U bent hier

Review The Agonist - Five

Posted by Jeroen Vranken op Friday, 30 September 2016

Rating:

Nog geen stemmen

Artiest: The Agonist

Album: Five

Genre: Metal

Label: Napalm Records

Score: 85/100

The Agonist, door velen gekend als de band opgericht door Alissa White-Gluz, is toe aan het vijfde studioalbum. Dit is tevens ook het tweede album waar Vicky Psarakis op te horen is. Deze band werd in 2004 opgericht en heeft ondertussen al mooie wereldtournees gemaakt en heeft ondertussen het podium al mogen delen met enkele andere grote bands. The Agonist staat bekend om zijn melodische death metal gecombineerd met metalcore, velen plaatsen deze band ook onder de noemer extreme metal.

Het vorige album, 'Eye Of Providence', bewees al dat Vicky Psarakis een zeer goede zangeres is. Dat ze kan screamen en clean kon zingen werd nogmaals bewezen. Het album viel goed in de smaak bij de fans nadat deze eerst hun bedenkingen hadden over de toekomst van deze band. Of het nieuwe album, 'Five', het vorige kan evenaren is natuurlijk de grote vraag.

The Moment is het eerste nummer dat we te horen krijgen. Opvallend zijn de hoge clean vocals afgewisseld door brute growls. Op instrumentaal vlak ligt het tempo ook niet hoog zoals we van vele bands gewend zijn in dit genre. Naarmate het nummer vordert horen we wel dat het er op instrumentaal vlak heviger aan toe gaat. In dit nummer wordt er een verwijzing gemaakt naar de vijf elementen. Verwijzingen zoals deze vinden we gaandeweg nog terug.

The Chain is een bruut nummer, dit is wat we van The Agonist gewend zijn. Het hoge tempo, de growls en de zware distortion gitaren zorgen ervoor dat je spontaan begint te headbangen. Op de achtergrond horen we ook af en toe de andere bandleden. Een verschil met het vorige album is dat er op de achtergrond gezongen wordt en niet gescreamd. Danny Morino bewijst ook hier weer wat voor een geweldige gitarist hij is, de solo is kort maar technisch hoogstaand.

The Anchor And The Sail lijkt verder te gaan op het voorgaande nummer maar hier horen we veel meer tempowisselingen. Dat Vicky op dit album meer vrijheid gekregen heeft wordt hier aangetoond. Op het vorige album werd er op geen enkel nummer zo hoog gezongen als hier. Een van de tracks die de meeste aandacht naar zich toe trekt is ongetwijfeld The Ocean. Voor de gitaristen onder ons is dit een nummer om van te smullen, de solo’s en de fills zijn prachtig uitgewerkt. Vicky ondersteunt dit met prachtige cleane vocals, zonder twijfel de beste clean vocals die we op dit album te horen krijgen.

Ondertussen zijn we al aanbeland bij The Hunt, dit is een nummer waar de fans een verdeelde opinie over hebben. Dit is zo een nummer dat bij een deel mensen zal aanslaan maar ook direct een afknapper is voor anderen. The Raven Eyes is een van de verassingen op het album. De intro wordt verzorgd door een tokkel op een akoestische gitaar. Af en toe wordt hier een kort stukje piano over gespeeld. Naarmate het nummer vordert krijgen we meer de indruk dat dit gebruikt zou kunnen worden in vele hedendaagse films. Op bepaalde momenten krijgen we te maken een jazz/blues vibe. Een zeer aangenaam nummer, ook al zijn we dit niet gewend van The Agonist.

We gaan verder met The Wake. In dit instrumentaal werkje staat de piano centraal, het is een beetje een vervolg op The Raven Eyes. Ondertussen vragen we ons af wat de rest van het album voor ons in petto heeft, meer van dat rustige werk of terug het brute geweld dat we gewend zijn. The Resurrection opteert voor de tweede keuze. Toch stilt dit niet de honger van de fans die wachten op de extreme metal nummers. Hiervoor verwijzen we graag naar The Villain en The Pursuit of Emptiness. De rest van het album The Man Who Fell to Earth en The Trial zijn dan weer rustigere nummers met een macaber kantje. Vooral dat laatste nummer bevat enkele catchy momenten. Het refrein is een perfecte meezinger en een perfect einde van het album. Take Me To Church is een zeer gekend nummer van Hozier. Deze cover is nog een zeer leuke toevoeging.

Het album bevat veel afwisseling tussen hevige en rustigere nummers. Vicky bewijst nogmaals dat ze een geweldige zangeres is, de extra vrijheid die ze gekregen heeft brengt goede resultaten met zich mee. The Wake is hier het perfecte voorbeeld van, dit heeft ze zelfs geschreven op de piano. Het album start goed en hevig en naarmate we naar het midden en einde van het album gaan krijgen we meer rustigere nummer en minder heavy nummers te horen. Er wordt lustig geflirt met alternatieve rock elementen. Dit kan wel een domper zijn voor de fans van The Agonist. Er zijn genoeg momenten die blijven hangen, denk aan de catchy riffs en de geweldige solo. Opmerkelijk is ook de tracklist, ieder nummer behalve de cover begint met het woord “The”. Dit is geen toeval. Deze band zal in de gaten moeten houden of de fans gelukkig gaan zijn met dit album aangezien dit het eerste album is waar er zoveel rustige nummers op staan. De stijl van de volgende albums zal een beetje afhankelijk zijn van hoe dit album onthaald zal worden. Dit is een sterk album en een must voor de fan. Ook vele liefhebbers van het metalcore genre zullen dit een goed album vinden. De toekomst van deze band ziet er zeer goed uit!

Tracklist: