U bent hier

Ghost Bath - Moonlover

Posted by Anoniem (niet gecontroleerd) op Saturday, 30 April 2016

Rating:

Nog geen stemmen

Artiest: Ghost Bath

Album: Moonlover

Genre: Black Metal

Label: Nuclear Blast

Score: 60/100

Genre, albumhoes en mistspuiterij in het verleden doen een recensent al eens reikhalzend uitkijken naar een plaat. Ghost Bath is een viertal uit North Dakota, USA, maar heeft vriend en vijand lang in de waan gelaten hun black metal uit Chinese klei te hebben gekneden. Geen idee waarom en erg Oosters komt de band overigens ook al niet uit de startblokken. Vorig album 'Funeral', uit 2014, had al een lugubere hoes in petto, met deze is het niet anders.

We zijn drie minuten ver en de langgerekte intro voor Golden Number bouwt de spanning op. We horen boeiende postrock versmelten met black metal en dit doet ons als goede Belgen onwillekeurig en goedkeurend denken aan Steak Number Eight. Als het nummer zich verder ontspint horen we erg veel noise maar wordt de muur toch wel uit een erg saaie steen opgetrokken. De zanger lijkt onnoemelijk veel pijn te lijden, en dit werkt eerder op de lachspieren dan dat dit voor pathos, hypnose of zwarte doemdenkerij zorgt. Nope, dit doet ons weinig, ondanks de verrassende pianorecital aan het einde!

Happyhouse lijkt in het zelfde ghostbedje ziek. Typerende slowmetal, met traag meanderende gitaaruithalen, maar zelfs na een paar luistersessies komt er geen branie om de hoek loeren, enkel verveling. De leadgitaar is in de vierde minuut naar de voorgrond gemixt en dit zorgt even voor een songlijn middenin de zwarte brij, maar de pret duurt niet lang. De nummers worden dan ook erg lang gerokken wat hier een acceleratie in minuut 6 oplevert met versnelde drums die eindelijk wat animo in de song meppen. In Beneath the Shade Tree brengt een verstilde sologitaar rust en vrede en dit werkt erg bevrijdend. Knap nummer met veel gevoel en eindelijk kan de melancholische pret even niet op.

The Silver Flower (Parts I&II) kondigt zich als het epicentrum van de plaat aan en opent in de lijn van de schaduw van daarnet. Rustig kabbelende chill met een droevige gitaar, een knappe aanzet van het nummer dat in haar totaliteit zal afkloppen op 11,5 minuten. In 'part II' eist de bombast haar plaats terug op, maar in tegenstelling tot wat hiervoor werd geserveerd is er plaats voor echt tempo en dito bezieling. De zwarte kleur is geschakeerd en er is een blik pathos opengetrokken dat smaakt.

Death and the Maiden trekt de positive black flow door en serveert snelle gitaren tegen de gekende achtergrond. Het niveau van de zilveren bloem wordt echter niet meer gehaald. Ascension laat de zanger zijn stembanden finaal aan flarden schreeuwen en zorgt in dit achtste en laatste nummer ook voor een flink stuk vlees, een soort Steak Number Eight en zo klinkt het nummer ook echt. Het meest angstaanjagende en uiteindelijk wellicht ook het strafste nummer op de plaat. Het tempo wordt er op briljante wijze uitgehaald en er weer ingekanjerd.

Doodzonde van de bloedarmoede in het eerste deel van de plaat, want met het niveau dat nadien wordt geëtaleerd kan menig black metalfeestje worden opgevrolijkt, of is dat nu net niet de bedoeling?

Tracklist: