Review Solitude Within - Disappear

Rating: 
7.5
Uw beoordeling: 7.5

Artiest: Solitude Within

Album: Disappear

Genre: Symphonic Power Metal

Label: BoxFish Records

Wanneer het op female fronted symphonic power metal aankomt hebben onze Noorder- en Oosterburen lichtjaren voorsprong, niet enkel op ons maar op de hele muziekwereld. Zij adopteerden begin jaren 2000 het genre en bands als Epica, Delain, Nightwish en Edenbridge hielpen het evolueren van in baljurken gehulde sopranen naar de veelzijdigheid die ze nu etaleren. België bleef of op dat vlak toch een beetje achter. Vandaag stellen we u Disappear voor, het debuutalbum van Solitude Within. Toegegeven, de outfits van zangeres/toetseniste Emmelie Arents herkennen wij ook uit de Large catalogus maar zet u het aub niet meteen op een lopen, deze band heeft absoluut de juiste muzikale kwaliteiten in huis en zoekt ook naar manieren om niet in de clichés der female fronted metal te verzuipen.

Het werkstukje bevat 11 nummers die ons over het algemeen best bevielen. Er wordt geopend met Fade Away. De intro bestaat uit symphonische en synth klanken ondersteund door een eenvoudige maar krachtige riff. Na ongveer 40 seconden valt het tempo stil en de vocalen in. Emmelie heeft een warm, beetje atypisch stemgeluid dat mij wat doet denken aan Noemie Wolfs. Ik mis in haar stem gedurende heel het album en op muzikaal vlak ook in dit nummer specifiek af en toe wel die extra power of een stevige uithaal hier en daar. Als een katje om niet zonder handschoenen aan te pakken, zo zou ze moeten klinken. Ze zou het kunnen volgens mij maar lijkt een beetje op veilig te spelen. Toch een sterk nummer om jezelf mee te presenteren.

Blame begint ook met frivole vioolklanken en mooi solerend gitaarwerk. Een val waar Solitude Within toch nog regelmatig intrapt is die van de cliché intro's. Een pianotokkeltje en dan de zang die invalt, zelfs Milk Inc. en andere dance acts hebben dozijnen zulke nummers gemaakt. En daar wil je nu toch niet mee vergeleken worden zeker? Neen, dan vind ik de uil en klokgeluiden aan het begin van Morrigan toch wel wat origineler gevonden.  Een stevige song is wat volgt en daar zijn die eerste tekenen van een Emmelie die snijdig uit de hoek kan komen.

Fly ga ik gewoon snel vergeten vanwege plat en saai. Maar het volgend nummer Burn maakt ons gelukkig weer wakker. Dit is veruit het beste van de plaat. Vol power, stevig (maar ook niet té) en catchy. Titelnummer Disappear klinkt niet slecht maar doet ook weer teveel aan reeds gehoorde dingen denken. In My Mind is opnieuw een killertje en ook Eternal Flame zit op het goede spoor met het stevige gitaarwerk en de frivole, afwisselende zanglijn. Paralyzed etaleert ook mooi het contrast tussen stevig gitaar- plus drumwerk en poppy vocalen.

Met In The Dark krijgen we tenslotte een mooie finale. Ook hierin veel genregebonden vaste waarden maar wie stoort zich daaraan als die in een degelijke song verwerkt zitten? Om de reeds hierboven genoemde bands bij te benen heeft Solitude Within nog een lange weg af te leggen. Maar wie zegt dat ze dat pad moeten volgen? Neen, laat deze heren en dame hun eigen parcours maar afleggen alstublieft. Met wat meer durf voor experiment en kracht moet dit ongetwijfeld tot een mooie resultaat kunnen leiden.

Tracklist:

  1. Fade Away
  2. Blame
  3. Morrigan
  4. Fly
  5. Burn
  6. Disappear
  7. In My Mind
  8. Eternal Flame
  9. Turn Away
  10. Paralyzed
  11. In The Dark

Meer info over Solitude Within:

solitude within disappear album cover

Categorie: 

Dit en meer in de GigView Album reviews playlist!