U bent hier

Review Me and That Man - New Man, New Songs, Same Shit vol.1

Posted by KDeCraene op Saturday, 28 March 2020

Rating:

Uw beoordeling: 9.5

Artiest: Me and That Man (and many more)

Album: New Man, New Songs, Same Shit Vol. 1

Genre: Rock

Label: Napalm Records

"Nergal maakt wel erg handig gebruik van zijn Rolodex."

Als Nergal even Behemoth on hold zet, dan zet hij zijn Amish hoed op en gaat wat blues spelen. Dat resulteerde al in een fantastische eerste plaat (Songs of Love & Death), een geweldig concert in De Casino en tienduizend meer respect voor de man. Maar voor de tweede worp wou hij de hulp inroepen van enkele kennissen en vrienden. Hij haalde zijn Rolodex boven, belde wat rond en maakte een album vol met een who's who in de (zeker Scandinavische) metal. Leden van Emperor, Volbeat, Trivium, Mastodon, Madrugada en Slipknot hadden wel zin om iets anders te doen. Het resulteert in een album dat het eerste overtreft, zeker in zijn diversiteit. Er wordt gevleid met bluegrass (Deep Down South), country (Mestwo) en ja, ook een beetje black metal (Confession). Kortom, voor elk wat wils.

Al van het eerste nummer, Run with the Devil met Jorgen Munkeby (ex-Shining), merk je al wel dat Nergal zijn Satanische trekjes niet kan achterlaten. Hij blijft hier herhalen dat zijn Church black is. Wat je absoluut muzikaal niet zou zeggen. Er wordt gedweept met een saxofoon en Munkeby lijkt wel uit the Deep South te komen. Een uitstekende eerste introductie voor wat er gaat komen. Ook in Coming Home met Sivert Hoyenn (ex-Madrugada) is het Satanisme niet ver te zoeken. De song zelf doet denken aan het oude werk van Nick Cave en dat is absoluut niet slecht. Het resulteert zelfs in één van de beste nummers op het album. Mat McNerney (aka Kvohst) komt dan met een echte bekentenis. Hij steekt wel erg graag kerken in brand. Zijn bekentenis in Burning Churches klinkt in als een weeklaag, maar we hebben er absoluut begrip voor. Dit vooral door het de geweldige drum dat achter zijn stem staat en door het erg bluesy gevoel dat je meekrijgt.

Ihsah, ook gekend van Emperor, mag dan mee in de wieg gestaan hebben om black metal bij de massa te krijgen, maar hij kan ook enorm goed blues maken. Coming Home klinkt als een nummer dat al vijftig jaar oud is. Dit nummer heeft ook de beste gitaarsolo van het hele album en het is een nummer dat zal blijven nazinderen, uren nadat je de oude Emperor platen weer hebt opgezet. Dat Nergal het ook alleen kan bewijst hij in Mestwo, een country nummer dat jammer genoeg wel wat de vaart uit het album haalt, zeker tegenover de kwaliteit van de andere nummers, maar toch zeker een aangename luisterervaring is. Dat hij ook niet vies is van een beetje gospel bewijst hij met Surrender, met de band Dead Soul en Rob Caggiano (Volbeat). Het is een traag nummer, bouwt uitstekend op een zalige baslijn en leunt erg op een gospelkoor. Het zou zo een classic uit het genre kunnen zijn. Ik kreeg bij de eerste luisterbeurt echt 'kiekenvlees', dus ik ben een grote fan. Ook van Dead Soul, die ik zelf nog niet kende, dus dank u wel, Nergal!

Dat de banjo ook plaats heeft op een album dat Amerikaanse muziek viert is uiteraard een gegeven feit. Joanna Sadonis (Lucifer) en Nicke Anderson (Entombed) maken een erg dansbaar nummer dat perfect gebruik maakt van het toonverschil in beide zangers. Je zal het niet nalaten een wasrek of twee lepels te gaan zoeken om guitig mee te doen. Je kan ook zo de pulled pork op de bbq ruiken. Rome gitarist Jérôme Reuter gooit het dan weer over een totaal andere boeg en maakt een eerder dreigend nummer met Man of the Cross. Ook Nergal zijn diepe stem maakt van dit nummer een kleine trip in de duisternis. Na al dat dansen op het vorige nummer neem je de uitnodiging om de hel te betreden dan ook graag op.

Samen met Matt Heafy (Trivium) maakte Nergal het meest ingetogen nummer van het album. You Will Be Mine is een heerlijk blues nummer, gebouwd op een simpel akkoord, zoals het oogt in het genre. Het nummer is wel erg dreigend (You will be Mine or you will be dead) maar hoort daardoor absoluut bij de thematiek van het Satanisme. Voor het volgende nummer heeft Nergal voor een enorm powerhouse trio gezorgd: Corey Taylor (Slipknot), Rob Caggiano en Brent Hinds (Mastodon). Het viertal kon het uitstekend vinden en dat is duidelijk te horen in het spelplezier dat vloeit uit How Come?. Taylor zijn stem leunt zich geweldig voor het genre en ook Hinds lijkt zich wel erg in zijn nopjes te voelen, zijn gitaarsolo snijdt door merg en been. Je zou wel denken dat dit zou leiden tot het beste nummer van het album, maar dat is jammer genoeg niet het geval. Het is wel een heerlijk blues/country nummer dat de fans van al deze bands zeker kan bekoren. Afsluiten doet het album met Confession met Niklas Kvarforth (Shining). Ook hier kan je de vergelijking met Nick Cave maken, tijdens zijn uiterst duistere periode. Om de fans van Behemoth toch nog een beetje te pleasen komt er nog wat black metal gedrum bij op het einde, om duidelijk te maken dat Nergal zijn andere fans zeker niet vergeet.

Ik heb enorm genoten van dit album en ik denk dat dit zeker mijn eindejaarslijstje zal halen. Ook kijk ik nu al reikhalzend uit naar Vol. 2.

Tracklist: