U bent hier

Zarelli - Soft Rains

Posted by Anoniem op Monday, 16 February 2015

Rating:

Nog geen stemmen

Artiest: Zarelli

Album: Soft Rains

Genre: Alternative

Label: Bronzerat

Score: 73/100

Toegegeven, Zarelli had evengoed de naam kunnen zijn van een spiksplinternieuwe Italo-disco sensatie uit een stad als Berlijn of Portland. Maar alvorens we een zwerm trendgevoelige hipsters en fiere snordragers aan onze mouw voelen trekken, is het misschien opportuun deze misvatting de wereld uit te helpen. Ondanks het inaccuraat meegekregen etiket ‘alternative’, heeft dit niks te maken met de eigentijdse indie pop die je hoort in modieuze koffiebars, jongens en meisjes. Neen, neen, en nog eens neen!

De eigenaardige muzikale kronkelingen die componist en multi-instrumentalist Carwyn Ellis onder het pseudoniem Zarelli creëert, dienen te worden gezien in een heel ander spectrum. Eerder dan voor de hype-achterna-hollende massa, zijn deze atmosferische soundscapes bedoeld voor denkers, einzelgängers en wereldvreemde nachtbrakers die op de meest goddeloze tijdstippen hun verbeelding de vrije loop willen laten. Op het gevaar af hoogdravend over te komen, c'est musique pour l'image.

De basis voor dit album werd onbewust gelegd in 1975, wanneer Leonard Nimoy het kortverhaal 'There Will Come Soft Rains' van Ray Bradbury op band inlas. Wie beter dan Spock zelf, kon per slot van rekening zijn stem verlenen aan deze post-apocalyptische science fiction vertelling uit 1950? In zijn typerend geciviliseerde en rustige stijl vertelt Nimoy – spoiler alert! - het relaas van een door robots aangestuurd huis dat als enige intact is gebleven na een nucleaire holocaust.

Nu, veertig jaar later, besluit Ellis om Nimoy’s geluidsregistratie nieuw leven in te blazen door het van een origineel gecomponeerde soundtrack te voorzien. Een ambitieus en misschien zelfs verraderlijk idee, maar wel één dat bijzonder goed uitpakt. Gewapend met slechts een orgel, een paar synthesizers, een akoestische gitaar en een iPad, gaat de Welshman de stemopnames nauwgezet te lijf. Hij laat zijn muziek naadloos afstemmen op het oude kortverhaal. Nihilistisch en bevreemdend in de eerste paar nummers, wanneer men als luisteraar nog niet weet wat er eigenlijk aan de hand is (Pink Electric Eyes, Falling Light), log en dreigend als de draagwijdte van de vernietiging duidelijk wordt (The Dog, Silent Weight). En in het aanschouwen van de situatie zoals ze is, vindt men zijn catharsis. De toehoorder is getuige van het einde van het tijdperk van de mens (August 5th, 2026), maar ervaart tegelijkertijd een vreemd soort opluchting. Er zullen immers zachte regenbuien komen: "There will come soft rains". De wereld houdt niet op als de mens verdwijnt. Integendeel, de natuur zal herwinnen waar het recht op heeft. Een zalvende gedachte.

Hoewel deze plaat zeker niet voor iedereen en voor elk moment geschikt is, slaagt ze in haar opzet. ‘Soft Rains’ herinnert ons aan de boodschap die Bradbury – bij wie Hiroshima nog vers in het geheugen lag – wou meegeven; dat totale zelfdestructie makkelijker bewerkstelligd kan worden dan men denkt. Het feit dat Ellis dit klassieke verhaal nu opvist, kan worden geïnterpreteerd als een geweten schoppende vermaning aan het adres van de huidige wereldleiders, die ons met een beleid gebaseerd op angst en paranoia terug naar af lijken te sturen.

Tevens is ‘Soft Rains’ een mooi voorbeeld van hoe artiesten elkaar over generaties heen kunnen beïnvloeden, hoe ze verder kunnen bouwen op materiaal dat het verleden hen aanreikt. Het is een apart maar waardevol experiment dat als dusdanig dient erkend te worden.

Tracklist: