U bent hier

Review Wiegedood - There's Always Blood At The End Of The Road

Posted by Carlyvp op Saturday, 12 February 2022

Rating:

Uw beoordeling: 8.5

Artiest: Wiegedood

Album: There's Always Blood At The End Of The Road

Genre: Black Metal

Label: Century Media Records

"Wiegedood heeft een monster van een album gecreërd!"

Met het nieuwe album 'There’s Always Blood At The End Of The Road' presenteert Wiegedood hun vierde full-length album sinds 'De Doden Hebben Het Goed' uit 2015.

Sinds de opstart van Wiegedood was het al duidelijk dat dit geen gewone black metalband was. Het ruwe, brute en overdonderend geluid dat Levy Seynaeve, Gilles Demolder en Wim Coppers produceerden ging door merg en been. Deze heren hadden dan ook al hun sporen verdiend bij bands als Amenra en Oathbreaker.

Na de trilogie 'De Doden Hebben Het Goed' (opgedragen aan hun overleden vriend Florent Pevee) waarbij de teksten nogal veel gingen over verlies, krijgen we nu minder zelfmedelijden te horen, meer positiviteit, de pijn omarmen in plaats van hem te benoemen. In plaats van het traditionele vier tracks op een album is er bij 'There’s Always Blood At The End Of The Road' plaats voor negen nummers. Weliswaar allemaal minder lang van speelduur maar dat mag de pret niet bederven.

FN SCAR 16 is meteen de stormram van dienst. Genoemd naar één van Belgische meest gebruikte (en geproduceerde) semiautomatische wapens. Vanaf de eerste seconde overspoelt u de chaotische muziek en brutaalste riffs. De bijhorende videoclip kreeg dan ook de waarschuwing dat dit geen voer is voor gevoelige kijkers. Deze brutale riff wordt doorgetrokken in het volgende nummer, And In Old Salamano’s Room, The Dog Whimpered Softly. Toch de eerste twee minuten, daarna vervalt het in een iets logger tempo. Noblesse Oblige Richesse Oblige heeft een dan weer een herhalende strook die ook voor een paar minuten aanhoudt. Waarna het ritme verandert en de screams van Levy wat verstoring in het nummer brengen.

Until It Is Not is misschien nog wel het 'normaalste' black metal nummer alvorens we naar het langste nummer op dit album overgaan, Now Will Always Be. Hier herkennen we zowat de Wiegedood van het vorige album, zowel muzikaal en de keelzang van Levy die bij de laatste albums en op optredens meer en meer op de voorgrond kwam. Wade is een gitaarintermezzootje van een kleine 2 minuten en hoewel dit akoestisch is geeft het je toch een ongemakkelijke sfeer. Voorbode voor wat komen zal?

Nuages kan je nog het beste vergelijken als een sprinkhanenplaag. Aanvallen en op naar het volgende slachtoffer, rust en opnieuw aanvallen en dit voor 5:50 minuten lang. Theft And Begging raast op dit tempo nog een hele tijd door maar vervalt middenin in een iets rustiger tempo. Alsof er hier het smeken wordt tentoon gespreid zoals de titel al doet vermoeden. Afsluiter Carousel laat je nog een laatste maal alle ingrediënten proeven die deze band in zich heeft.

Tot slot laten we frontman Levy nog even aan het woord: ”Muzikaal denk ik dat we onze meest ongemakkelijke plaat tot nu toe hebben gemaakt. Het is opnieuw sneller dan alles wat we eerder hebben gedaan, en meedogenlozer dan de hele trilogie bij elkaar. Voor mij voelt het als een soundtrack, voor een film die nog gemaakt moet worden. Een film over de smerigste en meest walgelijke delen van de menselijke natuur en de samenleving, en over de strijd die we van binnen voeren, in een poging om het feit te overwinnen dat we allemaal uit hetzelfde vuil zijn gemaakt.”

Tracklist: