Leaves' Eyes is nooit volledig een folk-metal band geweest, maar met dit album komen ze heel dicht in de buurt. Doorheen alle liedjes hoor je de folk invloeden, wat bij Leaves' Eyes zeker niet misstaat. Ook bijna de helft van de lyrics zijn in het Noors, de moedertaal van zangeres Liv Kristine. Dit draagt ook ten zeerste bij tot het folk-gevoel. Wie echter naar Leaves' Eyes luistert (deels) omwille van de grunts van Alexander Krull (frontman van Atrocity), kan dit album echter best achterwege laten. Slechts op één liedje is de grunt van Krull te horen, wat toch altijd een kenmerk van Leaves' Eyes hun muziek is geweest. Wat hun vorige album Njord misschien wat teveel had, is hier nu te weinig.

De eerste track is Spirits' Masquerade, een 6,5 minuten lange track die klinkt alsof het uit 3 aparte liedjes bestaat. Duidelijk dus heel veel variatie in deze ene track. Het begint met trommelgeroffel en een achtergrondkoor dat de zanglijn inzet, gevolgd door een intro, waarna Liv Kristine haar eerste noten zingt, aangevuld met datzelfde achtergrondkoor. Enkele strofes worden gezongen met het refrein ertussen, onderbroken door opnieuw het trommelgeroffel. Op vier minuten breekt het liedje plotseling af en hoor je haast magische geluiden zoals het ‘glinsteren van de sterren’ en een Noorse hoorn. Liv begint opnieuw zacht te zingen op de muziek van deze hoorn, aangevuld met fluit. Na deze intermezzo doemt een nieuwe drumstukje op gevolgd door het refrein van dit lied. Afgesloten wordt er met enkele zweverige zangtonen, al bij al toch wel een indrukwekkend en heel gevarieerd lied.

Étain is de naam van de tweede track en is in het Noors. Opnieuw duidelijk de folk tonen doorheen het hele liedje en voor het eerst ook een tweede vrouwelijke (backing) vocal, met een veel hogere toon dan de stem van Liv.

De derde song Velvet Heart is meer een 'rock-song', al is zelfs hier de folk goed te horen. Triangel en viool zijn maar enkele voorbeelden. In deze track wordt gelukkig het gitaarwerk ook eens in de verf gezet dankzij een mooie, hardere solo.

Hierop volgt het Noorse Krakevisa. Net als bij Étain is ook hier een tweede female vocal toegevoegd, maar nu met een lagere stem dan die van Liv. Deze track zou perfect bij menig folk groep passen (bijvoorbeeld Lumsk of het zachtere werk van Eluveitie). De volgende track is To France. Dit is een prachtige cover van Mike Oldfield. Het doet enorm denken aan het origineel, zij het met (u raadt het al) meer folk elementen. Een uiterst geslaagde cover.

De titeltrack Meredead is nu aan de beurt. Een achtergrondkoor zet het liedje in, gevolgd door een stukje akoestische gitaar opgevolgd door elektrische gitaar en drum. Dit stopt als Liv begint te zingen, waarbij opnieuw wordt overgeschakeld op de akoestische gitaar. De tweede stem die aanwezig was op Krakevisa is hier ook aanwezig. Dit liedje kan het best beschreven worden door de wisseling van de akoestische strofes en het refrein met elektrische gitaren, aangevuld met een gitaarsolo.

Je vraagt je ondertussen misschien af of Alexander Krull nu eigenlijk wel meedoet op dit album. Op de volgende track is hij voor het eerst te horen: Sigrlinn. De grunts zijn een welgekomen afwisseling. Na een lange intro brult Alexander zijn allereerst zinnen, gevolgd door een catchy refrein gezongen door Liv en met de nodige, hardere instrumentale stukken. Deze track doet met momenten sterk terugdenken aan het Lovelorn album. Het zware gevoel dat je bij dit liedje krijgt, vervaagt meteen bij de volgende track, Mine Taror er ei Grimme. Een zacht tussenstukje, zonder gitaar of drum.

Empty Horizon is de tweede track waar Alexander Krull te horen is. Hier geen grunts echter, maar zijn clean vocals. Het is eens een andere zijde van de stoere bolster die te horen is. De duetten tussen Alex en Liv zijn bijzonder goed geslaagd.

Het volgende lied wordt voorafgegaan door het tussenstukje Veritas (een 48 seconden durende zanglijn). Nystev is goed te vergelijken met Krakevisa. Liv en een tweede female vocal die tussenstukjes inzingen op het geluid van een akoestische gitaar, maar afgewisseld met iets zwaardere gitaren gecombineerd met violen die voor het happy folk geluid zorgen.

Tell-tale Eyes is de laatste track op het album. Akoestische gitaar en zachte drumslagen maken de muziek, terwijl Liv en Alexander (met clean vocals) samen de strofes en refrein zingen. Een heel rustige afsluiter van een rustig, haast dromerig album. De digipack editie heeft nog de bonustrack Sorhleod. Deze track volgt zijn voorganger op (akoestisch) met enkel Liv die in het Noors zingt. Een leuke gitaarsolo middenin het liedje onderscheidt deze bonustrack toch een beetje van de rest.

Zoals je leest, aldus niet het typische Leaves’ Eyes album. De folk geluiden overheersen alle liedjes en grunts zijn nauwelijks te bekennen. Een heel rustig album dat vooral veel sfeer uitstraalt en waar je zalig op kan wegdromen, met het wonderbaarlijke landschap van Noorwegen in het achterhoofd.