Review Arch Enemy - Will To Power

Arch Enemy moet één van de eerste bands, zoniet zelfs de eerste, zijn geweest die uitpakten met het trucje van de growlende chick. Nu ja, trucje ... dat klinkt een beetje onbiedwaardig, niet? Growlen en grunten is immers een evenwaardige zangstijl als bijvoorbeeld falsetto.  En u moet immers ook in gedachten houden dat de toenmalige female fronted metal bestond uit in baljurken gehulde sopranen bij symphonic power metal bands. U kunt zich misschien (zelf) nog voorstellen hoe we allemaal met wijdopengesperde muilen stonden te gapen toen we de frèle, mooie Angela Gossow alles en iedereen als een volleerde brulboei omver hoorden blazen. Wat een fantastische ervaring was dat!

Vandaag beluisteren we Will To Power, het elfde studioalbum van Arch Enemy.  Gossow had in 2014 de microfoon al ingeruild voor de managersstoel. Op dit album maken we studiogewijs ook kennis met Jeff Loomis, die live reeds enkele jaren deel uitmaakt van de band. En Loomis is op dit album in uitstekende vorm, zijn solo's klinken werkelijk als vuurwerk. Hierdoor kan andere gitarist en bandleider Michael Amott zich ten volle concentreren op zijn meesterlijke riffs.  Als alle radartjes perfect doen wat ze moeten doen dan draait de machine als een goed geöliede ... euhm ... ja, machine dus hé. D'Uh!

En de olie is in dit geval Alissa White-Gluz. Will To Power is haar tweede album als frontvrouwe. Haar stem heeft nog steeds zekere gelijkenissen met die van Gossow maar ze lijkt haar draai perfect te hebben gevonden en begint meer en meer haar eigen stempel op de zanglijnen te drukken. We horen haar hier zelfs clean zingen en voor de rest kiezen uit alle schakeringen tussen growlen, grunten en screamen.

De muziek zelf dan. Na een onheilspellende intro, Set Flame to the Night, barst de hel volledig los in The Race, een pure old school Arch Enemy song met rauwe vocalen van La Gluz. Blood in the Water is naast enorm krachtig ook heel erg melodisch, vooral de gitaarsolo's die wel sterk beïnvloed lijken door klassieke (barok) muziek. Ook The World is Yours davert een eind weg en kent supersnelle gitaarstukken.

The Eagle Flies Alone was wat ons betreft een uitstekend keuze voor de eerste single. Het begint rustig maar komt dan op ons af met een bombastische, marcherende riff. Gluz geeft ons haar eigen kritische kijk op religieuze toestanden. Ook Reason to Believe kent een rustig begin maar de cleane vocalen slaan dan plots om grollende grunts. Murder Scene start met een loodzware, gemene bass riff en klinkt daarna als een spetterende achtervolgingsscène uit een politiefilm.

De geluiden waarmee First Day in Hell aanvangt klinken inderdaad alsof ze uit de diepste krochten van de onderwereld komen, vooral door de bekkens. Live zal dit ongetwijfeld uitgroeien tot succesnummer. Wij vragen ons echter af of Gluz het hier heeft over de hel die we kennen uit de vertelseltjes of dat ze hier een standaard weekje uit ons aardse bestaan opsomt. Saturnine (niet geheel ontoevallig het negende nummer) is een kort instrumentaaltje dat dient als intro voor het snoeiharde Dreams of Retribution, een song over wraakgevoelens waarin het hoofdpersonage zich op voorhand al lijkt te willen verantwoorden voor de daden die ze zal plegen. My Shadow and I kent super grunts van Alissa en het album sluit met A Fight I Must Win.

De gehele band is in uitstekende doen op dit album. We hebben in het verleden echter al sterker materiaal van dit gezelschap gepresenteerd gekregen. De die hard fans zullen van die kritiek zeker en vast niet wakker liggen en dit werkje blindelings aanschaffen. Ook live zal er uit deze cd voldoende materiaal geput kunnen worden om te blijven knallen als vanouds.  Daarom doen wij er toch nog een 8 op 10 voor.