Review Blind Ego - Liquid

Rating: 
5.5
Uw beoordeling: 5.5

Artiest: Blind Ego

Album: Liquid

Genre: Progressive rock

Label: Gentle Art Of Music

RPWL is een Duitse progressieve rockband waarvan boegbeeld en gitarist Karlheinz (Kalle für die Freunde) Wallner op tijd en stond eens een zijsprongetje waagt, zijn Blind Ego als het ware. ‘Liquid’ is zijn derde soloworp, een album waarop hij zich flink laat omringen door gastzangers die zijn samenspel met drummer Ralf Schwager dienen te schragen. De man gaat er prat op dat de energiestromen waarin hij op deze plaat nadrukkelijk de klemtoon legt ook hoorbaar de nummers vooruitstuwen. We zijn benieuwd.

Yogi Lang (ook RPWL) mixte de plaat en dit klinkt aanvankelijk vooral glad. Erik Blomkwist neemt de vocals op A Place In The Sun voor zijn rekening. Progrock is dit niet. Nu-metal evenmin. Het neigt vooral naar eighties metal met een duidelijke inclinatie naar glamrock, en dat is nu niet meteen waar we op zaten te wachten. Blackened opent met een flink op de zenuwen werkend sologitaartje dat – als de melodie aanzwelt – flink refereert aan Keane. Dit is pure pop, maar eerlijk is eerlijk, met een geweldig kansrijk Eurosongidee in het refrein. In ieder geval zijn wij driftig op zoek naar energiedrank, want met deze start blijven we vooral flink op onze honger zitten.

Het is pas bij Not Going Away (wat we net van plan waren) dat de energiekraan wordt opengezet. Stuwende drums, aangepast zangtimbre en een flitsende gitaar zorgen voor een leuke drive. Beetje Filter en een very light Nine Inch Nails, kortom we stellen ons mild op. Goe nummerke, goe gasten! Ook weer een sologitaar die Never Escape The Storm inzet, maar dit wel ijzersterk doet (in tegenstelling tot Blackened eerder) en voor het eerst maakt Wallner duidelijk waarom de moederband RPWL ooit als coverband van Pink Floyd startte. De song schiet monumentaal uit de startblokken maar de Jon Bon Jovi lijkt het jammer genoeg weer over te nemen. Gelukkig wordt het nooit melig en blaast de sterke melodie de spanningsboog makkelijk vol lucht. Het gitaarspel is bovendien van een erg hoog niveau en houdt dit lange nummer tot aan het slotakkoord intens.

De tranen bengelen over onze wangen van het lachen tijdens Tears and Laughter, een compleet overbodig glamrockintermezzo. Niettemin een publiekstrekkertje, en daar wringt het schoentje. Met progressieve rock heeft dit niets meer te maken. Snel ritme en dito gitaren in Hear My Voice Out There, maar we blijven in hetzelfde glamrockbedje ziek. Toch is dit een sterk moment op de plaat want het refrein geeft de nodige schwung aan het geheel waardoor we deze plaat niet geheel als een schwalbe kunnen bestraffen. Méér van dit graag. De vette ritmesectie Schwager-Wallner loopt hier als gesmeerd. Quiet Anger is dan echt wel een vet nummer. No lyrics en een razende motor die de boel aan flarden rijt. Heerlijke gitaar en we krijgen dus effectief méér. De song houdt in, en eindelijk is er de progressive touch die ons meesleurt als de drums roffelen. Straf slot van de plaat! Het moest er van komen… We hebben immers de obligate November Rain nog niet gehad… Speak The Truth vervult deze rol met verve en wordt gedragen door de stem van Aaron Brooks, en het moet gezegd worden, deze kerel kan een potje zingen. We kunnen er wat smalend over doen, maar dit is best een knap uitgewerkt nummer.

Slotpleidooi dan maar. Geweldige productie en dito muzikanten, maar laten we een progrockkat een kat noemen en dit was een glamrockkat. Zou hier nog een markt voor zijn? 

Tracklist: 

  1. A Place In The Sun
  2. Blackened
  3. What If
  4. Not Going Away
  5. Never Escape The Storm
  6. Tears And Laughter
  7. Hear My Voice Out There
  8. Quiet Anger
  9. Speak The Truth

Meer info over Blind Ego:

blind ego liquid cover

Categorie: 

Dit en meer in de GigView Album reviews playlist!