U bent hier

Review Amaranthe - Maximalism

Posted by Jeroen Vranken op Wednesday, 2 November 2016

Rating:

Nog geen stemmen

Artiest: Amaranthe

Album: Maximalism

Genre: Melodic metal

Label: Spinefarm Records

Score: 75/100

Een zeskoppige band die ons een combinatie brengt van heavy, power en melodic metal komen we niet zo vaak tegen, zeker niet als we hier ook pop elementen terug horen komen. Amaranthe, eerst Avalanche genoemd, maakte in 2008 zijn opmars en sinds de komst van het eerste album ging alles ineens zeer snel. De drie vocalisten zijn Elize Ryd, Jake Lundberg (deze twee nemen de gewone zanglijnen voor hun rekening) en Hendrik Englund Wilhemsson die de growls voor zijn rekening neemt.

Na maar liefst 16 singles zijn we ondertussen aangekomen aan het vierde studio album. De vorige albums deden het allemaal zeer goed en het was dus geen wonder dat de Amaranthe fanbase sterk werd uitgebreid. Men hoopte dan ook dat 'Maximalism' kon verder bouwen op het succes dat de vorige albums met zich meebrachten. Maximize begint al met een keyboard dat iets van techno weg heeft, al snel vallen de heavy metal gitaren in. De afwisseling tussen de partijen van Elize en Jake verloopt vlekkeloos. We horen die techno keyboard stukjes af en toe nog even terugkomen maar al snel worden hier weer zware gitaarriffs overgezet. Boomerang begint al aantrekkelijker dan de vorige track. Een traag tempo en de cleane vocals van Elize worden al snel afgewisseld door de brute riffs en de growls van Hendrik. We horen ook hier weer dat er vaak gebruik gemaakt werd van enkele keyboard effecten om het nummer wat meer op te vullen, of dit positief is hangt volledig van de luisteraar af.

We krijgen spontaan een We Will Rock You vibe bij That Song, deze slaat echter al snel om naar een Rihanna vibe. Het pop element is hier zeer sterk aanwezig waardoor het nummer wel blijft hangen. Een goede solo en af en toe wat catchy riffs zorgen ervoor dat dit nummer toch die Amaranthe identiteit krijgt. Met 21 wordt alles omgegooid. Een brute openingsriff gevolgd door een duet tussen Elize en Hendrik. Het hoogtepunt van dit nummer is echter de solo. We krijgen toch weer snel dat cheesy pop gevoel bij On The Rocks. Voordat je gaat denken het is weer zo een pop nummer, geef deze track een kans. Er zijn zeker goede elementen terug te vinden. Vooral de combinatie van de drie zangen is hier interessant.

Een van de sterkste nummers is zonder twijfel Limitless. Dit trage nummertje begint met clean vocals en hierop worden later wat distortion gitaren opgezet. Hier bewijst men dat goede muziek ook simpel kan zijn. Op dit nummer gaat er live zonder twijfel volop meegezongen worden. Een catchy intro krijgen we voorgeschoteld als we Fury opzetten. Hendrik eist hier een grote rol op. Dit is zonder twijfel een van de stevigere nummers die we op dit album te horen krijgen. Faster is zonder twijfel bruter dan Fury maar het tempo ligt hier wel lager (oh de ironie). Hier vinden we ook weer een goede balans tussen de drie verschillende types van vocals. Break Down & Cry heeft een typische Amaranthe vibe. Vooral de sound die gecreëerd wordt door het keyboard kunnen door sommigen als onaangenaam omschreven worden maar naarmate het nummer vordert beseffen we eigenlijk dat deze kleine fillers toch belangrijk zijn in dit nummer.

Een element dat we nog niet gehoord hebben is a capella. Dit horen we terugkomen op Supersonic. In het begin kan je hier sceptisch over zijn maar dit draagt ook weer bij tot het succes van dit nummer. Dit is een nummer dat nog steeds lang blijft hangen eenmaal je het een paar keer beluisterd hebt. Dat er volop geëxperimenteerd werd is hier duidelijk. Ook dit kan voor sommigen een afknapper zijn of juist niet.

Als we een nummer zoeken dat deze band goed samenvat is het wel Fireball. De tempowissels, het experimenteren met het keyboard, de perfecte harmonie tussen de drie verschillende vocals en de korte maar krachtige solo’s zijn ondertussen het succesverhaal geworden voor Amaranthe. Laten we ook niet het refrein vergeten dat simpel is maar daarom zeker niet slecht.

We sluiten het album af met Endlessly. Ook hier is er weer sprake van een cheesy moment. Dit nummer doet een beetje denken aan een Disney nummer. Na enkele minuten worden er wel wat distortion gitaren ingezet maar na het refrein maken deze weer plaats voor een piano. De solo is traag en kort. Dit is een soft nummer waar de doorsnee metalhead niet zo gek van zal zijn.

De combinatie van de verschillende vocals is zeer goed op dit album maar af en toe krijgen we toch het gevoel dat de songs te cheesy zijn. Er wordt soms teveel geëxperimenteerd en dit laat toch een wrange nasmaak achter op sommige momenten. Er zijn zeker positieve punten aan dit album, de grunts zijn geweldig en de solo’s zijn soms wat kort maar wel krachtig. Op dit album zijn ook sterke nummers te vinden zoals Faster, Fury en Limitless. Over het algemeen is dit een goed album maar er zullen fans zijn die dit maar niets gaan vinden en we kunnen hen geen ongelijk geven.

Tracklist: