Review Female Metal Event (FemMe) 2015: dag 2

Datum: 
zaterdag, 17 oktober, 2015

Female metal event, of Femme in het kort, het festival bij uitstek om nieuwe bands te leren kennen, waar lokaal talent een kans krijgt om te groeien en daarnaast enkele grote bands het publiek trekken om het programma aantrekkelijk en compleet te maken. Ook deze tweede editie ging in de Effenaar in Eindhoven door, deze keer zelfs twee dagen en een filmvertoning met kleinschalig optreden de dag ervoor. Met meer bands op de affiche was ook de kleine zaal geopend. Twee podia boordevol bands die elkaar afwisselden, het bleek een concept te zijn dat uiterst geslaagd is.

De tweede dag van FemMe ging van start, net zoals dat vorig jaar het geval was, met een modeshow van Ingeborg Steenhorst. Deze modeontwerpster staat ondertussen bekend voor haar extravagante maar mooie outfits die ze maakt vooral voor rocksterren in het metalwereldje. Zo heeft ze onder andere al een speciale outfit gemaakt voor Cristina Scabbia van Lacuna Coil en vele anderen. Maar ook eerder alledaagse en gewoon stoere kledij passeerde op de catwalk. Onder muzikale begeleiding van een kleine band en een videoprojectie op de achtergrond bracht ze dit jaar een ‘back to the roots’ fashion show. Verschillende modellen paradeerden op en neer over het podium in verschillende outfits.

Een van de aanwezige modellen was Lisette van den Berg, die zong voor de volgende act op het hoofdpodium, Karmaflow. Ze droeg het 'Moonsister' kostuum door Ingeborg Steenhorst gemaakt (zie foto onder).

Karmaflow is iets speciaals. Het is geen volwaardige band te noemen, maar eerder een project of verzameling van artiesten die het verhaal van het gelijknamig computerspel brengen. Karmaflow is immers een role playing game waarin symfonische metal gezongen door vrouwen de rode draad is. Het spel was ook links van het podium uit te proberen, net zoals vorig jaar, want ook toen speelde Karmaflow. Andere artiesten zoals Lisette en Jesper de Kruyff (die de harde vocalen op zich nam) en andere outfits, maar hetzelfde concept. Wel werden de artiesten vergezeld door Tristania zangeres Mariangela Demurtas, die voor één nummer even meedeed aan het geheel.

Unshine speelde hier net voor in de kleine zaal, die ondanks dat het nog vroeg op de dag was al een hele meute metalheads voor zich wisten te winnen, al kon de zaal zeker voller. Deze Finse band die gothic metal met een zwaarder kantje en folky touch brengen is al actief sinds 2001 maar is nog steeds niet doorgebroken in Europa. Te klein, te weinig promotie, wie zal het zeggen, met hun drie full length albums zien we geen reden waarom dat nog niet gebeurd is. FemMe to the rescue!

Wie ook heel populair was in de kleine zaal, was Sin7sinS. Het zaaltje zat goed vol voor Lotus Sin en Gen Morphine’s metalband. Deze band uit Utrecht heeft de laatste tijd enorm aan populariteit gewonnen, de band is ontpopt van klein beginnertje tot een rijzende ster. Vooral de evolutie van zangeres Lotus is opmerkelijk, enkele jaren terug trad ze nog op in een schattig roos kleedje, nu een stoere outfit die aantoont dat ze geen katje is om zonder handschoenen aan te pakken. Ook vocaal lijkt Lotus steeds beter te worden. Sin7sinS zijn niet zomaar in een hokje te duwen, dat komt niet alleen door hun speciale muziek maar ook door hun uitstraling. Sin7sinS is uniek, met hun gothic/dark metal met vleugen electro en darkwave. Je moet ze vooral zelf live aan het werk zien om er echt een beeld van te kunnen vormen.

Terug naar de main stage voor een verrassing. Normaal zou nu Stream of Passion spelen, maar wie daar stonden waren lang niet voorgenoemde band. In de plaats trad Nymeria op, een melodic death metalband met een ferme grunter. Wat was er gebeurd? Xandria had last minute afgezegd. Een hele domper op de feestvreugde, want laat nu net zangeres Dianne Van Giersbergen het boegbeeld geweest zijn voor de affiche van deze editie van het festival. Reden voor hun afzegging was van wat we vernamen een blessure van de drummer, die iets aan zijn rug had en daarom niet kon optreden. Dianne zelf was wel aanwezig, zij was vaak te vinden in de merchhal beneden, waar ze er sierraden verkocht en met vele fans op de foto ging.

Nymeria leek een vlugge vervanger. De enige vrouw in deze band was de toeteniste die voor het melodische element zorgde in de death metal. Rauw en hard, het was eens iets anders en best wel een leuke afwisseling. De band is nog maar aan hun tweede full-length album toe, maar ze gaven een spetterende, energieke performance. Of ze echter veel fans zullen verzameld hebben hier is een andere zaak, niet meteen hun doelpubliek wat misschien jammer was vermits de band goed klonk en een goed optreden afleverde.

Terwijl Nymeria een vreemde eend in de bijt was en daardoor net opviel, was dat niet het geval voor End of the Dream. Dertien in een dozijn, je kent het wel. Met hun debuutalbum ‘All I Am’ moesten ze het doen, op plaat lang niet slecht klinkend, maar live niet speciaal. Maar de band is nog jong en heeft meer dan genoeg groeipotentieel, al zullen ze zich moeten diversifiëren in het gothic/symphonic metal genre. Ze hebben gewoon wat meer pit en mogelijks nog wat meer podiumervaring nodig. Kon iemand de lichtman in de kleine zaal trouwens eens wakker schudden en zeggen dat de eerste rijen verblinden niet zo’n strak plan is?

Hierna was het dan wel de beurt aan het charismatische Stream of Passion, die de hele speelduur van Xandria overnamen. Daar kon niemand tegen zijn toch, extra speeltijd voor deze sympathieke Nederlanders? Stream of Passion, ooit begonnen met behulp van Arjen Lucassen van Ayreon, maar ondertussen zelf een volwaardige op zich staande band geworden. Ze brachten na hun debuutalbum ‘Embrace the Storm’ en opvolger ‘The Flame Within’ (beiden uitstekende albums) onder Napalm Records het prachtige ‘Darker Days’ uit, maar verlieten toen dit label en hebben door crowdfunding zelf hun nieuwste album ‘A War of our Own’ opgenomen, voor en door de fans dus. Hier speelden ze enkele nummers van alsook enkele oldies. Naast hun eigen nummers speelden ze ook nog de sublieme cover van Sonata Arctica’s I Have a Right, dat prachtig was en kippenvel bezorgde.

Het werd vooral een actief en energiek optreden, ondanks dat de band ook rustige mooie nummers heeft. Aan energie immers geen gebrek bij deze band. Bassist Johan Van Stratus ramt er op los en springt en headbangt in het rond, terwijl de bevaliige rode vonk Marcela Bovio de pannen van het dak zong, al gaf ze de opmerking dat ze haar vandaag niet opperbest voelde. Wat ons betreft hoorde je hier echter niets van! Toevallig was het deze dag ook haar verjaardag, waarop het publiek spontaan voor haar begon te zingen. Wat een sympathieke dame toch, ze liet het publiek uit haar hand eten. Op het einde haalde Marcela ook nog even haar viool boven, wat zou een Stream of Passion optreden zijn zonder dit. Wel moeten we de opmerking maken dat het geluid in de grote zaal enorm luid stond, bij zowat alle bands. Misschien een tip naar volgend jaar toe, het hoeft niet altijd oorverdovend te klinken.

Het podium van de kleine zaal mocht Lisette van van Berg opnieuw verwelkomen, deze keer met haar band Scarlet Stories. Zij waren een heel aangename verrassing, bombast en symfonie maakte plaats voor rustige metal met doom en progressive invloeden, gewoonweg gemoedelijk om te horen en heerlijk goed. Ze zijn in 2012 begonnen als een akoestisch duo, maar zijn anno 2015 met hun EP ‘Resurrection’ een volwaardige band geworden. Wij zien een mooie toekomst voor hen.

Therion was de headliner van deze dag, maar voordat hun oprichter Christofer Johnsson met hen zou aantreden, mocht hij zijn nieuwe project Luciferian Light Orchestra presenteren. FemMe strikte hiermee de live première van deze band, het was de allereerste show van dit gezelschap. Net als bij Therion is het showelement heel belangrijk. De muzikanten waren keurig uitgedost en sommigen zelfs gemaskerd, maar het waren duidelijk overige Therion bandleden. Hoewel het hun eerste optreden was, klonk alles goed, al stond de blonde zangeres een beetje nerveus op het podium. Hun muziek is wel niet voor iedereen weggelegd. Het zou omschreven kunnen worden als occulte of psychedelische rock. Het enthousiasme van het publiek reikte niet veel verder dan de voorste rijen. Misschien nog te onbekend bij de grote menigte?

Dyonisis trad vervolgens op in de kleine zaal. Met twee zangeressen waren ze, al fungeerde de blondine vooral als backing vocal. We moeten eerlijk zijn, het had beter andersom geweest. De main vocal sloeg niet erg aan, we hebben al veel betere kleinere bands gehoord dit weekend. Er heerste wel een atmosferisch sfeertje in het zaaltje, maar verder was er weinig interessants te beleven, al was er wel een publiek voor. Te soft, een beetje te saai, er gebeurde dan ook heel weinig op het podium.

 

Waar het wel een waar feest werd, was op de main stage met The Gentle Storm. We moeten eerder zeggen (zoals het officieel ook heet): Anneke Van Giersbergen presents The Gentle Storm, want de bandnaam komt van de multi-instrumentalist Arjen Lucassen, die Anneke vroeg om voor zijn nieuwe project te zingen. Nu is deze sympathieke Nederlandse dame op tournee om deze muziek aan de man te brengen en dat doet ze fantastisch goed. Ze blies samen met haar band van dienst en Marcela Bovio iedereen in de grote zaal omver. Andere bekende gezichten op het podium waren bassist Johan van Stratum en gitariste Merel Bechtold, die beiden even actief op het podium stonden en er ook duidelijk veel zin in hadden.

Anneke presenteerde niet alleen nummers van The Gentle Storm’s album ‘The Diary’ zoals het prachtige Heart of Amsterdam en Shores of India, maar bracht ook een eigen nummer (Witnesses), het Ayreon nummer Isis and Osiris, een Devin Townsend Project cover van Fallout en het magistrale Strange Machines van The Gathering, de voormalige band waarmee niet alleen zij bekend werd maar ook het hele female fronted gebeuren in de metalwereld het respect kreeg dat het vandaag kent. Ja, Anneke heeft zeker en vast een mooie geschiedenis achter zich en haar aanhorende is dat niet verwonderlijk. Ze zong als een nachtegaal en ook het duet met Marcela was magnifiek.

The Gentle Storm was een wervelwind van begin tot eind, zeker een van de hoogtepunten (zoniet het hoogtepunt) van het festival! Volgend jaar Anneke terug, eventueel met een ander project of solo?

Hierna was het tijd om te thrashen! Ja, je leest het goed. Bij thrash denk je spontaan aan Slayer of Anthrax, maar lang niet aan een band met een vrouw achter de microfoon. Toch is dit het geval bij Cripper, de Duitse band waarin Britta Görtz erop los schreeuwt. Het was een welgekomen afwisseling met al die zeemzoete vrouwenstemmen en symfonische metal. De rechttoe rechtaan metal die de band speelde liet de mond van menig bezoeker openvallen, terwijl anderen lustig aan het headbangen gingen. Tot een moshpit kwam het niet, jammer genoeg!

De avond leek echt goed op gang te komen, want na bovengenoemde topacts was het nog de beurt aan Tristania. Als een van de enige overlevers van de goeie ouwe gothic metal, staat Tristania er nog steeds als een huis. Er werd eerst gevreesd voor het verdere succes van de band na het vertrek van zangeres Vibeke Stene in 2007, maar met de aanwerving van de Italiaanse schone Mariangela Demurtas en de nieuwe albums ‘Rubicon’ en ‘Darkest White’ zijn ze aan een nieuw hoofdstuk begonnen.

Tristania gaf een intens optreden. Hoewel de band helemaal niet op tournee is en FemMe dus opnieuw een exclusiefje had, leek er helemaal geen slijt te zijn op hun muzikale kwaliteiten, integendeel. Ze speelden met veel vuur zowel oude als nieuwe songs. We namen echt een duik in het verleden met nummers als Beyond the Veil (1999,) en Tender Trip on Earth (2001, van ‘World of Glass’). Maar ook de nieuwere nummers deden het goed. Number en Darkest White lieten de indruk van het huidige Tristania weerklinken, waarin zowel de vriendelijke reus Kjetil als gitarist Anders hun stemcapaciteit aantoonden. Mariangela deed net hetzelfde met het prachtige Requiem en Year of the Rat. De Effenaar werd ondergedompeld in een pure gothic sfeer. Tristania, een schot in de roos.

Purest of Pain, de enige reden waarom ze op FemMe stonden was door hun gitariste Merel Bechtold. Op Nymeria na was het de enige band zonder een zangeres. Jesper de Kruyff (die eerder al bij Karmaflow optrad) verzorgde hier de zang, of eerder de screams. Omschrijf de muziek van de band maar als metalcore, heel ongewoon tussen alle andere bands! Was het daarom dat het zaaltje naarmate het optreden vorderde steeds leger werd, of gingen mensen liever in de grote zaal op Therion wachten? De band gaf in elk geval alles. Muzikaal raasden ze van begin tot eind goed door, met Jesper die de longen uit zijn lijf schreeuwde. Ook hier verwacht je moshpits en zelfs een wall of death, maar dat kan je niet op een Female Metal Event verwachten. Toch een puike prestatie die ze neerzetten, alleen jammer van het publiek die dit duidelijk niet gewend zijn.

Velen zaten er op te wachten, de headliner Therion. Therion is steeds een spektakel live dankzij hun bombastische, gevarieerde muziek, de bijpassende kostuums en de grootse show die ze opzetten, haast een opera. Ze hebben al meermaals op het Metal Female Voices Fest in Wieze geheadlined en dat deden ze nu ook op de tweede editie van FemMe. Therion heeft prima muziek en muzikanten, maar de band heeft problemen met het behouden van hun zangers en zangeressen. Momenteel is Thomas Vikström nog steeds de main vocalist die steeds zijn typische kapitein outfit draagt en ook zijn dochter Linnéa Vikström is er nog steeds bij als zangeres (die eigenlijk bijster weinig outfit draagt en graag ‘frisjes’ op het podium staat), maar er was wederom een nieuw gezicht. De Italiaanse Chiara Malvestiti is de tweede main soprano en haar stem mag er wezen, ze past perfect in het plaatje van Therion.

Iedereen heeft er zijn eigen mening over, de ene persoon vindt ze fantastisch, de ander over the top, nog een ander persoon kan ze misschien zelfs eentonig vinden. Maar de Effenaar wisten ze in elk geval te overtuigen. De grote zaal zat goed vol en genoot met volle teugen van songs als Asgard, Lemuria en uiteraard de afsluiter To Mega Therion.

Wie nog energie over had, kon nog Lovelorn Dolls uit België meepikken in de kleine zaal. Wie eerder vertrokken is, pech gehad, je hebt nog wat gemist! Vergeet in het vervolg niet dat FemMe steeds enkele pareltjes verstopt en het is aan het publiek om hen te ontdekken. Ook deze band was uniek op het festival, ze brengen een mix van alternative, rock en electro, wat heel fris klinkt en zelfs een new wave of industrial tintje heeft. Het paste perfect in deze kleine zaal die ondanks dat ze niet meer zo gevuld was wel voor een gemoedelijke sfeer zorgde. Ook hierin zien we nog een positieve toekomst! Frontvrouw LadyHell was goed van stem, de muziek was lekker zweverig en dansbaar en als kers op de taart kreeg het publiek nog een verrassing: het nummer Happy Valentine (de nieuwe single van de band) werd gezongen samen met Margriet van de band Asrai! Hiermee zat FemMe er op. Het festival gaat volgend jaar opnieuw twee dagen door en dat op 23 en 24 september!

Lees ook de review van de eerste dag.

Categorie: 

Beluister onze Spotify GigView on tour playlist!