U bent hier

Review The Night Flight Orchestra - Internal Affairs

Posted by Boswachter Johannes op Monday, 1 April 2019

Rating:

Uw beoordeling: 8.5

Artiest: The Night Flight Orchestra

Album: Internal Affairs (Reissue)

Genre: Hard Rock

Label: Nuclear Blast

Wie onze webstek al eens geregeld raadpleegt heeft misschien wel al gemerkt dat wij hier ten huize GigView al eens regelmatig onze lof trompetteren over The Night Flight Orchestra. De Zweedse band rond leden van o.a. Soilwork en Arch Enemy gaat al sinds 2012 op zoek naar de ziel van poprock uit de tijd dat die nog gespeeld werd op echte instrumenten en gemaakt werd door muzikanten die er hun hart en ziel in stopten en niet via één of andere tv wedstrijd uit waren op hun 15 minuten van nepberoemdheid.

Hun meest recente worp, het vorig jaar verschenen Sometimes the World Ain’t Enough, en diens voorganger Amber Galactic (2017) werden ons gepresenteerd door het gerenommeerde label Nuclear Blast. Hun eerste twee albums, Internal Affairs (2012) en Skyline Whispers (2015) kwamen destijds uit via het kleinere Coroner Records. Bij de overstap naar Nuclear Blast kwamen de rechten van deze albums ook bij het nieuwe label terecht. En bij Nuclear Blast besloot men dan maar gelijk om ze opnieuw uit te brengen. Geen slecht woord over onze Italiaanse vrienden van Coroner Records maar door deze re-releases is de kans dat ze meteen een groter publiek kunnen bereiken toch ook al meteen een pak groter.

De grootste troef van The Night Flight Orchestra is dat hun muziek altijd totaal ongebonden en ontwapenend klinkt maar op dit debuutalbum was dit effect toch het grootst van op alle albums. Ongetwijfeld omdat de heren zich met Internal Affairs dan ook op voor henzelf onbekend terrein begaven. Alles kon en niets moest. Een houding die je meestal maar één keer voor de volle 100% kan aannemen.

Internal Affairs is als een jukebox. Zo’n mooie Wurlitzer met een boog en neonlichten in heldere, warme kleuren. En gevuld met allerlei fijne plaatjes uit de jaren zeventig. Er heerst constant het gevoel dat je het allemaal kent en al eens eerder gehoord hebt zonder dat je er onmiddellijk namen of titels kan op kleven. In een enkel geval werd er overduidelijk leentjebuur gespeeld, zoals het drumpatroon uit het openingsnummer Siberian Queen, dat exact klinkt zoals dat uit Led Zeppelin’s The Immigrant Song. Alles op dit album ademt en straalt 70’s. And you know what? I f*ckin’ love it!

En ze passeren allemaal. We horen invloeden van Kiss, Fleetwood Mac, Stevie Wonder, The Eagles, … AOR, disco en funk. Alles en iedereen is uitgenodigd op het feestje. 12 tracks lang. Het zijn niet allemaal killers, er staan toch wel een paar fillers hier en daar. Maar de tracks die killen, doen dat ook met volle overtuiging. Met als moment suprême het magnus opus, Transatlantic Blues, dat klinkt als een Pink Floyd meets The Beatles en veruit het beste nummer van het hele album is.

Toen ik een paar jaar geleden Amber Galactic hoorde en voor u mocht bespreken was dat mijn eerste kennismaking met The Night Flight Orchestra. Ik werd echter op slag fan. Had ik destijds in 2012 dit Internal Affairs al gehoord, ik zou gegarandeerd vanaf dat moment al fan geworden zijn.

Tracklist: