U bent hier

Review James LaBrie - Beautiful Shades of Grey

Posted by Carlyvp op Thursday, 7 July 2022

Rating:

Uw beoordeling: 8

Artiest: James LaBrie

Album: Beautiful Shades of Grey

Genre: Progressive Rock

Label: InsideOut Music

James LaBrie, internationaal bekend als zanger van de progressieve metaliconen Dream Theater, betreedt onbekende wateren met zijn vierde soloalbum, Beautiful Shade of Grey. Al is dit officieel al zijn zesde soloalbum maar Keep It To Yourself en MullMuzzler 2 werden onder de naam MullMuzzler uitgebracht omdat LaBrie een verbod had van de platenmaatschappij om onder eigen naam materiaal uit te brengen.

Negen jaar zit er tussen Impermanent Resonance (2013), maar dat heeft deels ook te maken met zijn hoofdproject Dream Theater. En natuurlijk heeft de coronapandemie ervoor gezorgd dat er tijd was voor dingen die anders op de lange baan geschoven worden. Voor dit album heeft James zich laten omringen door enkele nieuwe bandleden. Behalve gitarist Marco Sfogli, die al jaren aan Labrie zijn zijde staat, krijgen Chance LaBrie (zoon van) op drum, Christian Pulkkinen op toetsen en bas en Paul Logue op akoestische gitaar. Nieuwe bandleden is eigenlijk ook niet helemaal waar want Paul is al meer dan 10 jaar een persoonlijke vriend van James en het is ook op aanraden van Paul dat James’ zoon Chance de drum voor zijn rekening nam. En Christian speelde nog samen met Paul in Eden’s Curse.

“Beautiful Shades Of Grey gaat over de schoonheid van de mens, over de grijze gebieden daartussenin. Je bent niet bepaald gelukkig, maar ook niet bepaald verdrietig”, aldus Labrie. Waardoor dit album, in vergelijking met het vorige album, aan pure metalkracht heeft ingeboet maar niet aan kwaliteit. Vooral de invloed van Paul is hiervoor verantwoordelijk, samen met de zeer persoonlijke onderwerpen van James. Zoals het zeer melancholische Sunset Ruin waar hij zijn in 2016 overleden broer herdenkt, die overleden is aan alvliesklierkanker.

Dit nieuwe geluid is vanaf het eerste nummer, Devil In Drag, al zeer goed hoorbaar. Veel pianowerk en akoestische gitaar en een fraaie gitaarsolo ertussen. OAR en melodieuze rock zijn hier zeer aanwezig. Volgende track, SuperNova Girl, volgt hier perfect op en naar het einde toe krijgen we nog een mooie elektrische gitaarsolo cadeau. Give and Take is ook zo’n zeemzoete track die opgesmukt wordt met een flaminco-achtig intermezzo.

Er is ook plaats voor andere invloeden op deze plaat. Hit Me Like a Brick brengt de progressieve achtergrond van LaBrie boven. Conscience Calling is een kort a-capella nummer dat overvloeit, of de aanzet geeft tot What I Missed. Een nummer dat eigenlijk op te delen is in twee delen. Het meer akoestische eerste deel en het meer elektrische tweede deel. Gescheiden door een instrumentaal midden. Sit down and relax is zowat het thema van het langste nummer op dit album, Am I Right. Als toemaatje krijgen we nog een cover van LaBrie’s helden en inspirators Led Zeppelin, Ramble On. Uiteraard in een semi akoestische versie.

Devil In Drag, maar dan in de elektrische versie, mag Beautiful Shades Of Grey afsluiten. Misschien wel het nummer dat het dichts bij Dream Theater aanleunt. Voor de rest gaan de fans van deze band even moeten slikken maar als je fan bent van de stem van James ga je op dit album zeker je gading vinden. Een kalm en ingetogen album voor de liefhebbers van melodieuze progressieve rock.

Tracklist: