Interview Witching: boze boekenwurmen on tour

Artiest: Witching

Geïnterviewden: Jacqui Powell (zang), Nate Zagrimanis (gitaar), Hazel Whitman (gitaar)

Interview afgenomen op: Rock In Bourlon 2024

Label: Translation Loss Records

Het Amerikaanse Witching was één van de ontdekkingen op deze editie van Rock In Bourlon. Ook in onze voorbereiding was deze band ons al opgevallen en we keken er naar uit om hen op dag twee aan het werk te zien en met hen een interview te doen. Tot we plots op de eerste dag, nog aanschuivend voor ons festivalbandje, telefoon krijgen van de immer vriendelijke persverantwoordelijke Lucas. Of we eventueel nu al tijd hebben om de band aan de tand te voelen? Ze zijn al een dagje vroeger aanwezig en blijkbaar slaat de verveling toe. Onze voorbereiding ligt nog in de hotelkamer maar improviseren gaat ons doorgaans goed af.

Op het binnenkoertje van het tot backstage gepromoveerde parochiezaaltje installeren we ons onder een waterig zonnetje in het gezelschap van frontvrouw Jacqui (J) en gitaristen Nate (N) en Hazel (H). En beginnen doen we bij het begin.

Jullie zijn nog een relatief onbekende band in Europa dus als je jezelf mag voorstellen aan de lezers, hoe zouden jullie Witching dan omschrijven?

J: we zijn een mix van melodieuze death-achtige metal met een streepje black metal en een flinke scheut sludge.
H: gisteren liet iemand de term melodeath vallen en dat vond ik wel een vrij accurate beschrijving.
N: voor alle duidelijkheid melo van melodieus en niet mellow zoals in zacht (lacht). Alhoewel, we spelen wel graag met de afwisseling tussen zacht en extreem dus misschien moet ik mezelf toch even corrigeren.

In jullie vroegste werk zit wel wat blues, wat erg melancholische muziek is, nu trekken jullie meer de metalkaart, wat dan meer muziek is waar woede overheerst. Schetst die muzikale evolutie ook jullie persoonlijke evolutie?

J: ik denk dat de melancholie toch nog altijd overheerst in wat we doen, ondanks het feit dat we qua geluid inderdaad wel wat geëvolueerd zijn. We klinken misschien wel bozer dan vroeger maar het basisgevoel is hetzelfde gebleven, we uiten het alleen een beetje anders.
N: de reden dat we in het begin voor dat bluesgeluid kozen, was omdat we vooral catchy wilden klinken en op zoek waren naar een vrij simpel geluid met eenvoudige riffs. Nu is onze muziek veel complexer en technisch geworden. In mijn ogen zijn we daardoor enkel nog emotioneler gaan klinken, ik weet niet goed hoe het te verwoorden maar…
J: we klinken nu veel triomfantelijker, veel extremer.
N: meer louterend, je kan er meer emoties in kwijt.

Over louterend gesproken, veel van jullie teksten gaan over bijzonder persoonlijke gevoelens en problemen. Voelt het niet vreemd aan om die meest diepe gedachten te delen met vreemden?

J: nu je het zegt, ik heb me de laatste tijd wel een aantal keer afgevraagd of het inderdaad wel gezond is voor mij om dit telkens weer te doen. Maar het helpt me wel om een aantal zaken uit mijn leven een plaats te geven. Neem ons eerste album ‘Vernal’ bijvoorbeeld, dat was echt een catharsis voor mij omdat het over onderwerpen ging waar ik het nog nooit eerder met mensen over gehad had, zelfs niet mensen uit mijn naaste omgeving. Het nieuwe album ‘Incendium’ gaat dan eerder over de volgende stap, je hebt eindelijk al die shit openbaar gemaakt en nu komt het erop aan een volgende stap te zetten en die dingen een plaats te geven in je leven. Op deze tour is er een meisje naar mij gekomen dat vertelde over de zware periode die ze achter de rug had en hoe onze muziek haar geholpen had om door te bijten. Ik ben dus heel blij dat we zoiets kunnen bereiken en dat mensen zich erin herkennen. Door die songs te maken genees ik voor een deel mezelf maar het is fantastisch wanneer dat ook voor anderen werkt. Het nieuwe album is in die zin minder neerslachtig dan ons debuut maar er zit meer woede in en stelt de vraag: waarheen ga ik nu met mijn leven? Maar wel vanuit de instelling dat ik niemand ga toelaten mij tegen te houden in die zoektocht.

Als muziek dit soort effect heeft op mensen, als het zin en betekenis geeft aan hun leven, dan begint muziek wel erg op religie te lijken.

J: ik denk wel dat dat klopt, muziek heeft zeker een ritueel aspect. Elke dag zijn er mensen die naar optredens gaan om hoop en verbinding met anderen te vinden. Wanneer ze zichzelf wat losgekoppeld voelen van de wereld dan zie je dat mensen bijna automatisch op zoek gaan naar muziek en kunst in het algemeen om zich terug deel van iets groters te voelen, om zich opnieuw verbonden te voelen.
(Toeval bestaat niet, net op dit moment weerklinkt klokkengelui op de achtergrond, iedereen kijkt elkaar wat lacherig aan, hogere krachten bemoeien zich met het interview).
N: je kan dat gevoel trouwens ook vinden in literatuur (Nate tikt op het boek van Friedrich Nietzsche aan zijn voeten).

Toeren lijkt mij een ideale setting om veel te lezen.

N: ik lees heel de tijd op tournee.
H: iedereen van ons leest veel op tournee, dat is wel een ‘dingetje’ in deze band.
J: ik ben deze keer een boek vergeten mee te nemen.
H: als je met ons toert is er altijd wel iemand aan het lezen, soms zelfs allemaal tegelijk.

En lezen jullie allemaal filosofische werken zoals Nietzsche?

H: (lachend) god nee! Dat is Nate zijn departement.
J: op de tournee in oktober heb ik 'East Of Eden' van John Steinbeck gelezen, een echte klassieker dus.
N: ik ben echt een freak als het aankomt op filosofische boeken en existentialistische literatuur, zelfs wanneer ik niet op tour ben. Het is een verslaving als een andere neem ik aan.

Wie is je favoriete filosoof?

N: (blaast) euhm… weet je, ik ben nogal diep in het Stoïcisme gedoken dus misschien iets in die richting…goh, wat een moeilijke vraag, ik heb er zoveel. Als ik dan toch moet antwoorden dan ga ik voor Marcus Aurelius. Of misschien ga ik best helemaal terug naar de bron en kies ik voor Plato.

Bij mij is het Heidegger.

N: goddamn! Daar kan ik niet tegenop (maakt buigbewegingen in mijn richting).

Excuses, we zijn beland in een interview voor filosofienerds.

J: (lachend) zo lijkt het inderdaad, doe mij een plezier en stel daar alsjeblieft geen vragen over aan mij, ik zou meteen door de mand vallen.

Genoteerd! Terug met de voeten op de aarde: jullie zijn nu op tournee in Europa, in hoeverre verschilt dat van toeren in eigen land?

J: (blaast) zoveel verschillen! Wie gaat eerst?
H: in Europa geven ze ons te eten (gelach). Dat lijkt grappig maar zo is het echt. We hebben een rider waarvan we niet verwachten dat er iemand rekening mee houdt maar hier doen ze echt moeite. Er staat altijd een ruime keuze van eten op ons te wachten en als er toch iets niet voorhanden is sturen ze soms speciaal iemand naar de winkel om het alsnog te gaan halen. We hebben hier ook altijd goeie accommodatie om te slapen, soms zelfs bij mensen thuis. Alles is hier zoveel professioneler, zelfs in de kleinste zaaltjes. Muziek en alles daarrond wordt hier zoveel serieuzer genomen dan in de Verenigde Staten.
N: je hebt het daarstraks zelf gezegd, we zijn nog relatief onbekend in Europa en toch dagen er elke avond mensen op om ons te zien, zelfs wanneer ze nog nooit van ons gehoord hebben. Dat zie je veel minder bij ons waar ze hoogstens buiten komen voor de headliner.
J: de voorbije weken hebben we heel Europa gezien en zijn we in veel steden en zalen geweest waar we nooit eerder waren en zelfs nog nooit van gehoord hadden, buiten Berlijn dan. En toch hadden we heel wat avonden waarbij de zaal ramvol zat, dat was echt overweldigend voor mij. Het maakte me ook behoorlijk nerveus bij aanvang van de show. We speelden bijvoorbeeld in Vera (Groningen nvdr) en bij binnenkomst had ik er geen goed oog op, zo’n grote zaal, zou er wel iemand komen kijken naar ons. En de zaal zat vol!
N: ja Vera, dat was een vette show. Onze beste tot nog toe op deze tournee. Al was Freiburg ook wel fantastisch.
J: Mensen vertelden me dat ze ons gevonden hadden op Spotify, of een artikel hadden gelezen in een magazine of via mond-aan-mond reclame en nieuwsgierig waren geworden om ons te zien. Dat kan je je in de VS niet voorstellen. Hoe vaak we het hebben meegemaakt dat we bij een zaal aankomen en dat de mensen die er werken te laat zijn en niet weten wie je bent en wat je daar komt doen. Of dat ze totaal geen notie hebben van het soort muziek we spelen waardoor de soundcheck een ramp is. In Europa is er veel meer toewijding als het aankomt op muziek.

Wat mij opviel op jullie Facebook, jullie lijken erg goeie banden te hebben met de Nederlandse (extreme) metalscène. Hoe komt een Amerikaanse band aan zo’n innige relatie met Iskandr, Fluisteraars, … ?

J: we werden opgepikt door Dead Pig Booking van Pierre, die ook organisator is van Rock In Bourlon, en ze doen fantastisch werk voor ons. Omar’s tournee met Iskandr werd last minute gecanceld vorig jaar oktober en Pierre vroeg of Omar met al zijn spullen kon meerijden in onze bus. We hadden plaats genoeg dus dat was totaal geen probleem voor ons. En op die manier toerden we dus twee weken lang met Iskandr en Omar stelde ons voor aan heel veel mensen uit zijn netwerk. Het was eigenlijk perfect, op onze eerste Europese tournee konden we meteen de baan op met een Europese band en dat heeft ons wel vooruit geholpen.

Iskandr stond hier vorig jaar trouwens in de kerk met een akoestische set, zou dat iets zijn voor Witching?

J: laat ik eerst al stellen: hoe fantastisch moet dat geweest zijn! In zo’n unieke ruimte een set mogen spelen (check maar even onze review ervan vorig jaar). We hebben trouwens al een keertje opgetreden in een kerk, in de First Uniterian Church in Philadelphia en dat was geweldig. Maar een akoestische set lijkt me ook heel cool om te doen. Eigenlijk hebben we het al een paar keer min of meer gedaan op deze tournee maar dan per toeval. We spelen in de bisronde meestal de song Damnation van onze nieuwe plaat en dat nummer begint met een vrij fragiele stuk van Nate en mezelf en al elke avond is er wel iets kapot gegaan. De ene keer een probleem met de drums, dan weer een snaar die knapt, alsof de duivel ermee gemoeid is. Maar dat maakt dus dat we in de praktijk dat bisnummer al enkele keren noodgedwongen semi-akoestisch hebben gebracht. En eigenlijk werkte dat wel.
N: dat was inderdaad leuk, we moesten ter plekke improviseren maar het werkte wonderwel.
J: waar was het nu weer dat dat voor de eerste keer gebeurde? Het was in een mooie zaal met een grote verlichte boog en we traden op met een doomband en een deathmetalband?
N: al sla je me dood, was het niet in Oostenrijk ergens? Al die avonden beginnen in mijn hoofd een beetje door elkaar te lopen eerlijk gezegd.
(Fun fact: tijdens het eerste nummer bij hun optreden de daaropvolgende dag springt een snaar van Hazel’s gitaar. Had ik al vermeld dat toeval niet bestaat?).

Het zijn boeiende tijden in de wereld; oorlogen, crisissen, pandemieën, het klimaat, … dat lijkt mij een ideale voedingsbodem voor kwade metalsongs.

J: ik schrijf liever niet over de actualiteit en we willen ook geen politieke band zijn. Ik beperk mij vooral tot mijn innerlijke wereld en menselijke ervaringen.
N: het laatste album is zo goed als volledig geschreven tijdens de lockdown en er zijn toen heel veel negatieve dingen naar boven gekomen. Het algemene gevoel van stress, spanning, angst, …heeft zeker bijgedragen tot de manier waarop de songs tot stand zijn gekomen. Het heeft dus wel enigszins te maken met de staat van de wereld op dat moment maar dan meer met de gevolgen daarvan op het welbevinden -of eerder het tegendeel- van de mensen die het ondergaan. We hebben het algemene gevoel van onderdrukking dat toen heerste geprobeerd om te zetten in muziek. Zo kwam er toch nog iets positiefs uit.

Je had tijdens de pandemie twee soorten artiesten: diegenen die er depressief de brui aan gaven en de andere groep die in een creatieve orgie terecht kwamen, jullie behoren dus tot de tweede soort?

N: ja, maar we hadden voor hetzelfde geld ook in het eerste scenario kunnen terecht komen en dat besef ik maar al te goed.
J: ik heb mezelf echt moeten dwingen om creatief te blijven in die periode want anders had ik mij enkel nog bezig gehouden met tuinieren.

Laatste vraag, een klassieker mijnentwege, welke vraag is jullie nog nooit gesteld maar zou je wel heel graag beantwoorden?

J: jezus, wat een moeilijk vraag. Vooruit Hazel, dit is iets voor jou want dit is jouw eerste interview met ons.
H: dit is inderdaad mijn eerste interview ooit, ik en Sam (drums) zijn de nieuwste leden in de band dus we hebben hier nog niet zoveel ervaring mee. We zijn nog maar goed anderhalf jaar bij de band.
J: van 2021! Het is nu 2024 (lacht), dus het is al een beetje meer dan anderhalf jaar!
H: is het echt al zo lang? In ieder geval, we zijn nog niet te horen op het laatste album. We zijn er in eerste instantie bijgekomen als muzikanten bij live optredens. Ik had zelfs nog geen noot muziek van Witching gehoord toen ik de rangen vervoegde. Nu, wanneer mijn collega’s interviews geven hoor je dezelfde vragen vaak terugkomen dus ik hou er wel van als er wat bizarre vragen gesteld worden die misschien minder met het muzikaal technische aspect te maken hebben. Je leert iets nieuws van iemand als je hem of haar vreemde vragen stelt zoals ‘wat is het afschuwelijkste dat je ooit gegeten hebt’ of ‘hoeveel katjes kan je tegelijkertijd strelen’.
N: ik zou het helemaal niet erg vinden zou iemand mij diepgaande vragen stellen over mijn gitaargeluid en de verschillende pedaaleffecten. Ik kan daar desgewenst uren over doorbomen!
J: ik heb net het gevoel dat ik al heel veel rare vragen heb gekregen op deze tournee.

Misschien zijn jullie gewoon een band die vreemde vragen oproept.

J: nee, mensen zijn gewoon raarder aan het worden heb ik de indruk.

Morgen stel ik aan Zeal & Ardor vragen rond de zeven hoofdzonden, aan die rare vraag ontsnappen jullie in elk geval.

J: maar dat is een geweldige vraag, mogen we daar toch op antwoorden? Alleen, ik ken ze niet allemaal vermoed ik.
N: overspel zit er tussen…
J: ben je gek, ik ben verloofd.
H: voor Sam (drums) is het zeker luiheid, die doet niets liever dan de hele dag maar wat rondlummelen en neerliggen.
N: ijdelheid (trots), dat is een gevaarlijke. Iedereen die vol van zichzelf is over wat hij of zij voor anderen doet zou nu en dan eens in de spiegel moeten kijken (declamerend) ‘Pride commeth before the fall!’ (grijns).
J: ik vermoed dat ik ook ga voor luiheid, als het regent sluit ik me liever binnen op en maak het gezellig. Weed roken en het gezellig maken, daar gaat weinig boven. Is dat hier trouwens legaal, weed roken?
N: (wijzend op de backstage) het is in ieder geval daar legaal (gelach).

Bedankt voor jullie tijd in elk geval, wat staat er nog op de planning vandaag?

J: ik kijk er naar uit om Hulder straks te zien, morgen staat ze op Copenhell als ik me niet vergis. En morgen gaan we uiteraard Dool checken omdat Omar daarbij speelt. En later op de avond naar Fluije…, Fluwi…, Floi… euhm, hoe spreek je dat uit in het Nederlands?

Fluisteraars!

J: mijn god, dat ga ik toch nog een beetje moeten oefenen. Net zoals de naam van de zangeres van Dool (Raven van Dorst nvdr).

Letterlijk vertaald betekent haar naam zoiets als ‘thirsty raven’ in het Engels.

J: wauw, dat is een naam om jaloers op te zijn!

N: bedankt dat je voor ons jouw schema wilde omver gooien. We zijn hier nog twee dagen dus we zien elkaar nog!