U bent hier

Review Dvne - Voidkind

Posted by Carlyvp op Thursday, 9 May 2024

Rating:

Uw beoordeling: 9

Artiest: Dvne

Album: Voidkind

Genre: Post/Sludge

Label: Metal Blade Records

"Dvne is terug met een bom genaamd Voidkind."

Het in Edinburgh opgerichte post/prog/sludge ensemble Dvne (Victor Vicart: gitaar, keyboards, zang - Allan Paterson: gitaar, bas - Dudley Tait: drums - Daniel Barter: zang - Maxime Keller: keyboard, zang) presenteert hun nieuwste album Voidkind.

Dvne werd opgericht in 2013 en nog in datzelfde jaar verscheen ook hun eerste EP. Toch duurde het nog tot 2017 vooraleer hun eerste full-length album verscheen, Asheran. Sterk beïnvloed door bands als Mastodon, The Ocean, Tool en Baroness werd hun sound bepaald en verscheen de opvolger , Etemen AEnka. Met dit album kwam ook de progressiever kant meer bovendrijven. Dit album zorgde ook voor een grotere bekendheid en mooie spots op legendarische festivals zoals Hellfest, ArcTanGent en Desertfest. Cycles Of Asphodel, een live-EP met vernieuwde albumnummers, uit 2022, behield hun profiel terwijl ze aan de vraag van een snel groeiende fanbase voldeed, en nu, in 2024, lijkt het verbluffende derde album Voidkind klaar om deze uitgebreide vijfkoppige line-up voort te stuwen naar de top van hun kunnen.

Voidkind slaagt er zeker in nieuwe uitdrukkingsvormen voor Dvne te vinden. De nummers zijn puntiger, directer en memorabeler, maar de soundscape is nog steeds een stralende, evoluerende, hypnotiserende stroom, waarbij het effect wordt bereikt met minder lagen sonische versieringen, waardoor het bewust dichter bij Dvne’s opruiende live-geluid komt. En ondanks de toevoeging van een fulltime toetsenist twijfelt Victor niet aan het bepalende kenmerk van het album. Conceptueel gezien zetten de teksten het overkoepelende verhaal van de band voort, “het volgen van een religieuze groep door de generatielijn van het begin tot het einde”, terwijl de buitengewone hoeskunst van Voidkind het hoofdthema van dit hoofdstuk weergeeft.

De band laveert met gemak tussen subtiel en ruig, tussen episch en verstild, tussen grunt en clean. Opener Summa Blasphemia tast meteen de grenzen van de prog af, de drammende gitaarlijnen, de afwisseling tussen grunt en de galmende hoge zang al volop aanwezig. Het bijna negen minuten durende Eleanora wervelt meer en maakt plaats voor cleane zang en progressieve drukke riffs en nar het einde toe krijgen we een meerstemmig staartje zodat het geheel des te overtuigender binnen komt. Reaching fot Telos benadert heel erg Tool, zeker het interludestuk in het midden. Reliquary bouwt hierop verder op dit opgebouwde en vettig ritme maar dit nummer, mede door de overslaande zangpartijen, doet heel erg denken aan Neurosis.

Path Of Dust brengt wat rust, een sereen muziekstukje dat spontaan overloopt in Sarmatea. Niet het zwaarste nummer op dit album maar misschien wel een van de oorvriendelijkste. Waarna we met Path of Ether terug een rustpauze krijgen aangeboden. Dat daarna de beuk er weer in moet spreekt voor zich. Abode Of The Perfect Soul opent zeer ruig en we krijgen terug alle ingrienden die we ondertussen van Dvne gewend zijn, wisselende vocallen en muziekstijlen. Pleroma opent met weids, kalm gitaarwerk, maar is van alle nummers op dit album het meest catchy, mede door dat poppy refrein terug een zeer radiovriendelijk nummer. Cobalt Sun Necropolis is niet alleen het laatste nummer van Voivkind maar tevens ook het langste. Langzaam opbouwend, meermaals overhellend naar het progressieve maar ondanks zijn 10 minuten steeks er nergens een streepje verveling op.

Dit album is met voorsprong het beste van wat deze Edinburchse band al uit hun hoge hoed getovert hebben. Liefhebbers van Barren Earth, Mastodon, Neurosis en Cult Of Luna gaan hier zeker van smullen.