Review Wildheart - No Love

Rating: 
8
Uw beoordeling: 8

Artiest: Wildheart

Album: No Love

Genre: Glam Rock

Label: Eigen beheer

"Wildheart heeft absoluut goede songs in huis. Songs die knetteren als een kortsluitend stopcontact, zo catchy als hel zijn dat ze soms een hele week in je oorschelp blijven kleven en je voeten laten bewegen of je het nu wilt of niet. Ok, vernieuwend is het allerminst. Maar daar hebben zij allicht worst aan, dus waarom zouden wij het dan moeten hebben?"

Muziektrends zullen komen en muziektrends zullen gaan. We moeten ze daarom niet altijd even slaafs volgen. Soms mag je een kelk al eens aan je voorbij laten gaan en een andere keer mag je ze tot op de bodem ledigen en de laatste restjes nog uitlekken ook. Soms lijkt een muziektrend ook uitgestorven tot plots de jongere garde het recept (her)ontdekt en er mee aan het brouwen gaat. En zo vond bijvoorbeeld de glam metal, die in ons geheugen voor altijd verbonden zal blijven met de Sunset Strip, spannende kleding in foute kleuren en het gat in de ozonlaag veroorzaakte door het massale misbruik van hairspray. Gelukkig is er ook nog veel goede muziek uit die periode bewaard gebleven.

Een aantal van die jonge honden die zich op deze muziekstijl stortten zijn de gasten van Wildheart. En dat doen ze met verve. We kennen hen uiteraard van hun eigen Wildfest dat ze jaarlijks organiseren. In 2017 hoorden we al wat ze in hun mars hebben op hun titelloze debuutalbum en nu is er de opvolger No Love. En onze vrienden pakken de zaken serieus aan. No Love werd geproducet door Joren Cautaers en gemastered in Zweden door niemand minder dan Erik Martensson (gekend van Eclipse en W.E.T.).

De zaken ernstig willen nemen en er wat klinkende namen tegenaan smijten is één ding, je hebt natuurlijk in de eerste plaats over goede songs beschikken ook. En die heeft Wildheart absoluut in huis. Songs die knetteren als een kortsluitend stopcontact, zo catchy als hel zijn dat ze soms een hele week in je oorschelp blijven kleven en je voeten laten bewegen of je het nu wilt of niet. Ok, vernieuwend is het allerminst. Maar daar hebben zij allicht worst aan, dus waarom zouden wij het dan moeten hebben? De sound van Wildheart wordt omschreven als een mix van Mötley Crüe, Van Halen en Dokken. Dat klopt absoluut en wat mij betreft mogen Bon Jovi en Guns N’ Roses mee in de blender gesmeten worden.

Het intro nummer The Mirror begint nog met akoestische gitaar maar dat zijn dan ook de enige rustige noten die u zult horen. Na ongeveer 10 seconden gaat de beuk erin en wordt er ons geen seconde rust meer gegund. Allerlei stemmen uit de ether komen ons tegemoet. Waarna het plots stilvalt en het eerste echter nummer, A Stranger’s Eyes, losbarst. Een nummer waarin zanger Farty lijkt te zoeken naar zijn eigen persoontje. Iets over halfweg het nummer laten ze het nummer nog eens even stilvallen om met een half octaaf hoger weer verder te gaan. Geweldig effect!

Lyrics gewijs wordt er in de glammetal natuurlijk ook bijzonder vaak over de schoonheid der vrouwen gezongen. En ofwel worden die daarin verafgood en de eeuwige liefde verklaard of anders gaat het over wat voor vreselijke hellevegen en mannenverslindsters ze kunnen zijn. In het geval van Nothing But Trouble levert het Wildheart wel een knaller van een song op.

Het titelnummer No Love kan mij maar bijzonder matig bekoren. Het drijven van de strofe op een sobere bas- en gitaarlijn klinkt veel te clichématig en dat gesproken intermezzo halverwege is echt melig gasten. Neen, skippen die handel en geef mij dan maar One Way Ticket To Paradise. Wat mij betreft zowat het beste nummer van het album. De intro heeft wat weg van Bon Jovi’s Bad Medicine. Er bestaan slechtere referenties, quoi? In de lyrics toont Farty dat hij zijn geschiedenis kent door zichzelf op de Apollo 11 te plaatsen en op het maanoppervlak van de liefde te landen. Net nu we dit jaar het 50-jarige jubileum van de maanlanding vieren. De sloeber! Halverwege het album en al 5 op 6, ik kwam er destijds met trots mee thuis.

En niet dat de pret daarmee uit is, integendeel. Op Rumours mis ik precies wel wat inbreng van synthesizers (maar wat ken ik er van?) maar de voeten blijven het ritme volgen. Op Valerie slagen ze er in om dat ook met de heupen te doen. Met die funky inval horen we er wat van Guns N’ Roses in terug. We gaan eruit met Tonight We Rock, alsof we de voorbije drie kwartier iets anders hadden gedaan, of wat? Neen, grapje jongens. Dan spelen we het hele zaakje toch gewoon nog eens opnieuw af … Schol, en tot de volgende keer op Wildfest. Of misschien wat vroeger, ergens ten lande.

Tracklist:

  1. The Mirror
  2. A Stranger's Eyes
  3. Nothing But Trouble
  4. Dutch Courage
  5. No Love
  6. One Way Ticket To Paradise
  7. Rumours
  8. Good To Be Bad
  9. The Winner's Always Right
  10. Valerie
  11. Tonight We Rock

Meer info over Wildheart:

 album cover

Categorie: 

Dit en meer in de GigView Album reviews playlist!