Interview Textures

Artiest: Textures

Geïnterviewden: Stef (drummer) & Joe (gitarist)

Interview afgenomen op: Luistersessie Phenotype.

Label: Nuclear Blast

28 november, Tilburg. Op de luistersessie van Textures hun nieuw album ‘Phenotype’ kregen we voor de eerste keer exclusief het hele album te horen. Het is de eerste telg van een dubbel conceptalbum, ‘Genotype’ komt pas een jaar later uit. We stonden alvast perplex, Textures maakt geen eenvoudige muziek maar doen daar met ‘Phenotype’ nog een schepje bovenop. De nieuwe plaat is overweldigend, heeft heel veel invloeden die samen toch een coherent geheel vormen, heel goed gedaan.

Overweldigend

Toen we Stef en Joe vol enthousiasme vertelden wat we van de nieuwe plaat vonden, grinnikten ze even. “Het is ook veel info. Ik heb het al vaak gezegd, ik heb het derde nummer, Shaping a Single Grain of Sand, al eens laten horen en bij die song alleen al zat iemand daar te flapperen met zijn oren, het was een drummer die heel veel gevoel voor ritme had dus die kon het meeste wel behappen, maar die zat daar al zo, en jullie hebben de hele plaat gehoord!”, aldus Stef. “Het is ook de reden waarom we het album compact wilden houden, niet te lang. Dat hebben we opzettelijk zo gedaan, we wilden graag wel een album met 12 songs maken, maar het moet nog te verwerken zijn en mensen moeten er nog van kunnen genieten. Als het teveel is, is de impact weg”, vult Joe aan.

Conceptalbum zonder verhaal

‘Phenotype’ en ‘Genotype’ draaien rond één concept. Toen we vroegen wat dit concept precies was, antwoordde Stef dat het meer een muzikaal concept is dan alleen een traditioneel lyrisch concept zoals bv. Pink Floyd's The Wall. “Het draait dus om die stukken waarmee we begonnen te schrijven. Die stukken, daar zijn er een paar van die op ‘Phenotype’ staan en op ‘Genotype’. Op ‘Genotype’ zijn die stukken terecht gekomen in een hele lange ‘tension span’ van een song van rond de 40 minuten en op ‘Phenotype’ zijn het eerder traditionele songstructuren, vaak 5 tot 7 minuten. Het is een heel andere opzet, een heel ander gebruik van die stukken. Daar wilden we wat mee, het zijn dus 2 aparte albums geworden die echt niet op elkaar lijken, dus verwacht van het volgende album ‘Genotype’ geen standaard Textures songs of standaard album, maar wel meer een grote lange spanningsboog met een meer proggy vibe”. Kortom, er wordt geen bepaald verhaal verteld doorheen de lyrics zoals dat vaak met conceptplaten is. Hoe zijn ze op dat idee gekomen? Stef: “we hebben altijd veel materiaal. Er zijn inderdaad nog leftovers van ‘Polars’ zelfs die we meenemen in onze grote vergaarbak aan riffs en stukken muziek, maar we wilden sowieso iets speciaals doen met het album omdat we niet gewoon weer een klassiek album wilden afleveren dat lijkt op de voorgaande. We wilden iets speciaal doen, niet zomaar een vijfde cd uitbrengen. Er moest iets speciaals gaan gebeuren wat onze muziek relevant maakte, want als de relevantie vergaan is, dan is denk ik de band ook stop. Toen we die muziek begonnen te maken, merkten we dat die bepaalde songs in een richting gingen en andere songs in de richting van ‘Phenotype’. Toen kwamen we met een dubbelalbum concept, dat is wat we uitgewerkt hebben. In eerste instantie was het een dubbel album, nu gewoon 2 aparte albums”.

Phenotype / Genotype

Het tweede album ‘Genotype’ is nog niet volledig af, maar de band ziet het einde wel in zicht. De titels van deze albums zijn termen uit biologie en evolutie. “De tweede plaat ’Genotype’ bevat eigenlijk de roots van de songs die op ‘Phenotype’ staan, het is als het ware een prequel ervan. Dat is het plan, we geven eerst het eindproduct en dan keren we terug naar de roots. Dat is cooler dan het omgekeerde naar mijn mening”, aldus Joe. De albums hebben volgens Stef veel tijd in beslag genomen. “We zijn niet een band die tijdens het touren ook nog doorschrijft. Dus als een album af is gaan we spelen, gebeurt er qua schrijven niet zo heel veel. Maar wel hebben wel altijd die bakken muziek achter de hand. Zo zijn er ook nog stukken van Eric, onze oude zanger, die ook nog verwerkt zijn in deze plaat, die ook nog gebruikt zijn op ‘Genotype’. Het zou vet zijn om hem nog eens mee te laten zingen op zo'n stukjes, we zijn nog heel ok met alle oude bandleden, super ok zelfs”.

Nieuwe bezetting en opnameproces

Over die oude bandleden, eind 2012 is Textures begonnen met schrijven, maar wel met nieuwe bandleden. “Dan moet je wel nog even in de flow komen, voor ons was het ook afscheid nemen van die oude bandleden, en eigenlijk verliep dat heel goed maar dan zit je wel met het democratisch proces dat we altijd zijn, en iedereen kan meedenken en stukken aanleveren. Dat werkt redelijk traag want we zijn perfectionistisch en iedereen kan zijn stemmetje doen en iedereen kan zijn ei kwijt in Textures, maar dan heb je ook wel 100% echt ieders plaat. Deze plaat is echt van iedereen en dan doe je het gewoon even”, aldus Stef. Joe vertelt dat hij er pas exact één jaar geleden mee begon, ze stelden een eigen deadline op en ze gingen er voor. Ze hadden naarmate de tijd vorderde materiaal teveel, vandaar de twee albums omdat iedereen zoveel bijdroeg. Het opnameproces verliep niet anders dan anders. “We zijn heel gestructureerd, we werken samen met mensen in processen die we al kennen”, vertelt Stef. “Opnames hebben plaatsgevonden bij onze gitarist Bart, de mix is gedaan door onze gitarist Jochem. We weten precies hoe we ons moeten voorbereiden met preproducties, met demo's maken en ook met het fysiek fit zijn. Het is eigenlijk een beetje een saai verhaal zeg maar, niet zo heel speciaal”. Joe vond het opnameproces heel leuk, maar Stef denkt daar anders over: “Ik vind het vreselijk om doen, voor het inspelen voor drums in elk geval, ik vind het verschrikkelijk in de studio. Voor mij gaat het altijd om het creatieve proces. Als het album af is, zit het einde van de rit er voor mij al op, maar dan moet ik het nog inspelen en dan zit ik gevangen in een ruimte, dat is niet mijn ‘cup of tea’. De songwriting en in de repetitieruimte werken aan die spanningsbogen, dat vind ik echt de shit. In die zin ben ik echt een omgekeerde drummer, want de meesten vinden het studioproces helemaal tof,  ik vind er niks aan. Geef mij maar het songwriten, dat is voor mij Textures, die songwriting, spanningsbogen maken met te gekke gasten!”

Creatieve zielen binnen de band

We vroegen ook wie het artwork gemaakt had en wat er achter steekt. “Dat wordt door Remko [bassist] gemaakt, hij is eigenlijk van beroep een video-editor onder meer bij SBS6 en bij zijn eigen bedrijf, maar altijd artwork minded geweest, dus hij heeft vanaf Dualism het artwork gedaan, toen is hij ook bezig geweest met merchandise, en zo ook bij dit album”, aldus Stef. “Hij heeft het concept overgenomen van wat we maken. Remko heeft eigenlijk alles gedaan en hij gaat ook nog aan de gang met onze videoclip van Shaping a Single Grain of Sand, de hardste track op het album vind ik tenminste. Het wordt redelijk speciaal, het is een aardig dikke productie en dat gaat hij op zich nemen. Dus Remko heeft ook veel van die taken in de band. Supergaaf, wij vinden het album artwork ook echt geslaagd, het past echt bij het concept, zowat dat biologisch item.” Joe voegt toe: “Het heeft een proggy vibe in zich en dat is basically wat we bedoelen en wat we wilden tonen.”

Verschillende invloeden

Wanneer je naar ‘Phenotype’ luistert, kan je niet anders dan verschillende invloeden horen. Prog, death metal, zelfs een tikkeltje deathcore… “Deathcore?” kijkt Joe eerder verrassend op. We leggen uit dat we toch verschillende breakdowns en plotse trage tempowisselingen hoorden. Stef begrijpt dit wel: “Die zitten er eigenlijk al heel lang in, zelfs als je naar ‘Polars’ luistert, daar zitten ook al breakdowns in. We zijn daar niet bewust mee bezig, dus als je dat zo noemt zullen wij niet per se ja zeggen, want wij luisteren niet naar dat soort bands. We kennen ze wel en we weten wel in welk kader ze werken, dus het kan zomaar dat zo'n riffje er tussendoor glipt en dat dat bij jou zo aanhoort als deathcore. Maar ik zou geen band weten in mijn lijstje die daar aan refereert”. “Het is gewoon de ‘salade’ van muziek waar we van houden, weet je”, aldus Joe. Maar Textures kan het ook rustiger aan doen. Zo met het pianonummer Zman, dat compleet uit het genre is. “De vergaarbak van Textures  is zo groot. Dat vind ik zo gaaf aan muziek maken, dat je al die grenzen weggooit en eens kijkt als je muziek gaat maken wat je er wel niet bijneemt en hoe breed het wordt. Voor mij heeft het pianostuk altijd een soort Dream Theater vibe, dit is exact wat je op hun albums kan horen”, volgens Joe. “Zman is trouwens een Hebreeuwse term dat tijd betekent. Het gaat vooraf aan het laatste nummer Timeless”. Heel passend.

Textures wordt niet beïnvloed door bepaalde muziek of bands. Stef legt uit: “Nee, ik denk zeker voor dit album, dat er echt helemaal geen enkele band is die ons specifiek heeft geholpen aan de sound of riffs. We luisteren zoveel muziek en kennen ook zoveel muziek, we bestuderen het ook op onszelf en oefenen misschien wel, maar als we aankomen dan worden eigenlijk geen referentiekaders geschept of bands genoemd. ‘Phenotype’ is echt wat wij zijn en daarbij geen richting opgeduwd van andere bands”. Ze kijken zelfs niet echt op naar andere bands. “Opkijken sowieso niet, ik kijk sowieso naar niemand op want ik zie iedereen als een sterveling. Ik heb vooral respect voor bijna iedereen, dus zou je meer kunnen praten over bands waar je respect voor hebt. Maar ik heb bijna respect voor iedereen die zich inzet in het leven. Daar zou ik onze band tekort mee doen als we namen gaan noemen. Ja, tuurlijk, we kennen die gasten van Gojira, supertoffe lui, timmeren keihard aan de weg en ze noemden ons tijdens hun laatste show in Nederland omdat wij hen hebben opgepikt in Frankrijk om hun eerste shows in het buitenland te doen, heel veel respect voor. Altijd topfit en strak, goeie muzikanten. Maar ik zou net zo goed een ander kunnen noemen die echt way out of metal is”, zo maakt Stef even duidelijk, terwijl Joe zijn antwoord beaamt. “Voor de duidelijkheid, het antwoord Gojira is niet genoeg. We hebben echt respect voor zoveel bands of zoveel ideeën, dat is ook onze mindset. Ieder individu die iets met muziek doet, heeft iets te zeggen waar we wat van op kunnen pikken en dan komt dat vanzelf op je palet te liggen. We zijn denk ik ook een kloteband voor journalisten om samen te vatten. Textures, nou die klinken dus, oh kut hoe klinken ze eigenlijk, dat lijkt me moeilijk!”, grijnst Stef.

Vergelijkingen

Het is inderdaad moeilijk om Textures samen te vatten of er een genre op te plakken. We vroegen Stef en Joe zelf dat eens te proberen doen. “Daar zijn we eigenlijk nooit mee bezig. Ik noem het altijd Textures en dat is gewoon oprechte metalmuziek met mooie spanningsbogen”, zo omschrijft Stef. Joe voegt toe: “Prog, niet omdat we een progband zijn, maar omdat het een generieke term is, goed genoeg”. We voegen de woorden technisch en death metal toe waar ze meteen op inpikken. “Vanaf plaat één hebben journalisten het er al moeilijk mee. Ik vind het wel vet  dat ze daar moeite mee hebben. Uiteindelijk hoop ik dat Textures klinkt zoals wij klinken omdat Joe gitaar speelt zoals hij het doet, Daniel zingt zoals hij doet, ik drum zoals ik doe en dat is dan wat je terug hoort.”

Bij het vergelijken van de nieuwe albums met de vorige, krijgen we ook wat interessants te horen. Zo denkt Stef dat ‘Phenotype’ het beste wat ze konden maken. “Het is ook moeilijk om te zien hoe ‘Genotype’ afgerond kan worden, het is zo’n topstukje voor mij persoonlijk en voor de band… Ik vind hier de mooiste spanningsbogen op staan, dat is waar muziek bij mij altijd om gaat, om het verhaal dat verteld wordt en de spanning die je dan creëert in een song, net zoals bij een heel goeie film. Ik hou echt van een band die muzikaal veel te vertellen heeft met muzikanten die veel op hun instrument te zeggen hebben, die samen een spanning kunnen opbouwen, die hintjes kunnen geven van het hoogtepunt maar dan mooi zo naar het hoogtepunten bouwen en daarna afbouwen, zo wordt een mooi verhaal verteld. Ik hou ook van mooie verhalen, niet alleen in muziek maar ook in film, in journalistiek, boeken, weet ik veel. Ik denk dat dit nu best wel gelukt is. Als je dat aan de lezer gaat vertellen, ja dit is een plaat met het mooiste verhaal op… Ja, daar kunnen ze helemaal niks mee natuurlijk (lacht). Maar dat is wel hoe ik in ieder geval denk. Ik denk dat deze plaat echt wel de beste is geworden, de beste Textures plaat tot nu toe”. Joe: “…for this year.” (lacht)

Bonkende drums

Meander is een nummer dat volledig instrumentaal is en bovendien een hele lange drumsolo is. Stef kon zich met andere woorden uitleven. “We zaten met acht drummers in totaal in de studio, bekende drummers uit Nederland, allemaal vrienden van ons. We hebben daar flink staan houthakken in de studio, dat was gewoon heel gaaf om te doen. Iedereen had zijn eigen partijen. Ik had de song uitgeschreven voor hun, iedereen een rol toebedeeld en dan hebben we dat opgenomen, dat was echt heel gezellig. Toen alles stond, alle trommels en alle percussie, opgezette microfoons enz, dan kom je binnen en zie je al die gasten staan en daar krijg je kippenvel van. Het zijn allemaal supertoffe gasten, die daar allemaal staan te geven op dat stuk dat jij in mind had zeg maar, heel gaaf”. We vroegen hoe hij dat dan live ziet te verwezenlijken. “Het zou kunnen ja. Dan krijg je een soort progversie van Rattamahatta (Sepultura) (lacht). Dit kan live uitgewerkt worden, die gasten kennen het stuk maar het is redelijk pittig. Het is niet heel snel aan andere drummers aan te leren. Ik denk dat sommige drumfans dit wel kunnen en die zou ik dan ook wel willen uitnodigen, lijkt me wel gaaf. Want je hoeft het niet met acht man te doen, je kunt het ook minimalistischer doen. Ik alleen bijvoorbeeld, dat ik eerst met een tafel op kom voor de show begint en dan… (tikt op tafel een drumritme). En dan op de knieën, als intro voor de show. Beiden lachen, Joe roept boe, waarop de heren een drumsolo op elkaars knieën beginnen en het geluid vergelijken.

Textures, the band

We voelen dat de tijd aangebroken is na een hele dag interviews en vroegen nog ludiek naar de oorsprong van de bandnaam. Stef: “Komt natuurlijk van Cynic, eerste plaat [Focus]. Toen waren wij jong hé, toen waren we 20. Ik weet nog hoe Jochem toen vroeg naar een paar bandnamen, ik zat thuis met de cd van Cynic. Textures was de vetste song van dat album vond ik, hoewel, die haksong die ervoor staat is de beste, hoewel, voor mij die snelle, maar anyway, Textures was de fusion song, de progressieve en Textures betekent laagjes op elkaar. Ik nam die naam mee naar de volgende repetitie en dat vond ik heel vet. Jochem moest er nog even over nadenken”. Joe vond de bandnaam echter eerst een tegenvaller: “I must say, when I first heard of the band, the only downer for me was the name, I had to get used to it, because it’s not a metal name”, aldus de Engelssprekende gitarist. Maar dat was Stef zijn intentie zo bleek: “Ik wilde juist geen metal naam. Mijn enigste vereiste om een bandnaam te verzinnen was geen metal naam. Het moet zo min mogelijk metal zijn, maar wel een expressie voor de muziek”. Nu werkt het wel en ook Joe zou nu niet meer aan de naam komen.  Tot slot geeft Stef nog mee dat hij superblij is met de naam omdat het ook een van de redenen is waarom sommige songs ook doordringen tot niet-metal fans. “Als je Anal Cunt heet, dan ben je meteen death metal ofzo, ook al ben je progressief. Hetzelfde geldt ook voor Gojira, die hebben het moeilijk weet je, dat is best wel een moeilijke naam om door te dringen. It’s a challenge, dan ben ik met Textures wel gelukkig.”

Categorie: