U bent hier

Brant Bjork - Europe '16

Posted by Anoniem (niet gecontroleerd) op Monday, 2 October 2017

Rating:

Uw beoordeling: 9

Artiest: Brant Bjork

Album: Europe '16

Genre: stonerrock

Label: Napalm Records

Berlijn vormt het strijdtoneel voor dit allereerste live-album van Kyuss-legende Brant Bjork. We krijgen spontaan een niet te lessen dorstgevoel en de zon brandt hevig op onze vermoeide oogleden. Woestijnzand vermengt zich met de zilte smaak van opwinding. Of toch maar eerst even naar de plaat luisteren? De titel laat raden dat de opnames een jaar oud zijn, en is de plaat een meerwaarde voor het oeuvre van deze virtuoos?

Buddha Time is al meteen een ‘recht voor de raap’-statement. Zompige en toch hoekige stonerrock die de temperatuur al meteen de hoogte in jaagt. Controllers Destroyed schuift meteen een flink eind op richting sludge en psychedelica. De kruitdampen trekken niet weg. Bjork heeft er vet veel zin in. Ronkende gitaren stuwen de song op kruissnelheid. That’s how we like our stonermetal dudes!

Humble Pie steunt op een fijne groove die mooi aanhoudt als het tempo bewust uit de song wordt gehaald, het zorgt voor de nodige ademruimte, maar teveel ademen is ook nergens voor nodigen. In Stakt verslapt onze aandacht. Brant lijkt het te beseffen want in The Gree Heen worden alle registers opengetrokken in een adembenemende vlaag Soundgarden voor gevorderden. Seventies progrock wordt flink gekruid met snelle sologitaren, gebalde zangpartijen en de geur van whiskey, een heerlijk nummer. Lazy Bones/Automatic Fantastic verwijst heel nadrukkelijk naar Kyuss’ Asteroid in de intro. Aangezien dat een geweldig nummer is, hoor je ons niet klagen. Het vat in essentie samen waar het om draait. Intense, strak gespeelde, niets ontziende en breed uitgesponnen woestijnklanken met gierende gitaren. De song overstijgt de 10 minutengrens, maar geen woestijnkat die daar om maalt.

Stokely Up Now trekt deze lijn feilloos door en presenteert de zware logge gitaren in al hun glorie. Dave’s War/Dave’s Peace is echt wel een ode aan Chris Cornell. Beestige drive in dit nummer, Lemmy Kilmister kijkt van hierboven goedkeurend toe. Na drie minuten wordt de vredespijp gerookt en krijgen we een heus bluesy middenstuk dat iets te lang gerokken wordt. Het nummer wordt met jengelende gitaren opnieuw op gang getrokken op lichtjes bedwelmende wijze. Het livegevoel wordt hier tot het uiterste beleefd. En daar wordt in Biker No. 2 dan weer op Kravitziaanse wijze in overdreven.

Freaks Of Nature is een weinig origineel nummer maar smeekt gewoon om een live-jasje. Hier is het een coole lederen jas . Het is voor het eerst dat ik hier vintage Queens of the Stone Age dien op te rakelen. “This is soul power, this is for the ritual”. Wat het oog moge zijn, het is moddervette groovy stonerrock van een grand cru-soortje. Low Desert Punk is de ultieme song waardoor iedere luisteraar prompt een gitaar wil aanschaffen. Een ‘larger than life’-gevoel borrelt op en kan met geen maagpillen bedwongen worden. De band lijkt zichzelf te vergalopperen maar blijft met verbazend gemak overeind in deze razende desert storm. Dit kan uiteindelijk worden meegegeven als eindconclusie. 17 jaar solo carrière is een mooi tijdperk. Een era dat niet zomaar met een ondoordacht live-plaatje mag worden gevierd. Brant Bjork trekt feilloos de strakke lijn van zijn laatste platen door en geeft ons alweer zin in de zomerfestivals J De Jumpin’ Jack Flash-pastiche als toemaatje is leuk, maar de buit is dan al lang binnen.

Tracklist: