U bent hier

Review Lamb of God - Omens

Posted by Danny Focke op Saturday, 12 November 2022

Rating:

Uw beoordeling: 8

Artiest: Lamb of God

Album: Omens...

Genre: Death Metal

Label: Nuclear Blast

"We are all doomed, but with this album, Lamb of God makes it sound better."

‘Omens’ bevat 41 minuten energie die tegen je aan knallen aan een oor- en oogverblindend tempo zoals we gewoon zijn van Lamb Of God. Deze negende studioplaat (elfde als we de albums van Burn The Priest meetellen) barst van agressie. Een agressie die Randy Blythe van zich afschreeuwt gericht tegen de huidige wantoestanden in de wereld. Enkel de originaliteit zit door die uitbarsting ver weg want het klinkt allemaal een beetje zoals de titelloze plaat uit 2020, maar daar malen de fans helemaal niet om. Eigenlijk herhaalt de band zich al voortdurend sedert ‘Ashes Of The Wake'. Rustpozen krijg je bijna niet. Enkel een kalme korte break tijdens Vanishing en een wat langere rustige intro bij afsluiter September Song. Rust komt er maar na het laatste nummer, tenzij de adrenalinestoot die je krijgt, je aanzet om op de plaat te herstarten. Nieuwe drummer Art Cruz (ex-Winds Of Plague, ex-Prong) is een meer dan waardige vervanger van Chris Adler en speelt moeiteloos de vliegensvlugge bijna hardcoreritmes.

Het album opent met Nevermore, een eerbetoon aan de meester van de gotische horror, Edgar Allan Poe. Een nummer in Gojira stijl met de enige passage van de plaat met clean vocals, een stem als van een bluesrock zanger met een pak grain, die Randy wel eens vaker zou mogen bovenhalen. Ook Ditch, het titelnummer en September Song steken er boven uit. Dat laatste door de kalme sludge start die na één minuut overgaat in een refrein dat symfonisch eindigt. Een nummer met de structuur van Grace (2009) en een refrein met Memento Mori (2020) allures. De andere tracks vallen dus eerder binnen de comfortzone van de groep maar dan wel uitstekend gebracht.

Lamb of God is vooral goed in het zijn van Lamb of God. en dat heeft de groep zeker geen windeieren gelegd, getuige meerdere Grammy nominaties, een plaats bij de top van de New Wave Of American Heavy Metal en een wereldtournee met Slayer.