Review Hammerfall - Dominion

Rating: 
7
Uw beoordeling: 7

Artiest: Hammerfall

Album: Dominion

Genre: Heavy Metal

Label: Napalm Records

"Meer van hetzelfde, maar dat is niet perse slecht"

Laten we heel eerlijk zijn, Hammerfall zal nooit het warm water heruitvinden. Maar is dat erg? Absoluut niet. Dominion is niet het beste album dat het vijftal al op ons heeft losgelaten, sterker nog, het is één van de zwakste, maar desondanks blijft het album een plezier om naar te luisteren. De serieux die de band zich aanmeet werkt aanstekelijk. Het spelplezier is aanwezig en ligt volledig in de lijn met de vorige albums. 

Openen doet de band met 'Never Forgive, Never Forget', een song over (uiteraard) de gruwel van de oorlog en dat we deze nooit mogen vergeten. Zanger Joacim Cans haalt ons mee naar een groezelig café waar hij deze speech afsteekt en we kunnen hem daar alleen maar in volgen. In 'Dominion' gaat hij zelfs een stapje verder en daagt hij Satan zelf uit. Als fan kan je alleen maar hopen dat deze strijd waarheid wordt, want met de solo's en drumpartijen heb je wel het gevoel dat de band wel eens zou kunnen winnen. 

Na deze twee sterke nummers neemt het album een dipje. 'Testify' en 'One Against the World' lijken wel een eeneiïge tweeling die ergens vergeten in een hoekje liggen. De songs hebben absoluut niets nieuws te vertellen en kan je zelfs als 'dertien in een dozijn' benoemen. Het absolute dieptepunt volgt jammer genoeg met '(We Make) Sweden Rock'. Het leek alsof de band een nieuwe anthem voor hun geboorteland wou creëren, maar het is een erg voorspelbaar nummer geworden. De band hemelt zichzelf zo op dat het bijna lachwekkend wordt. Het nummer vertelt hun geschiedenis (I remember, in the winter of '96,....) maar is zo verwrongen met zelfgegeven schouderklopjes dat je het niet serieus kan nemen. 

Ook ballade 'Second to One' is wel erg flauw. Het halve nummer wordt tegen een pianostukje gezongen dat zo uit Guns 'N Roses gepikt zou zijn, net als de drums en gitaarsolo's die daarop volgt. Als de band op de volgende Knuffelrock wil staan, komen ze hier zeker mee in de buurt. Gelukkig wordt er nadien weer vaart gebracht. 'Scars of a Generation' begint met een bijna thrashy gitaarstukje en Cans laat zien dat hij nog best goed kan gillen. Het is het snelste nummer op het album en komt net op de goede moment. Om te bewijzen dat ze toch nog grootheden in de heavy metal zijn, komt de band met 'Dead By Dawn', met een verteller en een tekst over demonen en crucifixen. Voor fans van het genre een absolute aanrader. 'Battleworn' is dan een korte interlude naar 'Bloodline'. Het komt vreemd over dat deze twee nummer gesplitst zijn, maar het werkt wel. Je merkt hier ook dat gitaristen Pontus Nogren en Oscar Dronjak hun stempel drukten, want het is het meest gitaar-heavy nummer van het album. Er zijn best leuke solo's te horen en de fade out op het einde is erg genietbaar. 

Eindigen doet het album met 'Chain of Command' en 'And yet I smile', twee nummers die aardig in het oeuvre van de band passen. Het laat elk bandlid zijn moment de gloire hebben, zonder te vervelen. Je kan tijdens het laatste nummer op een groot optreden zo de opgestoken lichtjes voor je zien. Ook de titel is zeer toepasselijk. Ondanks het dipje, moest ik toch glimlachen tijdens de luistersessies. Het is een band dat vaak hetzelfde doet, maar het zo goed doet, dat je hen absoluut kan vergeven.

Tracklist: 

  1. Never Forgive, Never Forget
  2. Dominion
  3. Testify
  4. One Against the World
  5. (We Make) Sweden Rock
  6. Second to One
  7. Scars of a Generation
  8. Dead by Dawn
  9. Battleworn
  10. Bloodline
  11. Chain of Command
  12. And yet I Smile

Meer info over Hammerfall:.

hammerfall dominion album cover

Categorie: 

Dit en meer in de GigView Album reviews playlist!