U bent hier

Review Opeth @ AB

Posted by Anoniem (niet gecontroleerd) op Saturday, 19 November 2016

Datum:

donderdag, 17 november, 2016

Opeth en zijn stilaan traditionele doortochten in metalminded AB. Eén jaar na datum stelden ze hun nieuwste cd, Sorceress, voor. Of toch weer niet? Want Opeth zou Opeth niet zijn als ze ons niet op meerdere schijnbewegingen zouden trakteren.

Hun Noorse buren Sagh, kregen de eer om de PA en de zaal op temperatuur te proberen brengen. Een taak die ze eigenlijk met verve volbrachten. Er zijn weliswaar weinig hoeken en scherpe randen aan hun vertrouwd in de oren klinkende grungy metal en stoerdoenerij. Ondanks een wat weifelend begin kwamen de Noren op kruissnelheid en pakten ze een deel van de zaal in met een soms iets te ongeloofwaardige dankbaarheid.

Voor een cursus geloofwaardigheid moet Opeth dan weer geen inschrijvingsgeld meer bij elkaar sparen en van voorspelbaarheid hebben ze echt geen Zweedse kaas gegeten….. “Opeth, from the country that brought you Abba and Volvo… and meatballs".

‘Sorceress’ is wereldwijd terecht met lauwerkransen omzwachteld (lees onze review hier) maar komt tijdens de gelijknamige Europese tournee nauwelijks aan bod. Bizar of toch weer niet? Het titelnummer opende overtuigend de debatten. Een stijlvolle belichting in hoofdzakelijk zwartwitte backdrops en schermprojecties zette de verzengende guitarpickingskills van het besnaarde trio ‘Akkeson/Akerfeldt/Mendez’ nog meer in de spotlights. Mikael Akerfeldt verwoordde hun missie alsvolgt: “Tonight we will impress you with our skills, how we move, how we interact with you, there will be lights and stuff…. It’s…. a show!”

En of er interactie was. De AB ging meteen overstag toen Ghost Of Perdition werd ingezet. Celdeeltjes werden vakkundig gespleten. Grunts, ‘bangende’ hoofden en gebalde vuisten vulden de ruimte en Opeth zou dit spanningsveld meticuleus vasthouden tot lang na het laatste fluitsignaal. De zege was al binnen toen Mikael Akerfeldt Demon Of The Fall als een heavy metal tune aankondigde. De setlist was onaantastbaar. Kritiek onbegonnen werk. De band speelde een erg ruige set waarin opvallend veel plaats was gereserveerd voor hun geweldige death metal sound. Dit zorgde voor een rotvaart en een uitzinnige publieksrespons. Metaaldronken fans vormden een opgezweept ongeleid projectiel en toonden in deze internettijden op bijna aandoenlijke wijze aan dat lang niet iedereen de setlist op voorhand had verkend. De Zweden spelen immers elke dag dezelfde set, maar desondanks was er geen plaats voor routine en automatische piloot. Akerfeldt ergerde zich nooit aan de vele verzoekprobeersels en loste dit op zijn kenmerkend droge manier op: “We feel blessed that you tolerate us. We have thrown our shit upon you for over twenty years and still… you keep coming back. Can we be classified as a classic band? If so, we will continue our show in this lovely venue and play another classic.”

Zelfs het rustpunttrio The Wilde Flowers /Face Of Melinda / In My Time Of Need zweepte de sfeer alleen maar op. Geweldig hoe deze rustigere passages de set alleen rijker maakten en de spanning op heerlijke wijze lieten opbouwen om dan met Cusp Of Eternity gestaag naar de absolute climax toe te werken. Anders dan de passage vorig jaar (lees deze review hier) was er deze keer geen verval in de set en werden de demonen vakkundig aanhoord en feilloos verdreven.

The Drapery Falls uit ‘Blackwater Park’ vormde het startschot van een nietsontziende finale en met Heir Apparent en het immer tot de verbeelding sprekende en volgens de zanger hun 'evil song' The Grand Conjuration maakte Opeth duidelijk dat de AB bevoorrechte getuige was van een geweldig straffe concertavond. Ruim 2,5 uur ijzersterk en dus kandidaat top 5 voor dit concertjaar.

De geprogrammeerde apotheose kwam er in de toegift met een ijzingwekkende versie van het loodzware Deliverance. Een metalsong met de bravoure van een versterkte burcht en het ultieme bewijs dat Opeth nog steeds een oninneembare vesting blijkt te zijn.