Lacuna Coil - Dark Adrenaline

Rating: 
0
Nog geen stemmen

Eindelijk is het er dan: Dark Adrenaline van Lacuna Coil. Dit nieuwe album van deze Italiaanse band liet een hele tijd op zich wachten. We mochten een kruising van het oude Lacuna Coil met het nieuwe verwachten en dat is het ook geworden. Het beste van beiden is gecombineerd tot een nieuw resultaat dat er van harte mag wezen.

In 2011 was aangekondigd dat het album in oktober 2011 zou verschijnen, maar is toen in de koelkast beland voor ruim drie maand. In tussentijd hebben we gelukkig wel de digitale single Trip the Darkness kunnen horen en zijn er heel wat promofilmpjes de revue gepasseerd. Wie Lacuna Coil live heeft gezien in de tussentijd, kon ook Kill the Light alvast horen. Maar voor een volledige luisterbeurt was het dus tot januari 2012 wachten.

Het album begint met de single Trip the Darkness. Meteen horen we een heel ander Lacuna Coil dan op voorgaand album ‘Shallow Life’. Trip the Darkness klinkt donkerder en zwaarder dan menig song op voorgaande albums, grotendeels dankzij de zware gitaarlijnen. Andrea Ferro’s stem past perfect op deze muziek, hij zingt de strofes terwijl zangeres Cristina Scabbia het refrein zingt. Het doet een beetje aan de beginjaren denken met momenten, maar heeft toch een speciaal op zichzelf staand sfeertje. Follow me, follow me, as I trip the darkness…

Against You is het volgende nummer en lijkt hier verder op te bouwen. De rollen worden omgedraaid, Cristina zingt de strofes en Andrea het refrein. Een iets sneller nummer dan het voorgaande dat wordt opgebouwd door de drum, met veel variatie in de gitaar. Het lijkt alsof van hoog naar laag gegaan wordt en omgekeerd in toon, met af en toe een scherpe uitschieter. Een eerste knappe gitaarsolo kunnen we middenin het nummer aanhoren ondersteund door de bassgitaar. De drum geeft een extra opbouwend effect aan het nummer. I can’t live this way, I cannot relate, I retaliate against you…

De volgende track is Kill the Light, een nummer dat live al te horen was. Een catchy nummer dat zich al live bewezen heeft, met een uitstekend resultaat! Mooie afwisselingen qua vocalen vooral bij het refrein, dat je na enkele luisterbeurten spontaan kan meezingen. De strofes lijken op te bouwen tot dat refrein. Muzikaal niet zoveel variatie, maar steeds dezelfde mooie melodieën die terugkeren. You’ll never kill the light inside me…

Give me something More. Dat krijgen we ook met dit nummer. Het rock gehalte dat Lacuna Coil met hun recente albums had komt hier naar de voorgrond. Een eenvoudig, vaak herhaald refrein maakt het grootste deel uit van deze track. La Scabbia zingt het, met Andrea die op de achtergrond delen ervan uitschreeuwt. Give me something more, give me something worth to sacrifice…

Upside Down zou evengoed van het album Karmacode kunnen komen. Het typische gitaarsound dat heel dat album uitstraalde, is hierin terug te vinden, alternatieve rock van Lacuna Coil. Opnieuw een verdeling tussen de vocals: Andrea -> strofes, Cristina -> refrein. Een muzikaal hoogtepuntje is ook hier terug te vinden als de gitaar begint te gieren, wat resulteert in een leuk intermezzo. I’m living the darkside upside down, laughing at my disaster…

Het is tijd voor een rustiger nummer. End of Time is een prachtig nummer, het brengt in elke Lacuna Coil fan het emotionele naar boven. Cristina zingt hier op haar laagst in tegenstelling met voorgaand nummer. Ook Andrea’s deel met name het refrein komt zo over. In het rustigste deel horen we zelfs een piano intermezzo op de achtergrond terwijl Cristina zingt. Op het einde wordt het refrein ten slotte door beide vocalisten gezongen. I’ve come to realize, tonight me dear, the end of time…

Met de intro van I don’t believe in Tomorrow zou je denken dat we een terugkeer maken naar de roots. Maar toch horen we opnieuw de combinatie met het recente materiaal aan de gitaarriffs. Gelijkaardig met Trip the Darkness krijgen we een donker nummer voorgeschoteld. De tekst draagt hiertoe bij. Laat ons toe om te zeggen dat in dit nummer ook het zwaarste deel van het hele album te vinden is, namelijk in de vorm van een uitmuntend muzikaal stuk waarbij het haast onmogelijk is om niet te headbangen. Dit wordt leuk opgebouwd door de drum en de tekst “I avenge you” dat Cristina meerdere malen herhaald en Andrea uiteindelijk uitschreeuwt, waarop gitaristen ingaan. Dit muzikale stukje mocht zelfs nog iets langer zijn of herhaald worden, dit zou het nummer echt af maken. Op het einde komt het wel nog eens kort aan bod. I want to say it now, ‘cuz I don’t believe in tomorrow…

Het volgende nummer is Intoxicated. Opnieuw een hoog rock-gehalte, waarbij Cristina verschillende toonhoogtes van haar stem presenteert. Ze wisselt bij het refrein af met Andrea, hij heeft nu eenmaal een stem waar je voor of tegen bent, daarom zal het van je voorkeur afhangen of je dit nummer goed zal vinden of niet. In the world that I created, I’m intoxicated...

De volgende track, The Army Inside, blijft het rock-gehalte aanhouden. Een niet zo opvallend nummer, een van de weinigen dat niet bijblijft. Het is vrij repetitief, de korte gitaarsolo die hierin te horen is, brengt hier maar even variatie in. I’m leading the army inside…

Net zoals op Karmacode, krijgen we op Dark Adrenaline ook een cover voorgeschoteld. Losing my Religion, inderdaad, R.E.M. Heel goed gelukt, maar of het Enjoy the Silence zou kunnen verslaan (vooral live) is een grote vraag. Het geeft digitaal alvast een extra dimensie aan het nummer, het is als het ware ‘gelacuna-coiliseerd’. Cristina is op haar best met haar krachtige veelzijdige stem en Andrea is zijn gewone zelve tijdens het refrein, dat verrassend goed erbij past. Het is een leuke cover geworden, maar uiteindelijk geen hoogvlieger in vergelijking met eerdere songs. That’s me in the corner, that’s me in the spotlight, losing my religion…

We zijn bijna aan het einde van het album. Er wordt nog eens goed gerockt met Fire. Een aanstekelijk refrein gezongen door Cristina. Het refrein domineert want slechts enkele strofes onderscheiden de verschillende malen van elkaar. Let the fire into you…

Maar gedaan met rocken. Ze sluiten het album af met het rustige My Spirit, een nummer dat helemaal de sfeer van de oudste albums zoals In a Reverie en Unleashed Memories creëert. Een dromigere sfeer wordt opgewekt en er is zelfs een Italiaanse (of Latijns?) intermezzo. Wherever I go, my spirit is free, I’m coming home...

Lacuna Coil is in het opzet geslaagd om een mix van oud en nieuw materiaal te combineren tot een nieuw geheel. Dark Adrenaline is een nieuw hoofdstuk in de geschiedenis van de band en elke fan zal er wel iets in kunnen vinden.

De tracks op een rijtje:

  1. Trip the Darkness
  2. Against You
  3. Kill the Light
  4. Give Me Something More
  5. Upsidedown
  6. End of Time
  7. I Don't Believe in Tomorrow
  8. Intoxicated
  9. The Army Inside
  10. Losing My Religion
  11. Fire
  12. My Spirit
  13. Soul Inmate (Itunes bonus)

Voor verschillende versies van het album, verwijzen we u naar volgend Youtube filmpje van de band zelf:

Categorie: