The Cyborgs - The Cyborgs

Rating: 
0
Nog geen stemmen

Artiest: The Cyborgs

Album: The Cyborgs

Genre: Electro Blues

Label: Rude Records

Het Italiaanse licht krankzinnige duo The Cyborgs bracht zopas hun gelijknamige debuutalbum vol dansbare electro blues of electro boogie uit. Voor degenen die zich hier geen beeld van kunnen vormen, ga in de platenkast op zoek naar Seasick Steve of Bob Log III. Vooral deze laatste lijkt een enorm grote inspiratiebron te zijn voor de Italianen. Niet alleen ligt de muziek in dezelfde lijn, vestimentair verbergen beiden groepen zich liever in de anonimiteit. Waar Bob Log III het doet met een helm van een straaljagerpiloot doen The Cyborgs het met lashelmen en laten ze zich aanspreken met 1 (gitarist) en 0 (drummer en toetsenist). Voor deze jongens en hun muziek gaat het duidelijk niet om au serieux genomen te worden, als er maar gedanst wordt.

Met opener ‘Cyborgs Boogie’ wordt je meegenomen in een zeer aparte wereld. The Cyborgs beweren uit 2110 te komen, waar de wereld bijna is vergaan en er geen zon en blues meer bestaat. Ze reizen dan ook terug in de tijd op zoek naar informatie om de blues levendig te houden. Het nummer dat bestaat uit de herhaling van één riff, aangevuld met enkele licks, en de woorden ‘one’, ‘zero’, ‘we got The Cyborgs boogie’ kunnen we bezwaarlijk een echte song noemen. Dit nummers is meer een intro die een duidelijk beeld schept van wat komen gaat: opgewekte bluesrock, aanvullende drums en soms toffe keyboardgeluiden en geen diepzinnige teksten. Ook ‘2110’ is een nummer dat wat blijft aanmodderen met één rif, aangevuld met enkel licks. Ondanks dat dit beiden geen muzikale hoogvliegers zijn moet ik toegeven dat, indien je van de bluesgitaar houdt, het moeilijk is om je hoofd, benen of heupen stil te houden.

De echte bluesrock komt boven in ‘20th Floor’, ‘Highway Man’ en ‘I’m Tired’. ’20th Floor’ begint steviger en heeft als song toch meer body, er zitten leuke tussenstukjes in die het geheel interessanter maken. Door bepaalde keyboardgeluiden en gitaarlicks krijg je het gevoel in een wat machinale (wellicht verwijzend naar 2110) wereld te zitten. ‘Highway Man’ en ‘I’m Tired’ houden zich (gelukkig) wat meer weg van hun virtuele wereld met echte bluesthema’s, al blijft het wel nog steeds een herhaling van één riff met een zanglijn die zich vaak herhaald. In ‘Human face’ wordt er dan weer wat meer afgewisseld en ondanks het soms wat kinderlijke in de song blijft het deuntje wel wat hangen.

Met ‘Prelude’ en ‘No! No! No!’ proberen The Cyborgs alles wat gewichtiger en zwaarder te maken. Net of ze een soort marsmuziek willen maken voor hun met lashelmen getooide leger. Helaas is dit nummer ongeloofwaardig en ook niet waar je bij dit soort band zit op te wachten. Bovendien doet het zich herhalende zinnetje ‘Save Your Face’ wat denken aan ‘Human Face’. Wat dan nog eens in een remixversie op het einde van de plaat terugkomt, wat teveel van het goede dus.

Dancy’ is veruit  het beste nummer van de plaat, echte dansbare bluesrock waar we de hele plaat op zaten te wachten. Hier wil je de beentjes loslaten en meegaan in hun geflipte wereldje. Aanstekelijk en eindelijk krijgen we wat solowerk voor de kiezen. 'Bag time' lijkt dan weer de ideale afsluiter van hun toch wel bizarre album. Een pianoriedel die zo uit een westernfilm kan komen. Toch past dit perfect bij de absurde sfeer van The Cyborgs en sluit het de plaat met een opgewekt en vrolijk gevoel af. Ware het niet dat ze er nog een overbodige remix van 'Human Face' en een reprise ‘Cyborgs Boogie’ aanhangen.

The Cyborgs leveren met hun debuutalbum een plaat af die zowel aan- als afstoot. Hun electro blues werkt activerend en doet ons op sommige momenten zin krijgen in enkele danspassen. Hun absurditeit en kinderlijkheid werkt soms op de lachspieren en als je de gehele plaat beluisterd hebt hou je er wel een leuk gevoel aan over. Helaas zijn de nummers soms wat eentonig en modderen ze wat aan, gelukkig is er maar één nummer dat de 3:30 overschrijdt. Verrassen doet het album dan ook veel te weinig en het idee van een conceptalbum over hun zoektocht naar de blues werkt niet helemaal.  Hun geloof in alter ego’s leidt tot overkill en de summiere songteksten doen soms vervelen. Nee geef mij dan maar de platen van hun tegenhanger Bob Logg III.

Maar hé, als je een plaat wil opzetten om vrolijk van te worden en waar je vooral niet moet bij nadenken kan The Cyborgs een toffe plaat zijn voor op een zonnige dag! En wie weet kan deze band in een kleine donkere tent vol licht beschonken mensen wel een bommetje droppen.

De tracklist:

  • Cyborgs Boogie
  • 20th Floor
  • 2110
  • Human Face
  • Highway Man
  • Prelude
  • No! No! No!
  • I'm Tired
  • Dancy
  • Bag Time
  • Human Face (Remix)
  • Cyborgs Boogie (Reprise)

The Cyborgs spelen deze zomer op het Zwarte Cross festival in Nederland.

the cyborgs

Categorie: