U bent hier

Review Ihsahn - Telemark

Posted by KrikkeDM op Sunday, 22 March 2020

Rating:

Uw beoordeling: 9

Artiest: Ihsahn

Album: Telemark

Genre: Progressive Black Metal

Label: Candlelight Records

"Een kijk in de zwartgeblakerde Noorse ziel van Ihsahn."

Wat Ihsahn aanraakt, verandert (meestal) in zwart goud. “The man who needs no introduction” in black metal middens omwille van zijn illustere verleden als eigenzinnige roerganger van het infame Emperor heeft ons ook solo al aangenaam weten te verrassen…

Zoals dat ook al het geval was met Emperor schrijdt Ihsahn (Vegard Sverre Tveitan) in zijn solocarrière verder in een oneindige cirkel van vernieuwing waarbij de grenzen en conventies van wat als black metal te boek staat, verlegd en omgebogen worden. Dat leverde sinds ‘The Adversary’ in 2006 al 7 volwaardige albums op en nu is er dus Telemark, het eerste deel van een tweeluik. Deel 2 zou het wat rustiger aan doen en dit is de rauwere start.

Bij Ihsahn gaat iedereen ervan uit dat zijn hersenspinsels vertrekken vanuit een of andere black metal voedingsbodem. Ook al voegt hij er eerst saxofoon, dan jaren ’80 rock en vervolgens avant-garde elementen aan toe, de verwachtingen zijn altijd hoog gespannen. Ondertussen is wel duidelijk dat dit heerschap voor niemand buigt, niet voor satan en al zeker niet voor een sterveling die zich vragen stelt bij deze evolutie. Een jaar of twee geleden op Graspop had ik daar gemengde gevoelens bij. Op Telemark is dat, gelukkig (voor ons?), een persoonlijke terugblik en terugkeer naar zijn muzikale en geografische roots. Telemark verwijst immers naar het gebied in Noorwegen waar hij is opgegroeid en nog altijd woont. Geschiedkundigen geven aan dat deze plek een tijdlang blank bleef op de kaart van Noorwegen vanwege geruchten dat niemand er nog levend uitkwam. Vaststaat dat de bewoners gewoon erg op zichzelf zijn, niet gediend van veel bemoeienis of invloeden van buitenaf. Hé… dat is ook precies wat Ihsahn als persoon omschrijft.

Het artwork is veelzeggend: monotoon, ijzig en grijs. Opener Stridig werpt ons in gedachten inderdaad terug naar Emperor tijden en Viking landschappen. Gezongen ook in zijn moerstaal en dat voelt verrassend vertrouwd en natuurlijk aan. Drum en gitaar vechten telkens weer staccato naar een hoogtepunt om dan af te glijden naar emotioneel rustiger vaarwater met inbreng van een saxofoon en andere blazers. De vocalen zijn diep en snerpend met stevige uithalen, een prettig wederhoren.

Nord start nog scherp en vet maar buigt dan om naar een meer slepend, klagend en ritmisch eerbetoon aan old school black metal. Schitterend gitaarwerk en de subtiele, maar geniaal iconische, rol voor de sax en de stemmige koor ondersteuning zorgen voor een kippenvelmoment. Agressie aan banden gelegd door een gitzwarte balans is een goede omschrijving.

De titelsong katapulteert je als luisteraar moeiteloos naar de weidse en desolate Noorse landschappen. In een goede 8 minuten kruipt dit repetitieve desolate monster in je bloed, dwingt het je hartslag tot hetzelfde slepende ritme, terwijl je adem stokt en nog slechts een bevroren wolkje lucht uitblaast. Net op tijd is er dan opnieuw die sax om je wat warmte in te blazen. Van bij de start diep gedrenkt in Noorse folk tradities en met een snelheid en intensiteit die constant in balans blijven, werptTelemark een dikke druilerige en melancholische deken over je heen. Ihsahn demonstreert zijn vocale kunnen met zijn typische diepe gekartelde maar toch verstaanbare keelklanken. Dit meesterwerk is de perfecte symbiose van Emperor’s donkerheid en de moeiteloze progressieve manipulatie van Ihsahn anno 2020.

Naar verluidt zullen de drie nieuwe nummers ook live de Ihsahn setlist gaan opluisteren en dat is zeker verdiend. Nog nauwelijks bekomen van de emotionele trip naar het noorden, krijg je nog twee scherpe covers in de maag gesplitst. In Rock And Roll Is Dead van Lenny Kravitz blijft Ihsahn dicht bij het origineel. Dit is gewoon een onversneden hommage aan de hardrock scene, met slechts een zwart sausje er overeen gelardeerd inclusief jazzy accenten. Afsluiter Wrathchild van Iron Maiden is dan weer Ihsahn’s ode aan heavy metal. Opnieuw dicht bij het origineel maar toch voegen Ihsahn’s raspende vocalen een extra dimensie toe aan deze klassieker, net alsnog maar eens de saxofoon riedeltjes. Enkel klasse muzikanten slagen erin een dergelijke song nieuw leven in te blazen. Met de 2 covers bewijst Ihsahn eens en voor altijd dat er geen absolute regels zijn voor hoe black metal zou moeten klinken. En meteen weten we ook dat het niet altijd donkere kommer en kwel moet zijn voor deze onderkoelde artiest.

Deze EP drijft op de desolate landschappen van ijs en ruwheid die Ihsahn zijn thuis noemt en stuurt een boodschap die recht uit zijn zwartgrijs geblakerde ziel komt de wereld in. Telemark breekt daarmee ook een stukje van de muur af die Ihsahn om zijn heen had gebouwd. We krijgen zowaar een glimp te zien van de persoon achter de artiest. Zeer genietbaar!

Tracklist: