U bent hier

José González - Vestiges & Claws

Posted by Anoniem op Friday, 3 April 2015

Rating:

Nog geen stemmen

Artiest: José González

Album: Vestiges & Claws

Genre: Pop

Label: Peacefrog

Score: 69/100

“All this time, witness to the changing tides”, mijmert José González in album opener With The Ink Of A Ghost. Maar liefst zeven jaar hebben we op nieuw solowerk van de man moeten wachten en dat is, in een vluchtige samenleving als de onze, een eeuwigheid. Ook wij zijn met z’n allen getuige geweest van veranderende (ge)tijden. En dat zowel op maatschappelijk, ecologisch als op persoonlijk vlak. Het is dan ook de vraag of de singer-songwriter zichzelf nog kan handhaven binnen een hedendaagse context. Eerlijkheid gebiedt te zeggen dat we toch wat onzeker zijn over zijn relevantie anno 2015.

Want laat ons wel wezen, het fenomeen González dat met Heartbeats een wereldhit scoorde is vooral een gepasseerd fenomeen. Indie folk heeft per slot van rekening niet stilgezeten. Sinds González' laatste wapenfeit ‘In Our Nature’ (2007) hebben er zich andere troubadours gemanifesteerd, zoals o.a. Bon Iver en kortelings ook Father John Misty. Het momentum van de Argentijnse Zweed lijkt in dat opzicht voorbij, maar uiteraard gunnen we hem zijn kans om het tegendeel te bewijzen. Al levert deze ‘Vestiges & Claws’ dat bewijs niet afdoende.

Bij een comeback is het zaaks jezelf opnieuw uit te vinden en even lijkt het dat wat González van plan is te doen. Aanvankelijk stelt hij in With The Ink Of A Ghost openlijk en in alle sereniteit de vraag hoe hij kan beantwoorden aan de eisen van deze immer evoluerende wereld, waarna hij met Let It Carry You komaf lijkt te maken met het verleden en de daarmee gepaard gaande onzekerheden. “To remind our restless souls / of the beauty of being here at all” luidt het, terwijl een zacht voortdreunend ritme de woorden ondersteunt. Het geheel is dansbaar en wellicht het meest vrolijk klinkende wat hij ooit schreef. De aanzet lijkt hiermee gegeven voor een plaat die de gekende intimistische sound gaat ontsluiten, die het nooit eerder geziene proporties gaat laten aannemen. Zou het even kunnen dat de luisteraar meegenomen wordt op een atmosferische en helende trip, daar waar men vroeger veelal blootgesteld werd aan een zwelgend zelfmedelijden?

Wat hadden we hier graag volmondig ‘ja’ gebruld. Maar jammer genoeg wordt de verlossende blijdschap met Stories We Build, Stories We Tell weer ingeruild voor teleurstelling en rancune. Op zich is dit een lekker bluesy nummer met voortreffelijk gitaarwerk en moest het op dit album niet fungeren als party pooper, zou het op meer sympathie kunnen rekenen.

Ook daaropvolgend blijft de langspeler heen en weer deinen op gelijkaardige moodswings. Zo moet What Will een strijdvaardigheid aanwakkeren die haaks staat op het fatalisme dat Afterglow tentoonspreidt. The Forest stelt een geweeklaag centraal, terwijl Every Age dan weer optimistisch toekomstgericht en hoopvol is. Laatstgenoemd liedje zou zelfs perfect kunnen functioneren op een incidentele plechtige communie of diploma-uitreiking (of zoiets nastrevenswaardig is, laten we aan uw oordeel over).

En zo laat deze rentree ons, als een manisch-depressieve patiënt, hinken op twee gedachten. Enerzijds heeft José González tien meer dan degelijke songs afgeleverd. Anderzijds had het als geheel nog zoveel sterker kunnen zijn. Een beetje eenstemmigheid had dit werkje goed gedaan. Nu gaat ‘Vestiges & Claws’ tegelijkertijd overal en nergens heen, wat ons op het einde van de rit in een staat van bleuheid achterlaat.

In ieder geval is hiermee een terugkeer bewerkstelligd en nog wel één die, op z’n beste momenten, naar meer smaakt. Dus welkom terug, José, maar volgende keer toch iets rechtlijniger als het kan. En laat ons er alstublieft niet weer zeven jaar op moeten wachten.

Tracklist: