Eindejaarslijst 2015 van Hans Rombaut
Albums:
10. Föllakzoid – III
De paddo’s moeten van goeie kwaliteit zijn in Santiago! Het Chileense trio Föllakzoid gaat met ‘III’ op zoek naar ervaringen van transcendentie door middel van repetitieve, atmosferische composities. Gebaseerd op traditionele Andean music en moderne elektronica doorklieft dit album, wanneer u het toelaat, het onderbewuste. Trippy as f*ck.
9. Godspeed You! Black Emperor – Asunder, Sweet and Other Distress
Het onvoldane gevoel waarmee dit vijfde Godspeed album initieel gepaard ging, werd door de post-rock titanen zelf van de baan geveegd met hun live passage in het Koninklijk Circus. De verwoestende daadkracht van het nieuwe werk kwam toen onherroepelijk bloot te liggen. Het nestelde zich vervolgens bitterzoet in het gehoor en geheugen, tot in dit lijstje, ten koste van o.a. Young Fathers en Waxahatchee.
8. Viet Cong – Viet Cong
De vooraf gedoodverfde favoriet voor dit soort lijstjes houdt vooral een grote belofte in. Waar de ‘A-kant’ nog een heel klein beetje aan multiple personality disorder lijdt - als we even mogen mierenneuken - toont vooral ‘kant B’ waartoe deze Canadese post-punkers in staat zijn: een ware noise-tsunami met schuinse radiogevoeligheden. Ik kijk alvast reikhalzend uit naar wat (the band formerly known as) Viet Cong nog meer in zijn mars heeft.
Meuris zei het al: in een rechtvaardige wereld schoor Dez Mona de hoogste hitparadetoppen. Rechtvaardigheid is deze aardkluit jammer genoeg vreemd, waardoor lijstnoteringen er maar schaars inzitten voor de Antwerpenaren. Doch is ‘Origin’ wel ‘s vaderlands meest klassevolle topalbum in jaren. Het verheft Dez Mona’s trademark - melancholie en oprechte emotionaliteit - tot absolute superpower, waardoor ze nauwelijks nog overschat kunnen worden.
6. Courtney Barnett – Sometimes I Sit and Think and Sometimes I Just Sit
Barnett haalt het maximum uit het slacker-genre waar Kurt Vile tegelijkertijd enkele steken liet vallen. Haar spitsvondigheid, ongedwongenheid, riffpotentieel én een portie uit-het-leven-gegrepen ‘dramedy’ plaveien de weg naar de officieuze titel van indie-prinses 2015. Een finishfoto blijkt zelfs overbodig.
5. Mbongwana Star – From Kinshasa
Mbongwana betekent in het Lingala zoveel als metamorfose, wat onmiddellijk alles zegt over dit Congolees allegaartje. Wereldmuziek, psych en harde dancebeats lijken dan wel verschillende werelden, ‘From Kinshasa’ laat ze wonderwel samenvloeien. Iedere lapzwans die Afrikaanse muziek doorgaans catalogeert als geitenwollensokkenmateriaal zal zich (terecht) onsterfelijk belachelijk voelen na het beluisteren van deze parel. Beter voer voor een opruiend dansfeestje bracht 2015 niet voort.
4. Algiers – Algiers
Een band en album waarmee ik me eeuwig emotioneel verbonden zal voelen, aangezien ik met hen een fijne primeur als interviewer beleefde. Dat gezegd zijnde, is de stijl van dit debuutalbum jamais entendu. Er zal wellicht ergens een regel bestaan die zegt dat gospel en noise niet blenden, laat Algiers nu net lak hebben aan dat soort wetmatigheden. Inhoudelijk gaat men moeiteloos spagaat zitten tussen black empowerment en arbeidersprotest. Muzikaal komt men afwisselend ijskoud en bloedheet uit de hoek. Bovenal weet men het geheel af te kruiden met een unheimliche aanstekelijkheid. Dat Algiers nog veel auditieve revoluties moge ontketenen.
3. Protomartyr – The Agent Intellect
Tweede album in evenveel jaren, tevens tweede keer in mijn jaarlijstje. Protomartyr boet niks in aan verwoestende fors maar puurt meer finesses uit de intussen eigengemaakte mix van kille post-punk en venijnige garage rock. ‘The Agent Intellect’ is derhalve all killer no filler!
2. Songhoy Blues – Music In Exile
De romantiek van de jamband Songhoy Blues schuilt deels in hun verhaal; vier jonge Malinezen - wiens thuisbasis recentelijk verscheurd werd door extremisme en haat – vluchten honderden kilometers zuidwaarts om hun beroep als muzikant te kunnen blijven uitvoeren. In de hoofdstad Bamako, waar geen sharia geldt, verliezen ze zichzelf in urenlange jamsessies waarmee ze andere ontheemde zielen wensen te entertainen. De ziel van die uitputtingssessies, vol doorleefde grooves en broeierige afro-blues in de traditie van Ali Farka Touré, wordt op dit debuut met de veelzeggende titel ‘Music In Exile’ wonderwel bevat. Het is bijgevolg de plaat die het vaakst de weg naar mijn draaitafel vond dit jaar.
1. Kendrick Lamar – To Pimp A Butterfly
Introspectie, maatschappijkritiek, inhoudelijke en muzikale gelaagdheid,… Op alle vlakken is ‘To Pimp A Butterfly’ een voltreffer. Hip hop wordt ermee definitief volwassen en zet de non-believers een fatale hak. Het is niet alleen het meest ambitieuze en grensverleggende hip hop album sinds ‘Illmatic’, het is ook allround de beste plaat van de jaren 10 tot dusver. Instant classic, evergreen, tijdloos manifest!
Concerten:
15. Tourist LeMC op de Lokerse Feesten
14. Cold Specks op Boomtown
13. Bohren & Der Club Of Gore in De Kreun
12. Bo Ningen op Sonic City in De Kreun
11. Underworld op Pukkelpop
10. Goat op Pukkelpop
9. The Soft Moon op Pukkelpop
8. James Blake op Pukkelpop
7. Suuns + Jerusalem In My Heart op Sonic City in De Kreun
6. Kate Tempest op Pukkelpop
5. Algiers in de AB Club
4. Swans in De Kreun
3. Thurston Moore op Sonic City/Cactus
2. Godspeed You! Black Emperor in Koninklijk Circus
1. Young Fathers in Botanique
Songs:
10. Nights In The Dark - California X
9. Piss Crowns Are Trebled – Godspeed You! Black Emperor
8. Cornerstone – Benjamin Clementine
7. Old Rock And Roll – Young Fathers
6. Sabbath – Jenny Hval
5. King Kunta – Kendrick Lamar
4. Transparent – Dez Mona
3. Continental Shelf – Viet Cong
2. Old Girl – Algiers
1. Malukayi – Mbongwana Star ft. Konono N°1r