Interview Cygnus Atratus - cd release party The Empyrean Heaven

Artiest: Cygnus Atratus

Geïnterviewden: Erik Callaerts, Benny Vercammen, Kjel De Raes

Interview afgenomen op: Cd Release party The Empyrean Heaven - Westerlo

Label: Eigen beheer

Goede avond, na een schitterende inleidende debuut EP The First Hour die als promo moest dienen voor het full album The Empyrean Heaven dat een echt meesterwerk werd konden we het bij GigView niet nalaten om ook op de officiële cd release party aanwezig te zijn en enkele vragen te stellen. We zitten aan de tafel met gitarist Erik Callaerts, Bassist Benny Vercammen & drummer Kjel De Raes; Onze dank ook voor deze uitnodiging en een geweldig avondje Belgische symfo/progmetal van hoog niveau.

De EP The First Hour bereikte me op de valreep van 2017, toen ik nog schreef nog voor een ander webzine. Ik stond meteen versteld van het resultaat en was aangenaam verrast dat dit zomaar uit het niets kwam aanwaaien. Nog nooit eerder had ik van Cygnus, de toenmalige bandnaam gehoord. Was het een bewuste keuze om alles op de achtergrond te houden en dan als bij donderslag op het toneel te verschijnen met de promo?

Erik: Absoluut niet, het is voortdurend een ‘struggle’, altijd. Welke bezetting, welke groep, opzet,... je krijgt het niet cadeau. We hebben keihard gewerkt op allerlei niveaus om alles in orde te krijgen, vermits je als muzikant of groep allemaal zelf moet doen wat vroeger door een platenlabel gebeurde. Je moet structuur hebben, een vzw oprichten, alles op bandcamp plaatsen, er moet artwork zijn en ga zo maar door. Het is altijd moeilijk om wat dan ook maar gerealiseerd te krijgen. Het is dan nog eens heel moeilijk in ons genre om goede en gemotiveerde muzikanten te vinden. Veel keuze heb je  niet, je probeert zo goed mogelijk te managen en de lat zo hoog mogelijk te leggen. Het enige dat ik echt wil aangeven, en daar ben ik ook erg trots op, is dat we nooit compromissen hebben willen sluiten. Ik zie heel veel muzikanten die het opgeven en dan maar in een covergroep gaan spelen. Die maken dan iets tussen wat ze willen doen en wat ze kunnen verkopen. Wij zijn al sinds de schoolbanken blijven gaan voor wat we zelf wilden spelen en goed vonden en hebben er geen millimeter op toegegeven, hoe moeilijk dit ook was. Dit is ook nooit besproken geweest maar altijd al vanzelf gegaan.

Benny: De EP is er gekomen nadat we zelf iets hadden opgenomen maar die bezetting is nadien uit elkaar gevallen en het is niet makkelijk om een geschikte stem te vinden om dit in te zingen. Je wil een goede zanger vinden en we hebben die EP opgenomen en rondgestuurd in de hoop om er een goede zanger voor te vinden en dat is gelukt. Frank (Vermeiren) is dit dan komen inzingen en de eerste ontmoeting was ook in de studio “Dag.. zing maar..” om het zo te stellen.

De band werd opgericht door Erik Callaerts (gitaar) en Benny Vercammen (Bas) die beiden samen al in meerdere bands, waaronder Omega X, gespeeld hadden. Hoe ontstond het idee om samen met iets nieuw te starten?

Benny: Wij (Erik en Benny) hadden elkaar al zo’n 6 a 7 jaar niet meer gezien en kwamen terug bij elkaar na lange tijd. De tweede maal dat we samenkwamen vroeg Erik, hoewel ik omwille van mijn werk gestopt was, of ik geen zin had om terug te spelen. We hadden drie mogelijkheden: of thuis wat spelen, of de oude nummers van Omega X opnemen of de nieuwe composities van Erik oppikken. Gezien Erik het talent heeft om nummers uit de hoed te toveren wou ik dit wel doen en ik voel me ook altijd meteen goed bij de nummers.

Erik: We zijn ook samen opgegroeid met de muziek en dat was vroeger samen Rush ontdekken enzo of een “Heb je dit al eens gehoord”. Benny is eigenlijk meer als een broer voor mij,  en al zeker waar het muziek en literatuur betreft.

De band werd vervolledigd met Frank Vermeiren aan zang en Kjell De Raes achter de drums. En met hen werd ook de promo opgenomen. Een schitterende combinatie die werkte toonde The First Hour ook aan.

Erik onderbreekt: Niet helemaal want de drum opnames op de EP zijn van Tom Tuypen (ex-Temptations For The Weak) die ook een plaat met Omega X heeft ingedrumt.

Benny: Wij hebben die moeten overhalen om echt eens terug te spelen en ons een plezier te doen om die vier nummers op te nemen. Hij heeft zes maanden mee gerepeteerd en heeft veel inbreng gehad in de ‘feel’ van de nummers maar hij gaf van start al aan dat hij niet mee wou optreden.

Erik: Tom zijn ambities en bezigheden lagen ook vooral op ander vlakken.

Jullie gaven al aan dat Frank gewoon kwam aanwaaien. Frank’s krachtige, hoge en karaktervolle stemgeluid deed me wat denken aan Piet Overstijns van Dyscordia, een andere Belgische progmetal band. Willen jullie iets kwijt over Frank zijn vertrek?

Erik: Dat is alvast zeker een compliment! Ik hou er echter niet van om verhalen te vertellen over mensen die niet meer aanwezig zijn. Ik kan enkel aangeven dat Frank ermee gestopt is om zijn eigen persoonlijke redenen wat we ook respecteerden.

Na Frank’s vertrek kwam het bericht dat Filip Lemmens, die net Fireforce verlaten had om persoonlijke redenen,  het full debuut zou inzingen als gastzanger. Geruststelling van mijn kant omdat ik Filip’s capaciteiten sinds jaren ken en er mee opgroeide doorheen Twilight, Double Diamond en Fireforce. Ook hier eindigde het verhaal op gegeven moment. Hoe kon dit gebeuren?

Erik: Filip heeft erg zijn best gedaan en heeft er heel veel energie in gestoken, waarvoor onze dank, maar het was gewoon zijn ding niet.

Kjel: Het moest ook allemaal snel gaan aangezien alles reeds was ingespeeld en Filip kreeg zo de tijd niet om er echt in te komen en alles eigen te maken.

Benny: De sfeer met Filip was zeker goed en we hadden in elk geval een leuke tijd.

De verrassing was groot toen ik merkte dat Marieke Bresseleers (Lords Of Acid, Circle Unbroken) het album ingezongen had. Dat deed ze trouwens voortreffelijk en ze wist de songs een eigen karakter te geven. Marieke ken ik voornamelijk van Circle Unbroken en wist ook meteen dat dit goed zou komen van bij het openingsnummer Ritual. Hoe kwamen jullie bij Marieke terecht of bood Marieke spontaan haar hulp aan?

Kjel: Dat is gekomen toen we backing vocals zochten voor Quanying - en ik kende Marieke van Circle Unbroken waar ik destijds inviel. Ik had gevraagd of ze de backing vocals wou doen en zo kwamen we als band met haar in contact. Ze heeft dan Quanying volledig ingezongen voor de ‘feel’ en toen we op zoek waren naar een nieuwe vocalist heeft Marieke dit op zich genomen.

Erik: En dat was wel vrij indrukwekkend.

Eén bandpositie werd nog niet besproken, de toetsen! Op het debuut is van toetsenwerk nog geen sprake, je hoorde dit enkel sporadische in de achtergrond en was ook een klein puntje van verbetering dat door enkele reviewers van de EP werd aangehaald, waaronder ikzelf. Was het mede door toedoen van die opmerkingen dat jullie op zoek gingen of stond deze invulling al langer op het lijstje met wensen?

Erik: We horen dit graag zo vertellen maar tracht maar eens een geschikt toetsenist te vinden in ons genre. Ik wou graag een toetsenist, ook een tweede gitarist trouwens maar probeer deze maar eens te vinden.

Benny: Bij Omega X hadden we ook een toetsenist die elke keer helemaal vanuit Holland kwam en we hebben zelf ook een tijd in Eindhoven gerepeteerd maar het is niet te doen om telkens die afstand af te leggen. Die man is trouwens ook overleden en we vonden niemand anders. Het grote voordeel van bij Jean Pierre Kerckhofs in de studio te zitten was dat we hem konden vragen voor ondersteuning bij de toetsen aangezien we wisten dat hij toetsen speelde. Hij deed dit fantastisch dus dat was mooi meegenomen.

Erik: Jean Pierre heeft er echt zijn hart en ziel ingelegd en was er erg gedreven mee bezig. Uiteindelijk was hij wel de studioman en niet de toetsenist maar zonder toetsen zou dit een heel andere plaat geworden zijn. We zijn gezegend dat zowel Marieke als Jean Pierre zich voor het album hebben geëngageerd.

Benny: Rees natuurlijk nog de vraag wat we hier live mee zouden doen en toen kwam het idee dat Kjel’s nicht toetsen speelt en dat lag dus deels voor de hand.

Kjel: Ik had eerst niet verwacht dat dit haar ding zou zijn maar op een avond kwam dit ter sprake en vroeg ze zelf of ze een auditie mocht komen doen. Ze is dan ook gebleven.

Nadat JP Kerckhofs, de rol als gast op toetsen vervult had werd het dus Anke De Raes die haar virtuoos toetsenspel aan de band mag toevoegen. Mogen we Anke dan als volwaardig bandlid aanschouwen of is dit slechts een gastrol?

Erik: Absoluut, we wilden ze ook op de hoes zetten. Ze staat ook op alle foto’s, op Facebook, op de website en ze heeft even getwijfeld of ze mee op het album kwam maar ze wou dit zelf niet omdat ze zelf niet op het album speelde. Ere wie eer toekomt en een gerespecteerde keuze maar toch jammer.

Tot zover ‘a brief history of the band’; laten we het even over de muziek zelf hebben want daar gaat het eigenlijk over natuurlijk. Voor zover de info reikt is het Erik die verantwoordelijk is voor tekst en muziek neem ik aan. Hoe ga je hierbij te werk?

Erik: Haha, daar worstelden de Oude Grieken al mee: “Is inspiratie iets dat uit de mens komt of iets dat via de Goden aan de mens geschonken wordt?” Dat was toen al een vraag en ik ga die zeker niet beantwoorden. Waar het vandaan komt weet niemand… “Waar haalde Beethoven het vandaan?” Niet dat ik me met Beethoven wil vergelijken maar ik weet wel vanuit mijn Flamenco ervaring, dat sommige mensen met een verhaal rondlopen en dat moet op één of andere manier verteld worden. Zo simpel is het; net zoals een schilder moet schilderen en een balletdanser moet dansen.

Zet je jezelf neer met het bewuste doel om te schrijven of komen de ideeën opzetten uit jams en flarden die door je hoofd tollen en rijg je deze nadien aan elkaar?

Erik: De laatste jaren componeer ik wel eens vanuit muziektheorie waarbij je bepaalde muzikale regels wil toepassen omdat het de volgende lat is die je wil verleggen en dan bekom je wel eens iets vanuit een wat  ‘moeilijkere’ toonaard, maar meestal komt het heel spontaan en kost het me eigenlijk geen moeite en staat het er meteen op. Vaak moet ik dan nadien terug kijken; wat heb ik hier geschreven en wat bedoelde ik hiermee. Maar Kjel componeert ook, hoe doe jij dat?

Kjel: Ik weet niet of dat hier ter zake doet maar dat verschilt. Soms kan dit voortvloeien uit een jam idee en soms vanuit het idee om te beginnen schrijven. Er is niet echt geen regel voor en altijd wel anders.

Je neemt deze ideeën dan op om aan de anderen te laten horen of schrijf je dit neer?

Erik: Ik noteer dit altijd wel want ik vergeet redelijk makkelijk en dan neem ik het simpel voor mezelf op. Vervolgens is het de jarenlange vriendschap die ter hulp komt aangezien Benny er veel voor over heeft om het allemaal degelijk op te nemen zodat er een demo ontstaat die we aan de rest kunnen laten horen. Het is niet iets dat op de repetities gebeurt.

Benny: Het is wel zo, dat tijdens de uitwerking op repetities, wanneer er drumpartijen bijkomen het soms ergens anders heen leidt. De inbreng van een drummer kan het gevoel van een nummer geheel veranderen.

Erik: Bas en drum doet heel veel aan een nummer. Mensen zijn vaak geneigd om naar de zang of een melodie te luisteren maar met een andere drummer of bassist ingespeeld kan het totaal andere muziek zijn. De ritmesectie en baslijnen zijn heel belangrijk voor het gevoel van een nummer. Een erg onderschatte functie binnen een band!

Benny: Het is vooral en in sommige stukken dat je zegt: “met hier die drumbreak erbij of deze baslijn worden deze stukjes belangrijker”. Andere stukken vallen dan weer weg omdat ze niet werken en dit tot je het gevoel krijgt dat een nummer echt af is. Je kan blijven veranderen maar op een bepaald moment heb je toch het gevoel dat het nummer er echt staat.

De muziek is niet meteen in één vakje te duwen wat ook de bedoeling is van progressieve metal natuurlijk. Het bezit elementen uit de power metal, symfonische elementen, progressieve stukken en melodische sfeervolle partijen. Dit alles prachtig aan elkaar gelijmd tot een sterk geheel. Een hele opgave toch om tot een song te komen die blijft boeien en tegelijk ook verrassende hoekjes heeft? Of komt dit als vanzelf?

Erik: Nee, dat is moeilijk, maar dat is ook de uitdaging. Ik vind het heel raar dat onze muziek, over het algemeen dan, in hetzelfde vakje geduwd wordt als een AC/DC of Kiss en Twisted Sister… Dan heb ik het toch wel een beetje moeilijk. Ik heb altijd meer opgekeken naar bands als Yes of Rush. Hoe complexer de muziek, hoe meer waarde, hoe interessanter het boek dat je kan schrijven als het ware. Er is niets mis met mainstream of rechttoe rechtaan maar ik vind de uitdaging wel interessanter. Zoveel groepen zijn er ook weer niet; Symphony X - Kamelot, DGM, maar je moet stilaan al beginnen zoeken. Aan de andere kant zijn er ook veel onbekende groepen die wel heel goed zijn zoals bij Frontiers Records met prachtige composities en bekwame bandleden.

Kjel: Ik denk dat dit deels ook het genre sterk maakt doordat het deels underground blijft. Als dit genre populairder wordt zal het waarschijnlijk ook veranderen, maar ik denk dat het nooit populairder zal worden en dat het ook een karaktereigenschap is van het genre. Het is moeilijker verstaanbare muziek, en zal daarom nooit niet bij iedereen populair worden. Dit is ook muziek waar je naar moet luisteren en dit gebeurt nog amper de dag van vandaag. Alles wordt opgezet en that’s it! Ze zijn met drie dingen tegelijk bezig terwijl de muziek loopt. Als je er echt tijd voor neemt, je neerzet en kan meegaan in de muziek is het echt een fantastische beleving.

Erik: Je hebt geen idee van wat we soms als commentaar krijgen, zoals ‘maak jullie nummers eens wat korter’. We hebben bij Omega X eens een nummer gemaakt van een kwartier en je wil niet weten wat men hierover aan negatiefs schreef.

Jullie hebben allen al een sterk muzikaal verleden achter de rug met de nodige muzikale opleidingen en dat hoor je ook in de composities en het talentvolle spel dat tentoon gespreid wordt doorheen het The Emypean Heaven album. Wie aandachtig luistert, merkt voor elk muzikant wel een fragment op waarin hij/zij even uitblinkt en de talenten spreidt doorheen de composities zonder ook maar één moment het gevoel te geven dat het om echte solospots gaat. Een bewuste keuze waarin je de muziek voor zich laat spreken neem ik aan?

Erik: Helemaal niet, het is gewoon zoals het nummer groeit.

Kjel: Het enige wat ik daarover kan zeggen eigenlijk is dat Erik soms wel zei: “Ja Kjel, daar moet je een keer iets doen - doe daar iets” waarop ik antwoordde: “Hier toch niet?” en eigenlijk blijkt dat dan toch te werken.

Erik: Kjel is eigenlijk het hoogst opgeleid, mijlenver boven ons denk ik.

Kjel: Nee, ik ben klassiek opgeleid en partituur is daar vanzelfsprekend en moet je volgen maar eigenlijk is deze muziek en rockbands meer jazzy/poppy qua denkwijze en los van partituurgebruik maar je inleven in de muziek. Dat is iets wat in de klassieke muziek niet gebeurt, het loskomen van het blad en spelen wat je voelt. Als klassiek opgeleide heb ik daar soms wat last van om uit die box te komen.

Nu het debuut is gemaakt en jullie eerste schijf de buitenwereld heeft bereikt, hebben jullie al verder nagedacht over de toekomst? Eventuele nieuwe nummers, hoe de structuren op te bouwen of genieten jullie nog eerst van dit moment en de huidige songs?

Erik: Euh nee. Als muzikant ben je nooit tevreden en wil je de lat steeds hoger leggen. Er zijn altijd nog dingen die nog beter kunnen. De volgende muzikale stap is niet moeilijk, die volgt het natuurlijk proces maar nu is het afwachten wat de cd doet. We hopen dat dit deuren open zet op alle gebied. We hebben wel aanbiedingen gehad van labels maar we zijn te ervaren om meteen op de kar te springen zonder de kleine lettertjes te lezen. Het is dus afwachten wat de cd doet en hopelijk ook de nodige live optredens oplevert.

The Empyrean Heaven heeft inmiddels de pers bereikt en enkele reviews heb ik reeds gelezen maar hoe wordt het album over het algemeen ontvangen en hoe zijn de reacties vanuit de vaste fanbase en andere metalfans intussen?

Erik: Tot hiertoe is het unaniem buiten verwachting en gelijklopend met de EP. We hadden eigenlijk niet verwacht dat dit album en de EP zo goed ontvangen zou worden. Ik ben echt verbaast dat velen een lang nummer als Before Sunrise goed vonden. We hadden bewust Skin People als eerste op de EP geplaatst omdat er een pakkende riff in zat en Before Sunrise een beetje als ‘sorry voor dit nummer maar je kan nog terug naar het eerste luisteren’. Blijkbaar begrepen de mensen toch wat me trachten te vertellen in de langere nummers en werkt het toch.

Benny: Je hoopt op goede reacties maar je zit binnen een metal wereld. Als je cd bij iemand terecht komt wiens genre het niet is wordt je al vlug bestempeld als ‘pussy’ muziek en loop je de kans dat het niet hard genoeg is of te flauw.

Mogen de fans in de toekomst nog meer verwachten, wordt de lat nog hoger getild of zijn er nog grotere ambities aanwezig om een gans concept bij elkaar te schrijven in de vorm van een rock opera of iets dergelijks?

Erik: Euh, het is altijd al de bedoeling geweest om een concept album te maken. Het verhaal van The First Hour is echt een verhaal. Er staan een paar nummers van op de EP en een paar op The Empyrean Heaven. Ik zou deze ooit wel eens op één cd willen krijgen, heel de story bij elkaar. Op één of ander manier is dit er nog niet van gekomen maar iets wat ik in de toekomst graag zou zien gebeuren.

Hoe ziet Cygnus Atratus de toekomst voor zichzelf? Als een ‘comes with the flow’ of willen jullie een bepaald doel bereiken en mikken jullie op een record deal, buitenlandse toer en dergelijke?

Erik: Frontiers Records mag ons altijd bellen. Ik zou dat persoonlijk graag hebben om daar bij te horen.

Benny: Ik denk dat de platenfirma’s tegenwoordig ook willen zien hoe je er live staat. Je moet dus zien dat je live eerst wat optredens kan doen en deze waardig doorstaan. Ik denk dat dit voor de platenlabels wel belangrijk is. De kans dat je er ooit van kan leven is echter zeer klein.

Erik: Je moet tegenwoordig als band zelf voor je website, album, videoclip zorgen. Je doet alles wat de platenfirma vroeger deed en als jezelf bewezen hebt dan komen ze pas langs. Ze investeren nog bitter weinig en mogelijks daardoor hangen vele muzikanten hun instrumenten aan de haak. Het is gewoon teveel om nog te doen na je werk en gezinsleven. Het is bijna een bedrijf dat je moet runnen en opzetten.

Stel dat Cygnus Atratus het morgen allemaal opnieuw zou mogen overdoen vanaf start. Zijn er dan bepaalde zaken die je anders zou doen, dingen die je echt niet meer wil meemaken of zaken waarvan je zegt dat je het anders zou aanpakken?

Benny: Er gebeuren altijd zaken die je niet in de hand hebt. Als je zoals wij nu het album drie maal opnieuw hebt moeten laten inzingen dan denk je ‘shit’ als we dat hadden kunnen vermijden hadden we een jaar gewonnen maar anderzijds leer je dan misschien andere mensen niet kennen die andere mogelijkheden of kansen geven. Wat ik zou willen is dat we wat kapitaalkrachtiger waren om alles helemaal uit te werken zoals we willen. Je kan altijd stellen als ik dit anders had kunnen doen maar je hebt het tenslotte toch niet in de hand. Je leert mogelijk overal wel iets bij en doet mogelijks bij alles wel ervaring op.

Stel, je krijgt de kans om met een bekend artiest, inclusief reeds overleden artiest, samen te werken. Wie zou er in dit geval bovenaan op jullie lijst prijken?

Erik:  Wat versta je onder samenwerken?

Als artiest op je cd voor een heel album, een tweede gitarist, instrumenten die je niet bezit zoals folk instrumenten of draailier, een duet met een geweldige progressieve rockstem. Ik wil jullie even op weg helpen met ideeën: een bekend virtuoos als John Petrucci, Jordan Rudess, een enorme rockstem als Damian Wilson of Russell Allen. Vul maar aan…

Erik: Kate Bush?

Benny: Je hebt er veel maar ik denk dat het interessant zou zijn om een multi-instrumentalist te hebben die ook een producervisie heeft en daarnaast ook componist is. Ik denk dan bijvoorbeeld aan Mikael Akerfeldt van Opeth. Een man die een visie heeft en veel muzikale kennis van progressieve rockbands maar ook metal. Ik zou graag wel eens zien wat die man ons zou kunnen bijbrengen. Dan zou je een conceptalbum kunnen maken van twee cd's lang denk ik.

Erik: Wat ik wel eens zou willen, niet om mee samen te werken maar wel om mee te praten is Neil Peart van Rush. Dat lijkt me een fantastische muzikant en een interessante persoonlijkheid. Die man heeft het niet gemakkelijk gehad door het nodige familieleed waarbij zijn dochter overleed in een auto ongeluk en zijn vrouw tien maanden later overleed ten gevolge van kanker. Ik heb veel bewondering voor zulke mensen. Of als ik David Gilmour (Pink Floyd) hoor… Die zijn muziek gaat over iets en die man spreekt het ook altijd heel rustig uit. Daar is over nagedacht… ze zeggen wel eens over dit genre dat het  ‘a thinking man’s metal’ is en ik denk eigenlijk dat dit waar is. Het gaat dieper en meer doordacht, ook tekstueel. Vroeger was een plaat kunst. Je had de hoes, de muziek, de teksten, een totaalconcept en nu in deze generatie is het alleen maar mp3, maar ik vind dit heel erg jammer, want we hadden een goed medium als totaalpakket.

Mag ik jullie danken voor dit aangename interview en de tijd die jullie namen om deze vragen te beantwoorden. Ik ben er zeker van dat dit een informatieve waarde vormt voor de GigView lezers en hoop dat het ook de interesse kan aanwakkeren bij diegene die niet erg met jullie vertrouwd zijn of jullie nog niet kennen. Blijf het pad bewandelen dat je ingeslagen bent en hop, naar het volgend succes!

Categorie: