U bent hier

Review Fleshgod Apocalypse - Veleno

Posted by Boswachter Johannes op Wednesday, 24 July 2019

Rating:

Uw beoordeling: 9

Artiest: Fleshgod Apocalypse

Album: Veleno

Genre: Death Metal

Label: Nuclear Blast

"Met Veleno zet Fleshgod Apocalypse een stap verder in de muzikale ontwikkeling. Als geen ander slagen zij er immers in om waanzinnige bruutheid te combineren met subliem mooie orkestratie en wonderlijke melodieën. Duister, dreigend, goed en mooi."

Italië staat bij meeste mensen nog altijd het meest bekend als dat mooie land in de vorm van een laars. Het land van pasta, vino en bovenal van donne molto belle. En dat zal nog lang zo blijven. Alhoewel het dus geen metal land bij uitstek is duiken er regelmatig toch wel goede en interessante bands uit op. Eén van zulke bands is het Rome afkomstige Fleshgod Apocalypse. Hun internationale doorbraak kwam er met het vorige album King (2016) maar wie dacht dat daardoor alles voortaan rozengeur en maneschijn zou zijn moeten we helaas toch teleurstellen.

Het parcours dat volgde na King en uiteindelijk tot de release van dit gloednieuwe Veleno zou leiden is op z’n zachtst gesproken hobbelig te noemen. Het begon tijdens de tournee met Carach Angren waarin drummer/bandleider Francesco Paoli te kampen kreeg met een rugblessure waardoor er een aantal optredens moesten afgezegd worden. En net wanneer hij daarvan hersteld was brak hij zijn enkel waardoor een deel van zijn drumwerk via een backing track moest meelopen tijdens de shows. Eind 2017 kwam dan het totaal onverwachte nieuws dat frontman Tommaso Riccardi en ook gitarist Cristiano Trionfera vanwege persoonlijke redenen de band verlaten.

Het moet echter een taaie kerel zijn, die Paoli. Hij zal zijn band niet zomaar ten onder laten gaan. Bij de oprichting en tot en met het debuutalbum Oracles (2009) was hij al eens zanger/gitarist en die rol nam hij zich opnieuw aan, waarbij de band als trio verder gaat. Zowel live als in de studio krijgen ze wel nog de steun en medewerking van een aantal vrienden en sessiemuzikanten.

Met Veleno zet Fleshgod Apocalypse een, ik zou haast zeggen logische (maar zo logisch is dat allemaal niet hoor), stap verder in de muzikale ontwikkeling. Als geen ander slaagt FA er immers in om waanzinnige bruutheid te combineren met subliem mooie orkestratie en wonderlijke melodieën. Er werd op Veleno geopteerd om die orkestratie iets soberder te houden waardoor het totale geluid wat brutaler overkomt maar je tegelijkertijd ook enorm goed kunt horen welke sterke melodische sferen erachter verschuild zitten. Ik zou in dat opzicht even reclame willen maken voor de deluxe edition die je bij Nuclear Blast kan verkrijgen. Niet alleen voor het prachtige artwork daarvan maar ook omdat je daar een bonus schijfje bij krijgt met de instrumentale versie van alle nummers. En daarin komt die krachtige combinatie nog duidelijker naar voren.

De openers, Fury is een gigantisch agressieve blok beton die je zonder verwittiging op je tenen geworpen krijgt. Op Carnivorous Lamb krijg je inderdaad het muzikale equivalent van een niet zo onschuldig lammetje met vlijmscherpe tanden en een met bloed besmeurde kop. Ook Sugar heeft een toepasselijke titel, met die zoet naar binnen glijdende melodie. De metalen weerhaakjes die uw slokdarm openscheuren moet u er voor lief bijnemen. De goedgekozen titels blijven komen. Het eerder als intermezzo fungerende The Praying Mantis’ Strately waarin Paoli klinkt als een gigantisch versterkte sprinkhaan (of een ander insect naar keuze).

De vocal duties op Veleno worden verzorgd door Paoli enerzijds dus, die vooral de grunts en screams op zich neemt en bassist Paolo Rossi anderzijds. Een andere bekende stem die her en der opduikt is de wondermooie sopraan van Veronica Bordacchini. Eén keer krijgt ze een hoofdrol, meer bepaald op The Day We’ll Be Gone, een duet met Paoli dat echt klinkt als een horror versie van The Beauty and the Beast. Eén die gedanst wordt op een bed van knoken in een balzaal waarvan het bloed en de ingewanden van de muren afdruipen. Het magnus opus van dit album is ongetwijfeld het zinderende Embrace The Oblivion dat al uitloopt in een prachtige muzikale passage. Het daar onmiddellijk achter geplakte titelnummer is ronduit een stukje klassieke muziek.

Op die hierboven reeds vermelde deluxe versie, die je overigens ook via de legale kanalen kan streamen, krijgen we nog een sublieme cover van het Rammstein nummer Reise, Reise. Rossi laat hier horen accentloos Duits te kunnen terwijl Paoli meer kiest voor iets wat we het best kunnen omschrijven als een soort van doodsgereutel maar het werkt wel bijzonder goed. En ook de nocturnal version van The Forsaking, uit hun tweede langspeler Agony (2017) klinkt hier duister, dreigend, goed en mooi. En die woorden willen wij bij deze graag ook op het hele album kleven.

Tracklist: