Review Lokerse Feesten 2015: dag 6

Datum: 
woensdag, 5 augustus, 2015

De Lokerse Feesten zijn ondertussen al voor de helft achter de rug. Wij besloten nog eens af te zakken op deze zesde avond.

Hoe klinkt opgroeien in de jaren ’80 als dat wordt beleefd vanuit de donkere catacomben van de new wave en de nasleep van de punk? De vroege Simple Minds, Echo & The Bunnymen maar vooral The Cure drukten onmiskenbaar hun gitzwarte stempel op die periode.

The “Mid-eighties” boorden echter ook talent aan uit het druilerige Schotland. The Jesus And Mary Chain sprongen niet alleen met hun controversiële naam in het oog, muzikaal betraden ze de gekende paden op een al evenzeer eigenzinnige wijze.

De Broertjes Jim en William Reid schreven donkergelaagde getormenteerde songs met flink onderkoelde melodielijnen die akelig mooi ineen staken. Deze uitingen van genialiteit werden dan weer opgehangen aan een onnavolgbare constructie van feedback, distortion en overstuurde gitaren. Wanhoop, woede en verdriet werden nooit beter muzikaal uitgebeeld in een studio.

Prachtig was het om de Grote Kaai in Lokeren stampvol fans te zien die met de grootste verwachtingen spitsroede liepen voor de integrale opvoering van debuut ‘Psychocandy’ die dit jaar zijn dertigste verjaardag viert. De band stopte zestien jaar geleden abrupt en het was dan ook zéér de vraag of hier een bezielde geöliede machine kwam zegevieren of de groep mocht bijgeschreven worden in het grote “overbodige reünieconcertenboek”.

Eén blik op het podium leerde ons dat de Robert Smithiaanse kapsels nu sneeuwwit zijn. Zanger Jim koos eieren voor zijn geld en opteerde voor een fris zomerkapsel wat hem weliswaar niet meteen vrolijk stemde. Zo zag hij immers beter dat de rookmachines grotendeels verdwenen zijn en had hij voldoende kans om zich nadrukkelijk te ergeren aan het felle witte licht (de Schotse krachttermen vlogen in het rond). Hij dreef zijn haat-liefdeverhouding met zijn microstatief tot het uiterste.

Reid merkte wel snel op dat de massa opvallend enthousiast tekeer ging en spoorde The Mary Chain aan tot een bijna heroïsch optreden. Psychocandy liet zich nooit vlotter beluisteren. Niet moeilijk!!! Geen enkele verzwakking. Strakke gitaarlijnen en dito basspel gaven elke up tempo nummer een extra dimensie. Eentje die we woensdagavond eigenlijk alleen bij deze Schotten konden noteren. Zo kolkten  The Living End, Taste The Floor, Never Understand en Inside Me van de onderhuidse spanning. Vanzelfsprekend blijven Reid & Co er onbewogen bij, op de zenuwachtige wandelingetjes van Jim na dan. Het publiek daarentegen laat zich onderdompelen in een bad van shoegaze en gaat in een collectieve snoeppsychose bij de zogeheten maar erg overtuigend gebrachte rustmomenten Some Candy Talking en Something’s Wrong.

De integrale opvoering van het album krijgt een heerlijk verlengstuk als Reid vijf extra nummers aankondigt en de zegetocht op magistrale wijze verderzet. Pareltjes April Skies  en Head On van respectievelijk ‘Darklands’ en ‘Automatic’ doen haren ten berge rijzen en de Kaai ging volledig overstag bij publieksfavoriet Blues From A Gun dat de poorten van de ultieme shoegazehemel inbeukte. Een breed uitgesponnen snoeihard Reverence van meesterwerk ‘Honey’s Dead’ liet de massa een diepe buiging uit respect maken. De withete wall of sound liet dissonante gitaren weerwerk bieden aan de op hol geslagen ritmesectie van de Mary Chain. Het perfecte orgelpunt!

The Jesus And Mary Chain waren woensdag niet minder dan een uppercut. Neerslachtigheid en depressies? Niets mee te maken, niets van gemerkt. In het tijdsbestek van dit ene optreden hebben ze op een drafje twee generaties fans bij gekregen. De dranktogen dienden alle zeilen bij te zetten want dit moest gevierd worden. Zoals naast mij alert werd opgemerkt: Beter werk is hier in geen vier jaar geleverd!

Mark Lanegan is een vat vol tegenstrijdigheden.  Always has been, always will be… Bij het beluisteren van zijn platen overvalt ons steevast een warme bluesy rokerige gloed die tegelijk gezelligheid en melancholie uitademt. “Die nummers live horen moet toch zalig zijn?”.

Woensdag bekroop ons de omgekeerde gedachte. “Hmm dit klinkt wel erg goed, maar op plaat komt dat precies toch beter tot zijn recht.” De sound is nooit minder dan groezelig en rockend maar toch krijgen we nooit de indruk dat Mark graag op dat podium staat. Hoeveel weemoed maar ook hoop de songs ook etaleren, er zal desondanks geen greintje emotie van ’s mans gezicht te halen zijn. Als de country-bluescrooner de massa toespreekt klinkt zijn moerasdiepe basstem zompiger door dan de klank van het gelijknamige instrument. Maar ook hier weer een contradictie. Zijn stem meandert als een zomerse bries heupwiegend door de set.

Die set opent met Gravedigger’s Song en zal een meer dan constante lijn aanhouden die nu eens “rockt” en dan weer “groovet”, met dank overigens aan zijn laatste plaat ‘Phantom Radio’ waarvan No Bells On Sunday indruk maakte. Het tempo wordt gestaag aangehouden tot Lanegan afsluit met het energieke Metaphetamine Blues.

Net voordien had hij na het stevig stampende Black Rose Way uit zijn Screaming Trees periode opnieuw vakkundig de vaart uit de bluestrein gehaald door Revival uit zijn Soulsavers-era op te dragen aan een goede vriend die eerder deze week het leven liet. Mark Lanegan, een contradictie die staat als een huis!

De Kaiser Chiefs staan bekend om er een feestje van te maken. De Britse rockband is op tour om hun laatste album ‘Education, Education, Education & War’ dat vorig jaar verscheen te promoten, maar ze brachten ook meer dan genoeg van hun grote hits om de Grote Kaai te vermaken.

Enigszins verrassend kwam de band het podium op. Wat leek op achtergrondmuziek, was eigenlijk al de intro van de Kaiser Chiefs, ze liepen gewoon samen het podium op, namen hun instrumenten en begonnen er aan. Ze leken gedurende het optreden enige technische probleempjes te hebben, maar losten dit ludiek op door de geluidsman hiervoor de schuld te geven, het was immers zijn verjaardag en werd vergeven. Niet dat die minuscule zaken de feestvreugde bedierven, op zich merkte je er niet zoveel van.

Zanger Ricky Wilson was zijn actieve zelve. Hij liep alle richtingen van het podium op en af, sprong in het rond en bood veel interactie aan met het publiek. Ook het verjaardagsthema leek populair, toen hij vroeg aan zijn medebandleden wanneer zij verjaarden, de toetsenist Nick 'Peanut' Baines even op de catwalk in de spotlight werd gezet en hij ook aan het publiek vroeg wie van hen er jarig was, waarop hij het nummer Modern Way aan al de jarigen opdroeg. Peanut mocht het ritme aangeven door het publiek met de handen te doen klappen.

Er leek tot nu toe nog niet zoveel activiteit te zijn in het publiek. Dit kwam maar moeizaam op gang, bij bijvoorbeeld Everyday I Love You Less and Less kwam op aandringen van Ricky het handengeklap en gezang pas goed op gang. Ook hits als Never Miss A Beat en Falling Awake deden het goed, het publiek deed eindelijk goed mee op de vrolijke tonen van deze nummers.

De sfeer zat er in. Van de nieuwe plaat kregen we nog Cannons te horen wat in goeie aard viel. Ruby deed hier nog een schepje bovenop, alsook het feestelijke I Predict a Riot en het rustige maar mooie Coming Home. De bisronde was ook nog een feest, met afsluiter Oh My God werden slingers de lucht ingeschoten die tot zelfs achteraan het plein naar beneden dwarrelden op de hoofden van de mensen. Kaiser Chiefs bezorgden met hun eindspurt een glimlach op de gezichten van menig toeschouwer en sloten daarmee deze dag van de Lokerse Feesten goed af. Feestgangers konden nog blijven om met DJ Eppo Jansen er een afterparty te houden.

Meer foto's van Kaiser Chiefs zijn te zien op onze Flickr account.

Geschreven door Tim & Hans V.

Categorie: 

Beluister onze Spotify GigView on tour playlist!