U bent hier

Nemesea - The Quiet Resistance

Posted by Tim Vermoens op Friday, 18 November 2011

Rating:

Nog geen stemmen

Nemesea lijkt een nieuwe opkomende band uit Nederland. Op 18 november 2011 kwam hun derde plaat getiteld ‘The Quiet Resistance’ uit. Hierop is te horen dat de band steeds verder evolueert en dat zal hen zeker geen windeieren leggen! Dit nieuwe album is een grote aanrader voor elke liefhebber van female fronted metal!

Nemesea begon in 2004 met hun debut album ‘Mana’. Deze plaat kon het best omschreven worden als gothic symphonic metal. De typische gothic invloeden konden duidelijk gehoord worden, maar hierdoor sloot Nemesea zich aan bij de hele resem andere gothic metal bands die bestaan, nog niets speciaals dus.

In 2007 maakten ze echter een belangrijke stap. Op ‘In Control’ waren andere invloeden aanwezig, zoals electro. Dit maakte het album al veel specialer dan de voorganger. Helaas werd het na dit album wat stil rond de band. Ze brachten in 2009 nog een live cd uit maar sindsdien is niets meer van hen gehoord… Tot op de dag van vandaag! Op 18 november 2011 lag ‘The Quiet Resistance’ in de rekken. Vier jaar na hun vorige album staan ze er weer, en hoe! The Quiet Resistance brengt opnieuw een nieuwe sound naar de oppervlakte. De band evolueert verder met dit album en lijkt hun weg in de muziekwereld te vinden. De gothic invloeden van ‘Mana’ zijn volledig weggewerkt en maken plaats voor een meer rock gericht geluid. Nederland staat uiteraard bekend om hun rock en metal bands met vrouwelijke vocalen op de voorgrond (met Epica en Within Temptation als grote voorbeelden). Wordt Nemesea een van de volgende bekendheden? Met dit album zijn ze in elk geval goed op weg.

Het album begint met een haast dreigende intro. Hier hoor je nog de electro geluiden die overweldigend waren op ‘In Control’. Een fluisterende stem, die bewerkt is om bij de geluiden te passen, zegt keer op keer hetzelfde zinnetje, gevolgd door de titel van het album …the quiet resistance. Dit gaat over in ‘Caught in the Middle’. Meteen hoor je al dat ze met dit album een nieuwe weg inslaan, al van bij dit eerste nummer hoor je meer ‘rockability’. Met momenten klinkt het catchy, het nummer bouwt hiernaar op als het ware. De stem van zangeres Manda Ophuis lijkt nog beter te klinken dan voorheen, wat ook mooi meegenomen is.

Het volgende nummer is ‘Afterlife’. Deze song was al eerder te horen op onder andere Youtube en is op menig compilatie cd uitgekomen. Hier horen we pas de kracht van Manda’s stem voluit. Lage en hoge tonen, beiden klinken goed. Alweer een hoog rock-gehalte, de gothic roots zijn ver te vinden. Met momenten doet het zelfs wat aan Evanescence denken. ‘Whenever’ heeft dan weer een zeer krachtig refrein. Ongetwijfeld zullen veel mensen dit live meezingen. Op cd klinkt het alvast zeer goed.

Met ‘If you could’ krijgen we de eerste ballade voorgeschoteld. Een heel rustig en mooi nummer dat als je naar de tekst luistert je wel eens tot nadenken kan aanzetten, of gewoonweg lekker genieten van de prachtige stem op de mooie deuntjes. Het begint met Manda die zeer rustig zingt en ondersteund wordt door enkel piano/keyboard. Akoestische gitaar komt er daarna even bij kijken, maar de ‘keys’ wordt alleen maar sterker naar de voorgrond gebracht. Een zeer mooie combinatie van deze instrumenten, met een zachte drum op de achtergrond.

Van een ballade gaan we over naar een ander, rustig nummer. Op ‘High Enough’ krijgen we een mooi stukje symfonische muziek te horen als intro. Hier horen we ook de stem van niemand minder dan Charlotte Wessels van Delain. Samen met Manda zingt zij op dit nummer. De wissels tussen de twee op de strofes is zeer geslaagd en het duet op het refrein laat ons genieten van deze twee prachtige vrouwenstemmen samen.

Met ‘Say’ keren we volledig terug naar de rock sound die we al eerder op het album hoorden. Hoewel volledig, er kunnen zeker en vast nog altijd symfonische elementen in gevonden worden. Op deze track horen we ook een uitgebreide gitaarsolo en ook dit nummer heeft een aanstekelijk refrein.

‘Its Over’ is de tweede track met guest vocals. Deze keer horen we twee zangers: Matt Litwin en Marcus Klavan. Zij wisselen af met Manda. Een zeer fris klinkend nummer dat dynamiek uitstraalt en voor een leuke afwisseling zorgt dankzij de mannelijke vocalen. Ook hier is een zowaar nog betere gitaarsolo te horen. Beter in de zin dat het iets harder is. De elektronica geluiden die er in verwerkt zijn, geven opnieuw een extra wending aan het lied.

‘I live’ begint als een ballade. Zeer rustig, maar de gitaren breken hier radicaal mee. Laten we het dus houden op een dromerige song. De gitaren worden afgewisseld (of althans overstemd) met het keyboard, dat dan weer op zijn beurt overstemd wordt door een knappe gitaarsolo. Alweer een zeer mooie combinatie van de instrumenten onderling en de stem van Manda.

Hierna lijken we even een terugkeer te maken naar het vorige album ‘In Control’. De electro intro van ‘Stay with me’ laat dit althans blijken. Dit nummer zou evengoed van dat album kunnen gekomen zijn, we zien dus dat ze hun verleden toch niet volledig achter zich laten. Net als op voorgaand album zorgen deze extra geluiden voor een speciale sfeer op de song. Qua zanglijn is dit misschien een van de mindere tracks, hier klinkt het immers een beetje eentonig wegens weinig toonwisselingen.

De volgende track is ‘Rush’. Het lijkt alsof we in een nachtclub zijn terecht gekomen met het begin van het nummer, Manda’s stem klinkt ook heel verleidelijk. Maar wanneer ze ‘haar keelgat open zet’ en hoog begint te zingen, breekt de muziek en komen de gitaren opnieuw in de belangstelling. Deze track is eigenlijk een afwisseling van deze twee stijlen. Het keyboard zorgt dan weer voor een zweverig gevoel, het hoeft niet altijd een gitaarsolo te zijn. ‘Release me’ gaat een beetje dezelfde richting op. Manda wisselt tussen gefluister en echt zingen. Het refrein klinkt echter alsof het al eerder op het album te horen was.

Een heel bijzondere track is toch wel ‘2012’. Volledig instrumentaal en heel experimenteel. Er is wel een stem te horen (ok, dus niet volledig instrumentaal, maar het is in elk geval geen zang). Het gaat over de Apocalyps, het einde van de wereld. Zo klinkt het met momenten ook, heel dreigend net als de intro van dit album. De electro (of zelfs eerder al industrial) komt hier tot een hoogtepunt. Het is alsof Nemesea zich het hele album lang hiermee heeft ingehouden, want het komt helemaal boven water in deze track. Haak vooral nog niet af bij dit voorlaatste nummer ook al is het niets voor jou, want er staat nog een verrassing te wachten met ‘Allein’.

De laatste track is dus ‘Allein’. Inderdaad, een Duitstalig nummer. Denk hierbij maar aan Rammstein, want zo klinkt dit nummer volledig. Nemesea is zelfs zover gegaan om de guest vocals van Heli Reissenweber te gebruiken, dit is de zanger van Rammstein cover band Stahlzeit. Rammstein met een female vocal erbij dus, want Manda mag ook nog deze laatste keer aan bod komen.

Nemesea toont met dit album aan dat ze niet te onderschatten zijn, we kunnen spreken van een doorbraak. De muziek klinkt volwassener, fris en modern en is een grote stap voorwaarts in vergelijking met hun vorige prestaties. De muzikanten en ook zangeres Manda zijn samen met hun muziek geëvolueerd. Ze hergebruiken hun muzikale elementen maar schuwen het nieuwe niet. ‘The Quiet Resistance’ is hierdoor een mix van rock, electro en symfonische metal geworden en dat klinkt bijzonder goed! Een echte aanrader, dit album!

Tot slot geven we nog de tracklist samengevat mee: