting is behoorlijk schaars, de leden bewegen zich niet meer dan strikt noodzakelijk en zanger Mikko Kotamäki verstopt zich in een muts en hoodie. Ik heb tot aan de bisnummers alleen maar ’s mans neus gezien. De set begon met Shadows en Lost & Catatonic. Firelights was het eerste nummer van het nieuwe album dat we te horen kregen. Voor Cathedral Walls kreeg de band vocale bijstand van Gogo Melone, wat resulteerde in een explosieve afwisseling tussen de vocals en de gitaren. Voor New Moon werden we zowaar zelfs aangespoord om mee te klappen. Tijd voor nog eens twee nieuwe nummers, het in blauw licht gehulde Upon The Water en Stone Wings dat naadloos overging in These Woods. Waarna de band af ging. Er waren uiteraard toegiften natuurlijk. Ze kwamen terug om het tien minuten durende pareltje Emerald Forest and The Blackbird voor ons te spelen, gevolgd door die andere classics Deadly Nightshade en Swallow (Horror Pt. I).

Waarna de efteling luster en andere zaallichten werden aangestoken en we rustig konden bijkomen van deze zware, eigenzinnige avond.

Bekijk ook het photo report.

Categorie: 

Beluister onze Spotify GigView on tour playlist!