U bent hier

Review Warbringer - Woe To The Vanquished

Posted by Tom Kuppens op Saturday, 25 March 2017

Rating:

Uw beoordeling: 8

Artiest: Warbringer

Album: Woe To The Vanquished

Genre: Thrash Metal

Label: Napalm Records

Warbringer, de band die in 2004 in California uit de grond werd gestampt is aan zijn vijfde studioalbum toe. Sinds het goed onthaalde debuutalbum War Without End in 2008 heeft Warbringer nog 3 stevige thrash albums afgeleverd die menig brave huismoeder grijze haren bezorgde. Met Woe To The Vanquished, het nieuwste werk van Warbringer, zullen er ongetwijfeld nog meer slachtoffers vallen.

Naar gewoonte begint het album stevig, de aanvallend bespeelde drum en zware gitaren brengen je meteen in de juiste mindset. Silhouettes, waarvan in januari reeds de videoclip verscheen, zit vol tempowisselingen, magnifieke riffs en een bangelijke solo. Beide gitaristen geven hier het beste van zichzelf, gecombineerd met hun lichtjes van elkaar afwijkende sound, die de solo extra interessant maakt.

Woe To The Vanquished, de titeltrack van dit album, is misschien nog sneller dan de opener. Pure agressie en de ‘in your face’ sounds van zowel zang als instrumenten zijn ook hier weer paraat. Op zoek naar een typische Warbringer song? Deze vat alles mooi samen.

Spectral Asylum springt er dan weer uit omdat er bovenop de ruige sound van de band een zuivere gitaar hoorbaar is. Dit geeft het op één na traagste nummer op Woe To The Vanquished een aparte sfeer die afwijkt van de voorafgaande nummers op het album. We kregen hier het gevoel dat we in het midden van een slagveld stonden, maar niet goed beseften wat er allemaal gebeurde rondom ons. Alsof we werden opgesloten in een droom. Om dan direct uit die droom gehaald te worden door de beste intro op het hele album! Divinity of Flesh opent heel sterk met gitaarwerk dat over heel dit nummer verscheurend snel is. Het is een mooie manier om de finale aan te kondigen, die onder de titel When the Guns Fell Silent zijn pakkende intrede doet.

Alsof het het einde van de oorlog aankondigt, zo klinkt het wel wanneer When the Guns Fell Silent begint. Dit langste, rustigste en meest toegankelijke nummer op Woe To The Vanquished is opgebouwd uit vijf delen die samen een mooi geheel vormen. Tijdens de elf minuten dat het nummer lang is heb je tijd om even te bekomen van het constante heen en weer gebeuk dat je gedurende 30 minuten hebt mogen aanschouwen. Een lied van elf minuten is een uitdaging waarbij je het risico loopt op verveling. Bij deze kunnen we zeggen: proficiat! We hebben heel de tijd met volle aandacht geluisterd, zonder ook maar één moment te hopen dat het einde in zicht was. When the Guns Fell Silent is absoluut een fantastische afsluiter van Woe To The Vanquished.

Warbringer levert met Woe To The Vanquished een zeer snelle en sterke plaat af. We horen hier een band die sinds hun debuut in 2008 duidelijk positief geëvolueerd is. De zang en het hele instrumentale gedeelte zijn erop vooruit gegaan. Het is opnieuw een door oorlog doordrenkt album wat enkel de luisterervaring ten goede komt.

Tracklist: