U bent hier

Review:Iron Monkey - Spleen and Goad

Posted by Carlyvp op Friday, 10 May 2024

Rating:

Uw beoordeling: 8

Artiest: Iron monkey

Album: Spleen and Goad

Genre: Doom/sludge

Label: Relapse Records

"Rauw, hard en alles verwoestend, Iron Monkey."

Het Britse (Nottingham) Iron Monkey keert terug met hun langverwachte nieuw album, Spleen and Goad. Op dit nieuwe album is deze legendarische band net zo compromisloos als ooit en brengt een aantal van de meest rauw klinkende sludge/doom tracks uit hun geschiedenis.

En geschiedenis heeft deze band wel. Iron Monkey werd in 1994 opgericht door JP Morrow, J Rushby,D Dalziel, S Watson en J Greaves. In 1998 verscheen Our Problem, een meesterwerk van negatieve rock. Gevolgd door split EP met Church Of Misery (Japan).Gedurende deze periode werd Watson vervangen door D Berry. 1999 was een tragisch jaar voor Iron Monkey want dan overleed J Morrow aan hartfalen waarna Iron Monkey in 2002 definitief de handdoek in de ring wierp. In 2016 herrees de band met de originele leden Rushby en Watson. Chaos UK drummer Brigga werd aan de band toegevoegd en een jaar later verscheen hun combackalbum 9 – 13. Anno 2023 verscheen Iron Monkey terug in de spotlights , ditmaal met Rushy, Berry en ex Widows drummer Z Big.

Nu is er dus het langverwachte nieuwe album, Spleen and Goad. Op deze derde langspeler worden wederom de goorste vloeistoffen uit de drassigste sludge moerassen opgepompt en zonder excuus over de luisteraar uitgestort. Deze plaat zit vol gal en haat dat je je afvraagt hoe het mogelijk is dat de band het nog niet tot het niveau gebracht heeft om elkaar iets aan te doen. Indien je Iron Monkey nog niet gehoord hebt, stel je dan een slordig gedowntuned gitaargeluid voor. De vocalen klinken als een stoned druggebruiker die zijn ingewanden eruitkotst, gecombineerd met verpletterende riffs. Een storm van gespierde sludge, hardcore punk met gemuteerde Sabbath-ismen.

Opener Misanthropizer zet meteen al de toon met gitaren die klinken als veroeste zagen en vocalen die gedrenkt zouden kunnen zijn met batterijzuur. Concrete Shock vertoont al geen versoepeling, uitgedoofde gitaren botsen tegen pulserende drums gecombineerd met venijnig misantropisch gegrom en geblaf. Op CSP kommen de drums van Z Big echt tot zijn recht en stuwen ze de track ook echt vooruit. Met Off Switch krijgen we één van de twee langste nummers op dit album. Een kakofonie van gestoorde solo`s en feedback. Rat Flag schakelt een versnelling hoger met voelbare woede en malaise en het daarop volgend nummer Lead Transfusion blijft deze hoge versnelling aanhouden waarbij je een gevoel krijgt van gecontroleerde chaos.

Exlexed klinkt zowel irritant als intrigerend, het klinkt bekend maar de timing is opzettelijk verkeerd en laat je daarom nooit in een normaal ritme komen. The Gurges is het tweede langste nummer op dit album en is het meeste doom gerichte nummer op Spleen and Goad, met een loodzwaar tempo. Albumafsluiter OD Rose bestaat uit een dikke drie minuten noise en het doorgonzen van instrumenten.

Voor de fans van zompige moerassludge is Spleen and Goad een echte aanrader, voor andere een hoop herrie. Liefhebbers van Eyehategod, Electric Wizzard, Acid Bath, Primitive Man, Church Of Misery, Sleep,….. zullen dit album wel lusten.